Γιατί ΔΕΝ θα δω «Πρωταγωνιστές» (της ντροπής)

12:57 21/3/2023 - Πηγή: KoutiPandoras

Γιατί πολύ απλά, σιχαίνομαι τις εκπομπές «παραγγελιές» τύπου: «Σταύρο θα βάλεις ένα χεράκι να μου διορθώσεις το προφίλ (και το ανφάς αν δεν σου βάζω δύσκολα) γιατί ενώ τους είχα υπνωτίσει αυτά τα 4 χρόνια, τώρα λίγο πριν την μεγάλη μάχη των εκλογών, μου γύρισαν οριστικά την πλάτη και κατεβαίνουν στους δρόμους ακόμα και μωρά της αγκαλιάς? Έστειλα σπίτι του τον Καραμανλή, (για λίγο βέβαια, όπως με έναν συνεργάτη μου παιδεραστή, όχι τον Λιγνάδη, έναν άλλον) αλλά τίποτα. Έκανα τον ανήξερο πάλι όπως με τις υποκλοπές, (όπως με τους νεκρούς στην πανδημία που χτυπιόμουνα πως εκτός ΜΕΘ δεν πεθαίνει κανείς

γιατί το ράντσο σου φτιάχνει λίγο τη διάθεση) αλλά τίποτα αυτοί. Στους δρόμους. Είπα του Θεοδωρικάκου να αυξήσει τη δόση αστυνομικής βίας και χημικών μπας και τρομάξουν και κάτσουν σπίτι τους, στον κουβά κι αυτό. Έβαλα τον Γεραπετρίτη να κάνει το άσπρο μαύρο και να πει πως όλα δούλευαν ρολόι και πως και πάλι για όλα τα δεινά της χώρας φταίει ο Τσίπρας κι ακόμα μετράμε φάπες. Μέχρι επιστολή στον Ντογιάκο (ναι, φίλος μου κι αυτός) έστειλα για να φανεί πως θέλω να πέσει φως στην υπόθεση, βγήκαν οι αντικαθεστωτικοί κι αποκάλυψαν πως ο γιος του ήταν μετακλητός στο γραφείο του Καραμανλή. Για να μη σου πω τι γίνεται στα γήπεδα (με το γνωστό σύνθημα που όλους τους ενώνει) γιατί δεν θέλω να δώσω χαρά στην Κουμουνδούρου. Είσαι η τελευταία μου ελπίδα Σταύρο. Θα βοηθήσεις;»

Εντάξει κι ο Σταύρος άνθρωπος είναι. Πόσο ν’ αντέξει τη μουρμούρα και την κλάψα; Εδώ κοτζάμ (όχι σε ποσοστά) Ποτάμι έριξε στη μάχη το 2014 για ν’ ανακόψει την διαφαινόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο όταν δεν το χρειαζόταν πια (μετά τις εκλογές του 2019) έκλεισε φώτα, κατέβασε ρολά, έβαλε κι ένα «πωλείται όπως είναι επιπλωμένο» να βρίσκεται και γύρισε στην δημοσιογραφία, γιατί ως γνωστόν ο δολοφόνος γυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Έκανε λοιπόν σε πρώτη φάση μια εκπομπή με τους επιζώντες από το 3ο βαγόνι, ως προπομπό γι αυτό που σχεδίαζαν (προφανώς) από την αρχή.

Το δράμα ενός ηγέτη και μάλιστα παντελώς αθώου. Αθώου γιατί δεν έφτασαν ποτέ στα αυτιά του οι φωνές, τα εξώδικα, οι παραιτήσεις των εργαζομένων για τον κίνδυνο που ερχόταν. Από μια άποψη δίκιο είχε. Ξέρετε πόσο μακριά είναι το Μαράθι; Εντελώς Κρήτη. Που να ακούσει τους συνδικαλιστές που δεν τους έχει και σε καμιά υπόληψη; Έμενε πίσω ο Καραμανλής να βρίζει (και να κουνάει το δάχτυλο) στους Συριζαίους, που τόλμησαν να φέρουν στην Βουλή το θέμα της ασφάλειας των σιδηροδρόμων. Μόλις 20 μέρες πριν…
Και ναι Σταύρο. Υπάρχει θυμός. Μεγάλος θυμός. Κι ο θυμός δεν καταλαβαίνει (ή δεν θα έπρεπε να καταλαβαίνει) από καμιά πολιτική ορθότητα. Σε μια χώρα που με άλλοθι την πανδημία «λαδώθηκαν» με 100 εκατομμύρια, όλα τα μέσα ενημέρωσης (πλην εκείνων του Βαξεβάνη φυσικά) για να τον προσκυνάνε και να τον πλασάρουν από «καλέ, τι ωραίος γκόμενος είσαι εσύ;», έως «Μωυσή» και «Τσιτάχ», συγνώμη αλλά η στοιχειώδης λογική την έχει κάνει αθόρυβα με ελαφρά και τσάμπα της στέλνετε sms να γυρίσει…

Λίγες μόνο μέρες από την συμφορά κι ενώ οι οικογένειες έθαβαν ακόμα τα παιδιά τους, έβγαιναν οι δημοσκόποι να «ξορκίσουν» την κατρακύλα της κυβέρνησης, αγκαλιά με τους παπαγάλους δελτίων ειδήσεων και ενημερωτικών εκπομπών στάζοντας προκλητικά και την τελευταία σταγόνα στο ήδη ξεχειλισμένο ποτήρι της πάνδημης οργής. Ο Πολάκης και τα όσα είχε πει για όλο αυτό τον συρφετό που «λερώνει» καθημερινά τις ζωές μας, έμοιαζαν κολακείες μπροστά στα συνθήματα που φώναζαν οι νέοι στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα. Στον αντίποδα, η πρώτη προεκλογική εξόρμηση του Κυριάκου στο Μαρούσι με διάφορους γραφικούς (και τελείως αναξιοπρεπείς) ψηφοφόρους του, που του φιλούσαν τα… χέρια!! Ανατριχίλα…

Ναι ο Πολάκης πολλές φορές όταν μιλάει «δαγκώνει». Ποτέ όμως άδικα και κάθε φορά με τη χειρουργική ακρίβεια που τον διακρίνει ως χειρουργό φθάνει πάντα στο… απόστημα. Και το εφιαλτικά αποπνικτικό σκηνικό της απόλυτης ανελευθερίας που ζούμε από τα μέσα ενημέρωσης, συμπληρώνεται με τους απολιτίκ αποχαυνωμένους των ριάλιτι, τους ισοαποστάκηδες του «όλοι ίδιοι είναι», τους χρήσιμους ηλίθιους και τους νοικοκυραίους κυρ Παντελήδες του «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» που πίνουν νερό (για όσο ακόμα αποτελεί δημόσιο αγαθό) στο όνομα της ακροδεξιάς υπουργικής τριανδρίας Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη.

Η καλή σκηνοθεσία είναι αυτή που δεν φαίνεται Σταύρο. Οι αγιογραφίες πολιτικών γόνων (υπό κατάρρευση) μας πλήττουν θανάσιμα. Όσο άρτια τεχνικά και καλογυρισμένες κι αν είναι, όποια μουσική υπόκρουση κι αν έχουν. Όταν θέλουμε να κατρακυλήσουμε στο συναίσθημα, βάζουμε έναν Παπακαλιάτη κι ισιώνουμε. Δεν είδες τι έγινε στο υπουργικό που φώναξαν φωτογράφο να τους απαθανατίσει όλους συντετριμμένους να τραβάνε τα μάγουλά τους και τα μαλλιά τους (όσοι έχουν) κι ο Κυριάκος χαμογελαστός τα τίναξε όλα στον αέρα, γιατί δεν αντιλαμβανόταν τις σκηνοθετικές οδηγίες;

Να σ’το πω και πιο απλά; Γιατί να δω την εκπομπή σου; Έχεις ακούσει ποτέ κάποιον που θέλει να βάλει πλυντήριο, να καλεί κόσμο να τον καμαρώσει; Σιγά το επίτευγμα. Έχει ειπωθεί ποτέ η ατάκα «είδα χθες ένα πλυντήριο»; Ίσως μόνο κατά την επιλογή για την αγορά του. Εμείς λοιπόν, γιατί να σε δούμε; Επειδή είσαι ο μετρ των δύσκολων λεκέδων; Έχεις καταλάβει πως οι λεκέδες αυτών των ημερών, δεν είναι από κόκκινο κρασί, αλλά από αίμα νέων παιδιών των οποίων ο θάνατος βαφτίστηκε ανερυθρίαστα ΘΥΣΙΑ από τον αποψινό προσκεκλημένο σου; Αν διαθέτατε (και οι δύο) ενσυναίσθηση (και ντροπή) μπροστά σ’ αυτή την άφατη τραγωδία θα επιλέγατε τη σιωπή.

Σε ό,τι με αφορά, θα συνεχίσω να προσεύχομαι για ένα θαύμα για τα παιδιά που δίνουν ακόμα τη μάχη τους στην εντατική (μεταξύ των οποίων κι ο Γεράσιμος γιος εξαδέλφου μου από τον Βόλο, που είναι κι ο μοναδικός επιζών από το πρώτο βαγόνι) και να πενθώ για όλα τα υπόλοιπα που έφυγαν από την εγκληματική αδιαφορία του εκλεκτού καλεσμένου σου και της παρέας του. Η δικιά μας μουσική υπόκρουση από την μαύρη εκείνη 28η Φεβρουαρίου είναι το φινάλε από το «Προσκύνημα» του Ξαρχάκου σε στίχους Καμπανέλλη με τις σπαρακτικές κραυγές της Καρέζη και του Καζάκου…

«Ορέστη απ’ τον Βόλο, Μαρία απ’ την Σπάρτη
γυρεύω τον γιο μου
Μαρία απ’ την Σπάρτη, Ορέστη απ’ τον Βόλο
την κόρη μου θέλω…»

Καληνύχτα καληνύχτα (που λες κι εσύ)