Ευφυής προβοκάτσια

09:42 23/10/2019 - Πηγή: Τα Νεα

Κάποια ημέρα συνάντησα τη λέξη «μιλφ» που δεν ήξερα τι είναι και έκανα αναζήτηση στο ιντερνετ, υποθέτοντας ότι μάλλον πρόκειται για συντομογραφία της πάστας «μιλφέιγ» – εμφανίστηκαν όμως μερικές χιλιάδες πορνό βίντεο που, αφού απαντούσα θετικά στην ερώτηση αν είμαι 18 χρονών, άρχιζαν να παίζουν δωρεάν. Έμαθα έτσι ότι μιλφ=milf= Mom I’d Like to Fuck= any woman with children who has men

that want to have sexual intercourse with her.

Τα βίντεο αυτά, που είναι στη διάθεση καθενός, θα είχαν χαρακτηριστεί «αυστηρώς ακατάλληλα» από την αρμόδια επιτροπή του υπουργείου Πολιτισμού – τι νομίζουν λοιπόν ότι κάνουν οι ευσυνείδητοι υπάλληλοι του υπουργείου, όπως και οι δραστήριοι εισαγγελείς που εισακούουν αμέσως τις εισηγήσεις τους και τους διαθέτουν αστυνομική δύναμη, όταν εισβάλλουν σε κινηματογράφους για να δουν αν υπάρχουν ανήλικοι; Τι νόημα έχει η απαγόρευση όταν τα video games που παίζουν όλα τα παιδιά είναι πολύ βιαιότερα από τον Joker; Αλλά να μην ξεχνάμε κιόλας ότι παραδοσιακά παραμύθια, όπως η Σταχτοπούτα, η Χιονάτη, ο Κοντορεβυθούλης έχουν εξαιρετικά βίαια στοιχεία: βασανισμούς, βιασμούς, ανθρωποκτονίες, κανιβαλισμούς – για να μη μιλήσουμε για τις «Χίλιες και μία Νύχτες».

Το «αυστηρώς ακατάλληλο» υπάρχει (και υπήρχε) στη διάθεση κάθε ανήλικου και όλοι οι έφηβοι μαθαίνουν πολύ γρήγορα να «χακάρουν» τα τυχόν «κλειδώματα» των γονιών που θέλουν να εμποδίσουν την πρόσβαση των παιδιών σε βίαιο ή αισθησιακό περιεχόμενο – όπως ακριβώς όλοι οι μεταπτυχιακοί φοιτητές μαθαίνουν αμέσως πώς να ξεπεράσουν τους φραγμούς των επιτροπών για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας και να βρουν τσάμπα τα πανάκριβα επιστημονικά άρθρα και βιβλία που χρειάζονται.

Αλλά πώς είναι δυνατόν η πολιτική εξουσία να θεωρεί ότι δεν μπορούν να βλέπουν «ακατάλληλα έργα» έφηβοι 17 χρόνων που τους έχει παραχωρήσει το δικαίωμα ψήφου; Ξέχασαν να αλλάξουν τον προπολεμικό νόμο τα κόμματα (αριστερά, κεντρώα και δεξιά) που κυβερνούν τόσα χρόνια; Δεν πήραν είδηση πως έχουν αλλάξει οι καιροί, να καταργήσουν τις επιτροπές ή να αλλάξουν σε σύσταση την απαγόρευση, όπως συμβαίνει με την τηλεόραση; Ή δεν τον αλλάζουν επειδή θα εναντιωθεί η Εκκλησία και άλλοι χονδροπωλητές ψήφων που έχουν αναλάβει να επιτηρούν τα κρεβάτια μας;

Πολλοί νόμοι που ακυρώνουν ηθικολογίες άλλων εποχών έχει περάσει ως «εφαρμοστική νομοθεσία» οδηγιών της ΕΕ, ώστε να μην αναλάβουν την πολιτική ευθύνη οι πολυσυλλεκτικοί (πάντοτε) κυβερνώντες. Έχω λοιπόν την αισιόδοξη άποψη ότι η πρωτοφανής πρωτοβουλία των υπαλλήλων του υπουργείου Πολιτισμού δεν ήταν παρά ευφυής «προβοκάτσια» για να αλλάξει επιτέλους ο ηλίθιος μεταξικός νόμος.