Γιώργος Κατσαρός: «Δεν ξεπέρασα ποτέ αυτή την απώλεια»

07:01 17/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Πότε συνειδητοποιήσατε ότι η μουσική θα γινόταν η ζωή σας;

Στην Κέρκυρα, όπου γεννήθηκα, δεν είναι απαραίτητο να συμβεί κάτι ξεχωριστό. Εκεί, σε εμάς, η μουσική είναι τρόπος ζωής. Σημαντικό και μάλλον αυτονόητο μέρος της καθημερινότητας των περισσότερων οικογενειών. Από επτά χρονών μπήκα στη Φιλαρμονική, πίσω από το σπίτι μας. Ξεκίνησα με βιολί. Στα δέκα έπιασα το σαξόφωνο. Για εμένα λειτούργησε ενισχυτικά και το πρώτο μιούζικαλ που είδα. Τότε αποφάσισα πως θα ήθελα να γίνω σαξοφωνίστας. Μαγεύτηκα

από τον ήχο.

Υπήρξαν στιγμές που κάποιος ιδιαίτερος δάσκαλος ή συνεργάτης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή σας;

Εζησα την εποχή που το ταλέντο αναγνωριζόταν εύκολα, εάν βέβαια προσπαθούσες και είχες υπομονή. Σπουδαίοι καλλιτέχνες, όπως ο Μαρούδας, η Μπελίντα και ο Μαρκέας, υποστήριξαν σημαντικά τα πρώτα βήματά μου. Στο σύνολο της πορείας μου είναι πάρα πολλοί και είμαι ευγνώμων. Ο Μαρούδας μού ζήτησε και έγραψα το πρώτο μου τραγούδι, το «Η Αθήνα κι εσύ». Αργότερα στην πίστα της Παλιάς Αθήνας στην Πλάκα γνώρισα τη Βλαχοπούλου, που ήταν η καλύτερη τζαζ τραγουδίστρια. Οταν κάναμε την «Κόμησσα της Κέρκυρας», ήταν το αποκορύφωμα της φιλίας μας. Επίσης, δημιουργήσαμε τότε και την ορχήστρα Κατσαρού – Λασκαρίδη, με τον γνωστό πιανίστα, στο Πλακιώτικο Σαλόνι. Ξεκίνησα βέβαια παίζοντας σαξόφωνο στο Ριάλτο στην Κυψέλη, όπου τραγουδούσε ο Γιάννης Βογιατζής.

Πώς διαμορφώθηκε το μουσικό σας ύφος μέσα από τις εμπειρίες σας και τις συνεργασίες σας;

Η μουσική δεν έχει όρια, ούτε και σύνορα. Κάθε συνεργασία παίζει ρόλο στη μουσική σου ιδιοσυγκρασία, όπως αυτή διαμορφώνεται. Η βάση μου ήταν η αγάπη στο σαξόφωνο, όμως μέσα από την πορεία μου στο ελληνικό πεντάγραμμο και τον κινηματογράφο ανακάλυψα την ελληνική μουσική ταυτότητά μου. Με σημάδεψαν καλλιτεχνικά σπουδαίοι τραγουδιστές, όπως ο Πάριος και η Μαρινέλλα και πάρα πολλοί ακόμη που είναι γνωστό ότι συνεργάστηκα μαζί τους. Οι επιτυχίες που συνέθεσα δεν ανήκαν στη βαριά λαϊκή σκηνή, αλλά στη μελωδία που γεννά το συναίσθημα. Οπως τα «Κύθηρα», για παράδειγμα. Η μουσική μου, στις μεγάλες επιτυχίες, και τα λαϊκά μου ακόμη, ήταν επηρεασμένη από το στυλ του σουίνγκ. Εάν προσέξει κανείς για παράδειγμα τον «Επιπόλαιο», στον ρυθμό του, όπως το έγραψα.

Ποιες ήταν οι προκλήσεις που αντιμετώπιζαν τότε οι νέοι καλλιτέχνες;

Δεν μου αρέσει να μιλάω με κλισέ, όμως κάθε περίοδος έχει τις δικές της δυσκολίες. Είμαι της άποψης πως όταν κάποιος θέτει έναν στόχο οφείλει να προσπαθήσει πολύ για να τον πετύχει. Αυτή είναι η πιο καθοριστική προϋπόθεση. Προφανώς, σε εκείνη την περίοδο όπου δεν υπήρχε η τεχνολογία να σε βοηθήσει, κινητά, Διαδίκτυο κ.λπ., έπρεπε να κυκλοφορείς στους χώρους όπου θα σε άκουγε κανείς και θα τον έκανες να σε προσέξει. Υπήρχαν τα λεγόμενα μουσικά καφενεία, όπου μαζευόμασταν προκειμένου να μας επιλέξουν για μία εμφάνιση. Πήγαινα στο πιο διάσημο, Πανεπιστημίου και Εμμανουήλ Μπενάκη, και όταν ζήτησαν σαξόφωνο για καμπαρέ στην Τρούμπα αποφάσισα να ξεκινήσω. Δεν φοβήθηκα τη δυσκολία του μέρους, διότι κάπως έπρεπε να αρχίσω.

Η απώλεια της συζύγου σας ήταν μια σημαντική καμπή στη ζωή σας. Τι ρόλο έπαιξε η μουσική τότε;

Η δυσκολότερη περίοδος προσωπικά ήταν η απώλεια της συζύγου μου Μιρέλλας, μητέρας των δύο παιδιών μας, Αντώνη και Αλέξανδρου. Αυτό το δεδομένο δεν ξεπερνιέται. Δεν αντιμετωπίζεται απόλυτα ούτε με τη μουσική. Εμείς οι καλλιτέχνες εξαρτιόμαστε από το συναίσθημα σε μεγαλύτερο βαθμό. Δεν ξεπέρασα ποτέ αυτή την απώλεια. Η μουσική πάντως είναι φάρμακο! Το πιο αποδοτικό από όλα. Επειδή έχω την τύχη να αποτελεί το αντικείμενο της δουλειάς μου, ωφελούμαι εκατό φορές περισσότερο από οποιονδήποτε… νορμάλ άνθρωπο που αναζητά την ηρεμία του στις νότες. Οποτε είχα δυσκολίες, είτε έβαζα τις κασέτες της εποχής μου ή ακόμη περισσότερο έπαιρνα το σαξόφωνο στα χέρια για να παίξω μέσα στο σπίτι. Με χαλαρώνει πάντα.

Επιλέξατε να μείνετε σε ξενοδοχείο για έναν χρόνο ύστερα από αυτή την απώλεια. Ποιος ήταν ο λόγος αυτής της επιλογής;

Δεν είχα τη δύναμη να κοιμηθώ στο σπίτι όπου ζήσαμε μαζί σχεδόν πενήντα χρόνια. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι εκείνη δεν θα ήταν εκεί. Χρειάστηκε μεγάλο διάστημα ώστε να καταφέρω να επιστρέψω. Ακόμη και σήμερα, φυσικά, δεν νιώθω άνετα. Στο δωμάτιό μας δεν έχω κοιμηθεί ξανά ποτέ, ούτε θα το κάνω. Γνωριστήκαμε στον ίδιο επαγγελματικό χώρο. Εκείνη χορεύτρια κι εγώ στις νότες. Νιώσαμε και οι δύο την ανάγκη να βρεθούμε, να ανοίξουμε δικό μας δρόμο. Πάντοτε επικοινωνούσαμε και αποτελούσε οδηγό στις αποφάσεις μου. Δεν με συμβούλεψε ποτέ χωρίς επιτυχία και όταν κάποιες φορές δεν ακολουθούσα τις προτάσεις της έβλεπα ότι δεν μου έβγαινε σε καλό. Ηταν το απόλυτο στήριγμα για εμένα, όσο δύσκολο κι αν ήταν αυτό για εκείνη με τον φόρτο της δουλειάς μου.

Πιστεύετε ότι η «σωτήρια» δύναμη της μουσικής επιδρά το ίδιο για τους καλλιτέχνες και το κοινό;

Είναι καθοριστικό στοιχείο της εσωτερικής μας ισορροπίας, όπως και του πολιτισμού των ανθρώπων. Σε ό,τι με αφορά, είναι ο παράδεισός μου. Η μουσική είναι ο προορισμός που ονειρεύτηκα και στον οποίο τελικά κατάφερα να καταλήξω. Θα έλεγα πως νιώθω τυχερός γι΄ αυτό, όμως προσπάθησα πολύ για να το καταφέρω. Μόνο έτσι δικαιώνεσαι.

Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι ή στιγμή στις συνθέσεις σας που νιώθετε ότι αποτυπώνει αυτή τη δύναμη της μουσικής;

Μία σπάνια στιγμή. Είχαμε γυρίσει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας «Η κόμησσα της Κέρκυρας» και ενώ βλέπαμε τις σκηνές μάς ζητήθηκε εκ των υστέρων να γράψουμε τραγούδι για τους τίτλους. Ο Σακελλάριος με ρώτησε να του πω κάποιες χαρακτηριστικές λέξεις από την πατρίδα μου, την Κέρκυρα, και έγραψε επιτόπου τους στίχους. Τότε αμέσως κι εγώ κάθισα στο πιάνο και έτσι συνθέσαμε το «Κέρκυρα, Κέρκυρα, με το Ποντικονήσι»! Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο εύκολα οδηγηθήκαμε σε μια τόσο μεγάλη επιτυχία, που έφτασε να θεωρείται ο ύμνος του νησιού. Η μουσική, όταν την υπηρετείς με σεβασμό, σε αποζημιώνει συνολικά. Δεν είναι αχάριστη.

Ποιο έργο σας θεωρείτε το πιο προσωπικό, ίσως και εξομολογητικό, ως προς το πώς η μουσική σάς στήριξε;

Το πρώτο τραγούδι που συνέθεσα και τραγούδησε ο Μαρούδας, όπως είπα, ήταν το «Η Αθήνα κι εσύ». Εφτασε να γίνει διασκευή στο εξωτερικό. Το πρώτο ελληνικό που τραγουδήθηκε εκτός Ελλάδας. Με σημάδεψε επειδή ήταν στο ξεκίνημά μου.