Η υποψηφιότητα που «έκαψε» τα σενάρια

13:38 17/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να προτείνει τον Τάσο Γιαννίτση για υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν αποτελεί μόνο μια αναγνώριση σε έναν εκσυγχρονιστή πολιτικό που άφησε το δικό του στίγμα στη χώρα, είναι επιπλέον και μια επιλογή η οποία μπορεί αναμφίβολα να συγκεντρώσει ψήφους και από άλλους πολιτικούς χώρους της αντιπολίτευσης, όπως βεβαίως και από τον χώρο των ανεξάρτητων βουλευτών. Ο κύριος Γιαννίτσης, που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμη ως ο πολιτικός ο οποίος θυσιάστηκε για το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, με τις ρηξικέλευθες

αλλαγές που πρότεινε να πέφτουν θύμα των εργατοπατέρων και των συμφερόντων, είναι μια ιδανική επιλογή για το ΠΑΣΟΚ, από τη στιγμή που δεν κατέστη εφικτή για να παράσχει αποτέλεσμα μια υποψηφιότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Ερχεται δε η υποψηφιότητα Γιαννίτση να σηματοδοτήσει ότι τα σενάρια περί συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συναφείς κομματικούς χώρους που τον πολέμησαν ως το απόλυτο κακό, την εποχή που ως υπουργός Εργασίας πάλεψε για να περάσει το ασφαλιστικό νομοσχέδιο το οποίο είχε καταρτίσει, είναι άνευ ουσίας. Δεν υπάρχουν.

Είναι κρίμα που οι συσχετισμοί των δυνάμεων στη Βουλή δεν επιτρέπουν την εκλογή του. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι αποδέχθηκε την πρόταση του Νίκου Ανδρουλάκη, παρότι γνώριζε πως δεν έχει καμία τύχη, ενισχύει απολύτως τη γενική εντύπωση που υπάρχει περί της πολιτικής του ακεραιότητας.

«Πολιτική ανάγκη για αξιοπιστία»

Η δε δήλωση που έκανε αμέσως μετά τη γνωστοποίηση είναι χαρακτηριστική της σεμνότητας και του ήθους του ανθρώπου αυτού, ο οποίος έχει αποδείξει και την αγάπη του για τον χώρο αλλά και τον τόπο γενικότερα. Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα, ενδεικτικό των όσων αναφέρω:

«Τα μηνύματα που θέλει να δώσει το ΠΑΣΟΚ ξεπερνούν το πρόσωπό μου. Υποδηλώνουν την πολιτική ανάγκη για υπευθυνότητα και αξιοπιστία απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, υπέρβαση φοβικών συνδρόμων στην άσκηση της εξουσίας, πολιτική προνοητικότητα, ιδιαίτερα για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, ανάληψη πολιτικών ευθυνών και κόστους, αν η πραγματικότητα το απαιτεί».

Εξαιρετικός!

Ολα είναι ΠΑΣΟΚ

Πάντως, αν το καλοεξετάσεις, και στην υπόθεση της προεδρικής εκλογής «όλα είναι ΠΑΣΟΚ»! Χωρίς αμφισβήτηση. Δείτε τις υποψηφιότητες της αντιπολίτευσης, της αξιωματικής και της ελάσσονος. Τάσος Γιαννίτσης και Λούκα Κατσέλη. Και οι δύο, πρώην υπουργοί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, και οι δύο, σε στενή ή λιγότερο στενή σχέση με τον Ανδρέα (ο Τ. Γιαννίτσης υπήρξε οικονομικός του σύμβουλος) και πρόσωπα με ευδιάκριτες σχέσεις στον χώρο. Αλλά και παρακάτω να πας, πάλι… ΠΑΣΟΚ θα συναντήσεις. Ποιον πρότεινε η πρόεδρος Ζωή για την Προεδρία της Δημοκρατίας; Τον Νίκο Κωνσταντόπουλο. Ο οποίος, εκτός από μπαμπάς της, είναι και εκ των ιδρυτικών μελών του ΠΑΣΟΚ – ασχέτως του αν διαγράφηκε έναν ή ενάμιση χρόνο αργότερα από τον ίδιο τον Ανδρέα για ενστάσεις στην οργανωτική δομή του κόμματος!

Αν δε κι ο Κυρ. Βελόπουλος αποφάσιζε τελικά να… αυτοπροταθεί για Πρόεδρος, θα σημειωνόταν ένα υπέροχο «καρέ του ΠΑΣΟΚ» για την Προεδρία, διότι κι αυτός ένα πέρασμα από το ΠΑΣΟΚ το είχε κάνει, στη Θεσσαλονίκη.

Ολα ΠΑΣΟΚ είναι, μην το ψάχνετε…

Πιστός στο πρόγραμμα

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε χθες ο Πρόεδρος Τασούλας; Με τι ξεκίνησε την ημέρα του; Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Δεν συνάντησε ούτε τον Κυριάκο (Μητσοτάκη) ούτε άλλον πολιτικό, δημοσιογράφο, παράγοντα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής – κανέναν από αυτές τις κατηγορίες. Εμεινε πιστός στο πρόγραμμα. Εκανε αυτό που κάνει καθημερινά εδώ και χρόνια – πήγε Da Capo για έναν espresso. Πριν κατευθυνθεί στο γραφείο του στη Βουλή. Το μόνο εκτός προγράμματος που έκανε ήταν να τον απολαύσει κάτω από την… Ιερή Κολώνα.

Εκεί τον βρήκα κι εγώ, στο τηλέφωνο.

– Ικέτης ή προσκυνητής; τον ρώτησα.

– Εκ Διός άρξασθαι, μου σχολίασε απλώς…

Τα μηνύματα της επιλογής Κακλαμάνη…

Η ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου για τον Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος θα διαδεχθεί τον Κώστα Τασούλα στην Προεδρία της Βουλής, φυσικά αναμενόταν. Ηταν το λογικό φαβορί, καθώς εντάσσεται και η δική του… προεδροποίηση στην επιχειρούμενη προσπάθεια του προέδρου Κυριάκου να αποκαταστήσει τη σχέση του με τον σκληρό πυρήνα της παράταξής του. Χάνει δεξιούς ψηφοφόρους διότι έχει, όπως τον κατηγορούν, «πασοκοποιήσει» την κυβέρνηση, χρησιμοποιεί δεξιούς για να αποδείξει ότι αυτό δεν ισχύει, αλλά αντιθέτως παραμένει ένας από αυτούς.

Ομως διαφωνώ, οριζόντια και κάθετα που λένε, με όσους προσδοκούν ότι μέσω Νικήτα Κακλαμάνη θα αποκατασταθεί και η σχέση του Πρωθυπουργού με τον Αντώνη Σαμαρά. Ο Νικήτας μπορεί να είχε ακολουθήσει τον Αντ. Σαμαρά, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90, στην περίφημη Πολιτική Ανοιξη, όμως η συνέχεια ήταν απολύτως διαφορετική. Εγινε άνθρωπος της Ντόρας Μπακογιάννη, ήρθε κοντά με τους «μητσοτακικούς» της ΝουΔου, αλλά αυτά αποτέλεσαν παρελθόν σχετικά πρόσφατα…

…και η μετρημένη κριτική

Ηταν όταν μόλις πριν από λίγους μήνες άρχισε να διαφοροποιείται. Αργά αλλά σταθερά. Οι προσεκτικοί παρατηρητές θυμούνται σχετικές, δηλητηριώδεις, διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου που απέδιδαν τις ανησυχίες του Νικήτα για το πού πάει η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνηση στο γεγονός ότι μετά τις εκλογές του 2023 ο Κυριάκος δεν τον πρότεινε για α΄ αντιπρόεδρο της Βουλής. Προτίμησε για τη θέση αυτή τον Γ. Πλακιωτάκη. Να τα λέμε κι αυτά…

Ομως, ο ίδιος δεν ξέφυγε ποτέ στην κριτική του κατά της κυβέρνησης, αποφεύγοντας δε προσεκτικά να ασκήσει κριτική προσωπικά στον Κυριάκο – κι αυτό μέτρησε σοβαρά στην επιλογή του.

Νομίζω μάλιστα ότι αν δηλώσει, όπως λέγεται, και κατά την ανάδειξή του ως Προέδρου της Βουλής ότι δεν πρόκειται να θέσει πάλι υποψηφιότητα (εκλέγεται στην Α’ Αθήνας) θα κερδίσει τον σεβασμό όλων…

«Αιώνιο» πρόβλημα

Κινητοποίηση είχαν χθες οι φοιτητικοί σύλλογοι ανά τη χώρα, με κύριο αίτημα να μη διαγραφούν οι περίπου 300.000 «αιώνιοι» φοιτητές οι οποίοι φέρονται εγγεγραμμένοι στα πανεπιστήμια, αλλά στην πραγματικότητα τα έχουν εγκαταλείψει οριστικά. Δεν ξέρω γιατί τα παιδιά επιμένουν να μην πραγματοποιηθεί η μαζική διαγραφή των «αιώνιων» φοιτητών, η οποία είναι προγραμματισμένη για τα τέλη Αυγούστου αυτής της χρονιάς. Σε τι, δηλαδή, ωφελεί τους ίδιους να υπάρχουν όλοι αυτοί, να φέρονται ότι σπουδάζουν, αλλά στην πραγματικότητα να έχουν διακόψει κάθε σχέση με το πανεπιστήμιο. Εκτός πια κι αν όσοι αντιδρούν σκέφτονται ότι μπορεί να περιέλθουν στην ίδια κατάσταση κάποια στιγμή, οπότε, αντιδρώντας τώρα, ενδεχομένως να επιτύχουν την αναστολή της απόφασης του υπουργού Παιδείας.

Ενδιαφέρον έχει και η στάση ορισμένων πρυτάνεων. Αυτοί υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να είναι οριζόντια η διαγραφή, διότι υπάρχουν φοιτητές οι οποίοι δυσκολεύονται να τελειώσουν τη σχολή τους και χρειάζονται χρόνο για να τα καταφέρουν. Πολύ σωστά. Από όσο χρόνο; Ενα έτος, δύο, τρία, πέντε; Και πώς μπορεί να ενταχθεί στην ίδια κατηγορία με αυτούς κάποιος που εμφανίζεται να παραμένει στάσιμος στις σπουδές του για 15 χρόνια, ας πούμε;

Η δική μου πρόταση είναι να κληθούν όλοι αυτοί που έχουν διακόψει πάνω από μία πενταετία την επαφή τους με το πανεπιστήμιο, να την ενεργοποιήσουν εντός ενός εύλογου χρονικού διαστήματος δύο ή τριών μηνών. Οσοι δεν το κάνουν, να διαγραφούν. Αλλιώς δεν γίνεται. Κάθε χρόνο θα αυξάνεται ο αριθμός…