Μαριέλλα Φασούλα: «Ηταν η στιγμή που έπρεπε να δω ποια είμαι χωρίς το μπάσκετ»

06:52 3/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Πώς είναι η καθημερινότητά σας στην Ισπανία ως αθλήτρια της ομάδας Αβενίδα;

Η καθημερινότητά μου περιλαμβάνει το πρωί προπόνηση διάρκειας τριών ωρών. Μετά, επιστρέφω σπίτι και, αν έχουμε διπλή προπόνηση, πηγαίνω ξανά στο γήπεδο. Προσπαθώ να βρω χρόνο μέσα στην ημέρα για να κάνω κάτι που μου αρέσει, όπως να πάω για έναν καφέ ή να ζωγραφίσω. Μου αρέσει η ρουτίνα και προσπαθώ να τη διατηρήσω, αν και αυτό είναι δύσκολο, καθώς λόγω των αγώνων είμαστε συνεχώς «on the go». Παίζουμε περίπου δύο αγώνες την εβδομάδα, επομένως το πρόγραμμα είναι αρκετά απαιτητικό.

Αυτό το άθλημα απαιτεί σωματική και

πνευματική εγρήγορση.

Δεν μου αρέσει να γκρινιάζω για αυτόν τον τρόπο ζωής, καθώς είναι επιλογή μου. Κάθε τρόπος ζωής έχει τις δικές του προκλήσεις και απαιτεί τις ανάλογες θυσίες, κάτι που ισχύει και για τον αθλητισμό. Ωστόσο, το μπάσκετ μου έχει προσφέρει ανεκτίμητα οφέλη.

Ποια είναι αυτά;

Μετακομίσαμε στην Αμερική από το 2005 έως το 2010 για να αντιμετωπίσουμε την ασθένεια του αδελφού μου. Ηταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση, την οποία δύσκολα κατανοούσα λόγω της ηλικίας μου. Οι γονείς μου, ανεξάρτητα από τα συναισθήματά τους, το αντιμετώπιζαν με γενναιότητα και αισιοδοξία. Ο αδελφός μου χρειαζόταν βοήθεια, αλλά ποτέ δεν μας μετέφεραν το βάρος που ένιωθαν.

Πώς αντιλαμβάνεστε αυτή την αφοσίωση των γονιών σας;

Ισως μια απάντηση είναι όταν, στην ηλικία των οκτώ ετών, ζήτησα από τους γονείς μου να με γράψουν στο μπάσκετ, αφού είχα δει τον μπαμπά μου και τον αδελφό μου να παίζουν σε ένα γήπεδο. Αυτό άλλαξε την εμπειρία μου στην Αμερική, καθώς απέκτησα κάτι δικό μου, που μου άρεσε, και έκανα καινούργιους φίλους.

Δεν είχατε την προσοχή που απαιτεί ένα παιδί, δεδομένου ότι ο αδελφός σας χρειαζόταν περισσότερη φροντίδα;

Ναι, αλλά οι γονείς μου δεν έχασαν ποτέ προπόνηση ή αγώνα μου. Προσπάθησαν πραγματικά να ισορροπήσουν τη φροντίδα που χρειαζόταν ο αδελφός μου με τις δικές μου ανάγκες. Δεν ήταν όλα εύκολα όταν ξεκίνησα το άθλημα, καθώς δεν ήμουν καθόλου καλή. Οι προπονητές έλεγαν στη μητέρα μου να σταματήσω, αλλά εκείνη ενθάρρυνε την προσπάθειά μου, και το εκτιμώ. Οι γονείς μου πίστευαν σε μένα.

Εσείς πιστεύετε σε αυτό;

Ναι, γιατί μου άρεσε. Πηγαίνω εκεί και περνάω καλά, είτε παίζω είτε όχι. Οταν μπλέκεσαι σε μια ομάδα, νιώθεις ότι αποκτάς μια δεύτερη οικογένεια. Αργότερα, η μητέρα μου μού μίλησε για την ανασφάλεια των προπονητών τότε.

Αλλάζατε όμως εικόνες και παραστάσεις.

Φυσικά. Περνούσαμε πολλές ώρες στο νοσοκομείο και όλα αυτά που είδα στα επτά μου χρόνια δεν ήταν φυσιολογικά. Επρεπε να βρω τρόπους να περάσω την ώρα μου, έτσι έπαιζα με άλλα παιδιά που νοσηλεύονταν και συμμετείχα στις δραστηριότητες που διοργανώνονταν. Ενώ ήμουν μικρή, άρχισα να αντιλαμβάνομαι μία εντελώς διαφορετική οπτική της ζωής. Βίωσα τα πραγματικά προβλήματα και κάθε φορά που αντιμετωπίζω μια πρόκληση οι εικόνες από εκείνη την περίοδο έρχονται στο μυαλό μου. Νιώθω πολλές φορές ότι έχω ζήσει πολλές ζωές.

Είχατε παρόμοια στάση όταν έπρεπε να αντιμετωπίσετε τον τραυματισμό σας πέρυσι;

Ηταν μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες της ζωής μου. Η ρήξη χιαστού με κράτησε εκτός γηπέδων για έναν χρόνο. Αυτή η περίοδος ήταν αφόρητη, όχι μόνο επειδή έχανα κάτι που αγαπώ, αλλά και λόγω των απαιτούμενων θεραπειών και χειρουργείων. Από τον Οκτώβριο του 2023 επέστρεψα στους αγώνες ύστερα από 11 μήνες.

Αυτή την περίοδο, ποια ήταν η μεγαλύτερη ανησυχία σας;

Αναμετρήθηκα με τους φόβους και το άγχος μου, αλλά περισσότερο με το ερώτημα «ποια είμαι χωρίς το μπάσκετ». Αυτή η αναζήτηση με βασάνισε, καθώς δεν είχα μείνει ποτέ τόσο μεγάλο διάστημα εκτός γηπέδων.

Θέλω να μου πείτε τι απάντηση δώσατε.

Ακόμη δεν έχω ολοκληρώσει την απάντηση. Επρεπε να βρω κομμάτια του εαυτού μου που είχα χάσει και την αίσθηση της ταυτότητάς μου. Αναρωτιόμουν τι μπορώ να προσφέρω. Οταν γνωρίζεις τον κόσμο μέσα από το μπάσκετ και ξαφνικά δεν μπορείς να συμμετάσχεις, αρχίζεις να ανησυχείς. Ακόμη αναζητώ ποια είμαι χωρίς το μπάσκετ. Πέρασα πολύ χρόνο αφοσιωμένη, χάνοντας στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους, καθώς και με τους φίλους μου.

Δεν πήρατε απάντηση, όμως το ερώτημα που προέκυψε μπορεί να θεωρηθεί και ως δώρο. Σας προετοιμάζει για τη μελλοντική μετάβαση που έτσι κι αλλιώς θα έρθει κάποια στιγμή – και μάλιστα με σκληρό τρόπο.

Ο τρόπος ζωής που επιβάλλει το μπάσκετ σε κάνει να ξεχνάς ότι εκτός από αθλήτρια είσαι φίλη, κόρη, αδελφή. Κατά τη διάρκεια του τραυματισμού, ξαναθυμήθηκα ότι για τους δικούς μου ανθρώπους, που με στήριξαν πολύ, δεν είμαι μόνο παίκτρια. Δεν άλλαξε τίποτα σε αυτό. Ενώ είχα μάθει να λειτουργώ μόνη μου, ήρθε η στιγμή που έπρεπε να δεχτώ βοήθεια, κάτι που ήταν απαραίτητο, ειδικά τον πρώτο μήνα. Επίσης, έλαβα υποστήριξη από ανθρώπους που δεν γνώριζα και αυτό μου έδωσε μεγάλη δύναμη. Κατά τη διάρκεια της αποθεραπείας έκανα πολλούς φίλους, καθώς μόνο αυτοί που βιώνουν την ίδια κατάσταση μπορούν να σε καταλάβουν καλύτερα. Το κυριότερο μάθημα ήταν η συνειδητοποίηση ότι μόνο εγώ μπορώ να βγω από οποιοδήποτε αδιέξοδο βιώνω. Η πειθαρχία είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να αποφέρει αποτελέσματα. Η πειθαρχία και η επιμονή με βοήθησαν να προχωρήσω.

Ετσι θα σας δούμε στο Eurobasket 2025 με την Εθνική Ελλάδας.

Είναι μεγάλη τιμή και χαρά για εμάς. Επίσης, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για το μέλλον του γυναικείου μπάσκετ. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία να μας δει ο κόσμος, να μας υποστηρίξει, να μας μάθει, να δει υψηλού επιπέδου παίκτριες από όλες τις διαφορετικές χώρες που συμμετέχουν στο Ευρωμπάσκετ. Από την πλευρά μας εννοείται θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, θα δώσουμε τα 200% και θα παίξουμε για τη χώρα μας, που είναι η μεγαλύτερη τιμή στον αθλητισμό!