Κόρτνεϊ Νταγουάλτερ: Με κίνητρο την περιέργεια και καύσιμο τη… χαρά

08:01 28/10/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Το 2023, η Κόρτνεϊ Νταγουάλτερ έγινε το πρώτο άτομο, άνδρας ή γυναίκα, που κέρδισε το «Τριπλό Στέμμα», νικώντας στους τρεις πιο εμβληματικούς αγώνες 100 μιλίων στον κόσμο μέσα σε μια σεζόν. Το τρέξιμο υπεραποστάσεων, με αγώνες που κυμαίνονται από 50 χλμ. έως… 400 χλμ., ορίζεται από προσωπικότητες Τύπου Α: σχολαστικές, άκαμπτες, προσανατολισμένες στη λεπτομέρεια, ακόμη και εμμονικές. Η Κόρτνεϊ Νταγουάλτερ, 38 ετών, είναι η εξαίρεση στον

κανόνα.

Η Νταγουάλτερ δεν έχει προπονητή ούτε αυστηρό πρόγραμμα προπόνησης. Δεν έχει μπει ποτέ στο Strava και δεν καταστρώνει τους αγώνες της πολύ νωρίτερα. Τρέχει με μακριά σορτς και φαρδιά ρούχα επειδή, όπως λέει, είναι πιο άνετα. Τρώει γλυκά κατά τη διάρκεια της προπόνησης και πίνει μπίρα μετά, γιατί αυτό είναι που την κάνει πιο ευτυχισμένη. «Η διατροφή μου είναι να τρώω τα πράγματα που φαίνονται καλά σε ποσότητες που αισθάνομαι καλά» δηλώνει. «Η δεξαμενή καυσίμων μου έχει ως βασικό συστατικό τη χαρά. Αν είμαι χαρούμενη, ο κινητήρας λειτουργεί πολύ καλύτερα».

Φιλοσοφία και αποτελέσματα

Ενώ η φιλοσοφία της μπορεί να ακούγεται χαλαρή, τα αποτελέσματα λένε το αντίθετο. Την τελευταία δεκαετία, η Κόρτνεϊ Νταγουάλτερ έχει κερδίσει περισσότερους από 50 αγώνες υπεραποστάσεων, συχνά με απόλυτη κυριαρχία, και θεωρείται ευρέως η καλύτερη όλων των εποχών. Το «Τριπλό Στέμμα» που κέρδισε το καλοκαίρι του 2023 αποτελείται από τους αγώνες Western States 100 στην Καλιφόρνια, Hardrock 100 στο Κολοράντο και Ultra-Trail du Mont-Blanc (UTMB) στις γαλλικές Αλπεις, τρία από τα πιο εξαντλητικά, ανταγωνιστικά και εμβληματικά ultra στον κόσμο. Μόνο ένας άλλος αθλητής, ο Κίλιαν Ζορνέτ, έχει κερδίσει και τους τρεις σε ολόκληρη την αθλητική του σταδιοδρομία.

Ωστόσο, παρά τον καταιγισμό των διακρίσεων, η Νταγουάλτερ λέει ότι η κατάκτηση του τίτλου δεν άλλαξε καθόλου την οπτική της. «Δεν το θεωρώ ως κομβικό σημείο στη ζωή μου. Δεν σκέφτομαι καμία από τις νίκες μου με αυτόν τον τρόπο. Κανένας αγώνας δεν είναι τέλειος. Πάντα υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνουμε διαφορετικά την επόμενη φορά. Πάντα ελπίζω να τελειώνω έναν αγώνα γνωρίζοντας ότι έδωσα ό,τι είχα εκείνη την ημέρα, αλλά να μπορώ να βελτιώσω. Το κίνητρό μου είναι να συμπληρώνω κομμάτια του παζλ». Η συμπλήρωση του παζλ, τρόπος του λέγειν, είναι το μυστικό της επιτυχίας της. Οπως οι περισσότεροι εξαιρετικά επιτυχημένοι άνθρωποι, η Νταγουάλτερ παρακινείται από τη διαδικασία, όχι από τα αποτελέσματα. Ωστόσο, η δική της διαδικασία κάθε άλλο παρά παραδοσιακή είναι.

Η διαφορετική διαδικασία

«Αφού ξυπνήσω, πίνω δύο φλιτζάνια καφέ και περνάω από μια άτυπη αξιολόγηση ολόκληρου του σώματός μου» εξηγεί. «Πώς είναι το κεφάλι μου; Πώς είναι τα πόδια μου; Πώς είναι οι πνεύμονές μου και ποιο είναι το επίπεδο του άγχους μου; Ακούω τι λένε τα συστήματά μου πριν κάνω οτιδήποτε άλλο».

Χωρίς προπονητή ή καθορισμένο σχέδιο προπόνησης, η Νταγουάλτερ προπονείται αποκλειστικά με βάση την αίσθηση. Οι μέρες της είναι χαλαρά δομημένες, γεγονός που επιτρέπει την προσαρμοστικότητα. Παίρνει αποφάσεις διαισθητικά, όπως πόσες επαναλήψεις σε ανηφόρα θα τρέξει ή πόσο μεγάλο θα είναι το long εκείνη την ημέρα. «Αφού πραγματοποιήσω τον έλεγχο, σχηματίζω μια ιδέα για το τι προπόνηση θα κάνω. Καθώς ξεκινάω για το τρέξιμο, συνεχίζω να κάνω τους ελέγχους του συστήματος για να δω πώς αισθάνομαι καθώς αρχίζω να κινούμαι. Αν αισθάνομαι καλά, μπορεί να πατήσω το πεντάλ του γκαζιού, αν όχι, μπορεί να πατήσω το φρένο».

Η Νταγουάλτερ ξεκίνησε φέτος με μια νίκη στο Transgrancanaria 126k στα Κανάρια Νησιά τον Φεβρουάριο και ακολούθησε με μια νίκη στο Mount Fuji 100 στην Ιαπωνία τον Απρίλιο. Τον Ιούλιο κέρδισε το Hardrock για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, αλλά ισχυρίζεται ότι κανένας από αυτούς τους αγώνες δεν ήταν τόσο εύκολος όσο θα ήθελε.

«Μετά το περασμένο καλοκαίρι ήμουν πιο κουρασμένη από ποτέ, οπότε πήρα πολύ περισσότερο χρόνο ρεπό από ό,τι συνήθως. Συνήθως παίρνω περίπου ένα μήνα, αλλά πήρα πολλούς μήνες για να χαλαρώσω» λέει η Νταγουάλτερ. «Ημουν εξαντλημένη σωματικά και ψυχικά». Το μεγαλύτερο διάλειμμα σήμαινε ότι έχασε περισσότερη φυσική κατάσταση, γεγονός που έκανε την επιστροφή της πιο δύσκολη.

Η σύγκριση και η επιστροφή

«Ετρεξα στο Transgrancanaria το 2023, οπότε ήταν εύκολο να συγκρίνω τους δύο αγώνες. Αυτή τη φορά ήταν πολύ πιο δύσκολο» λέει η Νταγουάλτερ, παρά τη νίκη της με διαφορά μεγαλύτερη της μίας ώρας.

Μετά τη νίκη της στο Ορος Φούτζι, η Νταγουάλτερ αισθάνθηκε ότι είχε επιστρέψει στον σωστό δρόμο. «Η προπόνηση πήγαινε καλά και ένιωθα καλά πηγαίνοντας στον αγώνα, αλλά το Hardrock ήταν μια από εκείνες τις ημέρες που τα γρανάζια δεν έβαζαν μπρος. Τις πρώτες ώρες κατάλαβα ότι δεν θα ήταν ομαλή η διαδρομή. Ολα χρειάστηκαν λίγο περισσότερη προσπάθεια από ό,τι έπρεπε, οπότε υπενθύμιζα συνέχεια στον εαυτό μου να κάνω υπομονή και να αφήσω τον χρόνο να γίνει φίλος μας».

Παρ’ όλα αυτά, η Νταγουάλτερ κατέρριψε το δικό της ρεκόρ διαδρομής κατά δυόμισι λεπτά. Ελπίζει να αγωνιστεί ξανά το φθινόπωρο, αλλά δεν ξέρει ποιος αγώνας θα είναι αυτός. «Απλώς απολαμβάνω όσο το δυνατόν περισσότερο αυτή τη στιγμή, χωρίς να σκέφτομαι τι θα ακολουθήσει. Αντί να προσπαθώ να προβλέψω το επόμενο κεφάλαιο, θέλω απλώς να ζήσω σε αυτό».

Δεν ακολουθούσε πάντα αυτή τη φιλοσοφία η Νταγουάλτερ. Δεν είχε ακούσει ποτέ για το τρέξιμο υπεραποστάσεων – πολύ δε περισσότερο να σκεφτεί να γίνει επαγγελματίας – μέχρι που έφτασε στα είκοσί της χρόνια.

«Μεγαλώνοντας βλέπεις αυτή την εξέλιξη μπροστά σου. Παίζεις το επιτραπέζιο παιχνίδι της ζωής και μαθαίνεις ότι πρέπει να ακολουθείς τα βήματα» λέει η Νταγουάλτερ. «Εγώ πίστευα στη γραμμική εξέλιξη. Το να επιλέξω το τρέξιμο υπεραποστάσεων ήταν σαν να στρίβω σε έναν παράδρομο. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι έγραφα το δικό μου βιβλίο».

Η δασκάλα που έγινε δρομέας

Το 2017 άφησε τη δουλειά της ως δασκάλα για να ρισκάρει με το τρέξιμο υπεραποστάσεων. «Δεν ήθελα να φτάσω 90 ετών και να αναρωτιέμαι “τι θα γινόταν αν;”». Αυτού του είδους η περιέργειά της είχε διαμορφωθεί από τότε που ήταν παιδί. Μεγαλώνοντας στα προάστια έξω από τη Μινεάπολη, η Νταγουάλτερ ήταν μέλος μιας δεμένης, δραστήριας και σκληρά εργαζόμενης οικογένειας. «Οι βαθμοί στο σχολείο δεν είχαν τόση σημασία» λέει η Νταγουάλτερ. «Οι γονείς μου πάντα μας τόνιζαν απλά ότι αν επρόκειτο να κάνουμε κάτι, θα έπρεπε να δώσουμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε».

Στα 13 της Νταγουάλτερ εντάχθηκε στην ομάδα ανωμάλου δρόμου του σχολείου, η οποία γρήγορα έγινε το μεγαλύτερο πάθος της και από την πρώτη της χρονιά προκρίθηκε στους πολιτειακούς αγώνες. «Είχαμε καταπληκτικούς κόουτς στο σχολείο. Είμασταν όλοι σαν μια οικογένεια». Οι προπονητές της Νταγουάλτερ καλλιεργούσαν μια φιλοσοφία που βασιζόταν στη σκληρή δουλειά, χωρίς όμως να θυσιάζεται η διασκέδαση. «Θυμάμαι να γελάω φωναχτά ενώ έκανα διαλειμματικές σε ανηφόρα. Μας ενθάρρυναν να μη χάνουμε τον στόχο από τα μάτια μας, ενώ παράλληλα διασκεδάζαμε». Αυτή η νοοτροπία έχει γίνει μία από τις βασικές αρχές της. Ακόμη και όταν «πήζει» σε ένα ultra, είναι γνωστή για το πλατύ της χαμόγελο και τη μεταδοτική χαρά της.

Μετά την αποφοίτησή της από το κολέγιο, η Νταγουάλτερ δήλωσε συμμετοχή στον πρώτο της μαραθώνιο, χωρίς να περιμένει ότι θα πάει καλά. «Νόμιζα ότι τα 42 χλμ. θα με σκότωναν, αλλά δεν το έκαναν, οπότε άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο περισσότερο θα μπορούσα να συνεχίσω».

Η περιέργεια και η σπηλιά

Η περιέργεια την οδήγησε στο τρέξιμο υπεραποστάσεων, αλλά η επιτυχία δεν ήρθε αμέσως. Το 2012 η Νταγουάλτερ εγκατέλειψε τον πρώτο της αγώνα 100 μιλίων, γεγονός που την έκανε αρχικά να αμφιβάλλει για τον εαυτό της. «Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν ότι ήμουν γελοία που το δοκίμασα, αλλά εκείνη η στιγμή αποτέλεσε βασικό κομμάτι της διαδρομής μου. Μου έμαθε για την ψυχολογική πλευρά του ultrarunning και πόσο σημαντικά είναι τα πράγματα που λες στον εαυτό σου, ειδικά στις πιο δύσκολες στιγμές».

Χρόνια αργότερα, το ψυχικό σθένος της Νταγουάλτερ είναι αυτό που πραγματικά την κάνει να ξεχωρίζει. Λατρεύει να μπαίνει σε αυτό που αποκαλεί «η σπηλιά του πόνου», το μέρος στο μυαλό της στο οποίο πηγαίνει όταν φτάνει στα όριά της. Οραματίζεται μια πραγματική σπηλιά, μπαίνει μέσα, παίρνει ένα καλέμι και αρχίζει να σμιλεύει. Αν χρειαστεί, θα μείνει στη σπηλιά για ώρες. «Το να μπαίνω στη σπηλιά είναι όλος ο σκοπός της εγγραφής μου σε έναν αγώνα. Δεν πηγαίνω εκεί στην προπόνηση, οπότε αισθάνομαι τυχερή που την επισκέπτομαι σε έναν αγώνα» λέει η Νταγουάλτερ.

Η Νταγουάλτερ μπαίνει την ίδια σπηλιά κάθε φορά, επιστρέφει στο ακριβές σημείο που την άφησε και συνεχίζει να σκαλίζει. Η επίσκεψη στη σπηλιά είναι ένα εργαλείο για να συνεχίσει να προχωράει μπροστά και να πιστεύει στον εαυτό της, όχι ένας αντιπερισπασμός. Επικεντρώνοντας την προσοχή της στο να κουνάει το καλέμι ξανά και ξανά, η Νταγουάλτερ στέλνει σήματα στα πόδια της για να συνεχίσει. Αν και ακούσια, η σπηλιά του πόνου είναι μια σχεδόν τέλεια αλληγορία για τη διαδικασία του ultra running. Είναι μια τέχνη που χρειάζεται χρόνια αφοσίωσης και συνέπειας για να κατακτηθεί, ακριβώς όπως το σκάψιμο μιας τεράστιας σπηλιάς.

Ενώ η σπηλιά του πόνου μπορεί να ακούγεται σκοτεινή και εξαντλητική, η Νταγουάλτερ λέει ότι είναι καλύτερα να την πλαισιώνεις χρησιμοποιώντας την περιέργεια. «Είναι αδύνατο να κάνεις έναν αγώνα 100 μιλίων άψογα, με τόσες πολλές μεταβλητές και τόσο πολύ χρόνο στο πεδίο. Πάντα υπάρχει κάτι να μάθω, αν παραμείνω περίεργη και συνεχίσω να μετακινώ τα κομμάτια του παζλ. Μου αρέσει αυτό το συναίσθημα. Μου αρέσει που μπορώ να συνεχίσω να το ανακαλύπτω».