Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ

16:09 20/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Η ερώτηση είναι εύλογη: με όλα όσα συμβαίνουν στην κυβέρνηση, την πρώτη φορά που το Μέγαρο Μαξίμου βρίσκεται υπό πραγματική κοινωνική πίεση, γιατί τα μάτια όλων είναι στραμμένα στην αντιπολίτευση; Γιατί μια φράση του Νίκου Ανδρουλάκη σηκώνει σκόνη και συζήτηση; Γιατί έχει σημασία τι είπε ο Σωκράτης Φάμελλος στη Βουλή τη μέρα που οι δημοσιογράφοι απεργούσαν; Γιατί μας νοιάζει που η Νέα Αριστερά απείχε από την τέταρτη ψηφοφορία

για την Προεδρία της Δημοκρατίας; Γιατί αφιερώνουμε χρόνο και φαιά ουσία στη διαμάχη του ΚΚΕ με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Η πρώτη απάντηση, η πιο εύκολη και η πιο προβλέψιμη, έρχεται από τα ίδια τα πρόσωπα που συγκεντρώνουν τα φώτα πάνω τους: αυτό, λένε, θέλει η ΝΔ και ο «μηχανισμός της προπαγάνδας». Η πραγματική, όμως, κρύβει και κάτι άλλο στον πυρήνα της, δεν προσφέρει τα ίδια ελαφρυντικά.

Η εκλογική ανισομέρεια ανάμεσα στους δύο βασικούς πόλους του πολιτικού συστήματος και η αδυναμία του προοδευτικού χώρου να λειτουργήσει επιτυχημένα ως δικλίδα ασφαλείας απέναντι σε μια κεντροδεξιά κυβέρνηση με αυξημένες εξουσίες δημιούργησαν μια μη κανονική κατάσταση. Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης άλλαξε χέρια εν πτήσει, πράγμα που δυσκολεύει τόσο αυτόν που την έχασε όσο και εκείνον που την κέρδισε, ο οποίος δεν έχει ούτε τους κοινοβουλευτικούς αριθμούς, αλλά ούτε (τουλάχιστον ακόμα) την εμπειρία να ανταποκριθεί στις αυξημένες απαιτήσεις. Σε μια πιο ήρεμη περίοδο, θα τους δινόταν χρόνος να διορθώσουν τα ελλείμματά τους.

Στη σημερινή συγκυρία, όμως, δεν τον έχουν. Αυτό είναι που στην πραγματικότητα τους αναγκάζει σε άτσαλες στροφές, γιατί και τα δύο μεγαλύτερα αντιπολιτευτικά κόμματα στον πυρήνα τους δεν έχουν ενιαίο ακροατήριο: το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτά που θέλει το Κέντρο και αυτά που ζητάει η Κεντροαριστερά, στον ΣΥΡΙΖΑ πατούν με το ένα πόδι στην παρακαταθήκη της κυβερνώσας Αριστεράς και με το άλλο στα απομεινάρια του πολακισμού. Κάπως έτσι, τη μια μέρα ο Ανδρουλάκης δηλώνει πως έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη του στη Δικαιοσύνη γενικότερα και την άλλη προαναγγέλλει εκδήλωση για τον εκσυγχρονισμό του κράτους με βασικό ομιλητή τον Σταύρο Μπένο. Τη μια μέρα, ο Φάμελλος επισκέπτεται τη Σαντορίνη και ετοιμάζει προτάσεις για το τραπεζικό σύστημα και την άλλη αναφέρεται σε «ερωτήματα που πληθαίνουν» προτού καλά καλά μάθουμε όλα τα δεδομένα για τον θάνατο του Βασίλη Καλογήρου.

Οσο η εμπιστοσύνη στη ΝΔ χάνεται τόσο οι απαιτήσεις για την Κεντροαριστερά αυξάνονται. Τα μάτια είναι στραμμένα και πάνω της, γιατί ήρθε η ώρα εκείνη να μιλήσει πια διαφορετικά, να αποδείξει πως δεν διεκδικεί απλώς τη διακυβέρνηση στα λόγια, αλλά έχει όραμα και στόχο που δεν ετεροκαθορίζεται. Ολοι γνωρίζουμε τι λένε και τι εκπροσωπούν όσοι κυβερνούν εδώ και πέντε χρόνια. Ξέρουμε στ’ αλήθεια τι λένε οι υπόλοιποι; Βοηθούν, μήπως, να το μάθουμε; Σε αυτή τη συγκυρία, εντός και εκτός Ελλάδας, η κυβέρνηση βασίζεται στους ψηφοφόρους που στο τέλος θα αποφασίσουν με κύριο γνώμονα τη σταθερότητα και η αξιωματική αντιπολίτευση σε εκείνους που θα τη δουν ως τη μοναδική επιλογή για αλλαγή σκυτάλης – ακόμα κι αν δεν τους ικανοποιεί απόλυτα. Η ευθύνη της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς είναι διπλή: αν δεν βρει τρόπο να πετύχει, η λύση θα έρθει από αλλού. Γιατί, όπως δεν υπάρχουν «σίγουρες νίκες», δεν υπάρχουν ούτε μαγικά ελατήρια που εκτοξεύουν ένα κόμμα ξαφνικά.