Οταν έβηξε ο Νίκος

20:51 17/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Ομολογώ ότι δεν μπορούσα να φανταστώ πως αυτό που στην πρόσφατη εσωκομματική σύγκρουση στο ΠΑΣΟΚ καταγράφηκε επισήμως ως εκσυγχρονιστική, δηλαδή μη κινηματική, αντιπολίτευση, στη σημερινή συγκυρία της αδιανόητης για το συγκεκριμένο κόμμα επίθεσης στη Δικαιοσύνη θα εκφραζόταν σε διάλογο με έναν γελοιογράφο. Κι όμως, η εκπρόσωπος αυτής της τάσης Αννα Διαμαντοπούλου, έπειτα από

τις επικρίσεις κατά του Νίκου Ανδρουλάκη όταν είπε πως έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη του στη Δικαιοσύνη, σημείωσε στα κοινωνικά δίκτυα ότι αν είχε το ταλέντο του αγαπημένου της γελοιογράφου θα τον σκιτσάριζε να βήχει και θα έβαζε τον εκπρόσωπο της ΝΔ να δηλώνει: «Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έβηξε. Η Αθήνα κινδυνεύει από τον τοξικό του βήχα. Η κυβέρνηση θα μοιράσει μάσκες».

Αν και πρωτίστως μου κάνει εντύπωση η αδυναμία της συγκεκριμένης πολιτικού να κάνει ένα πνευματώδες αστείο, δεν θα πάψω να τη θεωρώ μεταρρυθμίστρια. Γι’ αυτό θα ερμηνεύσω τη συγκεκριμένη παρέμβασή της ως ένδειξη σοβαρής αδυναμίας να εκφράσει τη διαφωνία της μέσα στο κόμμα, να πει δηλαδή ότι τέτοιες απόψεις για τη θεσμική λειτουργία της δημοκρατίας και τον διακριτό ρόλο της Δικαιοσύνης πλήττουν και τη δημοκρατία αλλά και το ΠΑΣΟΚ – που ιδίως από τα χρόνια του Κώστα Σημίτη εργάστηκε για να είναι διακριτοί οι ρόλοι της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας. Σαν να είναι έγκλειστη και πραγματικά χωρίς οξυγόνο σε ένα κόμμα που ο ριζοσπαστισμός αμφιθεάτρου του αρχηγού ανταγωνίζεται την πλειοδοσία σε αντιδεξιές κορόνες του Παύλου Γερουλάνου ή του Χάρη Δούκα.

Κατά τα άλλα, όταν έβηξε ο Νίκος επιβεβαιώθηκε ότι το κόμμα, σιωπηλά, έχει προσχωρήσει σε ένα μοντέλο αντιπολίτευσης το οποίο έως πρόσφατα περιφρονούσε: μιας αντιπολίτευσης δανεικής, που αδυνατεί να βρει δρόμο προς την εξουσία, γι’ αυτό και την ψάχνει στα «λαϊκά μέτωπα» και στην αντισυστημική ρητορική.

Αυτό που είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβουν στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, όλων των τύπων οι πασόκοι, δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί, είναι ένα μόνο: ότι το αντιδεξιό μέτωπο με το οποίο είναι συνυφασμένη η ιστορία του ΠΑΣΟΚ (ήδη από τον Ανδρέα Παπανδρέου) σήμαινε από την αρχή μια αυτόνομη, αυτοδύναμη στρατηγική για την κατάκτηση της εξουσίας. Μπορούμε εμείς σήμερα να της ασκούμε κριτική, να ειρωνευόμαστε τους μύθους της ή τις μεθόδους της, αλλά ήταν μια πολιτική ηγεμονίας και έκφρασης του αντιδεξιού χώρου. Ηταν επιθετική πολιτική. Η Αριστερά ακολουθούσε κατά πόδας το ΠΑΣΟΚ, ως παρακολούθημά του. Σήμερα, η αντιδεξιά στρατηγική, όπως εκφράζεται από τον Ανδρουλάκη και τους άλλους μέσα στο κόμμα, είναι στρατηγική που επιβάλλεται απ’ έξω, από το κοινωνικό και το πολιτικό περιβάλλον. Είναι αμυντική στρατηγική και αποπροσανατολίζει το ΠΑΣΟΚ από τον δρόμο της πολιτικής του αυτονομίας.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι τη ριζοσπαστική ατζέντα τη φτιάχνουν άλλοι, η Κωνσταντοπούλου ή ο Βελόπουλος, και το ΠΑΣΟΚ τρέχει πίσω τους. Προφανώς, δεν είναι κακό να επηρεάζεται ένα κόμμα από τις εξελίξεις. Εδώ όμως πρόκειται για μια διαδικασία τυφλής μίμησης όλων των ρητορικών σχημάτων του κινηματικού ριζοσπαστισμού, χωρίς καμιά προσπάθεια φιλτραρίσματος και θεσμικής μεσολάβησης της κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Γι’ αυτό άλλωστε όταν βήχει ο Νίκος Ανδρουλάκης γεμίζει το σακούλι της Ακροδεξιάς και της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Σε έναν βαθμό και του Μητσοτάκη, αφού αν υπήρξαν δυσαρεστημένοι από την κυβέρνηση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου που εκπροσωπήθηκαν από την Αννα Διαμαντοπούλου, δεν είναι διατεθειμένοι να προσχωρήσουν άφωνοι σε έναν νέο ριζοσπαστισμό.