Πόλεμος εξόντωσης κατά της ελευθερίας του Τύπου

14:39 4/4/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Η Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη καμαρώνει διαρκώς ότι είναι μια «ευρωπαϊκή» χώρα που γίνεται δήθεν κάθε μέρα και καλύτερη… Δεν θα είχε άδικο, υπό την προϋπόθεση ότι ως «ευρωπαϊκή» θα εννοούσε την… Ουγγαρία του Ορμπαν – αν και πολύ δύσκολα ακόμα και αυτός θα μπορούσε να διεκδικήσει τις επιδόσεις της ελληνικής κυβέρνησης στον πόλεμο κατά της ελευθερίας του Τύπου. Ισως πιο κατάλληλο θα ήταν να αφήσει για λίγο στην άκρη αυτό το «ευρωπαϊκή»

και να πει τα πράγματα με το όνομά τους: όσο περνάει ο καιρός τόσο γίνεται φανερό ότι το πολιτικό πρότυπό του έναντι της ελευθερίας του Τύπου μοιάζει πολύ περισσότερο τελικά να είναι ο… φίλος του ο Ταγίπ. Τι; Οχι;

Είναι βέβαιο ότι σε καμία πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα, το λέμε αυτό εδώ από την πρώτη ώρα, καμία κυβέρνηση δεν θα στεκόταν ούτε για 24 ώρες με ένα σκάνδαλο όπως αυτό των υποκλοπών, όπου από το πρωθυπουργικό γραφείο παρακολουθούνται σε… απευθείας μετάδοση υπουργοί και οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων, και μάλιστα από την ΕΥΠ, που η δουλειά της είναι να παρακολουθεί ξένους πράκτορες! Ούτε ο Ορμπαν θα το άντεχε αυτό. Μόνον ο Ταγίπ. Και φυσικά όσοι υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία θα γινόντουσαν αμέσως, όπως και εδώ, στόχοι της κυβέρνησης, σε βαθμό που οι… «ανεξάρτητες Αρχές» θα δίωκαν κάποιους εξ αυτών γι’ αυτόν τον λόγο.

Είναι βέβαιο ότι σε καμία πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα μια εθνική τραγωδία όπως αυτή των Τεμπών δεν θα έφτανε στο σημείο – για να αφήσει κανείς όλα τα άλλα και να μείνει σε αυτό το χαρακτηριστικό – να δίνεται κυβερνητική εντολή στην κρατική τηλεόραση να μην καλύπτεται από αυτήν όταν εκατομμύρια άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους σε όλη τη χώρα για να αντιδράσουν σε αυτό που θεωρούν πορεία συγκάλυψης. Και που η εντολή προς την ΕΡΤ όπως και πολλά άλλα, απλώς, επιβεβαιώνουν.

Ποιος είναι λοιπόν πάλι ο μεγάλος εχθρός που πρέπει να σωπάσει; Ο Τύπος. Ειδικά την ώρα που η αντιπολίτευση είναι ανεπαρκής στον ρόλο της, όμως αυτό δεν σώζει την κυβέρνηση από τη διαρκή κατρακύλα που αποτυπώνεται στα νούμερα και της προκαλεί τρόμο. Αυτός ο τρόμος είναι που τη στρέφει ακόμα πιο λυσσασμένα εναντίον του μοναδικού της πραγματικού αντιπάλου: της ελευθερίας του Τύπου και του Λόγου. Και κάνει τα πάντα για να την εξοντώσει.

Οι άνθρωποι είναι άφρονες. Δεν ξέρουν τι τους γίνεται και ματαιοπονούν καθώς μέσα στον ίλιγγο δεν έχουν συναίσθηση μιας βασικής, αδήριτης αρχής: ότι όταν μια εξουσία καταφεύγει εκεί, έχει ήδη τελειώσει, βρίσκεται απλώς στην αντίστροφη μέτρηση. Εκείνη. Οχι η ελευθερία του Τύπου. Που, ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα τον φιμώσουν. Αλλωστε είναι εξόφθαλμο και δεν κρύβεται με τίποτα: πολλά που κάνουν, ασφαλώς και δεν θα γίνονταν ποτέ και με τίποτα αν είχαν να κάνουν με υπηρέτες – δικούς τους. Οχι της ελευθερίας του Τύπου. Ή μήπως όχι; Ποιος είναι λοιπόν ο αληθινός τους στόχος;