Πώς ένα λάθος στο θέατρο «γέννησε» μια από τις πιο γνωστές φράσεις του ελληνικού κινηματογράφου

20:45 11/11/2024 - Πηγή: Τα Νεα

Ήταν Ιανουάριος του 1963 όταν μια νέα κωμωδία έκανε την εμφάνισή της στις σκοτεινές αίθουσες της Ελλάδας: ο τίτλος της «Της κακομοίρας», ή όπως έχει γίνει γνωστή σε όλους μας μέσα στα χρόνια «Ο μπακαλόγατος».

Το έργο των Χρήστου και Γιώργου Γιαννακόπουλου αποφάσισε να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ο Κώστας Χατζηχρήστος που εκείνη τα χρόνια ήταν «πρώτο όνομα στη μαρκίζα».

Και δεν έπεσε έξω: η ταινία έκοψε  περισσότερα από 200.000, κερδίζοντας την 26η σε εισπράξεις ανάμεσα σε 92 ταινίες που κυκλοφόρησαν εκείνη τη χρονιά.

Και όπως όλοι ξέρουμε, ο μύθος του φιλμ γιγαντώθηκε μέσα στα επόμενα χρόνια χάρη στην τηλεόραση και το βίντεο. Ωστόσο, αυτό που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε, είναι ότι πολλές ατάκες που λέει ο Ζήκος στην ταινία ήταν έμπνευση του ίδιου του Κώστα Χατζηχρήστου.

Ο Κώστας Χατζηχρήστος είχε παραδεχτεί ότι σπάνια έμενε στο σενάριο που έπαιρνε στα χέρια του, ωστόσο οι περισσότεροι στο τέλος κρατούσαν τις ατάκες του.

Μετρ στον αυτοσχεδιασμό

Εκτός από το ταλέντο του μεγάλου έλληνα ηθοποιού, αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η έφεση που είχε στον αυτοσχεδιασμό. Πολλές από τις φράσεις του που έγραψαν τη δική τους ιστορία στη μεγάλη οθόνη, είχαν γεννηθεί σε μια στιγμή αυθορμητισμού από τον ίδιο τον Κώστα Χατζηχρήστο. Μάλιστα ο ίδιος είχε παραδεχτεί ότι σπάνια έμενε στο σενάριο που έπαιρνε στα χέρια του, ωστόσο οι περισσότεροι στο τέλος κρατούσαν τις ατάκες του.

Κάπως έτσι, έναν χρόνο πριν βγει στις σκοτεινές αίθουσες «Ο μπακαλόγατος», ο Χατζηχρήστος «γέννησε» μια ακόμα ατάκα, κομμένα και ραμμένη στα μέτρα του Ζήκου. Μάλιστα την ίδια την ιστορία την έκανε γνωστή ο ίδιος ο ηθοποιός στο βιβλίο «Ο Χατζηχρήστος τα λέει ΌΛΑ».

Ήταν το 1962 και το έργο «Της κακομοίρας» παιζόταν στο θέατρο. Σε μια παράσταση, ένα βράδυ, ο φροντιστής είχε ξεχάσει να βάλει στο σκηνικό έναν σάκο με φακές. Άρα όταν μια πελάτισσα, που υποδυόταν η Έλσα Ρίζου, μπήκε στο μαγαζί και ζήτησε, ξαφνικά δημιουργήθηκε αμηχανία. Από αυτές που γεννούν μικρές εμπνευσμένες στιγμές.

«Ξέρετε, μαντάμ, δεν έχουμε φακές» λέει ο Ζήκος, για να πεταχτεί ο Βασίλης Αυλωνίτης που έκανε το αφεντικό και να ρωτήσει «τι έγιναν οι φακές;». Και εκεί ο Χατζηχρήστος έδωσε τα ρέστα του: «τι να γίνουν οι φακές, δε φταίνε οι φακές, τα μαμούνια φταίνε. Πήρε ένα μαμούνι από μια φακή στον ώμο και από εδώ πάνε και οι άλλοι και πήραν την κατηφόρα και άντε τώρα να προλάβεις στην κατηφόρα τις φακές» είπε.

Οι θεατές ξετρελάθηκαν, τα χειροκροτήματα έπεσαν βροχή κι έτσι, έναν χρόνο μετά όταν αποφασίστηκε το έργο από το θεατρικό να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη, αποφασίστηκε να μείνει και το σκετσάκι.