Στηρίζει με τον τρόπο του

18:28 22/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Τα καλά νέα για τους πασόκους είναι ότι το Πολιτικό Κέντρο του Κινήματος υπάρχει. Παρότι το όργανο αυτό είχε ατονήσει, με αποτέλεσμα να σημειωθούν οι σχετικές διαμαρτυρίες από εκείνους που ανυπομονούν να γίνουν «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», την περασμένη Τρίτη όχι μόνο συνεδρίασε, αλλά πήρε και αποφάσεις βαρυσήμαντες, αντάξιες του βαρύγδουπου τίτλου του. Τα κακά νέα, όμως, είναι ότι αποφάσισε κάτι προδήλως ανέφικτο. Συγκεκριμένα, θέτει ως στόχο «τη νίκη απέναντι

στη Νέα Δημοκρατία στις επόμενες εκλογές». Γιατί όχι; Ο Ιλον Μασκ, όπως διαβάζω στη βιογραφία του, έχει θέσει σκοπό της ζωής του να πάει την ανθρωπότητα στον Αρη.

Αν ένα πράγμα είναι βέβαιο, ειδικά σε μια περίοδο μετακίνησης των τεκτονικών πλακών του διεθνούς συστήματος, είναι ότι δεν ξέρουμε τι μας περιμένει μέχρι το 2027 και, συνεπώς, είναι παρακινδυνευμένο να κάνουμε από τώρα υποθέσεις εργασίας – εκτός, βέβαια, αν τις κάνουμε για πλάκα, σαν σπορ του καφενείου, ας πούμε. Πολύ δύσκολα όμως μπορώ να φανταστώ από το σημερινό ΠΑΣΟΚ να έχει δημιουργηθεί σε δύο χρόνια από τώρα ένα «κίνημα εξουσίας», για να το πω στην υψηλή πασοκική. Τον αρχηγό του δεν μπορούν να τον φανταστούν ως πρωθυπουργό ούτε οι ψηφοφόροι του: μόλις το ένα τρίτο τον θεωρεί πρωθυπουργήσιμο, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις. Επίσης, δεν κατορθώνει να προσελκύσει προσωπικότητες από την κοινωνία για να στρατευθούν (sic) στους σκοπούς του Κινήματος – εκτός από φιλόδοξους, νεαρούς δικηγόρους, είδος που πάντα διατίθεται σε αφθονία. Μήπως η πρόσφατη μεταγραφή της κυρίας Θρασκιά στο ΠΑΣΟΚ δεν αφήνει χώρο για άλλους;

Ειδικά στην υπόθεση των Τεμπών και την τροπή που έχει πάρει, βλέπουμε να εκδηλώνονται όλες οι αδυναμίες του ΠΑΣΟΚ. Παρασύρεται στο γαϊτανάκι της αρπαχτής που έχει εξαπολύσει η Αριστερά με αφορμή την τραγική υπόθεση και φτάνει στο σημείο να υιοθετεί την μπούρδα περί «κοινωνικής απονομιμοποίησης» ή, ακόμη χειρότερα, να δηλώνει, και μάλιστα διά του προέδρου του αυτοπροσώπως, ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Ολα αυτά όμως με μισή καρδιά, με ένα αίσθημα αβεβαιότητας στον αέρα, σαν να ωθείται από δυνάμεις που δεν ελέγχει και να μην ξέρει πώς ακριβώς να σταθεί. Δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να γίνει ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ντρέπεται κιόλας. Οταν μάλιστα τα προβεβλημένα στελέχη προσπαθούν να εξηγήσουν, μέσω των ΜΜΕ, τη θέση του κόμματος στον χορό που σέρνει ο Βελόπουλος, νιώθεις σαν να ακούς κάποιον που προσπαθεί να σε πείσει ότι είναι «ολίγον έγκυος». (Το αρσενικό γένος επιλέγεται σκοπίμως, για λόγους συμπεριληπτικότητας στο δικαίωμα της εγκυμοσύνης…)

Το πιο πικρό για το ΠΑΣΟΚ, αν και αναμενόμενο, είναι ότι αυτή η άγαρμπη ισορροπία του, στα όρια της θεσμικότητας ορισμένες φορές, δεν επιβραβεύεται με τον έπαινο του δήμου. Κοινώς, το ΠΑΣΟΚ δεν τσιμπάει στις δημοσκοπήσεις, παρά τις εξορμήσεις στον χώρο της αντισυστημικότητας. Αντιθέτως, μάλλον καθοδική τάση καταγράφεται. Με βάση αυτές τις επιδόσεις, λοιπόν, παύει να έχει νόημα το ερώτημα αν το ΠΑΣΟΚ θα συνεργαζόταν ποτέ με τη ΝΔ για να μην αφεθεί ακυβέρνητη η χώρα. Ηδη συνεργάζεται με τον τρόπο του. Στηρίζει την κυβέρνηση μέσω της αδυναμίας του να κάνει σοβαρή αντιπολίτευση.

Μπορεί να είναι αδυναμία της φαντασίας μου, δεν λέω, όμως δεν βλέπω πώς είναι δυνατόν να πάρει χαρακτήρα κόμματος εξουσίας το ΠΑΣΟΚ ούτε πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί ο πρόεδρός του. Αν λοιπόν τα λέω καλά μέχρι εδώ, τότε το νόημα της απόφασης του Πολιτικού Κέντρου βρίσκεται στις προεκτάσεις των στόχων που τίθενται. Οταν, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ (αυτό το ΠΑΣΟΚ, που επί πέντε μήνες δεν είχε πάρει χαμπάρι τις προσθήκες στη δικογραφία για τα Τέμπη…) θέτει ως στόχο να νικήσει στις επόμενες εκλογές τη ΝΔ, από την οποία σήμερα το χωρίζουν τουλάχιστον δέκα μονάδες στις μετρήσεις, αυτό σημαίνει ότι μέχρι τις επόμενες εκλογές είναι το όριο που θέτουν στον Νίκο Ανδρουλάκη οι επίδοξοι διάδοχοι. Αν δεν είναι πρώτο το ΠΑΣΟΚ, θα τον αμφισβητήσουν επί τη βάσει του στόχου που δεν επετεύχθη.

Ετσι, μπαίνει ένα χρονοδιάγραμμα για τις εσωτερικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και, ενδεχομένως, μια σχετική τάξη. Χρειάζεται τάξη, γιατί ο Τσακαλώτος του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ο Παύλος Γερουλάνος, είναι φανερό ότι με δυσκολία κρατιέται. Εξού και ο μόνιμος θυμός που τον διαπνέει και τον κάνει τόσο ευέξαπτο στις συνεντεύξεις του και συγχρόνως ενισχύει την ομοιότητα με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Ισως κάνω λάθος όμως, μπορεί απλώς ο κ. Γερουλάνος να νομίζει ότι ο θυμός τον κάνει να δείχνει «αρχηγικός»…