Της σταθερότητας

14:31 17/1/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Κατά την τελευταία συνταγματική αναθεώρηση, του 2019, εγκρίθηκε με ευρεία πλειοψηφία η πρόταση που είχε πρώτος εισάγει ο ΣΥΡΙΖΑ για την αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από την απειλή της πρόκλησης πρόωρων εκλογών. Με την πρόταση αυτή απαρνήθηκε τότε ένα εργαλείο που είχε χρησιμοποιήσει το 2014, μαζί με τους ΑΝΕΛ, για να ρίξουν την κυβέρνηση Σαμαρά, διανθίζοντάς το, φυσικά, με θεωρίες συνωμοσίας για δήθεν απόπειρες χρηματισμού βουλευτών,

μονταρισμένα βίντεο κι άλλες θλιβερές γραφικότητες που χαρακτήριζαν τους πρωταγωνιστές της περιόδου.

Η πρόταση εκείνη έγινε, πάντως, δεκτή με μεγάλη πλειοψηφία. Εν μέρει επειδή είχαμε «φρέσκια» αυτή την εμπειρία. Ο βασικός λόγος ήταν, όμως, ότι τα κόμματα που διαγκωνίζονται για την εξουσία έχουν συμφέρον να επιθυμούν ισχυρές κυβερνήσεις που δύσκολα θα πέφτουν. Σε περίπτωση που δεν είχε γίνει σαφές αυτό, ο πρωθυπουργός πρότεινε τώρα για Πρόεδρο έναν εν ενέργεια βουλευτή του κόμματός του που θα εκλεγεί με απλή πλειοψηφία στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα της χώρας χωρίς να ανοίξει μύτη. Και γιατί να μην το κάνει;

Τα τελευταία χρόνια, εξάλλου, έχει καταστεί ιερή ιδεολογία η «σταθερότητα». Κι ενώ είναι απολύτως λογικό να μην κάνουμε κέφι να ξαναζήσουμε τις πολιτικές εμπειρίες των τελευταίων 15 ετών, καλό θα ήταν να διευκρινίσουμε πειστικά κάποια στιγμή γιατί μας συμφέρει να έχουμε ακλόνητες κυβερνήσεις. Πώς συμφέρει εμάς τους πολίτες, δηλαδή, όχι τους πολιτευτές, λαμβάνοντας υπόψη ότι ζούμε σε μια χώρα χωρίς ίχνος θεσμικών αντιβάρων. Δεν είμαστε π.χ. Γερμανία. Τα εκλογικά συστήματα φτιάχνονται για να παράγουν αυτοδυναμίες, η ηγεσία της δικαιοσύνης διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση και οι ανεξαρτητες αρχές, όταν παλεύουν, είναι παροπλισμένες. Αυτή η δήθεν ζωτική ανάγκη για κυβερνήσεις που δεν θα φοβούνται απολύτως τίποτα και δεν θα απειλούνται από κανέναν, χρειάζεται, άρα, στερεά επιχειρήματα αλλά και μηχανισμούς πραγματικής λογοδοσίας και ασφαλιστικές δικλίδες. Ολα τα άλλα είναι θεωρίες σε συνθήκες εργαστηρίου.

Ειδάλλως πιο τίμιο είναι όσοι απαιτούν σταθερότητα να την προσωποποιούν στον Κυριάκο Μητσοτάκη, τη ΝΔ, το κόμμα κυνηγών ή όποιον προτιμάνε τέλος πάντων. Διότι, πολλοί που σήμερα ζητούν κυβερνήσεις μπετόν αρμέ, πριν απ’ το 2019 φώναζαν «παραιτηθείτε». Και τούμπαλιν. Κι ήταν δικαίωμά τους. Γιατί οι δημοκρατίες έχουν στον πυρήνα τους, ναι, όχι τη μονοκρατορία, αλλά τους ανταγωνισμούς.