Το παλιόρουχο η πόλη μας

01:32 16/2/2025 - Πηγή: Τα Νεα

Καιρό έχω να κατέβω κάτω στο κέντρο της πόλης μας. Οι απρόοπτες συγκεντρώσεις ανθρώπων δυσαρεστημένων που αενάως διαμαρτύρονται καθιστούν αυτή την κάθοδο σχεδόν μαρτυρική με όποιο μεταφορικό μέσο και αν την επιχειρήσεις. Πολλές φορές δεν ξέρω γιατί φωνάζουν και τι διεκδικούν αυτοί οι άνθρωποι.

Θέλουν να αναστείλουν αυτό που κάποιοι θεωρούν πρόοδο;

Θέλουν να διεκδικήσουν δικαιώματα που θα βελτιώσουν την ζωή τους;

Θέλουν να διασπάσουν την καθημερινή τους ρουτίνα με το πρόσχημα κάποιας διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης;

Θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους και όλες αυτές

οι συγκεντρώσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια εκκωφαντική πρόβα επίσπευσης εκλογών; Ή απλώς θέλουν να εκδικηθούν τους τακτοποιημένους που τρέχουν στις δουλειές τους; Τέλος πάντων, θα δείξει…

Θορυβώδη βόλτα

Αλλος ένας λόγος που αποφεύγω αυτή τη θορυβώδη βόλτα είναι οι φίλοι που φρόντισαν να μας εγκαταλείψουν τόσο γρήγορα. Φίλοι πολύτιμοι που συναντιόμασταν και περνούσαμε μαζί τα μεσημέρια και τρώγαμε στα διάφορα μαγαζάκια συζητώντας με πάθος και ενδιαφέρον για τα γύρω τεκταινόμενα που νομίζαμε ότι θα διαμορφώσουν το μέλλον μας. Τώρα που η απουσία τους τα τελευταία αυτά χρόνια έγινε οριστική και αμετάκλητη – συμβαίνουν αυτά καθώς περνάει ο καιρός – παύσαμε, για ένα πολύ παράξενο πράγμα, να μας ενδιαφέρει και τόσο το μέλλον. Περπατάμε κοιτάζοντας τις βιτρίνες σαν υπνοβάτες, μουδιασμένοι ανάμεσα σε ανθρώπους άγνωστους και ξένους, χωρίς να νιώθουμε την προσμονή που νιώθαμε όταν οι φίλοι μας ζούσανε, ότι στα ίδια εκείνα μέρη που συναντιόμασταν θα βρούμε τα αγαπημένα πρόσωπα να πούμε μια κουβέντα και να παλέψουμε για μια καινούργια αρχή.

Επίσης πολλά μαγαζάκια που παίρναμε τα μικρά μας δώρα για τον εαυτό μας αλλά και για να χαροποιήσουμε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που εόρταζε τα βλέπω να στέκουν με κατεβασμένα ρολά και τα τζάμια στις βιτρίνες τους να είναι βρώμικα και σκονισμένα. Εξω από τις κλειστές τους πόρτες σωριασμένα χρυσόχαρτα και άχρηστα σκουπιδάκια σημαίνουν πως πια δεν λειτουργούν. Ρωτώντας κάποιους διπλανούς μαγαζάτορες που περιμένουνε πελάτες, σε πληροφορούν ότι οι άλλοι γεράσανε πια και κουράστηκαν, για αυτό έκλεισαν τα μαγαζάκια τους και αποσύρθηκαν στα σπιτικά τους να χαρούν όσο μπορούν την σύνταξή τους.

Και τα άλλα μαγαζιά, που η οικονομική κρίση τα είχε σαρώσει και τα είχε ρίξει στη σιωπή της αδράνειας, τώρα όλοι βοηθούσαν να ανοίξουν, να περάσουν σε νέα χέρια για να ξαναζωντανέψει ο δρόμος.

Οι νέοι που προσπαθούσαν να σταθούν μέσα στον κόσμο τα νοικιάζανε, τα βάφανε με έντονα χρώματα και φτιάχνανε μικρά καφέ ή ταχυφαγεία για να σταματήσεις να μπεις να πάρεις έναν καφέ στο πόδι ή μια ζεστή τυρόπιτα στο χέρι και να συνεχίσεις την πορεία σου. Ούτε τραπέζι να καθίσεις, ούτε να πεις μια κουβέντα με κάποιον φίλο και γνωστό που συνάντησες τυχαία. Ο ρυθμός της ζωής έχει ενταθεί ανυπόφορα, ο ελεύθερος χρόνος έχει σφαγιαστεί, για αυτό και δεν συγχωρεί τέτοιες παύσεις, για αυτό και τα πρόσωπα των περαστικών είχανε γίνει προσωπεία οδύνης και μοναξιάς που τα θηρία των υποχρεώσεων τους κυνηγούσανε εξαγριωμένα.

Επρεπε να τα προλάβουν όλα ως άλλοι σούπερμαν, έπρεπε να εξασφαλίσουν μέσα στη βιασύνη των ωρολογιών κάποια στιγμή, παρ’ όλα αυτά, να πουν ένα καλό λόγο, να πιάσουν το χέρι εκείνων που αγαπούν, να το αγκαλιάσουν, να το φιλήσουν την ώρα που ο εργοδότης τους περίμενε με το χρονόμετρο στο χέρι για να επιστρέψουν στην θέση εργασίας τους.

Συνήθως ήταν μεσημέρι και μέσα στις στοές, μπροστά από βιτρίνες ζωντανές που λάμπανε, άνθρωποι άστεγοι, εξαθλιωμένοι, ντυμένοι με ρούχα βρώμικα, χρησιμοποιημένα, τυλιγμένοι με κουβέρτες γαριασμένες κοιμόντουσαν πάνω σε παπλώματα απλωμένα στα πεζοδρόμια.

Δεν ζητούσαν κάποια ελεημοσύνη, είχαν γυρίσει την πλάτη στη δράση που κυνηγούσε τους ανθρώπους. Είχαν παραδοθεί, είχαν κουραστεί, είχανε κάνει στέγη τους τον ουρανό και κρεβάτι τους τούς δρόμους και κάποιες σκιερές γωνιές λημέρι τους.

Μέσα εκεί περιμένανε υπομονετικά τον θάνατο γιατί δεν είχαν τίποτα άλλο να περιμένουν. Το θέαμα αυτό σαν μαύρη μύγα μόλυνε την άκρη των ματιών των άλλων υπερδραστήριων που με τσακισμένη μορφή περνούσαν αδιάφορα από μπροστά τους, προσπαθώντας να σταθούν ορθοί και να συνεχίσουν την πορεία τους.

Στους έρημους δρόμους

Οταν πέφτει η νύχτα ανάβουν τα φώτα και οι βιτρίνες λάμπουν γεμάτες πράγματα ολοκαίνουργια, λαχταριστά. Οι βιαστικοί διαβάτες καθώς πηγαίνουν σπίτι τους στέκονται ναι τις θαυμάσουν, αλλά ξέρουν πολύ καλά ότι ένα χονδρό τζάμι τους χωρίζει από αυτά που ποθούν να αποκτήσουν. Για αυτό περιμένουν τις εκπτώσεις μετά τις γιορτές που θα έχουν πέσει οι τιμές της πρώτης γνωριμίας. Σιγά σιγά η πόλις ερημώνει, τα άλαλα θέατρα κλείνουν, τα καταστήματα κλειδαμπαρώνουν τις πόρτες τους και η πόλις που πρώτα έσφυζε από ζωή τώρα σιωπά. Τότε στους έρημους δρόμους βγαίνει παγανιά το έγκλημα. Ανθρωποι ξεριζωμένοι, κυνηγημένοι από πολέμους και καταστροφές βολτάρουν στις σκοτεινές γωνίες ψάχνοντας να βρούνε κάτι που να αξίζει για να το αρπάξουν, πολλές φορές με την απειλή κάποιου όπλου. Είναι θέμα ζωτικό για αυτούς να αρπάξουν κάτι το πολύτιμο που γυαλίζει, γιατί θα το μεταπουλήσουν εξασφαλίζοντας δύο και τρεις μέρες ανεκτές μέσα στην ορφάνια τους. Δεν μεταπωλούν όμως μόνο πράγματα που έχουν αρπάξει, μεταπωλούν ουσίες που υπόσχονται ψεύτικους παραδείσους και στην έσχατη ανάγκη μεταπωλούν και το ίδιο τους το σώμα.

Δύσκολα οι εγχώριοι τους παίρνουν σε δουλειές, δύσκολα τους εμπιστεύονται.

Τελικά η αρχαία πόλη μας με τους φωταγωγημένους ναούς και τα τραυματισμένα αγάλματα έγινε επιτέλους μεγαλούπολη που όλα τα περιέχει, αλλά κυρίως η μοναξιά της πολυκοσμίας την κοσμεί. Δεν τη φοράμε σαν ένα καινούργιο ρούχο που φοράμε όταν πάμε στην Ανάσταση. Τη φοράμε σαν ένα ρούχο παλιό που αγαπήσαμε και πάλιωσε πάνω μας, όπως φθαρήκανε και πάλιωσαν σιγά σιγά και τα ελπιδοφόρα νιάτα μας.

Ο Γιώργος Ν. Μανιώτης είναι συγγραφέας