Το γατάκι που μας κατάκτησε!

19:44 3/10/2017 - Πηγή: Fays Book

Ήταν αρχές Ιουνίου, όταν ένα απόγευμα επιστρέφοντας από το γραφείο τα πρωτοσυνάντησα. Τα αγοράκια μου ήταν στον κήπο και τους είχαν βάλει γάλα σε πήλινα κεσεδάκια, προσπαθώντας να τα χαϊδέψουν όσο έτρωγαν, αλλά εκείνα ήταν φοβισμένα και τους απέφευγαν όταν πλησίαζαν. Ήταν τέσσερις χνουδωτές μπαλίτσες, τέσσερα πανέμορφα μωρά γατάκια που πρέπει μόλις να είχαν απογαλακτιστεί. Ένα μαύρο με λευκή μουσούδα, ένα λευκό-πορτοκαλί με τσίμπλες ακόμα στα ματάκια, ένα τιγράκι (το πιο μικρόσωμο από όλα) και άλλο ένα, λευκό με γκρι αυτάκια –το πιο ατίθασο και φοβισμένο, με δυσκολία το πλησιάζαμε γιατί με το που μας έβλεπε κρυβόταν μέσα στους θάμνους.

Από εκείνη την ημέρα όταν επέστρεφαν τα αγόρια από το σχολείο η πρώτη τους έγνοια ήταν να βάλουμε φαγητό στα γατάκια. Πήραμε ξηρά τροφή για μωρά γατιά. Το πρωί μας περίμεναν στην πόρτα νιαουρίζοντας. Τα τρία είχαν ξεπεταχτεί και είχαν γίνει πολύ φιλικά. Το λευκό παρέμενε φοβισμένο. Ο Κρις μου (ο μεγαλύτερος γιος μου) το ονόμασε Λυγξ (το αγαπημένο του άγριο ζώο) γιατί αυτός ο μικρούλης ήταν στα μάτια του ο πιο «άγριος».

Και οι μέρες περνούσαν. Το μαύρο γατάκι το υιοθέτησε ένας γείτονας. Το τιγράκι το χτύπησε αμάξι. Ο μπαμπάς μας το πήγε στον κτηνίατρο, αλλά δεν τα κατάφερε να γίνει καλά. Το πορτοκαλί υιοθετήθηκε από τους απέναντι και ζει στον εκεί κήπο. Ο «άγριος» Λυγξ ήταν ο μόνος που έμεινε στον κήπο μας. Και δεν ήταν πια καθόλου άγριος. Από εκεί που μας φοβόταν, κάθε πρωί τριβόταν πάνω μας και γουργούριζε και κάθε απόγευμα που επιστρέφαμε ήταν ο πρώτος που θα μας υποδεχόταν, τρέχοντας και νιαουρίζοντας ευτυχισμένος. Σκεφτόμασταν να τον ανεβάσουμε στο σπίτι. Διστάζαμε γιατί τόσο εγώ όσο και ο μπαμπάς μας έχουμε αλλεργία. Το συζητούσαμε.

Και ένα Σαββατοκύριακο, στα τέλη Ιουλίου πια, που λείψαμε για δύο βράδια στο εξοχικό, Δευτέρα πρωί που επιστρέφαμε σκεφτόμασταν όλοι τη στιγμή που θα φτάσουμε σπίτι και θα δούμε το Λυγξ να τρέχει προς το μέρος μας να μας υποδεχτεί, γουργουρίζοντας χαρούμενα. Μας είχε λείψει τόσο κι ανησυχούσαμε για αυτόν, αν και είχαμε κανονίσει με τους γείτονες να τον ταίσουν. Φτάσαμε. Όμως, δεν ήταν εκεί. Μας έπιασε ανησυχία. Αρχίσαμε να γυρίζουμε τον κήπο, τα διπλανά σπίτια. Δεν μπορεί, κάπου θα ήταν. Ίσως κοιμόταν. Τίποτα. Ρωτούσαμε τους γείτονες αν είδαν το γατάκι. Ξανά τίποτα. Φύγαμε για τη δουλειά με αγωνία. Μέσα στη μέρα έπαιρνα τηλέφωνα τη γειτόνισσα, μήπως τον είδε, μήπως γύρισε. Δεν είχε επιστρέψει.

Ήταν 22.00 το βράδυ και ετοιμαζόμουν για ύπνο, σκασμένη που το γατάκι μας δεν ήταν πουθενά. Με χίλιες μαύρες σκέψεις να περνούν από το μυαλό μου. Με απίστευτες τύψεις που δεν τον ανεβάσαμε σπίτι, ενώ το σκεφτόμασταν. Και τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Ο Λυγξ ήταν στον κήπο –η κοπέλα που έμενε δίπλα μας τον είδε πριν λίγο στη γνωστή του θέση. Κατέβηκα τρέχοντας, με τις πιτζάμες. Ήταν σώος και αβλαβής, γουργούριζε και τριβόταν στα πόδια του. Γέμισα τα μπολάκια του νερό και φαγητό. Και πριν πέσουμε για ύπνο το συζητήσαμε και το αποφασίσαμε. Από την επόμενη μέρα παρά την αλλεργία μας ο Λυγξ ανέβηκε στο σπίτι. Βρήκε τη θεσούλα του δίπλα στον καναπέ. Αγοράσαμε άμμο και λεκάνη για την «τουαλέτα» του. Μαξιλάρα-κρεβατάκι για να κοιμάται.

Όμως, λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Μετά από 4 μέρες μας έπιασε φουλ η αλλεργία μας. Φτέρνισμα, κόκκινα μάτια… Όμως, δεν μπορούσαμε να μην τον κρατήσουμε στην οικογένεια. Τον πήγαμε στον κτηνίατρο και έκανε όλα τα απαραίτητα εμβόλια και έκτοτε τον υιοθέτησε η μαμά μου. Εδώ και δύο μήνες πια μοιράζεται το σπίτι της με τον άλλο της γάτο, τον Σαμ, που είχε βρει επίσης αδέσποτο πριν 8 χρόνια και τον ανέβασε στο σπίτι όταν ένας σκύλος του είχε επιτεθεί και έπρεπε να αναρρώσει για να κλείσουν οι γρατσουνιές που είχε και είχαν επιμολυνθεί. Ο Σαμ είναι 11 ετών πια και ο Λυγξ λίγων μηνών, αλλά έχουν γίνει φίλοι. Κάθε Σάββατο πηγαίνουμε σπίτι της μαμάς μου με τα παιδιά για να τον δουν. Έχει μεγαλώσει πολύ. Γουργουρίζει περισσότερο. Και είναι χαρούμενος.

Είναι μαγικό το πώς κάποια ζωάκια μπαίνουν στη ζωή μας και γίνονται οικογένεια. Γιατί ένα ζωάκι δεν είναι απλά παρέα, είναι μια ψυχούλα που έρχεται και παίρνει τη δική της θέση μέσα στην οικογένεια. Το ζωάκι που θα υιοθετήσεις, αποκτά με τον καθένα στο σπίτι ξεχωριστό δέσιμο και αναπτύσσει, μέρα τη μέρα, τη δική του προσωπικότητα –και με αυτή τη μοναδική προσωπικότητα είναι που σε κερδίζει.

Αν βρεθεί και στο δικό σας δρόμο ένα αδεσποτάκι, μην διστάσετε να το βάλετε στη ζωή σας. Η χαρά που θα σας χαρίσει αυτή η επικοινωνία, η μοναδική σχέση που γεννιέται δεν συγκρίνεται με τίποτα.