Είναι 2025, δεν περιμένουμε να ακούσουμε τίποτε σοβαρό από τον Σερβετάλη

13:40 28/1/2025 - Πηγή: Provocateur

Πώς κατάφερε να γίνει «η Ελένη Λουκά των 2020s»; Δεν με ενοχλεί αυτή η στροφή του Άρη Σερβετάλη στην πνευματικότητα, στην αναζήτηση του Θεού… Αλλά είναι ο τρόπος που έχει «αγκαλιάσει» και σε κάθε ευκαιρία επικοινωνεί κάθε σκοταδιστική άποψη ακραίων θρησκευτικών στοιχείων.

Για άλλη μια φορά ο Σερβετάλης κατάφερε να συγκεντρώσει τα φώτα της δημοσιότητας «κηρύσσοντας» από το… Ευαγγέλιο των χριστιανοταλιμπάν. Δεν ακούσαμε τίποτε περί αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, τις δύο εντολές που δίνει ο Ιησούς Χριστός

στους ανθρώπους, στην Καινή Διαθήκη. Αντιθέτως, ακούσαμε πολλά και διαφορετικά από αυτά που διδάσκει το Ευαγγέλιο στις δηλώσεις του ταλαντούχου ηθοποιού.

Ο ταλαντούχος ηθοποιός θέλησε να ξετυλίξει τη σκέψη του, θεωρώντας πως κάνει την ανθρωπότητα σοφότερη με την επιδίωξή του να επιβάλλει στις γυναίκες αυτό που εκείνος, αυθαίρετα και χωρίς επιπτώσεις για τον ίδιο, πιστεύει.

Το παραλήρημα Σερβετάλη

«Οι αμβλώσεις για μένα είναι μία δολοφονία, δηλαδή είναι απροστάτευτα πλάσματα που προτιμάμε να τα σκοτώσουμε. Δυστυχώς, αισθάνομαι ότι η θέση της γυναίκας δεν την τιμά να ταυτίζεται με μία δολοφονία».

«Είναι προτιμότερο για μένα να πάρει την ευθύνη κάποιος να το κυοφορήσει και μετά ας το πετάξει, ας το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Η ελευθερία φέρει και ευθύνες και πρέπει να τις επωμιζόμαστε».

«Αυτό με τις εκτρώσεις νομίζω ότι είναι μία πολύ μεγάλη αδικία και για τη γυναίκα την ίδια αλλά και για τα παιδιά τα οποία δεν υπάρχουν. Εγώ, εσύ, δεν θα υπήρχαμε σε μια επιλογή μιας γυναίκας να το σκοτώσει το παιδί της».

«Νομίζω ότι δεν τιμά αυτό τη γυναίκα. Κι αυτό που αναφέρουν ως αυτοδιάθεση; Και αυτό το πλάσμα δεν έχει δικαίωμα; Δεν έχει αυτοδιάθεση; Μάλλον, δεν ορίζει τον εαυτό του, ορίζεται από έναν άλλο άνθρωπο που οφείλει να το προστατεύσει. Αλλά δεν φταίει μόνο η γυναίκα, πολλές φορές και ο άντρας πιέζει τη σύντροφό του να κάνουν έκτρωση. Νομίζω ότι αυτό είναι παρά φύσιν».

Το παράλογο του πράγματος

Χαρακτηρίζοντας «δολοφονία» την άμβλωση, ο Άρης Σερβετάλης χαρακτηρίζει «δολοφόνο» μια γυναίκα που για τους δικούς της λόγους επιλέγει να τερματίσει μια εγκυμοσύνη. Ο σεβασμός του προς τις γυναίκες εξαντλείται τη στιγμή που ξεκινά η κυοφορία, αφού ο ίδιος θεωρεί πως μπορεί να έχει λόγο στο τι θα κάνει μια γυναίκα με το σώμα της. Κι όμως, ήταν το μακρινό 1986 όταν ψηφίσθηκε στην Ελλάδα το δικαίωμα μιας γυναίκας στην αυτοδιάθεση του σώματος της. Εκείνη επιλέγει.

Είναι άραγε υπεύθυνη στάση να γεννήσει μια γυναίκα και να πετάξει το παιδί της στα σκουπίδια; Έτσι «επωμίζεται την ευθύνη» σύμφωνα με τον Σερβετάλη; Να το παρατήσει και να σηκωθεί να φύγει; Μπορεί ο Μωυσής να είχε μια επιτυχημένη καριέρα, αλλά μιλάμε για την εξαίρεση, αφού αυτά τα παιδιά δεν τα βρίσκουν πριγκίπισσες, αλλά νοσοκόμες και προσωπικό των ορφανοτροφείων.

Σερβετάλης δηλώσεις αμβλώσεις

Γενικεύοντας, χωρίς να γνωρίζει την ψυχολογική κατάσταση κάθε γυναίκας, ο Σερβετάλης θεωρεί πως του πέφτει λόγος στην απόφαση κάθε γυναίκας και κατ’ επέκταση, κάθε ζευγαριού. Βλέπουμε άλλωστε τις εξαιρετικές συνθήκες που εξασφαλίζουμε στις έγκυες και στα παιδιά που γεννιούνται…

Τυφλωμένος από τον θρησκευτικό του ζήλο, μια παραζάλη «ερμηνειών» κατά το δοκούν, ο Σερβετάλης, παρέα με τον Αναδιώτη, προσπαθούν να βάλουν στην ατζέντα την υποβάθμιση των δικαιωμάτων των γυναικών -μετατρέποντάς τες σε «αναπαραγωγικές μηχανές», αλλά και την «τιμωρία» παιδιών που έρχονται στον κόσμο «στιγματισμένα», είτε ως «ανεπιθύμητα» -μια αιώνια υπενθύμιση του λάθους των γονιών του, είτε μεγαλώνοντας σε ένα μη φιλικό περιβάλλον. Αυτό είναι που κάνει υπεύθυνη τη στάση ενός ανθρώπου.

Την ίδια ημέρα που έπαιξαν οι δηλώσεις Σερβετάλη, το «φως» της δημοσιότητας έφερε την υπόθεση του τρίχρονου παιδιού που υπέστη άγρια και συστηματική κακοποίηση από την 26χρονη μητέρα του και τον 44χρονο σύντροφό της στο Ηράκλειο της Κρήτης. Αυτές οι περιπτώσεις ίσως να μην ενδιαφέρουν τους Αναδιώτηδες και τους Σερβετάληδες αυτού του κόσμου. Κι όμως, αυτό είναι που ενδιαφέρει εμάς… Ο κόσμος που φέρνουμε τα παιδιά μας.