Η Kid Moxie στο Provocateur: «Για κάθε μου επίτευγμα έχουν προηγηθεί 10 αποτυχίες»

18:31 22/1/2025 - Πηγή: Provocateur

Πώς είναι να συνθέτεις τη μουσική για το ID μιας κορυφαίας κινηματογραφικής εταιρείας και να τρως κράξιμο για τη διασκευή του «Λαδάδικα». Πώς φτάνει να συνεργάζεται κανείς με γίγαντες της κινηματογραφικής βιομηχανίας (Λιντς, Μπανταλαμέντι), της μουσικής (Depeche Mode) και τον κορυφαίο Έλληνα δημιουργό, Χριστόφορο Παπακαλιάτη; Η Kid Moxie δουλεύει συστηματικά για χρόνια στη σύνθεση μουσική. Έχεις ακούσει τις διασκευές της στα ραδιόφωνα, σε σειρές, όταν ξεκινάει μια ταινία της Orion.

Δεν νομίζεις πως ήρθε ο καιρός να τη γνωρίσεις; Άλλωστε, θα επιστρέψει σύντομα στο Λος Άντζελες, τη βάση της…

Kid Moxie, Σκηνή 1, Η Γνωριμία

Αν βρισκόταν κανείς σε μια παρέα με την Έλενα Χαρμπίλα, δύσκολα θα πίστευε πως είναι η Kid Moxie, η μουσική παραγωγός που ζει χρόνια στο Λος Άντζελες. Ο ευρωπαϊκός της αέρας, ο μεστός της λόγος, δεν έχουν καμία σχέση με το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας για τις ξανθές Καλιφορνέζες bimbo με τα roller skates. Ίσως να ευθύνεται για αυτό οι συνεργασίες της εκεί: Όταν συγχρωτίζεσαι με τιτάνες της μουσικής (όπως ο Άντζελο Μπανταλαμέντι) και του κινηματογράφου (όπως ο πρόσφατα εκλιπών, Ντέιβιντ Λιντς) δεν το καταφέρνεις χάρη στην ελαφρότητά σου.

Kid Moxie, Σκηνή 2, Η Εμπλοκή

Παραγγέλνει ένα περίπλοκο -τουλάχιστον στην παραγγελία, latte. Να, λοιπόν, κάποιες από τις καλιφορνέζικες επιρροές. Πριν πατήσω το Rec συζητάμε για τον χαμό του Λιντς και τις πυρκαγιές στο Λος Άντζελες. Δείχνει επηρεασμένη… Της λέω πως θέλω να μου πει κάποια πράγματα για τον Ντέιβιντ Λιντς, για να παίξουν σε ένα μεμονωμένο άρθρο που θα αφορά μόνο τον θάνατό του. Πατάω το REC και η Kid Moxie φανερώνει αμέσως πόσο συγκροτημένη είναι…

Μπορείς να διαβάσεις τις δηλώσεις για τον Ντέιβιντ Λιντς πατώντας εδώ.

Kid Moxie, Σκηνή 3, Η Συνέντευξη

Πώς βίωσες όλο αυτό που γίνεται με τις φωτιές στο Λος Άντζελες;

Kid Moxie: Μένω στο κέντρο του Λος Άντζελες, οπότε ευτυχώς το σπίτι μου δεν κινδύνευσε. Όπως ευτυχώς δεν κινδύνευσε και κανένα πρόσωπο του άμεσου κύκλου μου. Αλλά οι ιστορίες και μόνο που έχω ακούσει και έχω δει είναι θλιβερές.

Πλέον η βαρύτητα μετά την τραγωδία εστιάζεται στη συσπείρωση που πρέπει να υπάρξει. Το Λος Άντζελες το έχω μέσα μου και νομίζω πως είναι μια πόλη που πολλοί θέλουν να τη μισούν.

Αν το σκεφτείς είναι μια πόλη που έχουμε πάει όλοι όσοι θέλαμε να γίνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήμασταν και θεωρούσαμε ότι εκεί θα συμβεί. Αυτό από μόνο του, της δίνει μια ενέργεια και μια υπόσταση πολύ διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη πόλη που υπάρχει στον πλανήτη.

Ναι, είναι ας πούμε η πόλη στην οποία κατοικούν οι περισσότερο φιλόδοξοι άνθρωποι…

Kid Moxie: Και ματαιόδοξοι, γιατί αυτά βαδίζουν χέρι χέρι. Και τζογαδόροι, αλλά και πολύ ρομαντικοί, ταυτόχρονα. Είναι αυτοί που θέλανε -κι εγώ είμαι μια από αυτούς, να ξέρουν τι κρύβεται πίσω από την «πόρτα».

Πάντα λέω ότι είμαι εντάξει με την πιθανότητα να αποτύχω, αλλά δεν είμαι εντάξει με το να μην προσπαθήσω. Θεωρώ ότι όσοι πάνε στο Λος Άντζελες έχουν μια πείνα για τη ζωή… Είναι ένα μεγάλο παζάρι ονείρων.

Αυτός ο ρομαντισμός είναι που σε οδήγησε εκεί;

Kid Moxie: Η φιλοδοξία, σε μεγάλο βαθμό. Και ταυτόχρονα και η άγνοια κινδύνου.

Το έχει γράψει και ο Μαρκ Τουέιν, ότι το κλειδί της επιτυχίας είναι η τύχη και η άγνοια κινδύνου.

Kid Moxie: Δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω… Αλλά είναι κυρίως ότι δεν το είχα σκεφτεί και τόσο πολύ. Ήμουν πολύ μικρή, πολύ φιλόδοξη και είχα πει «θέλω να δω τι κρύβεται πίσω την κουρτίνα 3». Ακόμη το ακολουθώ και το υπηρετώ αυτό, γιατί μου αρέσει να ζω έτσι.

Δεν υπάρχει μία φωνή μέσα σου, πιο κυνική, που να σου λέει, «εντάξει, φτάνει τόσο, το έζησες…»;

Φυσικά, αλλά δεν κερδίζει αυτή η φωνή. Υπάρχει, αλλά δεν έχει κερδίσει μέχρι στιγμής, καταφέρνοντας να μου αλλάξει κατεύθυνση.

Και φαντάζομαι ότι έπειτα από κάθε επιτυχημένο βήμα σου, η ένταση αυτής της φωνής μειώνεται…

Ναι, μόνο που για κάθε επίτευγμα έχουν προηγηθεί δέκα αποτυχίες. Σε κάθε αποτυχία, δηλαδή, θα υπάρχει αυτή η φωνή που ρωτάει, «θα το ξαναπροσπαθήσεις;». Και μετά, έρχεται η επιτυχία που λειτουργεί σαν ναρκωτικό.

Βέβαια, αυτή σου η φιλοδοξία σε οδήγησε να βαδίσεις δίπλα σε γίγαντες, όπως ο Λιντς, ο Πατσίνο, με ανθρώπους μιας βιομηχανίας η οποία για δεκαετίες θεωρείται ό, τι πιο αστραφτερό υπάρχει στον κόσμο…

Kid Moxie: Ναι και είναι τόσο αστραφτερό, πραγματικά… Και γνώρισα πολλούς ανθρώπους, όμως με τον Πατσίνο, ξέρεις τι… Το έχουνε πει και πολλοί, αλλά δεν έχω κάνει και κάτι φοβερό. Ήμουν σε μια ταινία, είπα δύο κουβέντες… Στην Ελλάδα το παίρνουμε και το στρετσάρουμε ότι, αφού ήταν δίπλα του, αυτό και μόνο αποτελεί τεράστια επιτυχία.

Για μένα είναι επιτυχία ότι τον γνώρισα και ότι μετά το γύρισμα μας πήγε όλους να δούμε το Scarface με remastered soundtrack. Αυτό ήταν η επιτυχία. Είπα και δύο κουβέντες σε μια ταινία που σκηνοθέτησε και έπαιζε και ακούγεται κάπως wow.

Καλά, δεν είναι και το πιο σύνηθες να συναντάς έναν τέτοιον άνθρωπο…

Kid Moxie: Ναι, βέβαια, απλά δεν είναι ότι έχω συνεργαστεί και στενά με τον Πατσίνο. Δύο ατάκες είπα στην ταινία, δεν έπαιξα και τη Λαίδη Μακβέθ, σιγά. (γέλια)

Πώς ξεκίνησαν όλα, για σένα;

Kid Moxie: Έχω μια εικόνα που θα ακουστεί κινηματογραφική: Ήμουν 17 χρόνων, στη Νέα Υόρκη, με τους γονείς μου για Χριστούγεννα. Και ήταν η πρώτη μου φορά στο Μπρόντγουεϊ, όπου είδα για πρώτη φορά το «Σικάγο», το μιούζικαλ.

Με μάγεψε αυτό που είδα, το πόσο ονειρικά στημένο ήταν, το πόσο αλλού με πήγε αυτό που είδα. Θα σου φανεί περίεργο, αλλά αυτό, σε συνδυασμό με τους ατμούς που έβγαιναν από το Μετρό, δεν τα είχα ξαναδεί… και σκέφτομαι, «υπάρχει μια χώρα μαγική εδώ και θέλω να είμαι κομμάτι της».

Αισθανόμουνα ότι ήθελα να είμαι στο Κολοσσαίο. Η Αμερική είναι το Κολοσσαίο και ήθελα να είμαι κι εγώ εκεί, εκεί που γίνονται όλα. Είπα στους γονείς μου «εγώ θέλω να πάω στην Αμερική». Πήγα στην Καλιφόρνια τελικά όχι στην Νέα Υόρκη, αλλά ήταν η Νέα Υόρκη που με είχε μαγέψει πρώτα.

Πώς συντηρείς αυτή τη μαγεία;

Kid Moxie: Δεν είναι και εύκολο. Έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε και φυσικά η τριβή, η απόρριψη, η ρουτίνα, θα κάνουν μερικά πράγματα να χάσουν λίγο τη λάμψη τους. Νομίζω είναι θέμα θέλησης να την ξαναβρείς, όμως, και να δεις τα πράγματα αλλιώς. Πολλές φορές έχω επιλέξει να δω το Λος Άντζελες αλλιώς.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως τον τελευταίο καιρό, μού είναι δύσκολο να δω την Αμερική με τα ίδια μάτια.

Λόγω Τραμπ;

Kid Moxie: Ναι. Αυτό το σλόγκαν, το «Make America Great Again»… Great, για ποιον; Θεωρώ πως στα ηνία της Αμερικής βρίσκονται σκοτεινοί τύποι.

Εντάξει, η Καλιφόρνια είναι σχεδόν ανεξάρτητη… (γέλια)

Kid Moxie: Είναι ανεξάρτητο κράτος, η αλήθεια είναι, δεν το καταλάβαμε όλο αυτό. Αλλά το γεγονός ότι υπάρχει και ότι θα συνεχίσει να υπάρχει για καιρό, είναι κάτι το οποίο μπορώ να πω πως με απογοητεύει. Ζούμε τη σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου.

Αυτή η δοκιμασία από την άλλη, δεν πιστεύεις ότι θα παράξει ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα στο μέλλον; Όλη αυτή η πάλη ενάντια στο σκοτάδι…

Kid Moxie: Ναι το πιστεύω απλώς δεν το βρίσκω παρηγορητικό. Σε αυτή τη φάση είναι ένα πισωγύρισμα.

Άρα το 2025, ακόμη δεν μπήκε για τα καλά, και ψιλογαμιέται… (γέλια)

Kid Moxie: Το έλεγα σε ένα φίλο μου, ακριβώς με αυτές τις λέξεις προχθές. Αλλά θα επικρατήσει η αισιοδοξία μου, τελικά, γιατί δεν μπορώ να επιβιώσω αλλιώς αν σκέφτομαι ότι όλα πάνε κατά διάολου. Οπότε όχι, σίγουρα θα επικρατήσει το φως!

Ας αφήσουμε για λίγο το 2025, ας πάμε για λίγο στο παρελθόν. Έρχεται ένα κορυφαίο κινηματογραφικό στούντιο, όπως η Orion, και σου λέει ότι θέλει να της φτιάξεις το ID της. Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έκανες;

Kid Moxie: Ναι!

Μα μέσα σε 25 δευτερόλεπτα, τι μπορείς να αναπτύξεις;

Kid Moxie: 16 δευτερόλεπτα.

Ακόμη χειρότερα, δηλαδή.

Kid Moxie: Μου πήρε ενάμιση χρόνο. Αλλάξαμε πάρα πολλές ιδέες… Θυμάμαι ότι τους είχα στείλει 85 με 90 προτάσεις. Οι ιδέες μπορεί να ήταν και 15. Όταν έχεις να δουλέψεις με στούντιο υπάρχουν πάρα πολλοί μάγειρες στην κουζίνα, ο καθένας είχε μια πολύ δυνατή γνώμη. Έπρεπε, λοιπόν, όλοι να είναι ευχαριστημένοι και αυτό ήταν πολύ δύσκολο.

Στην αρχή με είχανε πλησιάσει ζητώντας μου κάτι το οποίο ήταν τολμηρό. Λέω «όντως; ήρθα στο σωστό μέρος. Αλλά όντως;».

Τελικά δεν έγινε έτσι, γιατί ήταν λίγο φοβιστικό και δεν θέλουν να αποξενώσουν ένα μεγάλο κομμάτι με κάτι πολύ dark. Οπότε εγώ έψαχνα μια ισορροπία, την οποία ένιωθα πως έχανα συνέχεια, αλλά προσποιούμουν. Σε κάθε ραντεβού με το στούντιο προσποιούμουν, ενώ δεν το είχα. Αλλά κάπως μέσα μου, δεν επέτρεπα να φανεί αυτό.

Γιατί αυτό που έχω καταλάβει στην Αμερική, και δη, στο Χόλιγουντ, είναι πως θα σου συγχωρέσουν την απειρία, αλλά όχι την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό σου. Οπότε αυτό δεν θα έπρεπε να φανεί.

Αυτό το μαθαίνεις από τα «χαστούκια»; Γιατί πολλοί ηθοποιοί λένε πως κάποτε μπήκαν σε μια διαδικασία για να μπορούν να ξεπερνούν την απόρριψη και να μην λειτουργεί αποτρεπτικά…

Για μένα δεν είχε λειτουργήσει ποτέ έτσι, με πείσμωνε πάρα πολύ, γιατί εννοείται ότι έχω φάει πάρα πολλή απόρριψη, σίγουρα περισσότερη από ότι επιβράβευση. Όμως με πόρωνε για να αποδείξω στον εαυτό μου ή και στους άλλους… Υπήρχε σίγουρα ματαδοξία μέσα σε όλο αυτό, δεν ήθελα τον εαυτό μου να τον δω έτσι, μόνο.

Πάμε στο κομμάτι της συνεργασίας σου με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη… Επειδή είναι και δεινός γνώστης της μουσικής, σε δυσκόλεψε;

Kid Moxie: Καθόλου! Ο Χριστόφορος είναι ο καλύτερος συνεργάτης που είχα στην Ελλάδα. Γενικότερα ο Χριστόφορος εμπιστεύεται τους συνεργάτες που επιλέγει. Όταν με εμπιστεύτηκε να κάνουμε κάποια τραγούδια για το «Μαέστρο» ήξερε τι φέρνω στο τραπέζι, ήξερε ποιος είναι ο ήχος μου, ποια η αισθητική μου. Οι πιο καλές συνεργασίες είναι εκείνες που βασίζονται στην εμπιστοσύνη.

Πώς γνωριστήκατε;

Kid Moxie: Γνωριστήκαμε στο Λος Άντζελες, μέσω κοινών φίλων πριν χρόνια. Είχαμε μια φιλία χρόνων όταν έγραφε το Μαέστρο, θυμάμαι μου έδειχνε τότε φωτογραφίες, είχε και άλλο τίτλο και μου έλεγε «αυτό θα γίνει! Κι όταν γίνει, προφανώς και θέλω να κάνουμε κάποια πράγματα μαζί». Προφανώς μαζί με τον συνθέτη, τον Κώστα Χρηστίδη, ο οποίος είναι υπέροχος.

Είχαμε μια συνεργασία που ανέδειξε κι έμενα, αφού ο ήχος μου είναι περισσότερο avant garde, παρά mainstream. Όταν αυτά τα κομμάτια, λοιπόν, ακούγονται σε μια mainstream σειρά, «αλλάζουν χροιά». Και έχεις πλέον μια γέφυρα με ένα κοινό το οποίο δεν θα σε άκουγε πιο πριν και αυτό ήταν μεγάλο δώρο για μένα.

Η επιλογή των τραγουδιών πώς έγινε;

Ναι, πιο πολύ ο Χριστόφορος δηλαδή, ήξερε ακριβώς τι ήθελε! Ήθελε για παράδειγμα το «Creep», γιατί είναι ένα κομμάτι που τον είχε σημαδέψει. Στη συνέχεια πήρε κάποια κομμάτια από το δικό μου ρεπερτόριο, τα οποία έχει ακούσει και του άρεσαν και μπήκαν στη σειρά. Μετά, για ό,τι διασκευές υπήρξαν όπως το «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» και το «Can’t help falling in love» ήταν δύο δικές του ιδέες που τις ακολούθησα.

Δεν είναι πολύ δύσκολο να αναμετριέσαι με τραγούδια – ύμνους, τα οποία εκατομμύρια κόσμου έχουν αγαπήσει και τα έχουν συνδέσει με ιδιαίτερες στιγμές της ζωής τους;

Όχι, δεν αισθάνομαι πως θα αναμετρηθώ, γιατί αν αισθανόμουν έτσι θα είχα χάσει την μπάλα. Πηγαίνω το κομμάτι κάπου εντελώς αλλού κι έτσι δεν μπαίνω στο πεδίο σύγκρισης με το original. Διαφορετικά, δεν θα υπήρχε και λόγος να γίνει διασκευή, αν ήταν να αναμετρηθεί με το original. Θα είχαμε χάσει εκ προοιμίου.

Δεν μπαίνεις λοιπόν σε μια διαδικασία να αντικαταστήσεις το υπάρχον τραγούδι, αλλά να δώσεις μια άλλη εκδοχή του.

Kid Moxie: Ναι, τώρα το πως θα το εκλάβει κάποιος αυτό… Δηλαδή, όταν ήμουν στο The Voice πριν από δύο εβδομάδες και έκανα live με τον Mαζωνάκη, είπαμε κάποια κομμάτια δικά μου, στο στιλ μου κι έφαγα κράξιμο για τα «Λαδάδικα», τύπου «Πως έπιασες αυτό το κομμάτι στο στόμα μου;»! Μιλάμε για τρελό κράξιμο, το οποίο, η αλήθεια είναι ότι με σόκαρε.

Γνώριζα ότι ο Μητροπάνος είναι ιερός για πολύ κόσμο στην Ελλάδα, αλλά το «Λαδάδικα» dark pop και να το λέει και γυναίκα… Μερικοί δεν ήταν καθόλου έτοιμοι για κάτι τέτοιο.

Βέβαια, είσαι προετοιμασμένος και γι’ αυτό… Ξέρεις ότι δεν θα μπουν όλοι στη φάση αυτή.

Αυτό δεν είναι και καλλιτεχνία, όμως; Να πάρεις ένα έργο και να το πας παραπέρα, να δοκιμάζεις τα όρια του…

Kid Moxie: Για μένα ναι, αλλά καταλαβαίνω ότι δεν είναι όλοι έτοιμοι ή δεν γουστάρουν και όλοι να γίνει κάτι τέτοιο. Υπάρχει κάτι που, τώρα επειδή το έφερε η κουβέντα, υπάρχει κάτι που λες «αυτό είναι ανέγγιχτο, δεν το ακουμπάμε, δεν το κάνουμε».

Έκανα τη διασκευή του «Τα Λαδάδικα» για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, με τη σκηνοθέτρια Εύη Καλογηροπούλου, με την οποία είχαμε συνεργαστεί μέσω της Στέγης σε κάποια κινηματογραφικά projects. Θα έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στο «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» και το «Τα Λαδάδικα».

Τους είπα ότι το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» εγώ δεν το πιάνω στο στόμα μου. Γιατί έχει ένα στίχο, το «μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα» το οποίο για μένα δεν μεταφράζεται με τίποτα και από κανέναν άλλον.

Οπότε ναι, υπάρχουν μερικά τραγούδια που, όχι απλώς δεν νιώθω την ανάγκη, νομίζω ότι θα είναι γελοίο να κάτσω εγώ να μεταφράσω κάτι. Δεν γίνεται.

Όχι επειδή είναι ιερό, αλλά επειδή θα ήταν κακόγουστο.

Μου μίλησες για την κριτική που σε σόκαρε. Πώς το ξεπερνάς αυτό; Πώς παίρνεις απόφαση πως δεν θα έχεις την αποδοχή όλων;

Kid Moxie: Κοίτα, όλο αυτό κάνει τον κύκλο του. Εγώ δεν κάνω τηλεοπτικές εμφανίσεις. Βγήκα, λοιπόν, πρόσφατα… Όταν ξαφνικά οι άνθρωποι ακούν κάποιον που δεν γνωρίζουν, που δεν έχουν ιδέα τι κάνει, ποια είναι και ακούει όλη αυτή την κριτική, σαφώς επηρεάζεται. Εμένα με σόκαρε και με στενοχώρησε, κιόλας.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο κύκλος αυτός έκλεισε πολύ γρήγορα μέσα μου, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους… Γιατί τελικά, ξέρεις, με κάποιο τρόπο βρίσκω το κέντρο βάρους μου.

Ναι. Γιατί τελικά είναι λίγοι εκείνοι των οποίων τη γνώμη πραγματικά εμπιστεύομαι και εφόσον αισθάνομαι ότι αυτό που έχω φτιάξει μου αρέσει, δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνω. Και πάντοτε αντηχούν και τα λόγια της μητέρας μου: «αν αρέσεις σε όλους, έχεις κάνει κάτι λάθος». Αυτό μου έχει βοηθήσει πάρα πολύ έχω να σου πω. (γέλια)

Είναι μια σοφία που την αποκτάς μετά από καιρό.

Kid Moxie: Ναι, μου πήρε καιρό όμως…

Ποιο ρόλο έπαιζε η μουσική από την παιδική σου ηλικία;

Kid Moxie: Από τα 3-4 μου έπαιζα κλασσικό πιάνο.

Η μαμά ή ο μπαμπάς, σε ρώτησαν ποιο όργανο σου αρέσει;

Kid Moxie: Εγώ τους το ζήτησα! Με πήγαιναν βόλτα, ως μωρό, και άκουσα τη μελωδία του πιάνου έξω από ένα σπίτι. Είχα μαγευτεί και είπα στη μητέρα μου «αυτό θέλω να παίζω κι εγώ». Και κάπως έτσι άρχισα το πιάνο.

Αργότερα, στα 10 μου, θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει νότες και να τις παίζει στο πιάνο. Και αυτό μου έδινε μια πολύ έντονη χαρά, ότι μπορώ να γράφω νότες και να παίξω κάτι άλλο από αυτό που μου έχουνε δώσει να μάθω.

Μετά το άφησα το πιάνο… Πήγα στο μπάσο γιατί σκέφτηκα, «τι είναι πιο hot για μια γυναίκα να παίζει;» και τότε σκέφτηκα, «μα το μπάσο». Κι έτσι έπαιζα μπάσο σε Goth μπάντες στην Αμερική στην αρχή.

Έτσι μπήκα στη νοοτροπία της μπάντας και του live performance.

Η ταπεινή μου -και χωρίς να έχει ζητηθεί από κανέναν, γνώμη είναι ότι το μπάσο είναι το πιο σημαντικό όργανο μιας μπάντας, αφού δίνει τόσο τον ρυθμό, όσο και τη μελωδία.

Ακριβώς. Είναι η ραχοκοκαλιά. Ενώνει τα πάντα. Και με ιντριγκάρει πολύ και σαν μορφή και σαν δύναμη.

Βέβαια, αν δούμε στην ιστορία της μουσικής, οι μπασίστες είναι οι πιο… να μην πω ψυχοπαθείς, ας τους χαρακτηρίσω αλλοπρόσαλλους.

Kid Moxie: Ναι. Είναι πιο psycho. Δεν κάνω identifying. (γέλια)

Νιώθεις;

Kid Moxie: Όχι. Έχω κάνει psycho πράγματα στη ζωή μου. Αλλά δεν κάνω…

Ποιο είναι το πιο psycho πράγμα που έχεις κάνει;

Kid Moxie: Το πιο psycho πράγμα… Κοίτα, νομίζω ότι η επιμονή που έχω δείξει σε πράγματα και ανθρώπους είναι psycho. Γιατί όπως έχει πει ο Αϊνστάιν, «το να επιμένεις στο ίδιο πράγμα περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα είναι τρέλα». Είναι ψυχωτικό. Οπότε εγώ έχω υπάρξει ψυχωτική με την επιμονή μου στο να κερδίζω. Αυτό σίγουρα είναι το πιο psycho πράγμα που κάνω.

Σε τι φάση ήσουν όταν έπαιζες σε αυτήν την goth μπάντα;

Kid Moxie: Φανταστική! Γιατί μου αρέσει, επίσης, όταν δεν με ακολουθεί ο προβολέας. Έπαιζα απλώς μπάσο, οπότε αισθανόμουν πολύ ελεύθερη. Δεν κρινόμουν για τη σύνθεσή μου, ούτε για τη φωνή μου. Δεν ήμουνα front stage, που λέμε, αλλά στο πλάι, εγώ και τα μπάσο μου.

Κι ήμουνα ντυμένη total black, με μπότες. Και το γούσταρα πάρα πολύ.

Έχει η Καλιφόρνια goth σκηνή;

Kid Moxie: Ναι.

Για πάμε και στο καινούργιο σου άλμπουμ…

Kid Moxie: Είναι το The Covers, το οποίο ουσιαστικά έχει όλες τις διασκευές που έχω κάνει. Αρχίζοντας από το «Big in Japan», που το είχα κάνει για τα πρώτα μου soundtrack πριν από τέσσερα χρόνια.

Και μετά ακολούθησαν το «Creep», το «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», το «Τα Λαδάδικα», το «Ανήκω σε Εμένα», «Πανσέληνος με την Αλεξίου, το «Can’t Help Falling in Love».

Οπότε είναι πολλά από τα κομμάτια που έχουμε ακούσει στο «Maestro» και άλλα πράγματα που έχω κάνει, πιο πολύ για κινηματογράφο και τηλεόραση. Συν ένα που απλώς γούσταρα εγώ να κάνω… Ένα από τα αγαπημένα κομμάτια της μητέρας μου, το «Έλα Μαζί Μου». Τη ρώτησα τι ποιο κομμάτι της αρέσει και μου απάντησε αυτό. Ήθελα να το κάνω για εκείνη!

Οπότε τα έβαλα όλα σε ένα άλμπουμ, σαν να κλείνω ένα κεφάλαιο, ώστε να τα αποχαιρετήσω. Μου αρέσουν τα πράγματα να μπαίνουν στη θέση τους, είμαι και λίγο ψυχαναγκαστική. Έτσι, τέλειωσα με αυτά και τώρα είμαι έτοιμη να προχωρήσω στο επόμενο κεφάλαιο. Οπότε, η κυκλοφορία του The Covers λειτουργεί κάπως σαν μια λύτρωση για εμένα.

Και τώρα τι θέλεις να κάνεις, ποια πόρτα θα ανοίξεις;

Kid Moxie: Ασχολούμαι με κάποια κινηματογραφικά project αυτή τη στιγμή. Το ένα από αυτά είναι μια σειρά της Fox. Γράφω μουσική για τη νέα ταινία της Κωνσταντίνας Kοτζαμάνη. Επίσης, αρχίζω σιγά σιγά να δουλεύω έναν original δίσκο από την αρχή, χωρίς καθόλου διασκευές.

Πώς είναι ο original ήχος σου;

Kid Moxie: Δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει τρελά από ό,τι ακούμε στο The Covers. Δηλαδή πάντα με ελκύουν τα synth. Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ στην ηλεκτρονική μουσική είναι πως κάτι τόσο ψυχρό, όπως είναι ένα synthesizer, μπορεί να σου βγάλει ένα έντονο, θερμό συναίσθημα. Αυτό είναι κάτι που πάντα προσπαθώ να πετύχω.

Να παράγεις έναν ψυχρό ήχο που θα τον φιλτράρει ο καθένας με τις δικές του προσλαμβάνουσες και θα γεννά έντονα συναισθήματα…

Ακριβώς! Η ιδέα να χρησιμοποιήσεις ηλεκτρονική μουσική που θα παράγει αληθινά συναισθήματα.

Βλέπουμε, βασικά εγώ το βλέπω, την τελευταία 10ετία μπορώ να πω, ότι τα σάουντρακ των ταινιών και τον σειρών έχουν περάσει στην κεντρική σκηνή της μουσικής. Αυτό δεν συνέβαινε παλιότερα. Η μουσική, στην εποχή των σειρών και των streaming μεγαθηρίων, έχει αναβαθμιστεί. Το εισπράττεις αυτό εσύ;

Kid Moxie: Αυτό είναι που με έκανε να ασχοληθώ με τα soundtracks. Δηλαδή όταν είχα ακούσει το Drive και το Stranger Things είπα, «μπορεί να γίνει και έτσι». Οπότε αυτό κάπως με ενέπνευσε στο να κυνηγήσω τη φάση με τις διασκευές πιο πολύ. Γενικά οι ταινίες του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν… Είναι κάτι σαν Βίβλος.

Αλλά εντάξει, για μένα το νούμερο ένα, πάντα το λέω, είναι το Blade Runner. Ο Βαγγέλης και ο Άντζελο Μπανταλαμέντι είναι δύο γίγαντες για μένα.

Οπότε αυτοί οι ήχοι, αυτά τα συναισθήματα, αυτή η ρετρο-φουτουριστική μελαγχολία που βγάζουν είναι κάτι το οποίο πάντα με εμπνέει.

Αυτός που με έβαλε στη φάση είναι ο Clint Mansell που έχει κάνει όλες τις ταινίες του Αρονόφσκι. Ένας από τους κοντινούς μου φίλους και μέντορας μου όσον αφορά τα soundtracks, είναι αυτός που μου μου σύστησε τον ατζέντη του. Αλλιώς δεν θα είχα κάνει τα μισά από αυτά που έχω κάνει τα τελευταία 3-4 χρόνια.

Είναι αυτός που με σύστησε στη δισκογραφική του, τη Lakeshore Records, για να βγει το πρώτο μου soundtrack. Πάντα του ήθελε να ακούει ό,τι κάνω, για να μου πει τη γνώμη του. Αυτός μου έδειξε εμπιστοσύνη και με ενέπνευσε. Γιατί εγώ σκεφτόμουν ότι ο συνθέτης είναι ένας άντρας μαέστρος. Κάπως τον είχα στο μυαλό μου, σαν μια απαρχαιωμένη εικόνα του συνθέτη John Williams -ο οποίος είναι φανταστικός σ’ αυτό που κάνει.

Αλλά δεν υπήρχαν πολλοί pop ηλεκτρονικοί καλλιτέχνες και καθόλου γυναίκες, επίσης. Οπότε άρχισα να σκέφτομαι, «μα γιατί θέτω τον εαυτό μου εκτός συναγωνισμού χωρίς λόγο;». Οπότε κάπως απελευθερώθηκα, είπα, «εφόσον εμένα μ’ αρέσουν τα soundtrack που ακούγονται έτσι, γιατί να μην φτιάξω κι εγώ κάτι παραπλήσιο;» και να βάλω τον εαυτό μου σε αυτή την τροχιά.

Κι επίσης, δεν μου αρέσει να λέω ότι είμαι ο συνθέτης που τα κάνει όλα, μ’ αρέσει να με ξέρουν και να με ζητούν γιατί κάνω κάτι συγκεκριμένο. Όπως όταν είχαν έρθει οι Depeche Mode πέρσι και μου πρότειναν συνεργασία. Γιατί γνωρίζουν ότι κάνω κάτι συγκεκριμένο.

Είχατε συνεργαστεί στον τελευταίο τους δίσκο…

Kid Moxie: Ναι, είχαμε κάνει ντουέτο και είχα κάνει και παραγωγή στο Wagging Tongue.

Πώς ήταν αυτοί;

Kid Moxie: Δεν τους γνώρισα από κοντά, ήταν σε tour όταν με προσέγγισαν μέσω email. Οπότε όλα έγιναν διαδικτυακά.

Έχεις σκεφτεί τι θα γινόταν αν διέγραφες το email;

Kid Moxie: Ναι, το έχω σκεφτεί, μου φαίνεται τρελό…

Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις διαβάζοντάς το;

Kid Moxie: Νόμιζα ότι δεν ήταν αλήθεια, ότι μάλλον είχε έρθει κατά λάθος ή ότι δεν καταλάβαινα εγώ κάτι. Έτσι, το έστειλα στον μάνατζέρ μου και μου είπε «όχι, αυτός είναι όντως ο μάνατζερ της μπάντας», γιατί τους ήξερε και μου λέει, «do your best».

Εκείνο το δίμηνο που μου είχε πάρει να τελειώσω το κομμάτι, δεν ζούσα ακριβώς όπως ζούσα πριν. Ήμουνα σε μια επιφυλακή, όπως αυτό μου συνέβη και με τον Μπανταλαμέντι… Κάποιος από τους ήρωές σου περιμένει κάτι από σένα και πρέπει οπωσδήποτε να μην τους απογοητεύσεις. Ήταν τεράστιο το φορτίο…

Αντιλαμβάνομαι από όσα μου περιγράφεις πως στη ζωή σου πρέπει να έχεις περιόδους έντονης φόρτισης και στη συνέχεια, απαραίτητα, αποφόρτιση…

Έτσι είναι. Και βρίσκω τρελή χαρά στο να ποτίζω φυτά.

Μιλάς στα φυτά σου;

Kid Moxie: Δεν μιλάω γενικά, δεν μ’ αρέσει να μιλάω, όσοι είναι γύρω μου μιλάνε… Είναι σαν να μου τρώει ενέργεια. Έμαθα τελικά ότι είμαι εσωστρεφής, γιατί παλαιότερα που ήμουν πολύ πιο κοινωνική, δεν μπορούσα να αντιληφθώ τι από τα δύο είμαι.

Έτσι, μετά από τέτοιες έντονες περιόδους, στις οποίες έχω αισθανθεί μεγάλη ένταση, θα θέλω να αποτραβηχτώ.

Κοιμάσαι στις 5 το πρωί, ξενυχτάς και γράφεις;

Kid Moxie: Όχι, είμαι ρομπότ. Είμαι του 12 με 8, πολύ προγραμματισμένη στα πάντα. Αυτό με βοηθάει. Επειδή δεν έχω μια δουλειά με ωράριο, τύπου 9-5, οπότε έχω αναγκαστεί να βάλω στον εαυτό μου κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Μία από αυτές είναι συγκεκριμένα πράγματα που έχουν να κάνουν με διατροφή, άθληση…

Με ποιο κομμάτι έχεις φάει κόλλημα αυτή την εποχή;

Kid Moxie: Από χθες έχω βάλει στο repeat το Haunting and Heartbreaking, από το soundtrack του Lost Highway του Λιντς. Πολύ δύσκολα μπορώ να σου πω με λόγια τι με κάνει να αισθάνομαι… Αλλά είναι αυτό το συναίσθημα, το βαρύ.

Αν σου έλεγα τώρα ότι μπορείς να έχεις το οποιοδήποτε Ελληνικό κομμάτι, ποιο θα επέλεγες να διασκευάσεις;

Kid Moxie: Τέρμα οι διασκευές για το επόμενο διάστημα.

Ποιο είναι το τελευταίο ελληνικό κομμάτι με το οποίο έφαγες κόλλημα;

Kid Moxie: Μου αρέσουν τα Ξύλινα Σπαθιά. Ακόμα έχω καιρό να ακούσω κάτι ελληνικό και να πορωθώ, για να είμαι ειλικρινής. 

Θεοδωράκης ή Χατζηδάκης;

Kid Moxie: Χατζηδάκης, εννοείται. Πάντα μου μένει η μελωδία. Τον Θεοδωράκη τον έχω συνδυάσει με τους στίχους, το μήνυμα. Ενώ στον Χατζηδάκη νιώθω ότι μπορεί ο καθένας να το πάει εκεί που αισθάνεται. Ότι σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία. Με πονάει… Το ακούω και με πονάει!

Αν και το αγαπημένο μου ελληνικό κομμάτι, ever, νομίζω είναι «Η Άρνηση». Από όλες τις απόψεις, σαν μελωδία και σαν στίχοι, νομίζω είναι ό,τι πιο όμορφο έχει γραφτεί.