Με δημοσιογράφους-οπαδούς έχει συνηθίσει να μιλάει ο Αλμέιδα, γι’ αυτό ενοχλήθηκε που του “αποκαλύπτουν” κάποιοι την ενδεκάδα

21:46 21/1/2025 - Πηγή: Provocateur

Ενοχλήθηκε σφόδρα, λέει, ο Ματίας Αλμέιδα από αυτό και το επικαλέστηκε ως έναν από τους βασικούς λόγους που θα τον ωθούσαν να τα βροντήξει και να φύγει από τη ΑΕΚ. Ποιο είναι αυτό; Ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι που «βγάζουν» την ενδεκάδα της ομάδας στα social media με το που την ανακοινώνει ο ίδιος στους παίκτες, ακόμα και δύο ημέρες πριν από κάθε αγώνα!

Προφανώς και δεν ήταν αυτός ο μοναδικός λόγος που ο Αργεντινός προπονητής έφτασε στο αμήν μετά την ήττα της ΑΕΚ

από τον Παναθηναϊκό και άρχισε τις αντιφατικές δηλώσεις, που έμοιαζαν με προαναγγελία αποχώρησης (η οποία τελικά δεν έγινε). Είναι, όμως, χαρακτηριστική αυτή η «ενόχληση» για να θίξει ένα άλλο ζήτημα, σοβαρότερο, με το οποίο ελάχιστοι ασχολούνται.

Τι ενόχλησε τον Αλμέιδα; Ότι ανάμεσα στους δημοσιογράφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ της ΑΕΚ βρίσκονται και κάποιοι που… κάνουν τη δουλειά τους. Κάνουν ρεπορτάζ. Δεν περιμένουν το γραφείο τύπου ή τις… διαρροές, επίσημες και ανεπίσημες, για να δουλέψουν, και δεν θεωρούν υποχρέωσή τους να βγάζουν προς τα έξω μόνο τη διοικητική γραμμή της ομάδας, όποια κι αν είναι αυτή.

Ο Αλμέιδα έχει φάει ψωμί κι αλάτι στα γήπεδα επί πολλά χρόνια, μάλιστα σε πρωταθλήματα πιο προηγμένα από το ελληνικό, και επειδή είναι άνθρωπος του ποδοσφαίρου και όχι κάποιος αλεξιπτωτιστής γνωρίζει πολύ καλά ότι… έτσι πάει η δουλειά. Όπως το έργο του προπονητή είναι να γυμνάζει, να αποφασίζει για την ενδεκάδα, να δείχνει τακτική κτλ. έτσι και η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να βρίσκει μέσω των πηγών του ειδήσεις και θέματα που αφορούν την ομάδα για να τα παρουσιάζει στο κοινό της, ανεξάρτητα αν αυτά αρέσουν ή όχι στη διοίκηση, τον προπονητή ή τους παίκτες.

Μαθημένοι αλλιώς έρχονται οι “Αλμέιδα” του “έξω κόσμου”

Δηλαδή την εποχή που ο Αλμέιδα ήταν παίκτης στη Ρίβερ Πλέιτ, τη Σεβίλλη, τη Λάτσιο, την Πάρμα, την Ίντερ, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς από τους σταθμούς του, ή όταν έπαιζε στην εθνική Αργεντινής, δεν είχε διαπιστώσει ότι οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν το ρεπορτάζ της εκάστοτε ομάδες αξιοποιούν οποιαδήποτε πληροφορία που την αφορά; Δεν συζητάμε εδώ για κάποια θέματα που δεν αγγίζονται και συμβαίνουν σε μια ομάδα π.χ. ένα θέμα υγείας ή κάτι οικογενειακό, το οποίο και να το μάθει ο δημοσιογράφος οφείλει να το κρατήσει κρυφό και να περιμένει αν ο σύλλογος ή ο ίδιος ο παίκτης θα θελήσει να το μοιραστεί. Πού είναι το στραβό να κάνει κάποιος ρεπορτάζ και να αποκαλύπτει τη σκέψη του προπονητή για την ενδεκάδα, ακόμα κι αν ο προπονητής ο ίδιος δεν το θέλει;

Είναι, επίσης, προφανές ότι ο Αλμέιδα, επειδή ακριβώς δεν είναι χθεσινός, έχει… άλλες εικόνες απ’ αυτό που στην Ελλάδα αποκαλούμε πια «αθλητική δημοσιογραφία». Τις οποίες εικόνες, για να μην παρεξηγηθούμε, εμείς οι ίδιοι του τις προσφέραμε, δεν τις ανακάλυψε μόνος του.

Ποιες είναι οι εικόνες αυτές; Των δημοσιογράφων-οπαδών. Των «στρατευμένων» μολυβιών και μικροφώνων, οι οποίοι θα ελέγχονται εξ ολοκλήρου από τον σύλλογο και θα παίζουν έναν ρόλο ενισχυτικό του γραφείου Τύπου του συλλόγου.

Κι επίσης, για να μην παρεξηγηθούμε, αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην ΑΕΚ. Το βλέπουμε να συμβαίνει σε όλους ανεξαιρέτως τους «μεγάλους» συλλόγους, αυτούς που έχουν τόσο πολύ κοινό, που μπορούν να «συντηρούν» μόνοι τους ιστοσελίδες, ραδιόφωνα, εφημερίδες, με μια μονόπλευρη οπτική των πραγμάτων και την (όποια) αντικειμενικότητα να πηγαίνει περίπατο. Όχι διότι δεν βρίσκεται κανείς για να την υπηρετήσει, αλλά τελικά στην ουσία κανείς δεν την θέλει.

Τα τελευταία χρόνια, ειδικά, έτσι ακριβώς τον έχουμε στο μυαλό μας τον δημοσιογράφο που καλύπτει το ρεπορτάζ μιας ομάδας: Να υμνεί την ομάδα όταν αυτή κερδίζει, να προβληματίζεται όταν αυτή χάνει αλλά σε πλαίσια που να μην ενοχλούν τη διοίκηση ή τον προπονητή, να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να αλλάξει γνώμη και να τα βάλει μ’ έναν προπονητή που απολύεται ή έναν παίκτη που αποδεσμεύεται (ενώ μέχρι πρότινος τον στήριζε). Και φυσικά, να ξεψαχνίζει τον κανονισμό διαιτησίας κάθε φορά, ώστε να ανακαλύψει δικαιολογίες για ένα σφύριγμα στο οποίο ευνοήθηκε η ομάδα του, για να το παρουσιάσει «σωστό» και να εκθέσει ακόμα περισσότερο ένα λανθασμένο σφύριγμα εναντίον της.

Θα μου πεις, υπήρχε ποτέ πράγματι «αντικειμενική» αθλητική δημοσιογραφία στην Ελλάδα; Όχι. Υπήρχαν, όμως, κάποιοι κανόνες που τηρούνταν. Ο αθλητικός δημοσιογράφος, ακόμα κι αυτός που υποστήριζε την ομάδα με την οποία ασχολούνταν στο ρεπορτάζ, (όφειλε να) ήταν πρώτα δημοσιογράφος και μετά οπαδός. Ήταν έτσι το σύστημα φτιαγμένο. Δεν θεωρούσε δουλειά του και υποχρέωσή του να κάνει μαύρο το άσπρο ή να υπηρετεί αφηγήματα που εξύφαινε η εκάστοτε διοίκηση. Και θεωρούσε δουλειά του, πιεζόταν γι’ αυτό μάλιστα, να ψάχνει οτιδήποτε και οπουδήποτε, όχι μόνο από «εγκεκριμένες» πηγές.

Αυτό, πλέον, αποτελεί την ύψιστη υποχρέωση. Να μην παρεκκλίνει κανείς από τη «γραμμή». Να εξαρτάται αποκλειστικά η ενημέρωσή του από την ΠΑΕ, άρα και να εξαρτά την επαγγελματική του συνέχεια από το αν θα είναι αρεστός σε ορισμένα πρόσωπα ή όχι. Το «ελεύθερο ρεπορτάζ» απαγορεύεται. Η απευθείας επικοινωνία με παίκτες έχει εκλείψει. Ακόμα και για ένα τηλέφωνο για κάποιες τυπικές δηλώσεις πρέπει να ενημερώνεται το γραφείο Τύπου για να… εγκρίνει. Γι’ αυτό κι αυτοί που είναι κοντά στην καθημερινότητα της ομάδας δεν μπορούν να εκφέρουν άποψη. Συνήθως οι (λίγοι) επικριτικοί είναι αυτοί που δεν έχουν δουλειά αυτή τη στιγμή ή δεν εξαρτούν την καθημερινότητά τους με ειδήσεις και ρεπορτάζ που ψάχνουν από την ομάδα, αλλά έχουν περισσότερο «σχολιαστικό» ρόλο.

Οπότε, πολύ καλά έκανε ο Αλμέιδα και ενοχλήθηκε. Δεν φταίει αυτός. Φταίμε εμείς που του δείξαμε αυτή την εικόνα. Ότι δημοσιογράφος-ρεπόρτερ της ομάδας στον τόπο αυτό σημαίνει ραγιάς προσκυνημένος, που στην ουσία υπηρετεί την ομάδα. Κι όχι κάποιος που μπορεί να συμπαθεί την ομάδα (δεν είναι απαγορευτικό), αλλά να έχει προτεραιότητα να κάνει τη δουλειά του σωστά.