Η ΑστΕΡΩΣκονη είναι παράσταση από αυτές που αλλάζουν την ζωή σου γιατί σού θυμίζουν πώς θες να ζεις στ’ αλήθεια

18:58 3/2/2025 - Πηγή: Provocateur

Εσύ, πότε ερωτεύτηκες τελευταία φορά;

Αυτό το ερώτημα σκάει ως επωδός στην διάρκεια της παράστασης που σηκώνουν στις πλάτες και τις καρδιές τους πέντε ξεσηκωτικά ταλαντούχοι άνθρωποι, οι οποίοι κινούνται, χορεύουν, ισοπεδώνονται, συνομιλούν, τραγουδούν, αστράφτουν στην σκηνή του θεάτρου Σημείο. Σημειωτέον, αυτό το off-broadway θέατρο είναι εντυπωσιακό στην απλότητα και την αισθητική του, να θυμηθώ να το επισκέπτομαι συχνότερα.

Η αστΕΡΩΣκονη με πήρε από το χέρι εξ αρχής: από τις ραδιοφωνικές αφιερώσεις

στα Astra fm που ακούμε από τα ηχεία για να μπούμε στο mood. Είναι σημαντικ για μένα παραστάσεις, βιβλία, ταινίες για τον έρωτα να μην ξεκινούν βαρύγδουπα και σοβαροφανώς. Τίποτα πιο γελοίο από τον έρωτα, τίποτα πιο σημαντικό at the same time. Καθώς χαζογελάω και περιμένω να δω τι θα δω, ο χρόνος περνάει κοσμογονικά και για μένα ως θεατή. Βλέπουμε επί σκηνής να ξεδιπλώνεται η ιστορία του Έρωτα που είναι ο πιο ωραίος ανάμεσα στους αθάνατους θεούς. ‘’Κι από το Χάος έγινε το Έρεβος κι η μαύρη Νύχτα. Κι από τη Νύχτα πάλι έγιναν ο Αιθέρας και η Ημέρα: Αυτούς τους γέννησε αφού συνέλαβε σμίγοντας ερωτικά με το Έρεβος. Κι ύστερα γέννησαν τη Γη.’’

Αυτή η κοσμογονικού τύπου αφήγηση που μου τινάζει τα μυαλά στ’ αστέρια, ‘’σπάει’’ από άλλες δύο αφηγηματικές διαδρομές. Η μία είναι αυτή των ιστοριών που έζησαν άνθρωποι μονόπλευρα ή αμφίπλευρα ερωτευμένοι, ιστοριών του μακρινότερου ή εγγύτερου χθες. Και η άλλη αφηγηματική διαδρομή, η απολύτως συγκλονιστική, που με έκανε να σπαράξω και να πω ‘’ναι, ρε γαμώτο, έτσι είναι να είσαι ερωτευμένη!’’ δίδεται μέσω ενός voice over (ακούμε μια φωνή κοριτσιού) που στέλνει απεγνωσμένα ηχητικά μηνύματα σε κάποια πλατφόρμα, τα οποία μένουν αναπάντητα. Βιώνουμε το ghosting, την ελπίδα αυτό να αλλάξει, τον καψούρα που τελικά δε νοιάζεται αν θα βρει ανταπόκριση γιατί τροφοδοτείται ίσως και από την μη ανταπόκριση, σκεφτόμαστε τα δικά μας ‘’διαβάστηκε’’. Στην σειρά από κάτω μου δυο νεαρές φίλες κοιτιούνται συνωμοτικά και κρατούν σφιχτά η μία το χέρι της άλλης. Με πιάνω να συντρίβομαι στην ιδέα ότι βρίσκομαι ανάμεσα σε συντετριμμένους και συντετριμμένες, ανθρώπους που έχουν πληγωθεί, έχουν δώσει, έχουν πάρει, έχουν χάσει-κι έχουν νικήσει χωρίς να το ξέρουν. Ένα ζευγάρι φιλιέται τρυφερά. (Ποια ήταν η τελευταία φορά που φιλήθηκα τρυφερά με το ταίρι μου βλέποντας θέατρο; Χριστέ μου)

Η Χριστίνα Ματθαίου μοιράζει την “αστΕΡΩΣκονη”

Προσπαθώ να αφεθώ στις αφηγήσεις, ύστερα σκέφτομαι αναπόδραστα τι ιδεάρα, τι συλληψάρα, τι εκτελεσάρα επεφύλαξε η δημιουργός της παράστασης, η Χριστίνα Ματθαίου, η οποία ξεχώρισε από το πρώτο σκηνοθετικό της εγχείρημα με το πρωτότυπο έργο «βάιζα», που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και για δύο σεζόν σημείωσε απανωτά sold out. Ε, τώρα η «αστΕΡΩΣκονη» έρχεται και ξυρίζει. Κυριολεκτικά. Το θέατρο μεταμορφώνεται σε τόπο ασφαλή και τρυφερό, τόπο συλλογής αναμνήσεων και δακρύων για τους έρωτες των παππούδων μας, τους δικούς μας, των παιδιών μας. Θυμόμαστε πόσο μικροί είμαστε απέναντι στο μεγαλείο της αγάπης, πόσο πιο δυνατά μπορεί να είναι κάποια συναισθήματα ακόμα και από την ίδια την ζωή, εφόσον νικούν τον χρόνο και περνούν ως υποσχέσεις, ως μνήμες και ως παραμύθια ακόμα από γενιά σε γενιά. Εκείνο το ζευγάρι που θάφτηκε μαζί, ανύπαντρο, πικραμένο και τελικά έγινε δέντρα ενωμένα. Εκείνη η εκκλησιά που η γιαγιά μας πρωτογνώρισε τον παππού και μαζί στάθηκαν βράχοι και έφτιαξαν τους γονείς μας και εμάς και πέθαναν μαζί σχεδόν, όπως άνθισαν μαζί. Εκείνος ο φίλος που είναι απελπισμένα ερωτευμένος με ένα πλάσμα μακρινό, που δεν θα μπορέσει ποτέ να κατακτήσει και αυτός ο έρωτας τον οδηγεί στο να ρουφήξει την ζωή, μέχρι να το νικήσει ο θάνατος. Εκείνες οι παλιές επιστολές των ποιητών, σαν του Σεφέρη, που ξεπερνούσαν σε λογοτεχνική αξία την λογοτεχνία τους γιατί απευθύνονταν σε ένα πρόσωπο, σε Εκείνη, αδιαφορώντας για Νόμπελ, επιθυμώντας μόνο το χάδι Της, το φιλί Της.

Με την δεινή σωματικότητα των ηθοποιών κονταροχτυπιέται συμμαχικώς η δεινότητα του λόγου, των κειμένων. Δείτε, λιγάκι:

‘’Δεν αφέθηκα ποτέ σε άνθρωπο με μεγαλύτερο το αίσθημα του αγνώστου παρά σε σένα’’

‘’Το μόνο κακό που μπορείς να μου κάνεις είναι να μην μου γράφεις τίποτα’’

‘’Σπαρταρούσε αιχμάλωτη στην αγκαλιά μου η ευτυχία’’

‘’Εμείς με τα μάτια φιληθήκαμε πρώτα’’

‘’Πόση μοναξιά αισθάνεται ο Ήλιος;’’

‘’Τα πυροτεχνήματα δεν είναι ποτέ μόνα’’

‘’Η κατάλληλη στιγμή είναι μια ψευδαίσθηση’’

‘’Ακόμα δεν μπορώ να σου θυμώσω, ποιος ξέρει, μια μέρα μπορεί και να τα καταφέρω’’

Κι αυτά είναι ελάχιστα. Βάλτε με το νου σας μια παράσταση στην οποία η βροχή αποδίδεται με ασημόσκονη και το σπέρμα με σερπαντίνες, όχι βάλτε με το νου σας. Κι αν φοβάστε ότι η ‘’αστΕΡΩΣκονη’’ είναι μελό για τα γούστα σας, σκεφτείτε ότι σε αυτήν την παράσταση η επιστήμη, η μυθολογία και οι αληθινές ιστορίες πηγαίνουν χέρι χέρι. Και πιάνουν και το δικό σας χωρίς να το καταλάβετε. Σκέτη λύτρωση. Τα σώματα των εραστών είναι, ούτως ή άλλως, ουράνια. Συγγενή με τα αστέρια. Τελεία και παύλα, η ΄’’αστΕΡΩΣκονη’’ είναι καύλα.

Από τις 11 Νοεμβρίου και έως τις 25 Φεβρουαρίου, Δευτέρες και Τρίτες στις 21:15

το Θέατρο Σημείο

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Χριστίνα Ματθαίου

Μουσική Σύνθεση/Επιμέλεια – Μουσική Διδασκαλία: Μυρτώ Στύλου

Επιμέλεια Κίνησης: Μαριάννα Τσικμανλή

Ενδυματολόγος: Βασιλική Σύρμα

Ηχοληπτική Επιμέλεια: Χρήστος Γαλάζιος

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέξανδρος Πολιτάκης

Φωτογραφίες Προώθησης / Trailer: Νάσια Στουραΐτη

Face & Body Art Φωτογράφισης: Ειρήνη Ντουλάκη

Γραφιστική Επιμέλεια: Ιάσων Γρηγορόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτιδας: Ευδοκία Ασπρομάλλη