Μαρία Σολωμού, δεν σε τιμάνε και πολύ οι δηλώσεις σου

09:49 2/2/2025 - Πηγή: Provocateur

Αυτή την… αιωνιότητα που ονομάζαμε Ιανουάριο, βομβαρδιζόμασταν κάθε μέρα και από μια απίθανη ιστορία ή είδηση. Stand up παράσταση που κατέβηκε, διαδήλωση για τα Τέμπη, δηλώσεις Αναδιώτη και Σερβετάλη, συνέντευξη πρωθυπουργού, σεισμοί, λοιμοί και καταποντισμοί, και ακόμα μια: Τοποθέτηση της Μαρίας Σολωμού στα podcast της σχετικά με τη βία κατά των αντρών.

Αν περιμένετε

ένα άρθρο στο οποίο θα επιτεθούμε στην κυρία Σολωμού με τον φανατισμό που αγαπάμε να έχουμε σα λαός, τότε ατυχήσατε. Δεν θα πέσω στην παγίδα να διχάσω και να φανατίσω όπως αγαπούν να κάνουν τα περισσότερα media που στήνονται έξω από τα καμαρίνια και ζητάνε δηλώσεις για σοβαρά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που απαιτούν ώρες συζήτησης και δεν λέγονται στο πόδι . Αντιθέτως, θα υποδείξουμε την επικινδυνότητα που έχει το να γελάς (ακόμα και στα πλαίσια πλάκας) με την οποιαδήποτε χρήση βίας.

Μαρία Σολωμού ξύλο

Η Μαρία Σολωμού εδώ και αρκετό καιρό κάνει μια σειρά με podcast η οποία ονομάζεται «Όσα ξέρει η Μαρία». Σκοπός των εκπομπών αυτών είναι να βοηθήσει στα κατά κόρον ερωτικά προβλήματα που μοιράζονται οι ακροατές της. Πριν από μια εβδομάδα λοιπόν, ανέβηκε το νέο επεισόδιο στο οποίο η ακροάτρια γράφει στη Μαρία Σολωμού το πρόβλημα της και ξεκινάει με τα εξής λόγια: «Εγώ σήμερα τον έδειρα» (και αναφέρεται στον σύντροφο της). Και συνεχίζει: «Ναι, τον χτύπησα γιατί έσκασα. 100 κιλά γομάρι και τον έδειρα Μαρία. Δεν αντέδρασε ευτυχώς. Και τώρα είμαι τόσο μαλάκας που έχω τύψεις για το ξέσπασμα μου, αλλά ξελάφρωσα ρε Μαρία.»

Και εδώ συναντάμε μια Σολωμού η οποία αποκρίνεται με γέλια και φράσεις του τύπου «Α, υπέροχο» (ειρωνικά) ή «για να τον δείρεις πάει να πει ότι έφτασες στο μη περαιτέρω».

Αν κάτσεις να δεις όλο το βίντεο και δεν αρκεστείς μόνο στο κλιπάκι του τσίλι καφενείου ή της όποιας σελίδας που γουστάρει ανελέητα να στήνει λαϊκά δικαστήρια με τον κόσμο να σφάζεται από κάτω (πάρτε της το κεφάλι φωνάζανε για τη Μαρία Αντουανέτα στη Γαλλική Επανάσταση και guess what…), θα διαπιστώσεις ότι και η ίδια μετά λέει ότι το ξύλο δεν είναι η λύση. Αναιρεί αυτό όσα είπε ; Όχι. Αλλά είναι καλό πριν αποφασίσουμε να δικάσουμε αυθαίρετα, τουλάχιστον να έχουμε όλα τα δεδομένα.

Οι αγανακτισμένοι που φωνάζουν στα σχόλια «Και που είναι τώρα οι φεμινίστριες ; Αν τα έλεγε αυτά ένας άντρας θα τον είχατε κρεμάσει» κλπ κλπ, μάλλον δεν γνωρίζουν τι σημαίνει φεμινισμός. Όσες/όσοι συμφωνούν με την αντίδραση της Μαρίας, επίσης δεν γνωρίζουν τι σημαίνει φεμινισμός. Οι πραγματικοί υπερασπιστές αυτού του κινήματος, δεν θα θεωρήσουν λιγότερο σημαντική την βία προς το αντρικό φύλο.

Κανείς δεν είπε ότι οι άντρες δεν δέχονται βία. Δέχονται λιγότερη από συντρόφους τους σε σχέση με τις γυναίκες; Ναι. Όμως η βία είναι κατακριτέα σε κάθε έκφανση και μορφή της. Δεν θα τη θεωρήσουμε λιγότερο σημαντική επειδή την δέχονται οι άντρες ούτε θα κάνουμε πατ πατ στον ώμο της κοπέλας που κάλυψε αυτή την πράξη με τη δικαιολογία «έφτασα στο μη περαιτέρω».

Είναι πραγματικά ταλέντο το πως ένα κίνημα όπως αυτό του φεμινισμού, ένα από τα πιο σημαντικά κινήματα που έχει στον πυρήνα του την μάχη για ισότητα, θα αποτελέσει αφορμή για διχασμό και όχι ενοποίηση. Καμία πραγματική φεμινίστρια (αλλά και δημοκρατικός άνθρωπος), δεν θα θεωρήσει ότι η ζωή της έχει μεγαλύτερη αξία επειδή είναι γυναίκα. Αν ταυτίσουμε τις γυναίκες που μάχονται για τα δικαιώματα τους και την εδραίωση της θέσης τους σε μια πατριαρχική κοινωνία με όσες θέλουν το κεφάλι των αντρών σε δίσκο, τότε έχουμε χάσει το παιχνίδι. Άντρες και γυναίκες δεν πρέπει να είμαστε σε διαφορετικά στρατόπεδα, είναι ανάγκη να βρεθούμε στο ίδιο.

Η συνειδητοποίηση που είναι αναγκαίο να κάνουμε για να γίνει αυτό, είναι μια που έχουμε αναφέρει ξανά : Η πατριαρχία είναι επικίνδυνη και για τα δύο φύλα. Αν θέλουμε λοιπόν την κατάρριψη της χρειαζόμαστε ενοποίηση, όχι διχασμό. Ποτέ στις σελίδες της Ιστορίας δεν έχει γραφεί επανάσταση που να πέτυχε όσο γινόντουσαν εμφύλιοι. Χρειαζόμαστε φεμινιστές άντρες. Χρειαζόμαστε καλύτερη κατανόηση του τι σημαίνει ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα και όχι πάλη για το ποιο θα επικρατήσει. Χρειαζόμαστε κατάρριψη της βίας και άμυνα στο δέλεαρ του διχασμού και του φανατισμού.

Η Μαρία Σολωμού έκανε λάθος, κι αυτό καλό είναι να το αναγνωρίζουμε

Είναι πράγματι δύσκολο να επιτευχθεί αυτό, όταν ακούμε τόσα περιστατικά που μας τρομάζουν, μας γεμίζουν φρίκη και μας κάνουν να φοβόμαστε τους άντρες. Πως να πεις ότι δεν είναι όλοι έτσι όταν σχεδόν κάθε μέρα βγαίνει και κάτι νέο στην επιφάνεια ; Φαντάζει ακατόρθωτο. Ίσως και να είναι. Αυτό που μπορώ να πω όμως είναι ότι ποτέ δεν θα πάμε μπροστά μισώντας ο ένας τον άλλον. Περιμένοντας στη γωνία να στήσουμε στον τοίχο τον διπλανό μας. Έτοιμοι να κρίνουμε ανελέητα χωρίς να ζυγίζουμε όλα τα δεδομένα. Μεγαλώνουμε γενιές παιδιών μαθαίνοντας τους πρώτα ποιον πρέπει να μισούνε και ύστερα ποιον πρέπει να αγαπάνε. Γιατί είμαστε τόσο φειδωλοί στην καλή κουβέντα και τόσο έτοιμοι να πάρουμε κεφάλια ; Μήπως αυτό είναι κάτι άξιο προβληματισμού ;

Όχι παιδιά, δεν είναι ΟΚ ούτε αστείο το να δέρνεις τον σύντροφο σου είτε είναι άντρας είτε είναι γυναίκα. Και είναι πράγματι θλιβερό να παίρνουν αστεία τροπή αυτές οι δηλώσεις σε μια στήλη που σκοπός της είναι να συμβουλεύει και να υποδεικνύει το σωστό. Παρόλα αυτά πριν βιαστούμε να κρίνουμε, να πιάσουμε τα άρματα ή να ρίξουμε ακόμα έναν άνθρωπο στο καζάνι που βράζει, ας αναρωτηθούμε αν πέσαμε ακόμη μια φορά θύματα αυτού που θέλουμε να αποφύγουμε: Του διαχωρισμού ανάμεσα μας. Τους τοίχους μας θέλουμε να τους γκρεμίσουμε ή να τους κάνουμε ψηλότερους ;  

Αλήθεια, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω και ας παρατηρήσουμε τι καταφέραμε όλοι μαζί την Κυριακή. Άνθρωποι ενωμένοι, από κάθε γωνιά της Ελλάδας, βγήκαν και απαίτησαν δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών. Μαζί, όλοι, για έναν κοινό στόχο. Μήπως αυτό πρέπει τελικά να γίνει στάση ζωής ;

“Και στα δύο φύλα παίζεται το ίδιο δράμα της σάρκας και του πνεύματος, της τελικότητας και της υπερβατικότητας· τους ροκανίζει και τους δυο ο χρόνος, τους παραμονεύει ο θάνατος, έχουν και οι δυο την ίδια ανάγκη ο ένας του άλλου· και μπορούν να αντλήσουν από την ελευθερία τους την ίδια δόξα· αν ήξεραν πώς να την απολαύσουν, δεν θα έμπαιναν στον πειρασμό να διεκδικούν απατηλά προνόμια· και τότε θα μπορούσε να γεννηθεί μεταξύ τους η αδελφοσύνη”

Σιμόν Ντε Μποβουάρ.