Νέες ταινίες: Μετά τον Γιάνγκ, Σημείο Βρασμού, River

09:13 9/3/2022 - Πηγή: Huffington Post Greece

Ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης Κογκονάντα σκηνοθετεί τον Κόλιν Φάρελ, σε μία φουτουριστική ταινία που εξερευνά τη φύση της ψυχής και της μνήμης και η Τζένιφερ Πίντομ παραδίδει το «River», ένα ονειρικό ντοκιμαντέρ με την αφήγηση του Γουίλεμ Νταφόε και μουσική από τους Radiohead.

Ακόμη, η ταινία «Σημείο Βρασμού», για την οποία το Variety εγραψε ότι «ούτε η κουζίνα του Γκόρντον Ράμσεϊ δεν φτάνει την ένταση αυτού του συγκλονιστικού μονοπλάνου» και η ιρανική «Η Μπαλάντα της Λευκής Αγελάδας». 

«Μετά

τον Γιάνγκ»

Όταν ο Γιανγκ, το αγαπημένο και πολύτιμο ανδροειδές που συντροφεύει την κόρη του Τζέικ (Κόλιν Φάρελ) παθαίνει σοβαρή βλάβη, ο ανήσυχος πατέρας αναζητεί τρόπο να τον επισκευάσει. Στην πορεία, ο Τζέικ ανακαλύπτει ότι η ζωή τον προσπερνά και αναζητά να συνδεθεί ουσιαστικά με τη σύζυγο του (Τζόντι Τέρνερ-Σμιθ) και την κόρη του.

Ο Κογκονάντα, ο ιδιαίτερος δημιουργός από τη Νότιο Κορέα, που έχει κλέψει τις καρδιές του κοινού και των κριτικών με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο Columbus, επιστρέφει με τη δεύτερη ταινία του, μία συγκινητική και λυρική εξερεύνηση της φύσης της ψυχής και της μνήμης.

Ο Κογκονάντα σκηνοθετεί τον Κόλιν Φάρελ, σε μία ταινία που βασίζεται στο φουτουριστικό διήγημα «Saying Goodbye to Yang» του Αλεξάντερ Γουάινστιν, όπου τα ανθρωπόμορφα ρομπότ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειας, με την ιστορία να διαδραματίζεται σε ένα μελλοντικό Ντιτρόιτ, όπου οι κάτοικοι αποστρέφονται οτιδήποτε εισάγεται από την Ασία, και όχι μόνο τα αυτοκίνητα. Ένας αδιευκρίνιστος και καταστροφικός πόλεμος έχει πυροδοτήσει διαφυλετικές εντάσεις. «Ο Γουάινστιν το έχει καταγράψει διακριτικά» λέει ο Κογκονάντα για το υπόβαθρο της ιστορίας, που τον αφορά ως Αμερικανοασιάτη και ως γονέα που έχει ο ίδιος υιοθετήσει παιδιά από την Κορέα. «Στην αρχή, πήρα την εθνικότητα του Γιανγκ τοις μετρητοίς. Αλλά όσο πιο πολύ εξερευνούσα την ιδέα του, κατάλαβα ότι η ασιατικότητα του ήταν κατασκευασμένη από μία εταιρεία. Ήταν ένα κατασκεύασμα ασιατικότητας. Με έναν παράξενο τρόπο, μπόρεσα να ταυτιστώ με αυτό».

«Αγάπησα την καθημερινή φύση αυτής της ιστορίας» λέει ο Κογκονάντα. «Είναι γειωμένη. Πώς θα ήταν αν τα ανδροειδή ήταν εξίσου κοινά με τα τηλέφωνα μας ή με τους ίδιους τους ανθρώπους; Αν η αλήθεια αυτού του φουτουριστικού κόσμου είναι εξίσου κανονική με τις μνήμες που όλοι κουβαλάμε στις συσκευές μας ή στο μυαλό μας; Τι θα συνέβαινε αν ο Γιανγκ αποκάλυπτε αυτό που τελικά ίσχυε από πάντα: ότι είμαστε όλοι συνεχείς καταγραφές της αγάπης, της απώλειας, της ζωής και του ίδιου του χρόνου; Είμαστε όλοι Γιανγκ. Αυτό που ξεκινάει σαν το ενοχλητικό καθήκον του να επιδιορθωθεί μία συσκευή εξελίσσεται σταδιακά σε κάτι υπαρξιακό».

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών στο Ένα Κάποιο Βλέμμα, ενώ προβλήθηκε και στο Φεστιβάλ Σάντανς.

Με τους Κόλιν Φάρελ, Τζόντι Τέρνερ-Σμιθ, Τζάστιν Μιν, Μαλέα Εμμα Τζαντραγουιτζάζα, Σαρίτα Τσάντχερι, Κλίφτον Κόλινς Τζούνιορ, Ρίτσι Κόστερ, Χάλεϊ Λου Ρίτσαρντσον. 

«Σημείο Βρασμού»

Ο Άντι, σεφ ενός διακεκριμένου εστιατορίου φτάνει αργοπορημένος για να διαπιστώσει ότι όλα έχουν πάει πίσω λόγω μιας ξαφνικής επιθεώρησης από το υγειονομικό. Και τα προβλήματα δεν σταματούν εκεί. Μέσα στη διάρκεια μίας και μόνο βάρδιας, ο Άντι και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του εστιατορίου καλούνται να αντιμετωπίσουν παράλογους πελάτες, τσακωμούς ανάμεσα στο προσωπικό, ατυχήματα, τραυματισμούς, ανοιχτούς λογαριασμούς από το παρελθόν και όλα αυτά με τις παραγγελίες να τρέχουν και την κουζίνα να πρέπει να ανταπεξέλθει. Θα τα καταφέρει να ανταποκριθεί σε άλλη μια βραδιά εξοντωτικής πίεσης; Σε αυτήν την κουζίνα τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. 

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Φίλιπ Μπαραντίνι είναι ένα μονοπλάνο χωρίς cut επί ενενήντα λεπτά. Όπως έγραψε το Variety «ούτε η κουζίνα του Γκόρντον Ράμσεϊ δεν φτάνει την ένταση αυτού του συγκλονιστικού μονοπλάνου». 

Με τους Στίβεν Γκράχαμ, Τζέισον Φλέμινγκ, Ρέι Πάνθακι, Χάνα Γουόλτερς. 

«Η Μπαλάντα της Λευκής Αγελάδας»

Η ζωή της Μίνας ανατρέπεται όταν μαθαίνει ότι ο σύζυγός της, Μπαμπάκ, αποδείχτηκε αθώος για το έγκλημα για το οποίο εκτελέστηκε. Οι αρχές απολογούνται για το λάθος τους και προσφέρουν αποζημίωση, αλλά τότε η Μίνα ξεκινά μια βουβή μάχη κόντρα σ’ ένα κυνικό σύστημα για το καλό της ίδιας και της κόρης της. Όταν ξεμένει από χρήματα, ένας άγνωστος με το όνομα Ρεζά χτυπάει την πόρτα της, λέγοντας ότι έχει έρθει για να ξεπληρώσει το χρέος του στον Μπαμπάκ. Η Μίνα στην αρχή είναι επιφυλακτική, αλλά αφήνει όλο και περισσότερο τον Ρεζά στη ζωή της, αγνοώντας το μυστικό που τους συνδέει.

Μια επίκαιρη ταινία για τη δύναμη του ατόμου ενάντια στις αποχρώσεις της εξουσίας, μια συναισθηματική μελέτη για τους άρρηκτους ανθρώπινους δεσμούς που διασχίζουν το χρόνο και το χώρο.

Την ταινία από το Ιράν συνυπογράφουν σκηνοθετικά ο Μπεχτάς Σαναέχα και η Μαριάμ Μογκαντάμ. 

Επίσημη συμμετοχή στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου 2021. 

Με τους Μαριάμ Μογκαντάμ, Σανί Φαρ, Πούρια Ραχίμι. 

«River»

Τα ποτάμια είναι οι αρτηρίες του πλανήτη. Όπου κυλούν μπορούν να εκδηλωθούν, να επιβιώσουν, ακόμα και να ευδοκιμήσουν μορφές ζωής, μεταξύ αυτών και η ανθρώπινη ζωή. Η επιθυμία των ποταμών καθόρισε την αρχική μας μοίρα. Ήταν οι δίοδοι μεταφοράς που επέτρεψαν και καλλιέργησαν την ανθρώπινη εξάπλωση και τα σύνορα μεταξύ περιοχών και χωρών. Όπως τα ποτάμια διαμόρφωσαν το τοπίο, διαμόρφωσαν και την ανθρώπινη ύπαρξη.

Το δεύτερο ντοκιμαντέρ της Τζένιφερ Πίντομ (μετά το «Mountain», που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2018), με την Αυστραλιανή Ορχήστρα Δωματίου, εξετάζει τη θαυμαστή σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ποτάμια. Μια εξαιρετική κινηματογραφική εμπειρία και μουσική Οδύσσεια με την υποβλητική αφήγηση του Γουίλεμ Νταφόε και μουσική από τους Radiohead.

Ένα ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο, το οποίο εκτείνεται σε τρεις ηπείρους και 39 χώρες και αποτυπώνεται με εξαιρετική σύγχρονη φωτογραφία, καθώς και δορυφορικά πλάνα. Η ταινία δείχνει ποτάμια σε κλίμακες και από απόψεις που δεν έχουν παρουσιαστεί ξανά. Η συνένωση εικόνας, μουσικής και λιτού ποιητικού σεναρίου δημιουργεί μια ταινία ονειρική, μια ωδή στον φυσικό κόσμο και μια επαναδιήγηση της ιστορίας τόσο των ποταμών όσο και του ανθρώπινου πολιτισμού.

«Πάντα στο Κόκκινο»

Στην ταινία των Disney και Pixar πρωταγωνιστεί μια αδέξια αλλά με αρκετή αυτοπεποίθηση 13άχρονη που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο καθήκον της ευσυνείδητης κόρης και των χαοτικών συναισθημάτων που προκαλεί η εφηβεία. Η Μινγκ είναι μια προστατευτική, σχεδόν αυταρχική μητέρα που δε φεύγει ποτέ από το πλευρό της κόρης της, ό,τι χειρότερο δηλαδή για μια έφηβη. Και σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι αλλαγές στα ενδιαφέροντα, στις σχέσεις και στο σώμα της, όποτε έχει έντονα συναισθήματα (σχεδόν πάντα), μεταμορφώνεται σε γιγάντιο κόκκινο πάντα. Από τη βραβευμένη με Όσκαρ σκηνοθέτιδα Ντόμι Σι (ταινία μικρού μήκους «Μπάο» της Pixar) και την παραγωγό Λίντσεϊ Κόλινς.

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕ...Πέντε βιβλία με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας: Ιστορίες θάρρους, μητρότητα, γυναικοκτονίες«Slow Horses», η χωματερή της MI5: Γκάρι Όλντμαν και κατασκοπεία με μαύρο χιούμορ«Σμύρνη, η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, 1900-1922»: Το ντοκιμαντέρ της Μαρίας Ηλιού