Στέλιος Κυριακίδης «O άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό»

12:06 10/12/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Ο Στέλιος Κυριακίδης (1910-1987) έγινε γνωστός από τη νίκη του στο Μαραθώνιο της Βοστώνης τον Απρίλιο του 1946...

Μεγαλωμένος στην Κύπρο, μέχρι που ήρθε στην Αθήνα στα 16 του, και με μεγάλη Ελληνική ψυχή, είχε βαθιά μέσα του παραδείγματα από την Αρχαιότητα.

Στο μυαλό του πάντα οι «300 του Λεωνίδα» αλλά και η δύναμη των Ελλήνων στο 1ο και 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αθλητής μεγάλων αποστάσεων και με πολλές νίκες σε Βαλκανικούς, Πανευρωπαϊκούς, 11ος

στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936, το 1940 με τον πόλεμο σταματά να προπονείται. Πονεμένος και ο ίδιος και η οικογένεια του, σκέφτεται πως η αγάπη του για τον Αθλητισμό θα μπορούσε να βοηθήσει τη χώρα του. Αδύναμος σωματικά, πουλάει τα μισά υπάρχοντα του για να πάει στην Βοστώνη να περάσει το μήνυμα ότι οι «Έλληνες πεθαίνουν στους δρόμους από την πείνα». Εισιτήριο μιας διαδρομής... γιατί δεν υπήρχαν χρήματα.

Οι εφημερίδες από τότε τον ονομάζουν «Σύγχρονο Φειδιππίδη». Ήταν τέτοια η δύναμη της ψυχής του για τη βοήθεια που θα προσέφερε στους συνανθρώπους του, που επιβλήθηκε στο αδύνατο σώμα του, ώστε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να πετύχει το ακατόρθωτο! Ενώ οι γιατροί του Μαραθωνίου στη Βοστώνη του απαγορεύουν να τρέξει γιατί θα πεθάνει στη διαδρομή, υπογράφει και παίρνει ο ίδιος την ευθύνη. Με τυχερό αριθμό το «7» στην αρχαιότητα, ζητά να φορέσει τον αριθμό «77» στη φανέλα του, για να έχει διπλή τύχη! Μετά από έναν αγώνα 2:29:27 ωρών, στήθος με στήθος με τους πρωταθλητές κόσμου και ειδικά με τον γνωστό Αμερικάνο πρωταθλητή Τζόνι Κέλι, καταφέρνει να κερδίσει και να φορέσει το δάφνινο στεφάνι του νικητή! Ο χρόνος του Πανελλήνιο ρεκόρ, του χαρίζει για 22 χρόνια και 216 ημέρες μια θέση στο βιβλίο Γκίνες!

Αυτό όμως που πραγματικά τον χαρακτήρισε άνθρωπο και σαν ευεργέτη της Ελλάδος ήταν ο 2ος Μαραθώνιος που «έτρεξε» στη συνέχεια, που ήταν και ο αρχικός στόχος του... Για 2 μήνες σχεδόν παρέμεινε εκεί και επισκέφτηκε όσες περισσότερες εκκλησίες της Ελληνικής Ορογένειας στην ανατολική Ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών μπορούσε. Κατορθώνει να μαζέψει βοήθεια για τους συμπατριώτες του, σε ρουχισμό, τρόφιμα, φάρμακα και 250.000 δολάρια, πολύ μεγάλο ποσό για την εποχή. Ταυτόχρονα, όταν ο Πρόεδρος Τρούμαν μαθαίνει το κατόρθωμα του ζητάει να συναντήσει στον Λευκό Οίκο τον κοκαλιάρη Έλληνα Νικητή. Κατόπιν η Αμερικανική Κυβέρνηση ανακοινώνει βοήθεια για την Ελλάδα με σιτάρι, γάλα σκόνη, κονσέρβες, που μεταφέρθηκαν με βαπόρια της οικογένειας Λιβανού και μοιράζεται στα Σχολεία της εποχής. Βοήθεια που ονομάζεται «Πακέτο Κυριακίδη».

Ακόμα και το 1947 που η Ελλάδα έλαβε οικονομική βοήθεια από την Αμερικανική Κυβέρνηση 400 εκατομμυρίων δολαρίων, ποσό μεγαλύτερο των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, λέγεται ότι οφείλεται στη δημοσιότητα που έδωσε ο Κυριακίδης....

Με την επιστροφή του στην Αθήνα τον υποδέχονται 1 εκατομμύριο Έλληνες με τιμές ήρωα και βραβεύεται με το μετάλλιο της Λεγεώνας του Χρυσού Φοίνικα σαν Ευεργέτης του Έθνους και φωταγωγείται για 1η φορά η Ακρόπολη μετά τον πόλεμο.

Το 1952 εκλέγεται στο ΔΣ του ΣΕΓΑΣ και με δική του πρωτοβουλία εισάγεται ο Οργανωμένος Παιδικός Αθλητισμός στους Στίβους της Ελλάδος, έτσι ώστε να μυηθούν όσα περισσότερα παιδιά γίνεται στις αρετές του Αθλητισμού... Δε σταματά, όμως, εκεί. Το 1956 ζητά από το Δήμο της Φιλοθέης ένα μη προνομιούχο για την εποχή οικόπεδο δίπλα στο ρέμα που διασχίζει τη περιοχή, και αρχίζει στη κυριολεξία με τα χέρια του και ζητώντας βοήθεια από όποιον μπορούσε - χωρίς να πληρωθεί - και αρχίζουν να κτίζουν το Στίβο της Φιλοθέης. Μέχρι αυτή τη στιγμή στεγάζεται εκεί ο «Αθλητικός Σύλλογος Φιλοθέης» που αθλούνται χιλιάδες παιδιά και ενήλικες καθημερινά. Κάθε μέρα από τότε πήγαινε και έφτιαχνε ότι μπορούσε, από τα κεραμίδια και τα σκαλοπάτια στις κερκίδες - μέχρι με γαλότσες άδειαζε τα νερά κάθε φορά που αυτός πλημμύριζε από τις βροχές.

Το 2004 το ΝΒC τον επιλέγει σαν Τον Έλληνα Αθλητή και γυρίζει ντοκιμαντέρ τη ζωή του, το οποίο και κερδίζει βραβείο Emmy. Αμερικάνική εταιρεία παραγωγής θα γυρίσει στο σύντομο μέλλον ταινία με τη ζωή του.

Το άγαλμα που τον απεικονίζει να τρέχει με τον Σπύρο Λούη να τον εμψυχώνει, ύψους 4 μέτρων, βρίσκεται στο 1ο χιλιόμετρο του Μαραθωνίου της Βοστώνης αλλά και στον Μαραθώνα στο σημείο της Έναρξης.

Είναι το παράδειγμα ενός ανθρώπου που δε περίμενε το κράτος να τον βοηθήσει. Βοήθησε αυτός το βασανισμένο κράτος. Προσέφερε ο, τι μπορούσε ο ίδιος, κάνοντας το καλό σύμφωνα με τις δικές του Αξίες. Έλεγε «κάνε το καλό όπως το νιώθεις εσύ και άσε τους άλλους να λένε».

Μια ζωή γεμάτη δυσκολίες καθημερινά, που σαν πρωταθλητή δεν τον λύγισαν. Ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας και ειδικά για τα παιδιά μας.

Έμεινε απλός και ταπεινός και συνέχισε να βοηθά τη χώρα του μέχρι που έφυγε στις 10 Δεκεμβρίου 1987, στα 77 του χρόνια. Τον θυμόμαστε και παραδειγματιζόμαστε ακόμα, και ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμα...

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.