ΗΠΑ-Ευρώπη: Ίδιες αιτίες, ίδια αποτελέσματα

07:12 8/11/2024 - Πηγή: Dikaiologitika

Για την αντιμετώπιση των φαινομένων Τραμπ, Μελόνι, Λεπέν αλλά και αυτών που τους δημιουργούν, δηλαδή Μπάιντεν, Σόλτς, Μακρόν, η λύση είναι στην αλλαγή της πολιτικής.

Το 1984 και στη διάρκεια των προεδρικών εκλογών βρισκόμουν στις ΗΠΑ για μια στρατιωτική εκπαίδευση. Μου είχε κάνει τότε εντύπωση πως μετρούσαν την σταθερότητα του επιπέδου ζωής τους με την σταθερή τιμή του ενός γαλονιού βενζίνης.

Το 2020 (επί Τράμπ) ένα γαλόνι βενζίνης (3,7 λίτρα) κόστιζε 2,2 δολάρια.

Το 2024 κοστίζει 3,2 δολάρια. Εμείς έχουμε συνηθίσει σε μεγάλες διακυμάνσεις των τιμών στα καύσιμα. Όμως εκεί για πολλά χρόνια οι τιμές ήταν σταθερές.

Ο πληθωρισμός επέστρεψε μετά τον κορονοϊό στο 2,4% όπως και το 2021 αλλά αφού είχε φτάσει το 2022 στο 7%.

Οι τιμές των βασικών προϊόντων έχουν αυξηθεί κατά 21,4% από το 2020.

Από τον Ιανουάριο 2024 οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί κατά 2,3%.

400 προϊόντα καθημερινής χρήσης αυξήθηκαν από τον Σεπ. 2023.

Οι ασφάλειες αυτοκινήτων-σπιτιών αυξήθηκαν κατά 16,3% σε ένα χρόνο.

Τα αυγά (βασικό είδος διατροφής των Αμερικανών) αυξήθηκαν 39,6% από τον Σεπτέμβριο 2023.

Το κόστος ζωής 4μελούς οικογένειας, χωρίς νοίκι, έφτασε τα 4.142 δολ. Σε αυτό δεν υπολογίζονται τα δάνεια για σπουδές και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Η ανεργία έφτασε το 4,1% (7 εκατομ.) ενώ τον Οκτ. 2023 ήταν 3,8%. Από την ανεργία πλήττονται κύρια οι μαύροι και οι αυτόχθονες (Ινδιάνοι). Ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό αφορά αγροτικές περιοχές και παρηκμασμένες βιομηχανικές περιοχές, παλιές αυτοκινητοβιομηχανίες (ζώνη της σκουριάς, Ντιτρόιτ κ.α.).

Μέσα σε δυο έτη, 2022-24 εισήλθαν 9,27 εκατομ. μετανάστες ενώ την προηγούμενη δεκαετία, την περίοδο 2010-19, εισήλθαν 9,19 εκατομ.

Μόνο τον τελευταίο χρόνο εισήλθαν 1,1 εκατομ. μετανάστες, κύρια από την Λατινική Αμερική. Είναι γνωστό ότι οι μετανάστες αποτελούν ‘’εφεδρικό στρατό ανεργίας’’ και κρατούν τα μεροκάματα χαμηλά για όλους τους εργαζόμενους. Προκαλούν γι αυτό φθόνο στους μη συνειδητοποιημένους εργαζόμενους και προηγούμενους μετανάστες.

Παρά την σταθεροποίηση της κατάστασης οι μνήμες για την καλύτερη κατάσταση επί Τραμπ είναι αναλλοίωτες, άσχετα αν μεσολάβησε ο κορονοϊός.

Η βοήθεια στην Ουκρανία από την αρχή του πολέμου μέχρι φέτος ήταν 60 δις δολ. οπότε εγκρίθηκε άλλο ένα πακέτο 61 δις και συνολικά με τα όπλα και πυρομαχικά φτάνει τα 175 δις δολάρια.

Αυτά τα χρήματα όλοι οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι αφαιρέθηκαν από αναπτυξιακές δαπάνες και γι αυτό ο Τραμπ θέλει να σταματήσει τον πόλεμο.

Ένα μέρος του μαύρου πληθυσμού που υποστήριζε στο μεγαλύτερο ποσοστό τους Δημοκρατικούς εντάχθηκε στη μεσαία τάξη και στήριξε Τραμπ.

Τα προηγούμενα κύματα μεταναστών, που τα τελευταία χρόνια είναι κατ’εξοχήν Λατίνοι δεν θέλουν να έρθουν νέα κύματα και να τους πάρουν τις δουλειές, οπότε και αυτοί ψήφισαν Τραμπ για να κλείσουν τα σύνορα.

Οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι περιοχών από όπου έφυγαν οι βιομηχανίες την περίοδο της παγκοσμιοποίησης άκουσαν τις υποσχέσεις Μπάιντεν ότι θα επέστρεφαν οι βιομηχανίες αλλά αυτό δεν έγινε γιατί οι επιχειρήσεις αναζητούν το κέρδος και δεν πειθαρχούν στις επιθυμίες των κυβερνήσεων και έτσι απογοητεύθηκαν.

Τώρα ο Τραμπ υποσχέθηκε δασμούς σε όλα τα εισαγόμενα προϊόντα κατά 20% και μεγαλύτερους στα κινέζικα κατά 60% για να ενισχύσει την αμερικανική βιομηχανία. Είναι ερωτηματικό αν το πετύχει και τι επιπτώσεις θα έχει στον πληθωρισμό μια τέτοια πολιτική.

Τα προβλήματα συνδυάσθηκαν με μια πολιτική της κυβέρνησης Μπάιντεν, που στην Ευρώπη την ξέρουμε σαν κεντρώα, δηλαδή με όλους. Σταθεροποίηση της οικονομίας μετά τον COVID-19, γεωπολιτική επέκταση της ζώνης επιρροής με αντιμετώπιση των δυο μεγάλων αντιπάλων (Ρωσία-Κίνα) και ενίσχυση του Ισραήλ για να δουλέψουν οι πολεμικές βιομηχανίες (οικονομία πολέμου), να μειωθεί η δύναμη των αντιπάλων μαζί με προώθηση των ατομικών ελευθεριών αντί των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Δηλαδή αμφίπλευρη στήριξη της πιο επιθετικής μερίδας του μεγάλου κεφαλαίου και ελευθεριακών δικαιωμάτων μειονοτικών μερίδων του πληθυσμού, με το πρόσχημα της Δημοκρατίας και Ελευθερίας.

Η πολιτική Τραμπ επικεντρώνεται στη μείωση των πολλών πολεμικών μετώπων και σε ένα μόνο κύριο αντίπαλο την Κίνα και έναν ενδιάμεσο, που είναι ανεξέλεγκτος το Ιράν.

Ακολουθεί την παλιά πολιτική διαίρεσης των αντιπάλων (Νίξον, Κίζινγκερ) με προσπάθεια διαχωρισμού της Ρωσίας από την Κίνα.

Αφήνει την Ευρώπη να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά στην περιοχή της και επικεντρώνεται στην οικονομική ανάπτυξη της Αμερικής χωρίς να διστάσει να επιβάλει δασμούς ακόμη και στους καλύτερους συμμάχους της.

Με την ίδια ευκολία που εγκατέλειψε τους Κούρδους της Συρίας αφού αυτοί πολέμησαν τον ISIS, τώρα ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την Ουκρανία.

Ο Τραμπ εξυπηρετεί μεγαλύτερη μερίδα του αμερικανικού κεφαλαίου, κύρια όμως τις πετρελαϊκές εταιρείες. Το περιβάλλον γι αυτόν δεν έχει σημασία. Τα πυρηνικά όπλα μπορούν να αυξηθούν παράλληλα με συνομιλίες με τους αντιπάλους (Πούτιν, Κιμ Γιονγκ Ουν), χωρίς όμως επίσημες συμφωνίες περιορισμού.

Η στάση του είναι στάση επιχειρηματία που διαπραγματεύεται και όχι διπλωμάτη ή κρατικού λειτουργού.

Υποσχέθηκε μείωση φόρων και οι φτωχότεροι νομίζουν ότι αυτό αφορά τους δικούς τους φόρους ενώ κύρια αφορά τους πλούσιους. Η μείωση θα φτάσει τα 3 τρις σε δέκα χρόνια και αυτό θα έχει επιπτώσεις στις δημόσιες δαπάνες. Υπολογίζεται ότι με την πολιτική Τραμπ το 2065 το χρέος θα φτάσει το 217% του ΑΕΠ.

Τα ατομικά δικαιώματα δεν τον ενδιαφέρουν. Οι μετανάστες είναι ‘’υπάνθρωποι’’ και ‘’τρώνε κατοικίδια’’ λες και δεν είναι όλοι οι Αμερικανοί μετανάστες.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι είναι ‘’κομμουνιστές’’ σε μια έκδοση νέου μακαρθισμού της δεκαετίας του ‘50.

Ο Τραμπ παρουσιάσθηκε σαν το πρότυπο του σκληρού ηγέτη που επιθυμεί ο καθένας για τον εαυτό του και που δεν έχει σχέση με διανοούμενους, καλλιτέχνες ή ελίτ όπως πήγε να εμφανιστεί η Χάρις.

Όπως έγραφε ο θεωρητικός του εθνικοσοσιαλισμού Καρλ Σμιτ ‘’πρώτα απ’ όλα καθορίζεις τον εχθρό σου’’. Το επιτελείο Τραμπ αλλά και οι ευρωπαίοι ακροδεξιοί καθόρισαν σαν πρώτο εχθρό τους μετανάστες. Αντίστοιχος εχθρός για τους Δημοκρατικούς δεν υπήρχε.

Στην Ευρώπη η μείωση της παραγωγικότητας, η αυτοκτονική ειδικά για την Γερμανία διακοπή παροχής του ρωσικού φυσικού αερίου, η καθήλωση των μισθών, η αύξηση των τροφίμων και ενοικίων, οδηγεί σε ακροδεξιά σχήματα παρόμοια με την περίπτωση Τραμπ.

Η υποστήριξη κατά προτεραιότητα ατομικών ιδιαιτεροτήτων ή ελευθεριακών τάσεων μαζί με πολεμικές περιπέτειες για επέκταση του ‘’ζωτικού χώρου’’ βρίσκουν αντίθετους τους εργαζόμενους των χαμηλότερων εισοδηματικά τάξεων, οι οποίοι ελλείψει πραγματικά Αριστερού κινήματος καταφεύγουν σε Ακροδεξιά κόμματα και υπερσυντηρητικές απόψεις.

Η Αριστερά της Ευρώπης και της Αμερικής, την εποχή του ψυχρού πολέμου, εκφράστηκε μέσω του δικαιωματισμού και των ατομικών ελευθεριών, για να διαφοροποιηθεί από τον ‘’υπαρκτό σοσιαλισμό’’. Οι ατομικές ελευθερίες τελικά εξέφρασαν την ελευθερία της αγοράς και ο δικαιωματισμός απομονώθηκε στην υπεράσπιση μικρών μειονοτικών μερίδων, οι οποίες αξίζουν της συνολικής υπεράσπισης όμως ξεχάστηκε η υπεράσπιση των συνολικών δικαιωμάτων και των εργαζόμενων, σαν σύνολο.

Ξέχασαν ότι η κύρια αντίθεση ‘’Κεφαλαίου-Εργασίας’’ και η υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων εμπεριέχει την υπεράσπιση των ατομικών.

Αυτά όμως κρύφτηκαν γιατί έπρεπε να αντιμετωπιστεί από την Δύση ο κύριος αντίπαλος.

Τώρα η Αριστερά και μαζί της ολόκληρες κοινωνίες πληρώνουν το αντίτιμο της στρέβλωσης και μάζες εργαζόμενων στρέφονται στην Ακροδεξιά για να βρουν άμεσες λύσεις και να επιβιώσουν οι ίδιοι αδιαφορώντας για τους διπλανούς τους.

Για την αντιμετώπιση των φαινομένων Τραμπ, Μελόνι, Λεπέν αλλά και αυτών που τους δημιουργούν, δηλαδή Μπάιντεν, Σόλτς, Μακρόν, η λύση είναι στην αλλαγή της πολιτικής. Σε μια αντιδιαμετρικά αντίθετη, αντικαπιταλιστική πολιτική, που θα επικεντρώνεται στον εργαζόμενο, χωρίς έλεγχο από τις οικονομικές ολιγαρχίες και τις δεσμευτικές συμφωνίες τύπου Μάαστριχτ και φυσικά χωρίς πολεμικές και ιμπεριαλιστικές περιπέτειες.

Ο Νίκος Τόσκας είναι πρώην υπουργός και υποστράτηγος (ε.α.)

#ΝΙΚΟΣ_ΤΟΣΚΑΣ