Κοινό μέτωπο; Γιατί και για ποιόν;

06:56 23/1/2025 - Πηγή: Dikaiologitika

Οι ευρωπαϊκοί κλυδωνισμοί μπροστά στην πίεση από τα αμερικανικά συμφέροντα δεν πρέπει να υποχρεώσουν σε ενότητα και μέτωπα δήθεν αντιφασιστικά με την φον ντερ Λάϊεν, τον Σόλτς, τον Μακρόν ή τους θιασώτες τους στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται στήριξη σε αυτές τις ηγεσίες, μπροστά στην αμερικανική, ρωσική και κινεζική πίεση.

Είναι γνωστό ότι σε όλες τις μεγάλες μάχες της Ιστορίας δημιουργήθηκαν μεγάλα μέτωπα για να νικηθεί ο αντίπαλος.

Βασικές προϋποθέσεις είναι τα μεγάλα μέτωπα να έχουν κοινό αντίπαλο,

συντονισμό στη δράση και να έχουν συμφωνήσει για την επόμενη μέρα.

Αν δεν υπάρχουν αυτές οι κατ’ ελάχιστο απαραίτητες προϋποθέσεις τα μέτωπα διασπώνται, δεν φτάνουν μέχρι το τέλος, ειδικά αν ο αντίπαλος κατορθώσει να προσεταιρισθεί κάποιο μέρος της συμμαχίας/μετώπου.

Τα μέτωπα στην πολιτική απαιτούν τους ίδιους απαραίτητους όρους συγκρότησης και πορείας αλλά οι όροι εκεί μεταβάλλονται πολύ γρήγορα και δεν έχουν αξιοπιστία στη τήρηση της βασικής αρχής του πολέμου ‘’έμμονή στον τελικό σκοπό’’. Ξεκινούν συνήθως καλά και στην πορεία ο καθένας κυνηγάει το δικό του συμφέρον ή κουράζεται, υποχωρεί και συμβιβάζεται.

Στην πολιτική υπάρχουν συμβιβασμοί. Φτιάχνεις μέτωπο για να απευθυνθείς σε πλατύτερο κύκλο πολιτών, γνωρίζοντας ότι χωρίς παραχωρήσεις, προσέγγιση δεν γίνεται.

Το ιστορικό-Οι κίνδυνοι

Το 1936 τα δυο Λαϊκά Μέτωπα που συγκροτήθηκαν, κάτω από διαφορετικές συνθήκες, στην Ισπανία και στη Γαλλία δεν ανέτρεψαν την πορεία προς το φασισμό και τον πόλεμο. Και παραχωρήσεις έγιναν και κάποια ενότητα υπήρχε στο εσωτερικό τους αλλά ο πόλεμος χάθηκε και στις δυο περιπτώσεις.

Όταν τον Ιούλιο του 1936 ξεσπά η φασιστική εξέγερση στην Ισπανία καμία βοήθεια δεν δόθηκε από το Γαλλικό Λαϊκό Μέτωπο.

Το 1939 ήταν οι ίδιοι βουλευτές του Λαϊκού Μετώπου που οδήγησαν την Γαλλία στη συνθηκολόγηση και επέστρεψαν στον Φράνκο τον ισπανικό στόλο που είχε καταφύγει σε γαλλικά λιμάνια.

Κάποια μέτρα που αφορούσαν τα κοινωνικά δικαιώματα δεν άλλαξαν την πορεία των πραγμάτων. Στο κάτω-κάτω, το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία έγινε για την αποτροπή του φασισμού και του πολέμου και όχι για την καθιέρωση των πληρωμένων διακοπών των εργαζόμενων.

Το 1972 μπροστά στα μεγάλα προβλήματα από τον πόλεμο στη Μ. Ανατολή, τα γεγονότα του Μάη ’68, την κρίση του καπιταλισμού στη Γαλλία αλλά και τις παγκόσμιες προσεγγίσεις του Βίλυ Μπράντ προς Ανατολάς και του Νίξον με τις συναντήσεις με τον Μάο και τον Μπρέζνιεφ, βγαίνει το κοινό πρόγραμμα σοσιαλιστών-κομμουνιστών ‘’Για μια δημοκρατική κυβέρνηση λαϊκής ενότητας’’. Το πρόγραμμα αυτό ήταν αποτέλεσμα των συνεχών αποτυχιών του Σοσιαλιστικού κόμματος, το οποίο αποφάσισε να εγκαταλείψει τις συμμαχίες με την Δεξιά και να προχωρήσει στο δρόμο της ενότητας της Αριστεράς. Οι κινήσεις αυτές δεν έδωσαν άμεσα τη νίκη στον Μιτεράν αλλά προετοίμασαν το έδαφος για εννέα χρόνια αργότερα.

Το 1981 ο σοσιαλιστής Μιτεράν κερδίζει τις εκλογές και βάζει τους κομμουνιστές στην κυβέρνηση (μέχρι το 1984) για να ολοκληρώσει ευκολότερα τον στραγγαλισμό ενός κόμματος που ήταν ημιθανές και για να προωθήσει την γραμμή του ‘’μεγάλου συναινετικού κέντρου’’. Δηλαδή, τις παραχωρήσεις μικρού κινδύνου ώστε να διατηρηθεί η συστημική συνέχεια.

Το 2023 το ‘’Νέο Λαϊκό Μέτωπο’’ βγαίνει πρώτο στις εκλογές προκειμένου να ανακόψει την πορεία της Λεπέν αλλά ο Μακρόν μεθοδεύει την ανάδειξη δεξιάς κυβέρνησης και παγιδεύει για άλλη μια φορά τις δυνάμεις της Αριστεράς.

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Τζαννετάκη με την Ν.Δ. και τον Συνασπισμό της Αριστεράς (ΚΚΕ και ΕΑΡ) και η κυβέρνηση Ζολώτα που ακολούθησε (Ν.Δ./ΠΑΣΟΚ/Συνασπισμός της Αριστεράς) οδήγησαν στη διάσπαση του ΚΚΕ και τελικά στην άνοδο της Δεξιάς (κυβέρνηση Κων/νου Μητσοτάκη).

Οι κυβερνήσεις αυτές ήταν αποτέλεσμα κοινοβουλευτικής ανάγκης και βραχυπρόθεσμων σκοπιμοτήτων και γι αυτό είχαν αρνητικό αποτέλεσμα για την Αριστερά.

Σήμερα;

Σήμερα τίθεται από μερικούς το ερώτημα της συγκρότησης ενός μεγάλου μετώπου για να αλλάξει την κυβέρνηση της Δεξιάς, η οποία έχει πράγματι νεοφιλελεύθερη πολιτική κατεδάφισης των κοινωνικών δομών, έχει κάνει υποχωρήσεις σε εθνικά θέματα και έχει ευθύνες για την ασυδοσία της διαφθοράς και τα επικοινωνιακά ψέματα.

Μπορεί όμως να δημιουργηθεί ‘’Λαϊκό Μέτωπο’’ χωρίς ‘’λαϊκή ενότητα’’ των εργατικών, δημοκρατικών δυνάμεων που αντιτίθενται στην πολιτική και όχι μόνο στα πρόσωπα της σημερινής εξουσίας;

Μπορεί να υπάρξει μέτωπο χωρίς τα κοινωνικά στρώματα που είναι θύματα του μεγάλου κεφαλαίου και της πολιτικής που εκφράζει η σημερινή κυβέρνηση;

Μπορεί να υπάρξει μέτωπο χωρίς τους μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες, τους μικρεμπόρους, τους αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, όσους αγωνίζονται με μισθό και μεροκάματα;

Μπορεί να υπάρξει μέτωπο χωρίς βούληση για αποφασιστικό έλεγχο των τιμών στα super markets;

Μπορεί να υπάρξει μέτωπο χωρίς πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης ακόμη και αποδέσμευσης από τους δέσμιους όρους της συνθήκης του Μάαστριχτ, σε ότι αφορά την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή;

Μπορεί να υπάρξει μέτωπο χωρίς συμφωνία φορολόγησης του μεγάλου πλούτου;

Η κρίση είναι βαθιά. Έχει αγγίξει όλα τα κοινωνικά στρώματα, ολόκληρο το έθνος.

Γι αυτό όποιο μέτωπο γίνει οφείλει να εντάξει στην προσπάθειά του κάθε ρεύμα, κάθε στρώμα που υποφέρει, όσο ασαφές κι αν είναι, αρκεί να συμφωνεί να ενωθεί με την κύρια μετωπική προσπάθεια ή να συμμαχήσει με αυτή.

Όπως δεν υπάρχουν ‘’καθαρές’’ αντιθέσεις, δεν υπάρχουν και μέτωπα/συνεργασίες κομμάτων με ίδιες απόψεις.

Όταν τα μέτωπα ξεκινούν από ονόματα αρχηγών και όχι από προγραμματικές θέσεις προκαλούν δυσπιστία και δεν προχωρούν ποτέ.

Συμπέρασμα

Τα μέτωπα πρέπει να στηρίζονται στις ανάγκες των κοινωνικά αδικημένων, άσχετα τι ψήφισαν μέχρι τώρα ή τι απόψεις έχουν για επιμέρους ζητήματα.

Η τωρινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί με μια ‘’κεντρώα’’ πολιτική που θα διαφέρει μόνο στο όνομα από την σημερινή.

Μέτωπα με συμφωνίες κορυφής χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες των εργαζόμενων ή τους κινδύνους της χώρας δεν μπορούν να προχωρήσουν.

Οι αποτυχίες των μετώπων στο παρελθόν δίνουν μαθήματα για το μέλλον αλλά δεν αποκλείουν μελλοντική επιτυχία αν στηθούν σε διαφορετική βάση.

Η παγκόσμια επίθεση της Ακροδεξιάς θα φέρει σημαντικές αλλαγές προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, που πιθανόν θα έχει επιπτώσεις και στα θέματα εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας. Οφείλουμε να προετοιμαστούμε και να έχουμε ετοιμότητα.

Η επικράτηση της δήθεν ‘’αντισυστημικής’’ Ακροδεξιάς στην Αμερική και σε χώρες της Ευρώπης θα προκαλέσει ρωγμές, τις οποίες μπορεί να εκμεταλλευτεί κάποιο λαϊκό μέτωπο αλλά και νέους κινδύνους. Έχει ήδη γίνει φανερό ότι οι στόχοι της Ακροδεξιάς ταυτίζονται με την οικονομική ολιγαρχία. Τα όποια μέτρα θα θίξουν ευρύτερα λαϊκά στρώματα στους μισθούς ή στις κοινωνικές παροχές.

Οι ευρωπαϊκοί κλυδωνισμοί μπροστά στην πίεση από τα αμερικανικά συμφέροντα δεν πρέπει να υποχρεώσουν σε ενότητα και μέτωπα δήθεν αντιφασιστικά με την φον ντερ Λάϊεν, τον Σόλτς, τον Μακρόν ή τους θιασώτες τους στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται στήριξη σε αυτές τις ηγεσίες, μπροστά στην αμερικανική, ρωσική και κινεζική πίεση. Δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντά των κοινωνιών και έκαναν ζημιά στην ανάπτυξη της Ευρώπης. Όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν. Είναι λάθος η στήριξη σε αυτούς που πότισαν το δέντρο της Ακροδεξιάς με τις νεοφιλελεύθερες και φιλοπόλεμες πολιτικές τους.

Τα μέτωπα είναι αναγκαία αλλά οφείλουν να εξυπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα, να έχουν δεσμευτικό πρόγραμμα και να λαμβάνουν υπόψη τους διεθνείς και εθνικούς κινδύνους.

Ο Ν. Τόσκας είναι πρώην υπουργός και υποστράτηγος ε.α.

#ΝΙΚΟΣ_ΤΟΣΚΑΣ