Θεσμική κρίση νομιμοποίησης

06:10 18/2/2025 - Πηγή: Dikaiologitika

Τα Τέμπη, οι υποκλοπές, η Πύλος, η διαφθορά κλπ. συνιστούν για τους πολίτες μια βιωματική πρόσληψη των γεγονότων. Έτσι διαμορφώνεται μια κοινωνικά διευρυμένη, θεσμική κρίση πολιτικής νομιμοποίησης.

Η Κυβέρνηση δύσκολα μπορεί να βγει από τον «φαύλο κύκλο» της «συγκάλυψης».
«Αυτοπαγιδεύτηκε» από την αρχή, γιατί απέφυγε, μετά την τραγωδία των Τεμπών, μια άμεση, αξιόπιστη και σε βάθος διερεύνηση των συνθηκών και των συνεπειών του ατυχήματος.

Φοβήθηκε το «πολιτικό κόστος» των κυβερνητικών ευθυνών, ενόψει των επερχόμενων εθνικών εκλογών.

Αυτό, κατά την εκτίμησή

μου, ήταν το «κίνητρο της συγκάλυψης», που την οδήγησε, από το ένα λάθος, στο άλλο. Επηρεάζοντας και εμποδίζοντας (μπάζωμα, κλπ) ταυτόχρονα κρίσιμους μηχανισμούς του κράτους (αστυνομία, πυροσβεστική, κλπ) και της Δικαιοσύνης, στην διαλεύκανση της αλήθειας.

Εξάλλου αυτά έχουν επιβεβαιωθεί, ως ένα βαθμό, από το «mea culpa» του Πρωθυπουργού στην συνέντευξη του στον ALPHA.

Θυμίζοντάς μας την Αριστοτέλεια «Ετερογονία των σκοπών». Εξ ου και η «τούμπα» στη συνέντευξή του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.

Τα Τέμπη, οι υποκλοπές, η Πύλος, η διαφθορά κλπ. συνιστούν για τους πολίτες μια βιωματική πρόσληψη των γεγονότων. Έτσι διαμορφώνεται μια κοινωνικά διευρυμένη, θεσμική κρίση πολιτικής νομιμοποίησης. Κάτι που προκύπτει και από τις έρευνες κοινής γνώμης.

Πλήττει κυρίως την Κυβέρνηση, αλλά δεν παραμένει αλώβητο και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.

Εύκολος δρόμος πολιτικής διαφυγής για την Κυβέρνηση δεν υπάρχει. Η αντίδρασή της χειροτερεύει τα πράγματα (τοξικότητα, αντισυστημικότητα, ασυνάρτητες δικαιολογίες, κλπ.). Επί πλέον η συγκεντρωτική και αμφιλεγόμενη λειτουργία του «Επιτελικού Κράτους», εξελίχθηκε τελικά σε «κλοιό πολιτικής ευθύνης» για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.

Η πλειοψηφική κοινωνική διαμαρτυρία, που εκφράζεται με πολλούς και διαφόρους τρόπους, (αποχή, απόρριψη, γκρίζες ζώνες, κομματικές μετακινήσεις, κλπ), δεν έχει ακόμα προχωρήσει, σ’ έναν ευρύτερο και συγκεκριμένο πολιτικό μετασχηματισμό.

Έτσι κύριος «αντιπολιτευτικός πόλος» που δρα ασφυκτικά για την Κυβέρνηση, είναι η ισχυρή κοινωνική αποδοκιμασία και δευτερεύοντος τα κόμματα της Αντιπολίτευσης.

Για να «ξεκλειδώσουν» ιδιαίτερα οι προοδευτικοί πολιτικοί μετασχηματισμοί, χρειάζονται παράλληλα εκτός από την ολοκλήρωση της αποκάλυψης των αιτιών και των υπευθύνων της τραγωδίας, τέσσερις πολιτικές προτάσεις.

Αντίδοτα:

Το πρώτο είναι μια σοβαρή ανασύσταση του Κράτους Δικαίου, που έχει σ’ ένα σημαντικό βαθμό υπονομευτεί.

Το δεύτερο είναι μια δομική κοινωνική αναδιανομή του πλούτου, καθώς τα 2/3 της κοινωνίας – άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο – ζουν δύσκολα.

Το τρίτο είναι η ανάπτυξη και η προστασία των αγαθών δημοσίου συμφέροντος, όπως υγεία, παιδεία, υποδομές κλπ. Αντίβαρο στις κοντόφθαλμες αντικοινωνικές ιδιωτικοποιήσεις.

Το τέταρτο είναι ένα σύγχρονο παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης, με ενδογενείς παραγωγικές μονάδες, σταθερής και βιώσιμης ανάπτυξης. Με στόχο την προώθηση των νέων τεχνολογιών, της βιομηχανίας, της κλιματικής αλλαγής και της πρωτογενούς εσωτερικής παραγωγής. Και όχι όπως κάνει, κατά κόρον, η Κυβέρνηση, να μοιράζει χρήματα σε ημέτερους με ψηφοθηρική στόχευση, χωρίς διαρθρωτικό και παραγωγικό αντίκρισμα.

Τέλος, επειδή η πολιτική κρίση περιλαμβάνει και τα προοδευτικά κόμματα, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, με κοινό όμως παρονομαστή τα λάθη του παρελθόντος και τις μικροκομματικές αντιπαραθέσεις και επιδιώξεις, είναι προς το παρόν, δύσκολο να διαμορφωθεί μία από κοινού αξιόπιστη, προοδευτική, εναλλακτική, προγραμματική και συμπεριληπτική πολιτική πρόταση, κυβερνητικής εξουσίας. Μερικοί πιστεύουν στο «μονόδρομο» μιας αυστηρής αυτονομίας. Προς το παρόν, λοιπόν, «εφ’ ω ετάχθη, ο καθείς».

«Ας δώσουμε χρόνο στο …. χρόνο», όπως έλεγε και ο Πρόεδρος Μιτεράν. Βέβαια, ο «χρόνος», κρύβει και προβλέψιμους και απρόβλεπτους κινδύνους….

(Ο Παν. Δ. Παναγιώτου (Παν Παν) είναι δημοσιογράφος)