Λίγα λόγια από καρδιάς: Στην εκκλησία ανθείς

17:08 24/12/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Λίγα λόγια από καρδιάς: Στην εκκλησία ανθείς24.12.2018Πρόσωπα

Στον Παράδεισο δεν πάνε άνθρωποι που είναι μεν ασκητικοί και εγκρατείς, αλλά ταυτόχρονα άσπλαχνοι και σκληροί

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Δεν μπορείς να προσελκύσεις κάποιον στον Θεό με τον φόβο της Κόλασης. Αρα, κάθε φορά που καταπιέζεις, φανερώνεις ότι ακόμα δεν γνώρισες τον Θεό και τον Παράδεισό Του. Κάθε φορά που ενοχλείς και πνίγεις, είσαι ακόμα άγευστος της αγάπης του Χριστού. Το πρώτο που σκέφτηκα να σου πω σήμερα είναι αυτό. Το δεύτερο: Στον Παράδεισο δεν πάνε άνθρωποι που είναι μεν ασκητικοί,

εγκρατείς και παρθένοι στο σώμα, αλλά ταυτόχρονα ανέραστοι, άσπλαχνοι και σκληροί. Πρόσεξε τι είπα! Δεν πας στον Παράδεισο επειδή είσαι παρθένος, επειδή είσαι ασκητικός, επειδή είσαι εγκρατής, επειδή είσαι νηστευτής, μα ταυτόχρονα είσαι ανέραστος, άσπλαχνος και σκληρός.

Ανθρωποι που δεν αγαπούν πώς θα σωθούν; Δεν συμπαθούν. Τότε τον Κύριο πώς θα Τον δουν; Δεν συγκινούνται με τον άλλον ούτε συμπονούν. Μα νηστεύουν αυστηρά. Δεν καταλαβαίνουν τον αδελφό τους ούτε μπαίνουν στην ψυχή του. Μα είναι παρθένοι και εγκρατείς στο κορμί. Τα χάνουν όλα. Τα χαρίσματα αυτά από μόνα τους δεν ωφελούν. Παράδειγμα, η νηστεία. Από μόνη της δεν σε σώζει. Στο Γεροντικό και σε πολλά ασκητικά κείμενα αναφέρει ότι «νηστευτής είναι ο ίδιος ο διάβολος». Δεν τρώει. Αυτό από μόνο του όμως δεν τον σώζει. Και ο ίδιος ο Χριστός ονόμασε τις πέντε παρθένες, που δεν είχαν λάδι καλοσύνης μαζί τους, «μωρές» και ανόητες. Ηταν παρθένες. Μα δεν είχαν λάδι, δηλαδή ευσπλαχνία και καλοσύνη.

Θα σου πω κάτι που έγινε πρόσφατα. Ελαβα ένα μήνυμα πριν από λίγες εβδομάδες. Μου έγραφε κάποιος τον καημό του. Είδα τη φωτογραφία του στο διαδίκτυο, στο facebook. Μια χαρά άνθρωπος. Δεν του έλειπε κάτι, ωραιότατος, νεότατος, με την οικογένειά του, με τα παιδιά του. Και μου γράφει: «Πάτερ, η γυναίκα μου έχει δυο χρόνια να με αγκαλιάσει. Διότι τη μια είναι Σαρακοστή. Την άλλη είναι νηστεία. Την άλλη ζυμώνει πρόσφορα. Την άλλη πάει εκκλησία. Την άλλη γιορτάζει ο τάδε άγιος. Την άλλη έχει πονοκέφαλο. Την άλλη είναι κουρασμένη. Την άλλη κάνει προσευχή. Και μ’ όλες αυτές τις δικαιολογίες δεν μ’ αγκαλιάζει ποτέ ούτε ζούμε ως σύζυγοι και ως ζευγάρι. Δεν ζούμε ενωμένοι και αγαπημένοι, με την έννοια τη συζυγική, την ερωτική». Αυτή η γυναίκα λοιπόν είναι ασκήτρια μεγάλη. Εγκρατεύεται και αγωνίζεται. Ετσι νομίζει. Στον Παράδεισο, όμως, θα πάει; Με τέτοια συμπεριφορά, δεν νομίζω.

Αν είσαι κοντά στον Χριστό και γίνεσαι άνθρωπος ανέραστος, κάτι κάνεις λάθος. Κάτι σίγουρα δεν πάει καλά. Αν είσαι χριστιανός, μα δεν είσαι και άνθρωπος αγαπητικός, ώστε να μπορείς να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, να αγκαλιάσεις και να αγκαλιαστείς, να ζεστάνεις την καρδιά του άλλου και τη δική σου, τότε σίγουρα έχεις πρόβλημα. Υποσυνείδητα πιστεύεις σε μια θεολογία υποτίμησης των ανθρώπινων σχέσεων, της συζυγίας, της αγάπης, της αγκαλιάς. Και όλο αυτό κρύβει κάτι νοσηρό… Με ένα τέτοιο ανέραστο ήθος και ύφος δεν μπορεί να λες ότι είσαι άνθρωπος του Θεού! Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Εξωτερικά φαίνεσαι άνθρωπος του Θεού. Αμφιβάλλω όμως για το πόσο είσαι στ’ αλήθεια. Ενας φίλος μου ήξερε πολύ καλά όλη αυτή τη θολή πραγματικότητα. Και ξέρεις τι μου είπε; Οτι η Εκκλησία είναι ένας χώρος όπου μπορεί κανείς να μπει και να ανθήσει. Μπορεί όμως να μπει και να μαραζώσει. Μπορεί να μπει κάποιος στην Εκκλησία για να κρυφτεί.

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως