Τα Ξύλινα Σπαθιά μάς έμαθαν ελληνόφωνο εναλλακτικό ροκ

14:20 28/3/2018 - Πηγή: Dimokratianews

Τα Ξύλινα Σπαθιά μάς έμαθαν ελληνόφωνο εναλλακτικό ροκ28.03.2018Πρόσωπα

Ο μπασίστας Χρ. Τσαπράζης μιλάει στη «δημοκρατία» για το τετραμελές συγκρότημα από τη βόρεια Ελλάδα

Από την
Ελένη Σκάρπου

Κι όπως κυλούν τα χρόνια, κυλούν μαζί τους και οι μουσικές... Αρκεί να τις κουβαλάμε και να αναγνωρίζουμε το ταξίδι που έχουμε κάνει μαζί τους. Ο Χρήστος Τσαπράζης, το «ηχηρό» μπάσο των Ξύλινων Σπαθιών, με τα οποία κάποιοι μεγαλώσαμε και κάποιοι μάθαμε τι θα πει ελληνόφωνο εναλλακτικό ροκ, κουβαλά σίγουρα τις

μουσικές παντού. Εχοντας περάσει από εκείνη τη δεκαετία, στη διάρκεια της οποίας ο βασικός πυρήνας της μπάντας αποτελούνταν από τον ίδιο, τον Παύλο Παυλίδη, τον Βασίλη Γκουνταρούλη και τον Πάνο Τόλιο, σήμερα τον συναντάμε στο ιστορικό Studio Magnanimοus, στους τοίχους του οποίου υπάρχουν ακόμη πλατινένιοι δίσκοι των Ξύλινων Σπαθιών, καθώς συμμετέχει στον νέο δίσκο των Θεσσαλονικέων Electro Vampires. «Οι Electro Vampires μού έδωσαν τέτοια ενέργεια, που στην πρώτη μας συνάντηση για να παίξουμε... χτυπιόμουν για τρεις ώρες και εκείνες οι τρεις ώρες ήταν οι καλύτερες των τελευταίων χρόνων και τους ευγνωμονώ γι’ αυτό» αναφέρει ο Χρήστος Τσαπράζης, που έχει τη μουσική μέσα του από παιδί.

«Εχω ζήσει δύο ζωές»

«Γεννήθηκα στην Τασκένδη. Ο γονείς μου βρέθηκαν εκεί το ’49. Ως παιδί συμμετείχα σε σχολικά γκρουπ, όπου η μουσική με συντρόφευε. Αλλωστε, πάντα υπήρχε μια κιθάρα στο σπίτι. Το 1975 επιστρέψαμε στη Θεσσαλονίκη. Στην αρχή ήταν δύσκολα για μένα. Μετά ενσωματώθηκα γρήγορα ως φοιτητής οικονομικών επιστημών. Εκανα και μερικές σπουδές στο Κρατικό Ωδείο και αυτή ήταν η πρώτη γεύση από το κοντραμπάσο. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι έχω ζήσει δύο ζωές και νιώθω τυχερός. Στη Θεσσαλονίκη άκουσα περισσότερες μουσικές, γνώρισα πολλούς ανθρώπους» εξομολογείται.

Στα τέλη του ’80 υπέκυψε, όπως λέει, στα διασκεδάδικα για λόγους βιοπορισμού, βιώνοντας μια πιο σκοτεινή και μη δημιουργική περίοδο. Ωστόσο, μετά, τη δεκαετία του ’90, συμμετείχε σε δίσκους του Δημήτρη Ζερβουδάκη και στη συνέχεια γνώρισε τον Παύλο Παυλίδη. «Ο Παύλος είχε ένα υπέροχο υλικό. Κάνοντας, λοιπόν, τρεις μήνες πρόβα, προέκυψε ο πρώτος δίσκος, το “Ξεσσαλονίκη”. Θυμάμαι, ήμασταν σπίτι μου με τον Παύλο και μέσα σε μισή ώρα γράψαμε το πρώτο κομμάτι, συναντηθήκαμε μετά με τους υπόλοιπους και το ολοκληρώσαμε. Κάναμε τον πρώτο δίσκο με την Ano Kato Records. Hταν η εταιρία που είχε και τις Τρύπες» διηγείται και δεν μπορεί να ξεχάσει την ταλαιπωρία με τη συγκεκριμένη δισκογραφική, που είχε τα πνευματικά δικαιώματα του πρώτου δίσκου τους. Δεν ξεχνά, επίσης, πόσο τους βοήθησε ο Διονύσης Σαββόπουλος.

«Στην αρχή ήταν ονειρικά και γενικά τα δέκα χρόνια ήταν έναν απίστευτο ταξίδι με τα Ξύλινα Σπαθιά. Προς το τέλος, βέβαια, όταν κάτι χαλάει, υπάρχουν πάντα προβλήματα και διαφωνίες. Με τα Ξύλινα Σπαθιά βγάλαμε τέσσερα LPs, ένα maxi single και έναν live δίσκο και ταξιδέψαμε σε όλη την Ελλάδα. Ηταν μια ευτυχισμένη εποχή. Ηταν πολύ ωραίο να δέχεσαι τόση αγάπη από τον κόσμο και σίγουρα όλο αυτό μπορούσε να σε κάνει αλαζόνα. Δεν ξέρω αν εγώ υπέπεσα στο αμάρτημα αυτό. Τους επόμενους δίσκους τούς κάναμε όλοι μαζί. Ειδικά στον τρίτο -“Μια ματιά σαν βροχή”- μοιραστήκαμε τη μουσική δημιουργία. Το περισσότερο, βέβαια, υλικό ήταν πάντα του Παύλου, γιατί έγραφε τους στίχους και έφερνε μαζί και μια ιδέα» επισημαίνει ο γνωστός μουσικός της πόλης και στη συνέχεια μιλά, επίσης, με σεβασμό για τις Τρύπες.

«Αυτό που μετράει είναι να μην τα παρατάς...»

«Αυτό που κάνει ο Γιάννης είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που κάνει ο Παύλος. Τα λόγια του Γιάννη Αγγελάκα είναι σαν μαχαίρι... Κόβουν την κοινωνία. Ο Παύλος Παυλίδης έχει εικόνες και συναίσθημα. Οι μουσικές μας ήταν πιο ποπ σε σχέση με αυτό που έκαναν οι Τρύπες» τονίζει ο Χρήστος, ο οποίος κατά καιρούς συνδέεται με τον Πάνο Τόλιο για να παίξουν μουσικές επί σκηνής. Στις 20-21 και τις 27-28 Απριλίου θα τον δούμε στο Μπενσουσάν Χαν να πλαισιώνει τις Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή, γιατί του αρέσει να τρυπώνει στα καινούργια, να διδάσκει, να αναγεννιέται και να δημιουργεί μουσική. Το μότο του στη ζωή αντανακλά την επιρροή τού Στίβεν Χόκινγκ: «Αυτό που μετράει είναι να μην τα παρατάς. Πρέπει πάντα να προσπαθείς. Αυτή είναι η πραγματική ζωή. Υπάρχουν και μαύρες στιγμές και φωτεινές και όλα. Και όλοι είμαστε ευάλωτοι σε αυτά, γιατί ζούμε σε μια δύσκολη εποχή».