-Άκουσα καλά ; είπε “σκασμός Αντωνάκη ; “ -Οχι, είπε “σκασμός Αντωνάκη μου”.

11:58 18/11/2024 - Πηγή: Dimosio

Έχει μείνει ο συγκεκριμένος διάλογος ανάμεσα στον Γιώργο Κωνσταντίνου και τον Γιώργο Τζιφό στην ταινία Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα (1964) του Γιώργου Τζαβέλλα. Είναι ο έκπληκτος Αντωνάκης (Γιώργος Κωνσταντίνου) που ρωτά το σοφέρ (Γιώργος Τζιφός), αν άκουσε καλά, αν όντως δηλαδή η Ελενίτσα (Μάρω Κοντού), που ως εκείνη τη στιγμή καθόταν «σούζα», γύρισε και του είπε σκασμός. Βεβαίως ο σοφέρ επισημαίνει στη συνέχεια στον Αντωνάκη πως «τώρα σταματάνε οι γλύκες, κι αρχίζει η παντόφλα», τονίζοντας ακόμη πως ο ίδιος μιλάει εκ πείρας ως «παθός και μαθός».

Ωραία όλα αυτά αλλά περάν της συνωνυμίας

ανάμεσα στον κεντρικό ήρωα του Τζαβέλλα και τον πρώην πρωθυπουργό, πού βρίσκεται η περαιτέρω ομοιότητα, θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης; Για να δούμε.

Αρχικά να επισημάνουμε ότι, σε όλο αυτό το αρκετά μεγάλο διάστημα των 16 περίπου μηνών από τις εκλογές του Ιουλίου 2023, ο «Αντωνάκης» -το υποκοριστικό αφορά στον ήρωα της ταινίας του Τζαβέλλα με τον οποίο προσομοιάζεται ο πρώην πρωθυπουργός και σε καμία περίπτωση δεν υποκρύπτει μειωτική διάθεση εκ μέρους μου προς τον Αντώνη Σαμαρά- ουκ ολίγες φορές είχε πει και κάνει διάφορα, προκαλώντας την «Ελενίτσα» -προφανώς δεν υπονοώ το παραμικρό για τον νυν πρωθυπουργό, εξυπακούεται!- ώστε να αντιδράσει. Η αντιμετώπιση στις προκλήσεις του πρώην πρωθυπουργού –ή μάλλον, ΤΩΝ πρώην πρωθυπουργών- ήταν στερεότυπη: οι πρώην πρωθυπουργοί χαίρουν ιδιαίτερης ασυλίας και ανοχής στα όσα λένε και κάνουν, η οποία και είναι σεβαστή. Αυτομάτως όμως ετίθετο ένα ζήτημα, δηλαδή, μέχρι ποιό σημείο φτάνει αυτή η ιδιότυπη ασυλία και ανοχή, πού βρίσκεται δηλαδή κάποιο όριο, πέραν του οποίου, δεν υπάρχει επιστροφή;

Είναι νομίζω σαφές στον πλέον καλόπιστο παρατηρητή της εσωτερικής πολιτικής μας ζωής πως αυτό το όριο ξεπεράστηκε χθες, με την προδημοσίευση της συνέντευξης του Αντώνη Σαμαρά. Κι εδώ λέω τούτο: δεν έχει σημασία αν έχει δίκιο (που δεν έχει) ή όχι ο πρώην πρωθυπουργός. Όταν κατηγορεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη για μειοδοσία, έστω κι αν οι μομφές τυπικά απευθύνονται στον Γιώργο Γεραπετρίτη (όλοι γνωρίζουμε πως ΠΑΝΤΟΥ και ΠΑΝΤΑ την εξωτερική πολιτική μιας χώρας την καθορίζει κατά τρόπο απόλυτο ο ίδιος ο επικεφαλής της κυβέρνησης), ότι «χαριεντίζενται» με τον Ερντογάν και τον Ράμα –ενώ θα έπρεπε να τους κάνει «μουτράκια» ας πούμε;- ή όταν φτάνει στο σημείο να του υποδεικνύει στον πρωθυπουργό «να στείλει στο σπίτι του τον υπουργό Εξωτερικών» ή «να κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κώστα Καραμανλή», ενώ ο ίδιος ο Μητσοτάκης επανειλημμένα έχει τονίσει πως θεωρεί άκαιρη τέτοια συζήτηση αλλά και προσβλητική προς το πρόσωπο της νυν Προέδρου, τότε δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια. Ουσιαστικά ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς έθεσε εαυτόν εκτός κόμματος, όπως επεσήμανε και ο Παύλος Μαρινάκης στην ανακοίνωση της ΝΔ.

Κι ο «Αντωνάκης»; Ο «Αντωνάκης», όπως και στη σκηνή με το σοφέρ, αιφνιδιάζεται από την αντίδραση της «Ελενίτσας». Γιατί, όπως λέει και μια παροιμία, «πολλές φορές θα πάει η στάμνα για νερό, μία θα σπάσει». Πόσο μάλλον όταν εδώ, τη στάμνα επέλεξε να τη σπάσει ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, χύνοντας μαζί και το νερό της καλή υστεροφημίας που είχε μαζέψει, κατά τη διάρκειά της σύντομης, αλλά οπωσδήποτε, σημαντικής και εν τέλει, σωτήριας για τη χώρα, πρωθυπουργίας του.

«Αδίκησε τον εαυτό του», είπαν πολλοί, για τον Αντώνη Σαμαρά, όχι άδικα. Ωστόσο, την επαύριον της 51ης επετείου του Πολυτεχνείου, κάποιων ο νους πηγαίνει στον πολιτικό που κατ’ εξοχήν αδίκησε τον εαυτό του, κινούμενος κι εκείνος από ένα συνδυασμό ματαιοδοξίας –η αγαπημένη αμαρτία του διαβόλου, κατά τον Al Pacino στο φινάλε του Devil’s Advocate (1997)- και πληγωμένου εγωισμού, και αναφέρομαι φυσικά στο Σπύρο Μαρκεζίνη, ένα από τα λαμπρότερα μυαλά του καιρού του, που στην αγωνία του να γίνει πρωθυπουργός, δέχτηκε να μετατραπεί σε πιόνι του Παπαδόπουλου, κατά τη φάση της περιβόητης «φιλελευθεροποίησης» του καθεστώτος. Μέσα στη ζωή, μέσα στην πολιτική, μέσα στην Ιστορία είναι κι αυτό.

Το σίγουρο είναι πως όλα μπορεί να ανεχθεί ένας πρωθυπουργός ως προς την κριτική που αφορά στον τρόπο άσκησης των καθηκόντων του. Και πρέπει να τα ανέχεται. Όλα. Εκτός από ένα· την αμφισβήτηση του πατριωτισμού του. Εκεί έχει δύο επιλογές: ή να παραιτηθεί ή να διαγράψει τον συκοφάντη. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ορθά κατά την ταπεινή μου άποψη, έκανε το δεύτερο.

Γιατί, και πρέπει επιτέλους να τελειώνουμε με την καραμέλα των ΛατινοΒελοπουλόΝατσιών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε να ελεγχθεί για πολλά λάθη στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του αλλά όχι για πλημμελή πατριωτισμό. Επί Κυριάκου Μητσοτάκη η πολεμική μας αεροπορία απέκτησε σημαντικό πλεονέκτημα έναντι των γειτόνων μας, επί Κυριάκου Μητσοτάκη ενισχύεται ο στόλος μας, επί Κυριάκου Μητσοτάκη εξαγγέλθηκε ο εκσυγχρονισμός και η πλήρης αναδιάρθρωση των ενόπλων μας δυνάμεων με την Agenda 2030, επί Κυριάκου Μητσοτάκη ενισχύθηκαν οι συμμαχίες της πατρίδας μας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο και τη σύσφιγξη των σχέσεων με ΗΠΑ και Γαλλία, επί Κυριάκου Μητσοτάκη, η πατρίδα μας μεγάλωσε με την αύξηση των ορίων των 6 ναυτικών μιλίων στα 12 στο Ιόνιο.

Γιατί να κάνει όλα αυτά ο Μητσοτάκης, αν σκόπευε τελικά να «μοιραστεί» το Αιγαίο με την Τουρκία –μια Τουρκία που, ξεχνάμε βολικά, πως δεν έχει καμία σχέση με το κράτος που ήταν πριν από 20 χρόνια- γιατί να επιβαρύνει με αμυντικές δαπάνες τον προϋπολογισμό και μη «ρίξει στην αγορά» όλο αυτό το χρήμα, αντιμετωπίζοντας και την ακρίβεια, που πλήττει τα ελληνικά νοικοκυριά, «κάνοντας τα κανόνια βούτυρο», όπως θα ήθελε η διεθνιστική Αριστερά; Τα παραπάνω είναι γεγονότα. Τα όσα υποστήριξε ο Αντώνης Σαμαράς, όταν δεν είναι fake news (βλέπε τα σχετικά με την παραίτηση του Ρούσου Κούνδουρου), είναι απλές εικασίες. Γιατί πέραν από ένα καλό κλίμα στις συζητήσεις με την Τουρκία, ουδέν άλλο έχει συμβεί, καμία υπόσχεση δεν έχει δοθεί, καμία, σε τελική ανάλυση, τζίφρα δεν έχει πέσει.

Οι πατριδοκάπηλοι, βλέπετε, μοιάζουν πολύ με τους χιλιαστές που προφητεύουν διαρκώς την έλευση του Αντιχρίστου, εκφράζοντας ουσιαστικά προσδοκία. Και δεδομένης της χθεσινής επετείου, ας θυμηθούμε πως ήταν εκείνοι οι «φλογεροί πατριώτες» που αρχικά αφόπλισαν και στη συνέχεια παρέδωσαν με την άφρονα πολιτική τους το βόρειο τμήμα της Κύπρου στον τουρκικό στρατό κατοχής και όχι η «φαυλοκρατία» που εκπροσωπούνταν από το πολιτικό προσωπικό της εποχής, κατά τη φρασεολογία των απριλιανών.

**Ο Ευάγγελος Κούμπουλης είναι ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας

Διαβάστε ΕΔΩ περισσότερες απόψεις