Με Σλούκα ανακτά την ισορροπία της

19:14 30/8/2019 - Πηγή: Novasports

Με την ταχύτατη επιστροφή του Κώστα Σλούκα στη δράση, έπειτα από τον τραυματισμό του στο «Ακρόπολις», η Εθνική μπάσκετ ανακτά την χαμένη της ισορροπία, δύο 24ωρα πριν την πρώτη της αποστολή στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας.

Ο γκαρντ της Φενέρ δεν είναι ο… ταχυδακτυλουργός που από μόνος του θα μετατρέψει την ομάδα σε ακλόνητο φαβορί για μετάλλιο. Τέτοια μαγικά κόλπα άλλωστε δεν μπορούν να συμβούν ακόμα και με παίκτες της κλάσης του Αντετοκούνμπο. Έγινε σαφές ωστόσο, τόσο στα τελευταία φιλικά επί κινεζικού

εδάφους, όσο κυρίως απέναντι στην Σερβία, ότι ο πανίσχυρος άξονας που δημιουργούν ο MVP του ΝΒΑ με τον Καλάθη, ο οποίος αποτελεί την βάση για την λειτουργία της ομάδας, καθίσταται δυσλειτουργικός (ή εν πάση περιπτώσει ευκολότερα διαχειρίσιμος, τουλάχιστον από ομάδες με την τακτική επάρκεια των σέρβων) χωρίς εκείνον.

1. Ουδείς άλλος σε αυτό το ρόστερ μπορεί να είναι τόσο αποτελεσματικός παίζοντας και στις δύο θέσεις των γκαρντ. Με ή χωρίς τον Νικ (ή άλλον καθαρό χειριστή) δίπλα του.

2. Μονάχα ο Γιάννης αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για τον αντίπαλο, με ή χωρίς τη μπάλα στα χέρια. Ο τρόπος όμως που «τεντώνει» ο Σλούκας τις άμυνες παίζοντας off the ball, χάρη στο φαρμακερό του σουτ, είναι το «κλειδί» για να δημιουργηθούν οι χώροι απέναντι σε κλειστές (προηγμένες τακτικά) άμυνες, χωρίς τους οποίους μειώνονται οι επιλογές του Αντετοκούνμπο.

3. Μονάχα ο Σλούκας μπορεί να κάνει τα πάντα με την μπάλα στα χέρια, είτε σε 1vs1, είτε μετά από πικ.

- Να σουτάρει μετά από ντρίπλα, είτε για τρεις πόντους, είτε από μέση απόσταση

- Να πασάρει ανά πάσα στιγμή, αναγνωρίζοντας αστραπιαία κάθε κίνηση και των τεσσάρων συμπαικτών του

- Να πάει μέχρι το καλάθι. Επ’ αυτού βεβαίως πρέπει να σημειωθεί ότι τα πράγματα θα είναι δυσκολότερα γι’ αυτόν (και για όλα τα γκαρντ με το δικό του μέγεθος και αθλητικότητα) στην Κίνα σε σχέση με την Ευρωλίγκα. Εκεί υπάρχουν ο Μιλουτίνοφ, ο Ταβάρες και άντε 1-2 ακόμα με αυτό το εκτόπισμα. Στο Παγκόσμιο ωστόσο εμφανίζονται τα «αμερικανάκια» (Βούτσεβιτς με το Μαυροβούνιο, Βαρεζάο με την Βραζιλία, Γκομπέρ με την Γαλλία, Μπόγκατ και Μπέινς με την Αυστραλία, ενδεικτικά) που αλλάζουν τα δεδομένα μέσα στη ρακέτα

Αν πρέπει να τα συμπυκνώσουμε όλα αυτά σε μια-δυο φάσεις, υπάρχουν χαρακτηριστικές στιγμές στο φιλικό με την Σερβία. Πίεση στα ¾ του παρκέ, με άρνηση πάσας ή παγίδα στον Καλάθη και ξαφνικά ήταν λες και κατέβαινε ο διακόπτης. Δεν υπήρχε ο καθαρός δεύτερος χειριστής για να «περπατήσει» με ασφάλεια την μπάλα και να δημιουργήσει με πλάνο και λογική την πρώτη απειλή. Δεν υπήρχε όμως την ίδια στιγμή και ο μοναδικός με +40% στο τρίποντο για να μειώσει τα ρίσκα των Σέρβων μακριά από την μπάλα. Ακόμα λοιπόν κι αν αποφεύγαμε το λάθος, η «άγαρμπη» κυκλοφορία απέναντι στην πίεση οδηγούσε την μπάλα στον Αντετοκούνμπο ή στον Καλάθη με λιγότερα από οκτώ δευτερόλεπτα στο «24αρι» και τη άμυνα σε πλήρη ισορροπία. Κατάσταση αιχμαλωσίας.

Έχοντας δανειστεί αρκετά από εκείνα που εφήρμοσαν οι Σέλτικς και οι Ράπτορς απέναντι στον Γιάννη, εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ ο Τζόρτζεβιτς και οι παίκτες του ανέδειξαν στον μέγιστο βαθμό τα τρωτά σημεία της εθνικής μας. Άπαντες ωστόσο γνωρίζουν ότι ο Σλούκας και δευτερευόντως οι δυο «Παπ» που επίσης έλειπαν σε εκείνο το παιχνίδι, αλλάζουν τα δεδομένα.

Παπανικολάου και Παπαπέτρου δημιουργούν μαζί με τους δύο παλιούς, Μπουρούση και Πρίντεζη, την βασική υποστηρικτική ομάδα των τριών. Σίγουρα δεν κουβαλούν το φορτίο των Αντετοκούνμπο, Καλάθη και Σλούκα, αλλά είναι εκείνοι που, ελλείψει άλλου γνήσιου «δυαριού» στο ρόστερ πέρα από τον Λαρεντζάκη, τους ζητήθηκε να κάνουν τις περισσότερες προσαρμογές στο παιχνίδι τους.

Γνωρίζαμε εξ αρχής ότι, πέρα από την δημιουργία των Καλάθη και Σλούκα, χρειαζόμαστε απαραιτήτως και τους δύο για να φτιάξουμε το ιδανικό «πακέτο», με στόχο να εκμεταλλευτούμε την εξωπραγματική αθλητική ικανότητα του Αντετοκούνμπο. Να το πούμε αλλιώς. Όλα αυτά τα απίστευτα που μπορεί να κάνει ο σταρ των Μπακς κυρίως στα πρώτα 4-8 δευτερόλεπτα της επίθεσης (καταστάσεις transition), συμβαίνουν ευκολότερα όταν υπάρχουν δίπλα του οι δύο που μπορούν να πασάρουν με κλειστά μάτια, αλλά και οι άλλοι δύο που μπορούν να «καλπάσουν» στο πλευρό του. Το παιχνίδι του ενός αυτόματα γίνεται το παιχνίδι (τουλάχιστον) των τεσσάρων.

Τώρα όμως, με τα ψηλά σχήματα που από το ξεκίνημα της προετοιμασίας λάνσαρε ο Θανάσης Σκουρτόπουλος στα γκαρντ, αποκτούν και οι δύο επιπρόσθετες ευθύνες στο «5vs5». Το πλάνο ούτως ή άλλως προέβλεπε γι’ αυτούς να ποστάρουν σε κάποιες περιπτώσεις και πάνω απ’ όλα να βάλουν τα σουτ. Πλέον, με βάση αυτά που είδαμε στα φιλικά, καλούνται να πάρουν και αποφάσεις με τη μπάλα στο παρκέ.

Εν πολλοίς, η εθνική μπαίνει στο Παγκόσμιο με τον θόρυβο που αυτόματα δημιουργεί η άφιξη του κατά τεκμήριο καλύτερου παίκτη στο τουρνουά. Η συνθήκη αυτή, σε συνδυασμό με τα 10 χρόνια χωρίς μετάλλιο, βάζει ένα τεράστιο «πρέπει» γύρω αλλά και μέσα στην ομάδα, όμως σε αυτά τα τουρνουά απαιτούνται ούτως ή άλλως υπερβάσεις στο ψυχολογικό και πνευματικό κομμάτι για να πάει μία ομάδα μακριά.

Ακόμα κι έτσι, είναι σίγουρα θετικό ότι η Εθνική κλονίστηκε λίγο πριν ανοίξει η αυλαία στην Ασία, λόγω του απροόπτου με τον Σλούκα. Οι προπονητές και οι ειδικοί λένε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις σχεδόν όλοι μπαίνουν αντανακλαστικά σε κατάσταση εγρήγορσης. Όπως ακριβώς παρουσιαστήκαμε στα προκριματικά και πήραμε το εισιτήριο με έναν τρόπο που ούτε ο πιο αισιόδοξος περίμενε.

Συμπερασματικά, αν η ομάδα βρει σταθερές λύσεις για τα τακτικής φύσεως ζητήματα που την απασχολούν και παρουσιαστεί συμπαγής και αποφασισμένη, τότε αυτόματα θα αυξήσει τις πιθανότητες για να κάνει την υπέρβαση στην οποία στοχεύει. Η οκτάδα είναι εκ των ων ουκ άνευ. Η τετράδα και το μετάλλιο, το κερασάκι στην τούρτα που θα κάνει την διαφορά.