Γιατί ένα σκυλί στο Παγκράτι γαβγίζει διαφορετικά από ένα σκυλί στο Σανλιτούν

13:33 21/2/2025 - Πηγή: Sportime

Κάτω από τα μπαλκόνια του Παγκράτι, ένα αδέσποτο γαβγίζει με έναν ρυθμό που μοιάζει να ακολουθεί τις φωνές των γειτόνων και το κορνάρισμα των αυτοκινήτων—κοφτό, δυνατό, σαν να διεκδικεί τον χώρο του. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στο Σανλιτούν του Πεκίνου, μια πολυσύχναστη συνοικία γεμάτη μπαρ και φώτα, ένας σκύλος αφήνει έναν ήχο πιο σύντομο, πιο σιγανό, σαν να μην θέλει να ενοχλήσει το πλήθος που περπατά γύρω του. Δεν είναι μόνο η φαντασία μας: τα σκυλιά μαθαίνουν να γαβγίζουν με τον τρόπο

που ταιριάζει στον κόσμο τους, επηρεασμένα από την κουλτούρα και τον θόρυβο που τα περιβάλλει. Στο Παγκράτι, η ζωή είναι γεμάτη φασαρία—παιδιά παίζουν, γάτες τρέχουν, και οι σκύλοι γίνονται μέρος αυτής της οχλαγωγίας, φωνάζοντας για να ακουστούν.

Στο Σανλιτούν, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί, η πυκνότητα των ανθρώπων είναι ασφυκτική, με εκατομμύρια να ζουν και να κινούνται σε έναν χώρο γεμάτο ήχους από μηχανές και φωνές στα μανδαρινικά. Οι σκύλοι, συχνά κατοικίδια ή φύλακες μικρών μαγαζιών, προσαρμόζονται σε αυτό το χάος με πιο συγκρατημένους ήχους, σαν να έχουν μάθει ότι η υπερβολή δεν θα τους δώσει προσοχή. Μελέτες δείχνουν ότι η διάρκεια και ο τόνος του γαβγίσματος αλλάζουν ανάλογα με το περιβάλλον—σε πόλεις σαν το Πεκίνο, όπου η σιωπή είναι σπάνια, οι σκύλοι γαβγίζουν λιγότερο συχνά αλλά πιο ψηλά, φτάνοντας ακόμα και σε υπερηχητικές συχνότητες που εμείς δεν πιάνουμε.

Η ιστορία πάει βαθύτερα, στις ρίζες της εξημέρωσης. Στην Ελλάδα, τα σκυλιά ζούσαν κοντά σε ανθρώπους που τα ήθελαν φύλακες και συντρόφους, οπότε το γάβγισμα έγινε δυνατό και εκφραστικό, ένα εργαλείο επικοινωνίας. Στην Κίνα, όπου συχνά τα έβλεπαν περισσότερο σαν εργάτες—να φυλάνε σπίτια ή να κυνηγούν—το γάβγισμα έμεινε πιο πρακτικό, λιτό, σαν ψίθυρος ανάμεσα στους ανθρώπους. Από το Παγκράτι μέχρι το Σανλιτούν, κάθε γαύγισμα κουβαλάει την ιστορία του τόπου του.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.