Τι θα λέμε στα παιδιά μας ότι κάναμε στις 28 Φεβρουαρίου του 2025

Δύο χρόνια πριν, τα Τέμπη μάς έκοψαν την ανάσα. Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, 57 ψυχές χάθηκαν, παιδιά που δεν γύρισαν ποτέ σπίτι, γονείς που έμειναν να κοιτάζουν το κενό, άνθρωποι σαν εμάς που έσβησαν μέσα σε φλόγες και σίδερα. Μια φωνή μέσα από τα συντρίμμια, «Δεν έχω οξυγόνο», ακόμα μας στοιχειώνει, σαν μαχαίρι στην καρδιά. Η αλήθεια θάφτηκε κάτω από χώμα και σιωπή, οι υπεύθυνοι κρύφτηκαν, και ο πόνος καίει μέσα μας σαν πληγή ανοιχτή. Αλλά σε δύο μέρες, στις 28 Φεβρουαρίου 2025, η Ελλάδα

δεν θα μείνει να κλαίει, θα σηκωθεί, με δάκρυα που καίνε και φωτιά στην ψυχή, και θα αλλάξει για πάντα.

Δεν θα είναι απλώς μια μέρα, θα είναι η στιγμή που ο λαός μας θα γίνει η φωνή της γης. Από το Σύνταγμα μέχρι τη Λάρισα, από την Πάτρα μέχρι κάθε γωνιά της χώρας, οι καρδιές μας θα χτυπήσουν σαν μία. Η δουλειά θα σταματήσει, οι δρόμοι θα γεμίσουν, η σιωπή θα σπάσει, όχι από κόμματα, όχι από μεγάλα λόγια, αλλά από έναν πόνο που γίνεται δύναμη. Δεν είναι η πρώτη φορά που θα φωνάξουμε, αλλά θα είναι η πρώτη που η οργή μας, το κλάμα μας, η ελπίδα μας, θα ενωθούν σε ένα ποτάμι που δεν σταματάει. Σε δύο μέρες, θα κοιταχτούμε στα μάτια και θα πούμε: «Δεν αντέχουμε άλλο, όχι άλλα Τέμπη, όχι άλλες χαμένες ζωές».

Αυτή η συγκέντρωση δεν είναι μόνο για τους 57, είναι για κάθε δάκρυ που έπεσε, για κάθε νύχτα που οι οικογένειες ξυπνούν φωνάζοντας τα ονόματα που έχασαν, για κάθε στιγμή που η αδικία μάς πνίγει. Είναι η οργή για την αλήθεια που κρύφτηκε, για τις φωνές των νεκρών που σίγησαν από αυτούς που έπρεπε να τις φωνάξουν πιο δυνατά. Και πάνω απ’ όλα, είναι η αγάπη, η αγάπη για τα παιδιά που δεν γύρισαν, για τα παιδιά που ζουν, για τα παιδιά που θα έρθουν. Στις 28 Φεβρουαρίου, η Ελλάδα θα γίνει μια αγκαλιά που θα κλάψει, θα φωνάξει και θα ορκιστεί να μην αφήσει την τραγωδία να χαθεί ξανά.

Θα λέμε στα παιδιά μας ότι εκείνη τη μέρα η ψυχή μας ξύπνησε. Ότι η Ελλάδα συγκρούστηκε με το παρόν της, με την ντροπή που μας κράταγε σκυφτούς, με τη σιωπή που μας έπνιγε, με τον φόβο που μας κράταγε πίσω, και βγήκε πιο δυνατή. Ότι οι δρόμοι γέμισαν με ανθρώπους που δεν ήξεραν ο ένας τον άλλο, αλλά ένιωθαν το ίδιο σφίξιμο στο στήθος, το ίδιο κάψιμο στα μάτια, την ίδια φλόγα στην καρδιά. Ότι δεν σταθήκαμε μόνο για να θυμηθούμε—σταθήκαμε για να χτίσουμε μια χώρα που δεν έκλαψε ξανά πάνω από σπασμένες ράγες, που δεν έκρυψε την αλήθεια κάτω από ψέματα.

Και όταν τα παιδιά μας μας κοιτάξουν στα μάτια, θα τους πούμε ότι στις 28 Φεβρουαρίου 2025 η Ελλάδα έγινε δική μας. Ότι από κάθε πόλη, από κάθε χωριό, από κάθε γωνιά του κόσμου, οι Έλληνες έδωσαν τα χέρια και είπαν «Αρκετά». Ότι ο πόνος μας έγινε δύναμη, η σιωπή μας έγινε κραυγή, και η αγάπη μας έγινε η αλλαγή που περιμέναμε. Θα τους πούμε ότι ήμασταν εκεί, με δάκρυα που έκαιγαν, με φωνές που έτρεμαν, με καρδιές που χτύπησαν σαν μία, και ότι εκείνη τη μέρα, για χάρη τους, αλλάξαμε την Ελλάδα.

Πέτρος Κατερινάκης για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα