H αργοπορία της Δικαιοσύνης αυξάνει τους καμένους

08:24 30/12/2020 - Πηγή: tomanifesto

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Οι περισσότεροι θυμούνται πως έχτισε καριέρα ο Πάνος Καμμένος στα χρόνια των μνημονίων. Με ψέματα, συκοφαντίες, αλλά και με φανταστικές ιστορίες περί σκανδάλων που ακόμα και σήμερα ταλαιπωρούν τα θύματά του. Και έχει ενδιαφέρον κάποτε να μάθει η κοινή γνώμη πως από «μπούλης» της Δεξιάς έγινε συγκυβερνήτης του Αλέξη Τσίπρα και της πρώτης φοράς σταλινικής Αριστεράς.

του Χάρη Παυλίδη

Η καταδίκη για τα ψεύδη και τις συκοφαντίες

του εναντίον του Αντρίκου Παπανδρέου, όπως πρόσφατα και από τον δημοσιογράφο και εκδότη Γιάννη Κουρτάκη, ασφαλώς αποτελεί δικαίωση για τα θύματα του, αλλά δημιουργεί και πολλά ερωτηματικά για τον χρόνο απονομής της δικαιοσύνης.

Ότι χρειάστηκαν 11 χρόνια για να δικαιωθεί ένα από τα δεκάδες θύματα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τους περί ηθικής λαλούντες. Προφανώς και όσους επικαλούνται το σεβασμό στις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Γιατί εδώ δεν πρέπει να ισχύει το στερεότυπο «το καλό πράγμα αργεί να γίνει». Αυτή η αργοπορία γεννάει νέους «Καμμένους» και αυξάνει τους καμένους.

Και μόνο η σκέψη ότι οι ανυπόστατες κατηγορίες αυτού του ανθρώπου που βρέθηκε στα υψηλότερα αξιώματα της εξουσίας κατέστρεψαν οικογένειες και ανθρώπους, όπου μάλιστα πολλοί από αυτούς χρεώθηκαν για να αντιμετωπίσουν τα δικαστικά έξοδα, προκαλεί αποτροπιασμό και συνάμα θυμό.

Αποτροπιασμό για τις φασιστικής έμπνευσης μεθοδεύσεις και πρακτικές που χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να εξοντωθούν ηθικά και πολιτικά οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ και του συνεργαζόμενου κόμματος των ΑΝΕΛ, ώστε με αυτό τον τρόπο να φιμωθεί η Νέα Δημοκρατία και οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της Κεντροαριστεράς.

Θυμό, γιατί οι εμπνευστές του σχεδίου κατάλυσης της δημοκρατίας συνεχίζουν ανενόχλητοι να θίγουν υπολήψεις με υπονοούμενα, να συκοφαντούν με ψέματα και να απειλούν ότι θα επιστρέψουν για να αποτελειώσουν ό,τι δεν πρόλαβαν να καταστρέψουν. Η Novartis αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτού του κοκτέιλ ολοκληρωτισμού με το οποίο πότιζαν τη κοινή γνώμη.

Πέραν, όμως, του αποτροπιασμού και του θυμού που αισθάνονται οι δημοκράτες ανεξάρτητα από κομματική προέλευση, υπάρχει κι ένα μεγάλο ερωτηματικό: Αρκεί η περιφρόνηση για αυτούς τους ανθρώπους; Η δικαίωση μέσω ενός δικαστικού συστήματος που έρχεται μετά από μια δεκαετία μήπως ενθαρρύνει μελλοντικούς μιμητές του κ. Καμμένου και του κ. Τσίπρα;