«Mank» της Πέρσας Σούκα

08:16 8/5/2021 - Πηγή: Diastixo

Όταν ο Ντέιβιντ Φίντσερ είδε μαζί με τον πατέρα του τον Πολίτη Κέιν ήταν μόλις δώδεκα χρονών. Στην αρχή πίστεψε ότι θα δει μια ταινία βαρετή, στο τέλος όμως μαγεύτηκε χωρίς να πολυκαταλαβαίνει το πώς και το γιατί. Απλώς ήξερε ότι είχε δει κάτι διαφορετικό και αριστοτεχνικό. Κάποια χρόνια μετά, στη δεκαετία του ’90, όταν ο δημοσιογράφος πατέρας του είχε συνταξιοδοτηθεί, γύρισε και τον ρώτησε: «Ντέιβιντ, σκέφτομαι να γράψω ένα σενάριο, έχεις κάποια ιδέα;» κι αυτός του είπε: «Γιατί δεν γραφείς για τον Χέρμαν Μάνκιεβιτς;» Αυτό ήταν! Ο Τζακ Φίντσερ κλείστηκε στο γραφείο του και καταπιάστηκε

με την ιστορία του Μανκ.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

1940. Ο νεαρός Όρσον Γουέλς ζητάει από τον Μάνκιεβιτς να του γράψει ένα σενάριο. Του νοικιάζει ένα δωμάτιο σε κάποιο μοτέλ, προσλαμβάνει μια γραμματέα και μια νοσοκόμα, καθώς ο Μανκ έχει σπάσει το πόδι του σε αυτοκινητικό ατύχημα και του δίνει μια σύντομη προθεσμία για να το ολοκληρώσει. Απέναντι από το κρεβάτι τοποθετεί ένα άκρως δελεαστικό βαλιτσάκι για τον σεναριογράφο. Ένα βαλιτσάκι γεμάτο αλκοόλ. Ο Χέρμαν ξεκινάει την αφήγηση και η γραμματέας δεν αργεί να παρατηρήσει τις τεράστιες ομοιότητες του κεντρικού ήρωα με τον μεγιστάνα του Τύπου, Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. Οι μέρες κυλούν και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός του αρχίζουν να ανησυχούν αν θα προλάβει να γράψει το σενάριο εντός προθεσμίας, μα και αν ο Χερστ εξοργιστεί με το σενάριο... Τα φλας μπακ ξεδιπλώνουν σημαντικές στιγμές της ζωής του, συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, γεγονότα... Μέσα από τον τρόπο ζωής του Μανκ παρουσιάζεται όχι ο μαγικός κόσμος του Χόλιγουντ, αλλά η σκοτεινή πλευρά του παρασκηνίου και της μηχανορραφίας. Φανερώνονται τα ένοχα μυστικά του κινηματογράφου, η ματαιοδοξία των εγκλωβισμένων ανθρώπων που εργάζονται σε αυτή τη βιομηχανία, η εξουσία του Τύπου, το πώς κατευθύνεται αλλά και το πώς διαμορφώνεται ο πολιτικός ορίζοντας της χώρας.

Ο Γκάρι Όλντμαν (The Darkest Hour, Dracula) αποδεικνύει ότι είναι γεννημένος για περίπλοκους και απαιτητικούς ρόλους. Ο βραβευμένος ηθοποιός είναι όπως πάντα πειστικός, εύστοχος και πλάθει με μαεστρία τον ευφυή, αλκοολικό (έχει υπάρξει και ο ίδιος στο παρελθόν) κυνικό Μάνκιεβιτς. Η ομολογουμένως εξαιρετική ερμηνεία του στην ταινία τού έδωσε την ευκαιρία να προταθεί άλλη μια φορά για το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

{jb_quote} «Είμαστε προσωπικότητες πρωτότυπες κι εκτοπισμένες από τον κόσμο. Μια συγκέντρωση νευρωτικών, εγωμανών ατόμων με συναισθηματική αστάθεια. Είμαστε μια φυλή διαφορετική. Είμαστε οι άνθρωποι του θεάτρου». {/jb_quote}

Η Αμάντα Σάιφρεντ (Mama Mia – Red Riding Hood) στον ρόλο της Μάριον Ντέιβις δείχνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτήν της ανέμελης ενζενί που έχουμε συνηθίσει, ερμηνεύοντας την ερωμένη του Χερστ με εσωτερικότητα και ωριμότητα. Για αυτή τη θεαματική εξέλιξή της ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου.

Ο Ντέιβιντ Φίντσερ (The curious case of Benjamin Button, Fight Club) με τη σκηνοθεσία του κατάφερε να μεταφέρει την ομιχλώδη ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής, χωρίς να τη μιμηθεί. Το εντυπωσιακό ασπρόμαυρο ήταν η ιδανική συνθήκη για να διηγηθεί τη συγκεκριμένη ιστορία, με ιδιαίτερη αισθητική και ποιότητα. Σε πρόσφατη συνέντευξή του δήλωσε: «Ο Μάνκιεβιτς ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Ήξερε τι έκανε, ήξερε τι έγραφε. Πολλές φορές συνεργάστηκε και με άλλους σεναριογράφους, αλλά δεν τον ένοιαζε να πάρει τα εύσημα. Εδώ όμως το σκέφτηκε και είπε: “Σταθείτε ένα λεπτό! Αυτό το θέλω στην ταφόπλακά μου!”» Ο Χέρμαν Μάνκιεβιτς είχε πει χαρακτηριστικά: «Είμαστε προσωπικότητες πρωτότυπες κι εκτοπισμένες από τον κόσμο. Μια συγκέντρωση νευρωτικών, εγωμανών ατόμων με συναισθηματική αστάθεια. Είμαστε μια φυλή διαφορετική. Είμαστε οι άνθρωποι του θεάτρου».

Η ταινία, έπειτα από δέκα υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ, κατάφερε τελικά να αποσπάσει το Βραβείο Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης και το Βραβείο Φωτογραφίας.

Ο Ντέιβιντ Φίντσερ με το Mank υποκλίνεται στον Πολίτη Κέιν, τη σπουδαιότερη ίσως ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου. Αναπολεί το δικό του «Rosebud», όπως ο Κέιν. Αποκαλύπτει πως το δικό του ορόσημο ήταν ο πατέρας του. Ο άνθρωπος που τον βοήθησε να ερευνήσει και να κατανοήσει τη ζωή, τον εαυτό του, έτσι ώστε να εισχωρήσει και να προχωρήσει με πίστη στον αστραφτερό μα και δύσβατο δρόμο της έβδομης τέχνης.

Η ταινία προβάλλεται στο Netflix.

https://www.youtube.com/watch?v=2nWJ3kU-iwo&app=desktop