«Αγκάθια και πικραλίδες» του Κυριάκου Αθανασιάδη

08:16 8/4/2022 - Πηγή: Diastixo

Προδημοσίευση από το μυθιστόρημα του Κυριάκου Αθανασιάδη Αγκάθια και πικραλίδες, που θα κυκλοφορήσει στις 15 Απριλίου από τις Εκδόσεις Bell.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Κράτα το χέρι μου, κυρία Θέα, έλα, άντε, δυο βηματάκια είναι. Έλα να τα κάνουμε. Δεν σ’ αφήνω, μη φοβάσαι. Έλα κάτσε εδώ στο σκαμπό να χτενιστούμε. Όπα… Μπράβο.
Μπράβο το κορίτσι μου. Μπράβο το κοριτσάκι μου.
Και τι ωραίο μαλλί

είναι αυτό! Κοίτα. Εδώ κοίτα, εδώ. Στον καθρέφτη. Βλέπεις; Σαν να ’σαι είκοσι χρονών. Μακρύ και πυκνό και βαρύ. Πολύ μαλλί, κυρία Θέα, φτου-φτου. Ε; Σ’ αρέσει, ναι; Και πώς γίνεται να μη σ’ αρέσει.
Μα δεν κοιτάς. Έλα, κοίτα.
Έτσι μπράβο! Δεν είναι φοβερό; Τώρα να δεις που θα σ’ το χτενίσω εγώ και θα σ’ το πλέξω και θα σ’ το κάνω κότσο και θα γίνει ακόμα καλύτερο. Όλες θα θέλαν να ’χανε τέτοιο μαλλί, εγώ σ’ το λέω. Όλες.
Να, κοίτα. Λοιπόν: αυτή είναι η βούρτσα. Τη θυμάσαι; Η βούρτσα. Βούρτσα. Κι αυτό εδώ: μαλλί. Και νά σου πω: ξέρεις πώς φαίνεται ότι είναι τόσο ωραίο; Γιατί μετά το χτένισμα δεν μένουνε επάνω στη βούρτσα παρά δυο τρίχες μόνο όλο κι όλο. Είναι γερό μαλλί, και είναι καρφωμένο πάνω σου με δύναμη. Ριζωμένο, σαν του κοριτσιού.
Ε, καλή μου;
Μπράβο, ναι. Έτσι μπράβο. Ναι, κοίτα εκεί που σ’ το βουρτσίζω το μαλλάκι σου. Κοίτα στον καθρέφτη. Καθρέφτης. Το ωραίο μου κορίτσι. Το κοριτσάκι μου. Μπράβο.
Τι όμορφη που είσαι μωρέ, κοίτα. Ε; Κούκλα. Λάμπεις ολόκληρη. Ηθοποιός.

*

Έλα να κάτσουμε εδώ να δούμε τηλεόραση. Έτσι μπράβο.
Εδώ. Στην πολυθρόνα σου την καλή. Εδώ. Πολυθρόνα.
Ή μήπως δεν θες να δούμε τηλεόραση; Ε; Τι θες; Να χαζεύεις στο μπαλκόνι; Χίλια δίκια έχεις, κυρία Θέα μου. Χαρά Θεού είναι έξω. Θα τη βάλω να παίζει στο βουβό, κι άμα βαρεθείς το μπαλκόνι θα γυρίσουμε από δω να βλέπουμε μαζί. Και θα σε ταΐσω και την κρεμούλα σου. Μπράβο το κορίτσι μου.
Καλό καιρό που μας κάνει, ε; Άργησε να ’ρθει η άνοιξη φέτος, αλλά σε μια-δυο μέρες θα ’χουμε όλο ανοιχτά, θα το χαίρεσαι. Και θα βλέπεις και τα πουλάκια. Κάτσε να ρίξω και τώρα λίγη ψίχα να ’ρθούνε. Εγώ τα περιστέρια δεν τα θέλω, αλλά τα σπουργίτια τα αγαπώ πολύ, η καρδιά μου κάνει σαν τα κορμάκια τους όταν τα βλέπω, τρέμει.
Κάτσε να βάλω κι εδώ. Μια βουκίτσα ψωμί για μας δεν είναι τίποτα, αλλά γι’ αυτά είναι ο κόσμος όλος. Περίεργα πράγματα, κυρία Θέα μου. Ο Θεός τα ’χει συνταιριάξει όλα με σοφία και με αγάπη. Για όλους έχει αν τα μοιράζεις σωστά, έτσι λέω εγώ. Γιατί να το πετάξεις άμα μπορείς να το δώσεις κάπου; Και το ψωμί, και τα πάντα. Να, εδώ: ψωμί.
Κι αυτό: μπαλκόνι. Εύκολες λέξεις, θέλω να τις θυμάσαι.
Μόνο να κάτσω κι εγώ. Ουφ, έχω αυτό τον πόνο στο στήθος από χθες, δεν σ’ το κρύβω, δεν ξέρω τι μ’ έπιασε. Δεν είναι και πόνος ακριβώς, είναι κάτι σαν πιάσιμο, σαν να το τσιμπάς από μέσα, πώς να το πω; Θα κάτσω δίπλα σου να κοιτάμε μαζί το μπαλκόνι και να περιμένουμε τα σπουργίτια. Κι αν πάλι έρθει κανένα περιστέρι, τι να κάνουμε; Κι αυτά του Θεού είναι. Αλλά είναι βρομερά πουλιά, δεν μπορεί να τα συμπαθήσει ο άνθρωπος. Κι άμα γίνεται καμιά καταστροφή και κανένα κακό, πάντα είναι και τα περιστέρια από κοντά. Πάντα, τα αναθεματισμένα. Σοβαρά μιλάω. Το ’χω δει, και δεν θέλω να το ξαναδώ. Άτιμη φάρα. Σαν κοράκι και ποντίκι μαζί. Κι ας είναι έτσι γκριζωπά και γαλάζια και άσπρα. Ποντίκια με φτερά είναι, και πονηρά, κουτοπόνηρα. Και άχαρα. Δεν έχουν μπέσα. Περιστέρια. Ναι. Κι αν σκοτωθεί άνθρωπος, κυρία Θέα μου, ή άμα τον σκοτώσουνε οι κακούργοι, άμα τους μπει η ιδέα να τον πετάξουν από κάνα μπαλκόνι για να σκάσει κάτω στα τσιμέντα και στις πλάκες και να μείνει με το κεφάλι ανοιχτό, πάνε κι εκείνα από κοντά, μη χάσουν. Και λένε τις λέξεις τους. Εκείνες τις λέξεις ούτε κι εγώ δεν τις καταλαβαίνω. Βρομιάρικα και κακούργα πουλιά, μά τον Θεό. Θεός. Ο Κύριος, ο ουρανός. Να, εκεί πάνω.
Αλλά μη σε ζαλίζω με τα περιστέρια και με τον Θεό τώρα. Ξέχνα τα, άσ’ τα να πάνε. Κάτσε να σου φέρω την κρέμα σου όμως, έφτιαξα μια κατσαρόλα, να ’χουμε κι εσύ κι εγώ.

*

Άνοιξε το στόμα σου. Άνοιξε, άνοιξέ το.
Μπράβο το κορίτσι μου. Έτσι μπράβο.
Ωραία δεν είναι; Δεν την έκανα πολύ γλυκιά, γιατί κι όλο ζάχαρη-ζάχαρη δεν κάνει. Τρώω πολλά γλυκά κι εγώ, πρέπει να τα κόψω. Άμα σε πάρει από κάτω το βάρος, άντε μετά να το ξεφορτωθείς. Μικρή δεν μ’ ένοιαζε, αλλά με τα χρόνια όλα αλλάζουν, κυρία Θέα μου, και τα κιλά μένουν επάνω σου και γαντζώνονται σαν αναμνήσεις, και δεν φεύγουν. Κι άντε μετά να τις ξεφορτωθείς και δαύτες.
Έλα, πάρε μια κουταλίτσα ακόμα. Άνοιξε το στόμα σου.
Στόμα; Στό-μα. Μπράβο!
Όπα, λερώθηκες. Κάτσε να σε σκουπίσω.
Έλα, ωραία, πάει, έφυγε. Λοιπόν, όταν λερώνεσαι και βγάζω τη χαρτοπετσέτα απ’ το μανίκι, πάντα θυμάμαι τη μάνα μου. Μα κάθε φορά. Είχε μια ζωή ένα μαντίλι χωμένο στο μανίκι της, κουβαριασμένο, κι όλο το έβγαζε να μας σκουπίσει εμένα και τ’ αδέλφια μου και να σκουπιστεί κι αυτή. Δεν είχαμε χαρτοπετσέτες στην Αλβανία, αλλά είχαμε μαντίλια –μαντίλια–, κι η μάνα μου ήταν πολύ καλή νοικοκυρά και τα ’χε όλα τα δικά της καθαρά και σιδερωμένα. Και τα παράχωνε στο μανίκι της να τα ’χει εύκαιρα. Ε, έτσι κι εγώ. Εγώ δεν έχω μικρό παιδί εδώ πέρα, αλλά έχω εσένα. Σαν παιδί όμως είσαι κι εσύ, κυρία Θέα μου. Σαν παιδί. Παιδί.
Άνοιξε τώρα το στοματάκι σου, δεν έφαγες και τίποτα.
Πρέπει να φας.
Μπράβο! Έτσι. Κι άλλη μία; Ωραία…
Καλή η κρεμούλα, ναι; Ναι. Το ξέρω πως σ’ αρέσει, για σένα τις φτιάχνω. Αλλά θέλω να τις τρως, γιατί αν δεν τις τρως εσύ τις τρώω εγώ και μετά παχαίνω. Και είμαι σαράντα πέντε, στα σαράντα πέντε δεν φεύγουν εύκολα τα κιλά, σ’ το ’πα και πριν. Πριν. Προηγουμένως. Ξέρεις.
Έλα, πάρε μια κουταλίτσα ακόμα. Έλα και την τελειώσαμε την κρεμούλα σου.
Μπράβο, έτσι. Άντε, μία έμεινε. Άνοιξε το στόμα.
Όπα! Αυτό ήταν. Τώρα, αύριο πάλι κρεμούλα. Ή θα δω τι άλλο να σου κάνω από γλυκό, μην τις τρως και δύο ημερών μπαγιάτικες, δεν κάνει. Να δούμε μονάχα πώς θα ’μαστε από κέφια. Αλλά θέλω να μου τρως όλο το φαΐ σου πρώτα, και μετά γλυκό. Δεν ζει με τις κρέμες και τα ρυζόγαλα ο άνθρωπος. Θέλει και φαγάκι. Φαγάκι. Φαγητό. Φαΐ. Απ’ όλα έχουμε, ό,τι θέλεις θα σου φτιάχνω εγώ. Μακάρι να το τρως όλο όμως, μη μου πάθεις τίποτα. Ε, κορίτσι μου; Ε; Να το φας.
Φαγάκι. Φαγητό. Φαΐ.
Εύκολες λέξεις, θέλω να μου τις θυμάσαι.