«Ο δακτύλιος του φεγγαριού» της Λίλιας Τσούβα

08:16 16/5/2021 - Πηγή: Diastixo

Ο Εντουάρ έβλεπε το ίδιο όνειρο ξανά και ξανά. Τον εαυτό του αλυσοδεμένο σε καρέκλα με μια μαύρη ταινία στο στόμα. Φορούσε το μαύρο κοστούμι με την κόκκινη γραβάτα. Η τετράχρονη κόρη του Εβίτα με μάσκα αντιασφυξιογόνα σ’ ένα λιβάδι γεμάτο μαργαρίτες και δίπλα της ασώματο το κεφάλι του Μινώταυρου. Ένας σκύλος κρεμασμένος στα κάγκελα και στο βάθος μια νέα γυναίκα αδύνατη. Η γυμνή της

πλάτη, όμορφα γραμμωμένη. Το σώμα της, όρθιο μέσα στο νερό, από τη μέση και κάτω καθρεφτιζόταν σαν μισό κοχύλι. Στο δεξί της χέρι, το υπόλοιπο κομμάτι του κοχυλιού.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Ο ψυχίατρος που τον παρακολουθούσε, μιλούσε για μετάθεση, έναν όρο φροϊδικό, που δηλώνει μεταμφιεσμένους φόβους και επιθυμίες που έρχονται στο όνειρο. «Τα όνειρα μοιάζουν πολύ με τη λογοτεχνία. Δεν λένε, δείχνουν», του έλεγε και γελούσε.

Όταν η μέρα άρχιζε την τροχιά της, προσπαθούσε να ξεχάσει τον εφιάλτη. Αυτός όμως τριγυρνούσε σαν κατάρα στη σκέψη του και δεν τον άφηνε να ηρεμήσει. Εμφάνιζε αδυναμία προσοχής και συγκέντρωσης, επιβράδυνση στην ταχύτητα επεξεργασίας των μηνυμάτων και δυσκολία ανάκλησης των πληροφοριών. Η εμμονή στις εικόνες του ονείρου και η κακή ποιότητα ύπνου τον είχαν εξουθενώσει. Έγινε εσωστρεφής, ενώ παρουσίαζε έλλειψη ενεργητικότητας. Προσωρινή αμνησία, διέγνωσε ο γιατρός.

Άφησε το παιδί στη μητέρα του και πήγε για μια βδομάδα ταξίδι στη Νορβηγία, σε μια από τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου. Το βόρειο σέλας και η βόλτα με τα καραβάκια στα φιόρδ νόμιζε πως θα τον συνέφεραν. Όμως γύρισε πιο συγχυσμένος από ποτέ.

Το σπίτι του, μια άνετη μεζονέτα σε προάστιο του Παρισιού. Ο κήπος του σωστός παράδεισος. Την άνοιξη άνθιζαν οι βουκαμβίλιες και οι γλυσίνες με τα κρεμαστά τους λουλούδια: βιολετιά, μοβ και μπλε. Το απαλό άρωμα που σκόρπιζαν του έφερνε ζάλη. Έβλεπε μπροστά του ολόγυμνη τη γυναίκα με την όμορφη πλάτη. Τα μαλλιά της λυμένα μέχρι τον αυχένα. Πήγαινε να την αγκαλιάσει, όμως αυτή χανόταν. Τότε χτυπούσε τον τοίχο με τις γροθιές του, μέχρι που τα χέρια του μάτωναν.

Στην προσπάθειά του να θυμηθεί κάτι που θα έδειχνε πως έχει κι εκείνος κάποιο παρελθόν, επομένως και ένα παρόν και μέλλον, μια λευκή άμμος που έμοιαζε με χιόνι σκέπαζε τα πάντα.

Εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ, το φεγγάρι ήταν ολόγιομο. Ένα δαχτυλίδι το περικύκλωνε, σαν στέμμα. Γέμισε το ποτήρι με το αγαπημένο του κρασί Βουργουνδίας, έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να σιγομουρμουρίσει κάποιο τραγούδι. Όμως δεν θυμόταν κανένα και βάλθηκε να κοιτάζει τον ουρανό.

Χιλιάδες αστέρια. Σαν λάμπες.

Με την άκρη του ματιού είδε μια μαύρη σκιά να κινείται στον κήπο. Το αίμα του πάγωσε. Το τύμπανο που άρχισε να χτυπά τώρα εκκωφαντικά στα αυτιά του, άναψε μια αστραπή μέσα στο κεφάλι του.

Εκείνο το βράδυ οι σκιές ήταν τρεις. Φορούσαν μαύρες κουκούλες και κρατούσαν όπλα. Τον έδεσαν στην πολυθρόνα του σαλονιού. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Ζητούσαν λεφτά και κοσμήματα. Το σκυλί γάβγιζε. Το κρέμασαν μαχαιρωμένο στο κάγκελο. Από την ανοιχτή πόρτα του άλλου δωματίου η νεαρή γυναίκα του αντιδρούσε στη βία των κακοποιών. Είχαν εισβάλει εκείνο το ήσυχο βράδυ στο σπίτι τους, παραβιάζοντας το παράθυρο του μπάνιου. Τη στραγγάλισαν μπροστά στα μάτια του. Όταν τελικά εκείνοι έφυγαν, μπόρεσε να φτάσει στο τραπέζι όπου βρισκόταν το κινητό. Με τη μύτη του σχημάτισε τον αριθμό της αστυνομίας.

Το κλάμα της κόρης του ακούστηκε τώρα δυνατό στα αυτιά του. Σπαραχτικό. Από τον δίσκο του φεγγαριού είχε χαθεί ο δακτύλιος που τον περικύκλωνε.

Ο Εντουάρ έβγαλε μια τεράστια κραυγή. Ο γείτονας που εμφανίστηκε από τις σκιές των δέντρων κρατούσε ένα μπουκάλι λικέρ από κράνα. Τρομαγμένος, άφησε να του πέσει από τα χέρια. Το λικέρ έβαψε τα πλακάκια της βεράντας, με χρώμα κόκκινο βαθύ. Σαν αίμα.

Η Λίλια Τσούβα σπούδασε Μεσαιωνική και Νεότερη Ελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου Δημιουργικής Γραφής ΕΑΠ. Διήγημά της απέσπασε βραβείο (Α’ Πανελλήνιος Διαγωνισμός «Το Κοράλλι»), όπως και ποιήματά της (Η’ Παγκόσμιος Διαγωνισμός της UNESCO και 1ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποιήματος «Το Κοράλλι»). Δοκίμια, ποιήματα και διηγήματά της φιλοξενούνται σε έντυπα περιοδικά και ηλεκτρονικές σελίδες. Έχει γράψει το βιβλίο Ο εξπρεσιονισμός στην ποίηση του Κ.Θ. Ριζάκη, Οκτώ προσδόκιμες θεάσεις (Εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα, 2020) κι έχει συμμετάσχει στα συλλογικά έργα: 26 Βραβευμένα διηγήματα (Κοράλλι, 2019), Ανθολογία Η’ Παγκόσμιου Διαγωνισμού της UNESCO (2019), Κι αν τα κτίρια μιλούσαν (Εκδόσεις Κέδρος, 2019), Φλέβες γραφής (επιμέλεια, Εκδόσεις Ρώμη, 2019), 150 Βραβευμένα ποιήματα (Κοράλλι, 2020).