«Ο κ. Δαφνέας, ο στρατηγός» της Τόνιας Μασουρίδου

08:16 10/4/2022 - Πηγή: Diastixo

Μετακόμισαν στο διπλανό μας διαμέρισμα, ένα φθινόπωρο της δεκαετίας του ’70. Θυμάμαι ότι διάβαζα στο μπαλκόνι ιστορία, όταν άκουσα κάτω στον δρόμο φασαρία και είδα πέντε-έξι φαντάρους να πετάγονται από ένα σταματημένο φορτηγό κουβαλώντας κιβώτια και καρέκλες. Πρόσεξα και μια ιδιόρρυθμη κυρία που στεκόταν στην είσοδο της πολυκατοικίας με κοντοκουρεμένα μαλλιά και αφέλειες. Φορούσε κόκκινο βελούδινο παντελόνι και ασορτί κόκκινο κασκέτο στο κεφάλι της.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

«Σιγά… σιγά τη βιτρίνα με τα παράσημα, βρε παιδιά!»

φώναζε με συγκρατημένη ευγένεια στους στρατιώτες, που μετέφεραν με πολλή προσοχή μια γυάλινη βιτρίνα με μικρά αντικείμενα.

«Θα είναι η γυναίκα του στρατηγού», είπε γεμάτη δέος η μάνα μου, η οποία είχε βγει και αυτή στο μπαλκόνι και παρακολουθούσε τη μετακόμιση του καινούργιου γείτονα.

Έτσι, έμαθα από κείνη ότι ήρθε να κατοικήσει δίπλα μας ο στρατηγός κ. Δαφνέας, διάσημος στρατιωτικός και ήρωας του πολέμου. Τα νέα τα είχε πληροφορηθεί από τη Διαμαντούλα, τη θυρωρό, η οποία καθάρισε και το διαμέρισμα των νεοφερμένων έναντι αδράς αμοιβής. «Φιλότιμοι άνθρωποι, κυρά Λέλα μου», είχε τονίσει η θυρωρός και η μάνα μου δικαίωσε την πεποίθησή της για τη γενναιοδωρία των ηρώων.

Το ίδιο βράδυ χτύπησε την πόρτα του στρατηγού με ένα ταψί σπανακόπιτα στα χέρια, που είχε φτιάξει με πολύ μεράκι για τα καλωσορίσματα. Έτσι, ξεκίνησε η φιλία των γονιών μου με το ζεύγος Δαφνέα, που έμελλε να στεριώσει γερά, αφού η μάνα μου δεν κουραζόταν να φτιάχνει λιχουδιές και ο Τρύφων με τη Μήτσα Δαφνέα να τις τιμούν δεόντως. Διακριτικά μάθαμε, πάντα από τη Διαμαντούλα, ότι η κυρία Μήτσα δεν ήξερε να βράσει ούτε ένα αυγό και τους έφερναν φαγητό από τη Λέσχη Αξιωματικών, μέχρι που η τύχη το έφερε να γειτονέψουμε. Όμως και οι γονείς μου δεν είχαν κανένα παράπονο, γιατί η κυρία Μήτσα ψώνιζε και του πουλιού το γάλα από ακριβά παντοπωλεία και προμήθευε καθημερινά σχεδόν τη μάνα μου με τα καλύτερα τρόφιμα. Τι χαβιάρια, τι μπρικ, τι γαλλικά τυριά και φρούτα δυσεύρετα φάγαμε παρέα με το ζεύγος Δαφνέα, δε λέγεται! Και όλα αυτά διανθισμένα από τα ανδραγαθήματα του στρατηγού στον πόλεμο, τα οποία διηγείτο ο ίδιος πολύ παραστατικά και με τέτοια ένταση, που η γιαγιά μου ένα βράδυ ανέβασε υψηλή πίεση από τη μεγάλη συγκίνηση. «Τα χάπια μου…» ψέλλισε εξαντλημένη, γιατί της φαινόταν ότι άκουγε τις μπότες των Γερμανών να βροντάνε στο πεζοδρόμιο, έτσι όπως παρουσίαζε τα γεγονότα της Κατοχής ο κ. Δαφνέας, ο στρατηγός.

Ψηλός, με χοντρά γυαλιά και μουστάκι, κάπνιζε με άνετες κινήσεις το τσιμπούκι του, ενώ περιέγραφε με λεπτομέρειες τη μάχη του Ελ Αλαμέιν, στην οποία είχε λάβει μέρος και είχε μάλιστα παρασημοφορηθεί από τον ίδιο τον Μοντγκόμερι στην Αγγλία. Εμείς ακούγαμε με κομμένη την ανάσα, χωρίς να τολμάμε να τσιμπήσουμε από τα κεφτεδάκια της μάνας μου, ενώ εκείνος με τη Μήτσα τα καταβρόχθιζαν, γιατί φαίνεται ήταν συνηθισμένοι να παρακολουθούν πολεμικά γεγονότα με εκρήξεις χειροβομβίδων, τραυματισμούς και αιχμαλώτους. Η κυρία Μήτσα, μάλιστα, κάθε τόσο έβγαζε ένα καθρεφτάκι και διόρθωνε το κραγιόν της. Όπως κατάλαβα, εκείνη είχε ακούσει πολλές φορές τις ηρωικές περιπέτειες και δεν της έκαναν πια αίσθηση. Ο πατέρας μου όμως ζητούσε να μάθει λεπτομέρειες για τον Ρόμελ και τις ταξιαρχίες του, για τον τρόπο που πολεμούσαν και για τους Βρετανούς κομάντος. Ο κ. Δαφνέας εξηγούσε και ανέλυε, πετώντας μάλιστα πού και πού φράσεις από τον Κλαούζεβιτς, για να δείξει ότι μελετούσε και θεωρητικούς του πολέμου.

Εγώ είχα εντυπωσιαστεί τρομερά. Μέχρι στον ύπνο μου έβλεπα τις μάχες και τις πολεμικές επιχειρήσεις. Το είπα ακόμα και στον δάσκαλό μου, τον κύριο Μαρίνο Βαλμά, ο οποίος ενδιαφέρθηκε να γνωρίσει τον στρατηγό και να τον καλέσει να μιλήσει και στο σχολείο. Το έβαλα σε μια γωνιά του μυαλού μου και συνέχισα να θαυμάζω τον στρατηγό Δαφνέα και τα κατορθώματά του.

Ανήμερα του Ευαγγελισμού μάς κάλεσε η κυρία Μήτσα να φάμε στο σπίτι της, με υλικά που αγόρασε εκείνη, αλλά με μαγειρική πάντοτε της μάνας μου. Σε εκείνο το στολισμένο με πορσελάνες και κρύσταλλα τραπέζι, ανάμεσα στις κροκέτες μπακαλιάρου και τη σκορδαλιά, γνωρίσαμε και τον γιο του ζεύγους, τον περίφημο Ρένο, ο οποίος ήταν χορευτής στη Λυρική Σκηνή. Ψηλός, αδύνατος και πολύ ευγενικός, είχε τους τρόπους και τα φερσίματα μιας κοπέλας της καλής κοινωνίας.

«Πο-πο…!» έλεγε και ξανάλεγε μετά η γιαγιά μου, «κοτζάμ στρατηγός με παράσημα και να βγάλει γιο μπαλαρίνο! Και τι μπαλαρίνο, φτυστός η Βουγιουκλάκη!»

«Εσένα λόγος δεν σου πέφτει!» την έκοψε απότομα η μάνα μου και της έβαλε ακόμα λίγο χαλβά μπροστά της, για να πάψει να κουτσομπολεύει την προσφιλή της οικογένεια.

Τον Απρίλιο, το ζεύγος Δαφνέα έλειψε για μια βδομάδα στην Αγγλία, για να παραστεί στις εκδηλώσεις των βετεράνων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με πρόσκληση, παρακαλώ, της ίδιας της βασίλισσας. Και η κυρία Μήτσα πια προβάριζε ώρες ολόκληρες, με τη βοήθεια του γιου της του Ρένου, πώς θα υποκλιθεί μπροστά στην Ελισάβετ.

Όταν επέστρεψαν, κόντευε το Πάσχα. Και προκειμένου να πληροφορηθεί όλο το σόι μας με λεπτομέρειες πώς πέρασαν ο στρατηγός Δαφνέας και η γυναίκα του στο Λονδίνο, μας κάλεσε όλους η αδερφή του πατέρα μου στο σπίτι της στην Παιανία τη μέρα της Λαμπρής, όπου θα έψηναν αρνιά και κοκορέτσι. Θα υπήρχε μάλιστα και ένας Ηπειρώτης με κλαρίνο για να κάνουμε κέφι με δημοτικά τραγούδια.

Πραγματικά, η Πασχαλιά ξημέρωσε ηλιόλουστη. Κατά τις δώδεκα ο κ. Δαφνέας και η Μήτσα του εμφανίστηκαν καλοντυμένοι και αρωματισμένοι, κρατώντας στα χέρια τους δυο κουτιά με γλυκά από του Ζόναρς και ένα μεγάλο μπουκάλι ουίσκι.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι της θείας μου, έγινε σχεδόν υποδοχή πρωθυπουργού! Τι χειροκροτήματα για τον ανδρείο στρατηγό, τι φωτογραφίες, τι αυτόγραφα… Κανείς μας δεν περίμενε τέτοια αποθέωση για τον στρατηγό Δαφνέα! Άσε δε τα μεζεδάκια και την περιποίηση! Από πίτες και παϊδάκια, μέχρι σπληνάντερο και γαρίδες! Και πού να λογαριάσουμε και τα σουβλιστά αρνιά με τα κοκορέτσια… Τρώγαμε και δε χορταίναμε.

Ο φίλος μας ο στρατηγός διηγείτο, όπως πάντα με γλαφυρό τρόπο, τις εκδηλώσεις στην Αγγλία και όλοι τον παρακολουθούσαν συνεπαρμένοι. Ώσπου, ξαφνικά, σταμάτησε απότομα τη διήγηση βγάζοντας μια κραυγή τρόμου:

«Αχ! Βοήθεια!»

Σηκώθηκε όρθιος, με γουρλωμένα μάτια από τον φόβο, προσπαθώντας να εντοπίσει ποιο γατί της περιοχής τού είχε γρατζουνίσει το χέρι, επιχειρώντας να του πάρει το κεφτεδάκι που κρατούσε αφηρημένος στο ύψος της καρέκλας του ενώ μιλούσε.

«Ένα γιατρό, ένα γιατρό!» φώναζε, ενώ κρατούσε το πονεμένο χέρι του μορφάζοντας.

Πήγα κοντά από περιέργεια, για να δω το μέγεθος της πληγής, και διαπίστωσα ότι ούτε καν φαινόταν. Ωστόσο, όλοι κινητοποιήθηκαν να φέρουν γάζες, ιώδιο και οινοπνεύματα, χωρίς να παραξενευτούν καθόλου με τη φοβία του στρατηγού, ο οποίος έτρεμε στην κυριολεξία.
Καλά, σκέφτηκα, αυτός αντιμετώπισε τον Ρόμελ και τις οβίδες των Γερμανών; Εδώ τρομοκρατήθηκε από έναν γάτο!

Από εκείνο το Πάσχα όμως και μετά προτιμούσα να κλείνομαι στην κάμαρά μου διαβάζοντας κλασικά εικονογραφημένα, παρά να ακούω τα ανδραγαθήματα του στρατηγού Δαφνέα.
Και όταν με ρώτησε, έπειτα από μερικές μέρες, ο δάσκαλος, ο κύριος Μαρίνος Βαλμάς, τι κάνει ο στρατηγός, απάντησα ξερά:

«Πέθανε από συγκοπή, ανήμερα το Πάσχα!»

Η Τόνια Μασουρίδου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Έκανε σπουδές γαλλικής γλώσσας και επικοινωνίας κι έχει ασχοληθεί με μεταφράσεις, διορθώσεις και συγγραφή κειμένων ως συνεργάτιδα γνωστών εκδοτικών οίκων. Εργάστηκε στον τομέα των δημοσίων σχέσεων, έκανε εκπομπές στο ραδιόφωνο και αρθρογράφησε σε εφημερίδες και περιοδικά. Έχει εκδώσει συλλογές διηγημάτων, καθώς και βιβλία για παιδιά.