«Μονάχα οι συζητήσεις των νεκρών» της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

08:16 9/4/2022 - Πηγή: Diastixo

ΥΑΛΟΥΡΓΙΑ

– Αμμώδες
και επιλέγει πορώδες υπέδαφος
για ν’ αναπνέει.
– Και πώς αναπνέει;
– Με τις σιωπές.
– Και είναι το ποίημα αμμώδες;
– Ναι, γιατί είναι γυάλινο και σπάζει.
– Το ίδιο;
– Όχι, το ίδιο ποτέ.
Εκείνος κυρίως που το γράφει
κι αν είναι τυχερός
κι αυτός που το διαβάζει.
– Και θεωρείται τύχη
να βγεις απ’ την ανάγνωση με κάταγμα;
– Αν είναι συνεχής η διάβρωση
τότε εκείνο που σπάζει πρώτο
είναι η φωνή.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Φ

ω ν ή:

I

– Κανένας δεν με ρώτησε αν ήθελα να σπάσω.
Είχα, εκ γενετής, απέχθεια στα μεσημέρια
που ανοιγοκλείνουν τα παράθυρα
και εισβάλλει απότομα
ο παφλασμός των παραμελημένων.
Κάποτε, βέβαια, θα ανακοινωθούν
τα στοιχεία του φταίχτη
όμως τα τεθλασμένα σχήματα
και τις αχνές γραμμές της παλάμης
μονάχα οι συζητήσεις των νεκρών
εκ των υστέρων ερμηνεύουν

[Φαντάσου καθισμένους οκλαδόν
την Ντίκινσον, τον Έλιοτ και τον Καρούζο
εύθυμοι να χειρονομούν και αμίλητοι
να απαγγέλλουν Ρεμπό και Βαλερί
κοιτώντας τους στα μάτια.
Νιόφερτη η Μαριανίνα
να εκφωνεί χάδια από πεταλούδες
με ζαχαρόνερο να πιτσιλά τα νέφη.]

II

– Τι ακριβώς σας ικανοποιεί;
Θυμάστε τον προορισμό σας;

Φ ω ν ή:

– Ας πούμε, για αρχή, πως είμαι χάρτης
σε απόσταση βολής
απ’ το συντελεσμένο
ένα εν εξελίξει σύστημα
κήπων
νερών
τεχνασμάτων
αυλόγυρος μάντρας με σιδερικά
στη χαύνωση του ήλιου.

Στο βάθος συντηρώ
τον λήθαργο της ομίχλης
παραγγελία ειδική
ώστε να κρύβονται οι ενέδρες.
Εν αχρηστία διαβιώ
επαναλαμβάνοντας για εξάσκηση
λόγια της Μπλανς
του Εκκλησιαστή
και άλλων ναυαγίων.

Εν αχρηστία, βέβαια, έως καιρού…

[Οι λέξεις, άκουσα
είθισται να ’ναι σιωπηλές
σαν τα μπηγμένα εκκλησάκια
στο πλάι περιφερειακών
και κεντρικών οδών
που αφηγούνται άφωνα
το αίμα και τα θρύψαλα
απ’ τα σπασμένα τζάμια.]

Όμως, τη νύχτα που οι θόρυβοι σιγούν
ηφαιστιογενείς περιοχές αναζητώ
–οι υψηλές θερμοκρασίες, ξέρετε
ευνοούν τον σχηματισμό του γυαλιού
κι είναι συντριπτική η καταστροφή
που μου προξενούν τα ποιήματα–
πρέπει σε φόρμα να κρατιέμαι
για τη στιγμή που θα αναφωνήσω
στον ερχομό του Ερχόμενου.

Γι’ αυτό ηφαιστειογενείς περιοχές αναζητώ.
Ρίχνομαι με τα μούτρα στη δουλειά.
Ως το επόμενο πρωί επαναφέρω κάπως
τη διαύγεια.

Η Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου γεννήθηκε στο Μόναχο, κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη και ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Διδάσκει Δημιουργική Γραφή στη Θεσσαλονίκη και στην Κύπρο. Παράλληλα με την ποίηση ασχολείται με το δοκίμιο, καθώς και με επιμέλειες βιβλίων. Έχει εκδώσει μελετήματα και επτά ποιητικές συλλογές, πιο πρόσφατες είναι: Το επιδόρπιο (Εκδόσεις Κέδρος, 2012, γ’ έκδ. 2013, υποψήφια για το Κρατικό Βραβείο) και Αφόρετα θαύματα (Κέδρος, 2017). Τελευταίο βιβλίο της: Στους πίσω κήπους μίας λέξης, Δοκίμια κριτικής (Εκδόσεις Ρώμη, 2019). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε επτά γλώσσες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσ/νίκης (όπου διετέλεσε Γεν. Γραμματέας) και μέλος του Κύκλου Ποιητών.