Σωτήρης Σαμπάνης

00:31 13/1/2022 - Πηγή: Diastixo

«Γελάς, μητέρα; Τι ωραία! Υπάρχει λοιπόν ελπίδα να σε κάνω ευτυχισμένη, μέσα από τη θλίψη που μου φόρτωσες».

Αυτή η κατακλείδα του προλόγου σηματοδοτεί μια σχέση μητέρας-γιου ζοφερή, ακραία, σχεδόν ακατάληπτη. Κυρίαρχο στοιχείο η απουσία της αγάπης και κατά συνέπεια η όποια απορρέουσα υπαρξιακή μιζέρια ή και δυνάστευση.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Η ποιητική αφήγηση ξεκινά μ’

ένα λάκτισμα ονειρικού παραμιλητού. Λίγο-λίγο προσαρμόζεται στην πραγματικότητα, για να ξεδιπλώσει μια ιστορία οδύνης και σπαραγμού. Υπάρχει λοιπόν μια οντότητα –ο γιος– και μία ανακαλούμενη στη μνήμη «οντότητα» – η πεθαμένη μητέρα. Ο γιος βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ ένα κλειστό σύστημα αισθημάτων, μ’ έναν δυσανάγνωστο υπαρξιακό κώδικα, τον οποίο αδυνατεί να αποκρυπτογραφήσει. Η στιγμή είναι ιδιαίτερα φορτισμένη κι αυτό διότι αισθάνεται ότι απέχει μια ανάσα από το δικό του επερχόμενο τέλος. Κοντολογίς, ένα «κύκνειο άσμα» συντίθεται και μια ποιητική εικόνα μορφοποιείται, η οποία φωτίζεται ή σκοτεινιάζει ανάλογα με τη δύναμη της κραυγής και την ουσία του ανυπέρβλητου παραπόνου του. Ο λόγος του σπαραχτικός, προσβλητικός, βλάσφημος, αιρετικός και με πικρόχολη γεύση. Ο ίδιος μοιάζει να βυθίζεται σ’ ένα παραληρητικό ταξίδι, ενώ ταυτόχρονα πασχίζει να κρατηθεί στην επιφάνεια της πραγματικότητας, βιώνοντας αυτή την ψυχική παλινδρόμηση ως οδυνηρή συνείδηση.

{jb_quote}Αν τελικά υπάρχει ευτυχία ακόμα και μέσα από τη θλίψη, είναι ευεργετική και λυτρωτική.{/jb_quote}

Το «κατηγορώ» του ανασύρεται από έναν βαθύ ψυχισμό –σαν νυστέρι– και ανατέμνει μια πρωτοφανή σκληρή πραγματικότητα. Τον φέρνει συνεχώς αντιμέτωπο με το μεγαλείο της μητρότητας, που δεν μπορεί να το υπερβεί, μήτε να μειώσει την ηθική αξία του. Το «κατηγορώ» του, αν και πέρα για πέρα αληθινό και ειλικρινές, προσκρούει σε μια αδιαπέραστη συνειδησιακή οροφή και υποχωρεί κάτω από το βάρος της αδέκαστης υπαρξιακής σχέσης μητέρας-γιου.

Το μόνο που του μένει, ένα βήμα πριν τον χαμό του, είναι να βάλει σε σκληρή δοκιμασία –έστω και την τελευταία στιγμή– τα αισθήματά του, ν’ αποδεχτεί την ήττα του και να «καλωσορίσει» τη μητέρα του. Ένα «καλωσόρισμα» σμιλευμένο με μετάνοια, συγχώρεση κι ευγενική σκέψη για τη μητέρα. Η κραυγή «Ιδού», εξ ου και ο τίτλος, προβάλλει ως αιχμή απελπισίας και είναι άκρως φορτισμένη και ιδανικά ταυτισμένη με τον πόνο του κάθε ανθρώπου και την οδύνη του.

Αν τελικά υπάρχει ευτυχία ακόμα και μέσα από τη θλίψη, είναι ευεργετική και λυτρωτική. Και τούτο διότι είναι απότοκο μιας εσωτερικής διεργασίας, μιας διαμάχης μεταξύ διαχρονικής αξίας και πεπερασμένης ματαιότητας. Η ψυχική συντριβή αποβαίνει εργαλείο αυτογνωσίας, ενώ ταυτόχρονα είναι και η αλήθεια που ανατροφοδοτεί και συντροφεύει ακόμα και στην άπλετη σιωπή, αλλά και στην απελπισία.

Ιδού
Σωτήρης Σαμπάνης
Εκδόσεις Βακχικόν
σ. 102
ISBN: 978-960-638-287-1
Τιμή: 10,60€