«Το αύριο του κόσμου» του Νίκου Μοσχοβάκου

16:58 1/1/2023 - Πηγή: Diastixo

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΕ ΤΟΥΣ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

Κάθισε μπροστά στον αργαλειό
κι άρχισε νωχελικά να υφαίνει
με κινήσεις μηχανικές, δεδομένες.
Είχε ένα αινιγματικό χαμόγελο
μια ματιά άρρυθμη, εκκρεμότητας
μ’ ένα ύφος νεφοσκεπές.
Στο μυαλό της είχε τη Μάουνα Λόα
και παράλληλα την Ατακάμα
ενώ ήξερε ότι δεν περιμένει κανέναν πια
αφού ο Οδυσσέας είχε ξαναφύγει.
Της ήταν περιττό να λύνει γρίφους
ούτε ήθελε να μοιάσει της Πυθίας
συνέχισε λοιπόν να υφαίνει
προσεκτικά χωρίς κόμπους κι αστοχίες
συμπλήρωνε της πλήξης της
την γκριζόμαυρη

μονοτονία.
Στο βάθος του μυαλού της σαν άλλη Πηνελόπη
νοστάλγησε την εποχή των μνηστήρων.

ΔΕΝ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΠΙΑ

Χτες αργά τη νύχτα
επιτέλους με επισκέφθηκες Αλεξανδρινέ
ήρθες την ώρα που κοιμόμουν
άνοιξες την πόρτα του ονείρου μου
και μπήκες με αργό βήμα.
Φορούσες ένα παλιό σακάκι
είχες ένα βαρύ πικρόχολο χαμόγελο
και πίσω απ’ τα θαμπά γυαλιά σου
ένα κατασταλαγμένο βλέμμα.
Μου μιλούσες χαμηλόφωνα
και παραδέχθηκες ότι κατά κάποιον τρόπο
είχες κατάφωρα αδικήσει τον Ιουλιανό.
Σφύριζες μάλιστα έναν σκοπό
της εποχής των Πτολεμαίων
και προσπαθούσες να του βάλεις λόγια.
Εγώ ξεχάστηκα στον ύπνο μου
ανέμελος και βέβαιος
πως δεν διαφωνούμε πια.

ΕΡΩΤΙΚΟ

Μην κοκκινίζεις
όταν σμίγουν τα βλέμματά μας
κι εγώ το ίδιο φλέγομαι
αλλά δεν το δείχνω
μην κοκκινίζεις λοιπόν.
Δεν είναι ντροπή
να διαιωνίσουμε το είδος μας
ο έρωτας δεν είναι ντροπή.
Μην κοκκινίζεις επιμένω
ας αντισταθούμε στον αφανισμό.

ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Περίεργη άρχισες ν’ ανηφορίζεις
στην ορεινή μου περιοχή
μ’ ερευνητικό ενδιαφέρον
και συναισθηματική φόρτιση.
Σε ξένισε η σκληρότητα των βράχων
και η σπάνια χλωρίδα μου.
Εντυπωσιάστηκες από τα εύκολα
μονοπάτια μου αλλά και τα ξέφωτα
έτοιμα να φιλοξενήσουν την κόπωσή σου.
Ανέβαινες διαρκώς χωρίς να υποψιάζεσαι
την απόλαυση της κορυφής.
Έτσι κατέκτησες πλήρως το όρος μου
χωρίς καμιά σχεδόν αντίσταση
ακούμπησες την οροφή τ’ ουρανού.
Όταν νύχτωσε δεν τρόμαξες
είδες των άστρων τη μαγεία
χωρίς παρεμβολή μύθων
κι αποκάλυψες την παροδική νέφωση.
Το χάραμα αποκαμωμένη
αφέθηκες σ’ επουράνια περιπλάνηση
στο ρόδισμα της ανατολής
στων σύννεφων τη μεταξένια ύφανση
στην υγρασία του ορίζοντά μου.
Βυθίστηκες αργότερα στο γαλάζιο
κι έφτασες στον πυθμένα τ’ ουρανού
που ηδονιστές άγγελοι σ’ έκσταση
σου διέστειλαν απεγνωσμένα
τις κόρες των ματιών
και σε ξενάγησαν ενδελεχώς
στο μουσείο της ερωτικής έξαψης
όπου αγάλματα εφήβων και της Αφροδίτης
έδειχναν τη διαδρομή της επιθυμίας.
Δεν είσαι πια η ίδια τώρα
και θέλεις όσο τίποτα
ν’ ανέβεις πάλι στην κορυφή μου
που το χθες με το σήμερα
φτιάχνουν το αύριο του κόσμου.

Ο Νίκος Μοσχοβάκος γεννήθηκε το 1946 στα Τσικαλιά της Μάνης. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και είναι δικηγόρος. Γράφει κυρίως ποίηση αλλά και διηγήματα. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Ειδοποίηση (Αθήνα, 1970), Ζέον (Εκδόσεις Καστανιώτη, 1979) και από τις Εκδόσεις Μελάνι τις συλλογές Πολυετής σβέση φανού (2008), Οφειλή περιπέτειας (2011), Αιφνίδια και διαρκή (2014), Απριλίου ξανθίσματα (2016, μεταφράστηκε στα γαλλικά από τις Εκδόσεις Desmos) και Ζεύξη ασωμάτων (2019). Ποιήματα και διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικές εκδόσεις/ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες. Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τον Σπύρο Αρσένη και τους αδελφούς Καλογεράκη.