Diaries of A Film Buff #16

13:32 3/2/2014 - Πηγή: Mixtape

Περισσεύει ο ιντερνετικός θρήνος και κοπετός για τον πρόωρο θάνατο του Philip Seymour Hoffman. Δε χρειάζεται να προσθέσουμε και μεις τη φλυαρία μας, εξάλλου μεγάλο μέρος της φιλμογραφίας μιλάει από μόνο του για την ποιότητα του εκλιπόντος ηθοποιού.

Ο Philip Seymour Hoffman έφερε έναν off-Hollywood, ανεξάρτητο νεοϋρκέζικο αέρα στο σινεμά και

μαζί με άλλους της γενιάς του, είτε σκηνοθέτες, είτε ηθοποιούς, είτε άλλους συντελεστές (πχ, Paul Thomas Anderson, Charlie Kaufman, Joaquin Phoenix κλπ) ανανέωσαν αισθητά το mainstream κινηματογράφο με έναν τρόπο αντίστοιχο με αυτόν των τρομερών παιδιών (Coppola, Scorsese, κλπ) της δεκαετίας του ’70.

Πέρα όμως από το θάνατο του γνωστού σταρ,ο κόσμος του σινεμά είχε και άλλη μία εξίσου σημαντική απώλεια την περασμένη εβδομάδα. O Oύγγρος σκηνοθέτης Miklós Jancsó (Μίκλος Γιάντσο) απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών. Πρόκειται για έναν από τους πατέρες του στοχαστικού σινεμά, που συχνά χρησιμοποιούσε αλληγορίες και σύμβολα και τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες το 1972 για τον Κόκκινο Ψαλμό (The Red Psalm). Μια από τις καλύτερες ταινίες του είναι το The Round-Up του 1965, που αποτελεί μια καλή εισαγωγή στο έργο του. Μη ξεχνάμε την επιρροή του σκηνοθετικού του βλέμματος στο βαθιά αλληγορικό και πολιτικό κινηματογραφικό σύμπαν των Μπέλα Ταρ και Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Click here to view the embedded video.

Ο Μάρτιν Σκορσέζι βρίσκεται σε μεγάλα κέφια αλλά φτάνει αυτό για να πάρει τα βραβεία; Kαι ο Ρομπερτ Ρέντφορντ το ίδιο αλλά δεν του έκαναν τη χάρη να τον βάλουν στην πεντάδα του α’ αντρικού ρόλου αντίθετα με τη Μέριλ Στριπ που και σε διαφήμιση τηλεμάρκετινγκ να παίξει πάλι υποψήφια θα είναι μου φαίνεται. Αυτά και άλλα πολλά παρακάτω…

07.01.2014

The Sightseers (2012): To The Sightseers του Ben Wheatley (Kill List, A Field In England) είναι ένα one of a kind υβριδικό μικρό φιλμ- όπως ο σκηνοθέτης του εξάλλου είναι μοναδική περίπτωση. Μαύρη κωμωδία με στοιχεία θρίλερ-τρόμου που αντλεί την έμπνευσή της από τη γραφικότητα (picturesque) της αγγλικής επαρχίας, έχει γραφτεί εκτός από το σκηνοθέτη και από τους δύο απολαυστικούς πρωταγωνιστές της (Alice Lowe και Steve Oram). Ένα εντελώς πειραγμένο road movie-δε συνίσταται σε σοβαροφανείς σινεφίλ. Περισσότερα για το Ben Wheatley και τα μανιτάρια σύντομα (A Field in England)…

08.01.2014

The Wolf of Wall Street: Ο βασιλιάς της κινηματογραφικής πληθωρικότητας επέστρεψε και όχι μόνο αυτός αλλά και το βασικό καστ του (Di Caprio και Jonah Hill) είναι σε μεγάλα κέφια. Η τρίωρη κατάδυση στις υπερβολές του κόσμου της Wall str. δεν τελειώνει με κανένα μεγάλο ηθικό δίδαγμα (του στυλ “crime doesn’t pay”- όπως έπρεπε όλες οι ταινίες την εποχή του Κώδικα Χέιζ να τελειώνουν), κάτι που εξόργισε μέρος του κοινού και των κριτικών αλλά δε θα μπορούσε από τον εν λόγω μαέστρο να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό: μια τρίωρη εποποιία της απάτης και της χλιδής κινηματογραφημένη με τον πιο διονυσιακό τρόπο.

09.01.2014

August: Osage County: Για τους περισσότερους κριτικούς το εν λόγω φιλμ είναι κάτι σαν τη χαμένη ευκαιρία της χρονιάς: άλλοι κατηγορούν για αυτό την επίπεδη σκηνοθεσία του John Wells και τις θεατρικές καταβολές του (βασίζεται στο βραβευμένο ομώνυμο θεατρικό του Tracy Letts), άλλοι μέμφονται τις φωνακλάδικες ερμηνείες που στοχεύουν στον εύκολο εντυπωσιασμό (ειδικά της Meryl Streep).

Παρόλα αυτά θα τολμήσω δειλά να πω ότι η ταινία μου άρεσε αρκετά, με έκανε να γελάσω ανά φάσεις ενώ η over-the-top οικογενειακή ιστορία που διαδραματίζεται στα plains της Οκλαχόμα έγινε (οριακά) πιστευτή λόγω των καλών ερμηνειών και στους σχετικά “δεύτερους ρόλους” (Julia Roberts, Julianne Nicholson, Margot Martindale και ο επικός Chris Cooper). Και ναι το 2013 με το August: Osage County και το Gravity είναι η χρονιά που μας έκανε να πούμε καλό λόγο τόσο για τη Julia Roberts όσο και για τη Sandra Bullock αντίστοιχα. Τα ύστερα του κόσμου…

Touchy Feely: Αν δεν γνωρίζετε ακόμη τη Lynn Shelton είναι καιρός να μάθετε μια από τις καλύτερες φωνές στο αμερικάνικο indie σήμερα που ειδικεύεται στις χαμηλότονες ταινίες σχέσεων. Μετά το πολύ καλό Your Sister’s Sister του 2011 (έπαιζε και ο σκηνοθέτης Mark Duplass μαζί με τις Emily Blunt και Rosemarie DeWitt) συνεχίζει τη συνεργασία της με τη μούσα της (DeWitt) που πλαισιώνεται από ένα εξαιρετικό καστ (Ellen Page, Scoot McNairy, Allison Janney, Josh Pais) που προσπαθεί να λύσει το γρίφο του “μπλοκαρίσματος” και “ξεμπλοκαρίσματος” των σχέσεων και των ανθρώπων.

10.01.2014

Only Lovers Left Alive: Σίγουρα στις θετικές εντυπώσεις για το τελευταίο πόνημα του σκηνοθέτη- μουσικού και all-around indie περσόνας δηλαδή του Τζιμ Τζάρμους συνέβαλε ότι την παρακολούθησα στο σινεμά, οπότε η ατμόσφαιρική, ωραία φωτογραφία και το εξαιρετικό soundtrack επισκίασαν οποιεσδήποτε σκέψεις για το (μη) σενάριο που συνοψίζεται στο εξής: η ερωτική ιστορία δύο βρικολάκων. Παρεμπιπτόντως εμφανίζονται οι White Hills (που είδαμε πριν λίγους μήνες στην Αθήνα) επί της οθόνης ενώ η κινηματογράφηση των αστικών τοπίων του παρακμιακού Ντιτρόιτ και (δευτερευόντως) της Ταγγέρης είναι μοναδική.

All Is Lost: Ο J.C. Chandor μας συστήθηκε το 2011 με την ταινία Margin Call για την αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-8 στις Η.ΠΑ. (αν δεν την έχετε δει να την τσεκάρετε οπωσδήποτε). Εκεί είδε και ο Robert Redford το ταλέντο του και δέχτηκε να δουλέψει μαζί του στο All Is Lost, μια απλή ιστορία για τον αγώνα για επιβίωση ενός ναυαγού στον Ινδικό Ωκεανό, με μοναδικό πρωταγωνιστή τον Redford και καθόλου διάλογο.

Δεν είναι και η πιο εύπεπτη ταινία της χρονιάς αλλά ακόμα και αν δεν ήταν συναρπαστική ταινία (που είναι, με τον τρόπο της) ο Robert Redford δίνει τα ρέστα του ερμηνευτικά. Mε μεγάλη χαρά διαβάζουμε ότι ο σκηνοθέτης ετοιμάζει νέο φιλμ με το Oscar Isaac (Inside Llewyn Davis), την Jessica Chastain και την Catalina Sandino Moreno (Maria Full of Grace).

Τhe Anchorman:The Legend of Ron Burgundy (2004): Στα πλαίσια της ολοκλήρωσης των απάντων του Judd Apatow (για λόγους που και σε μένα την ίδια παραμένουν σκοτεινοί) είδαμε και αυτό το φιλμ στο οποίο εκτελεί χρέη παραγωγού, έχει το κλασικό καστ του (Paul Rudd, Steve Carell κλπ) και τα χονδροειδή και ενίοτε έξυπνα αστεία της σχολής του (εξαιρείται το κάπως πιο σκοτεινό Funny People). Τόσο πετυχημένο που βγήκε και σίκουελ το 2013, είναι κοντά στο ανώτατο όριο αμερικανιάς για τον στοιχειωδώς απαιτητικό θεατή, αν και είπαμε πως έχει τις στιγμές του.

Σινεφίλ links

- Μιας και αναφερθήκαμε στο σίκουελ Anchorman 2: The Legend Continues να πούμε πως ήταν ιστορικό μιας και αποτέλεσε την τελευταία ταινία της Paramount που διανεμήθηκε σε κόπιες φιλμ. Από την επόμενη και μετά, δηλ. το Τhe Wolf of Wall Street το στούντιο παράγει ψηφιακές κόπιες, τουλάχιστον για τις μεγάλες αγορές (Η.Π.Α. Βρετανία, Γαλλία κλπ.).

- Βραβείων συνέχεια. Τα βραβεία της Ένωσης Σεναριογράφων πήρε το Her (πρωτότυπο σενάριο). το Captain Phillips (διασκευασμένο σενάριο) και το καταπληκτικό Stories We Tell (σενάριο ντοκιμαντέρ).

-Η βράβευση του Woody Allen στις Χρυσές Σφαίρες ξανάνοιξε τον ασκό του Αιόλου, με νέα άρθρα, πόλεμο στο Twitter από τη Μia και το Ronan Farrow αλλά και ανοιχτή επιστολή της Dylan Farrow στους ΝΥΤ (τώρα ζει στη Φλόριντα με άλλο όνομα) για το ζήτημα της ενοχής ή όχι του σκηνοθέτη για σεξουαλική κακοποίηση της τότε επτάχρονης Dylan. Μια μετριοπαθή, προσκείμενη βέβαια στο Woody Allen άποψη. από το σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ της σειράς American Masters για το Woody Allen μπορείτε να βρείτε εδώ.