The Underground Youth + Wonky Doll And The Echo @ AΝ Club

23:18 2/2/2014 - Πηγή: Mixtape

The Underground Youth

Ένας χρόνος και κάτι ψιλά έχουν περάσει από την προηγούμενη εμφάνιση τους στην χώρα μας και στο διάστημα αυτό οι The Underground Youth πρόλαβαν να βγάλουν ένα και μόνο καινούριο album! Απίστευτα πράγματα. Ποιός θα το περίμενε δηλαδή. Από το αναπάντεχο sold out του 2012 στο Six D.O.G.S. σε ένα

σχεδόν γεμάτο ΑΝ αυτή την φορά, και μάλιστα μεσοβδόμαδα, οι ‘μετοχές’ της μπάντας από το Manchester φαίνεται να βρίσκονται σε διαρκώς ανοδική πορεία, τουλάχιστον στην χώρα μας στην οποία περιοδεύουν πλέον για δεύτερη φορά (με στάσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Τρίκαλα) στην σύντομη μέχρι τώρα πορεία τους.

Δεν κρύβω το γεγονός ότι η αγάπη μου για το ‘Pleasant Thoughts’ των Wonky Doll and the Echo είναι τεράστια, καθώς κατά την ασήμαντη και ταπεινή μου άποψη αποτελεί ένα από τα καλύτερα εγχώρια ντεμπούτα των τελευταίων ετών. Εξυπακούεται λοιπόν ότι δεν μπορώ να είμαι και πάρα πολύ αντικειμενικός. Ειλικρινά όμως, κάθε φορά που τους βλέπω ενθουσιάζομαι όλο και περισσότερο. Μέσα σε όλη αυτή την ατελείωτη λαοθάλασσα από νέα ‘post-punk’ σχήματα γίνεται καθημερινά όλο και πιο δύσκολο να βρείς μπάντες που να καταφέρνουν να αναπαραγάγουν ανόθευτα και με τέλεια πιστότητα την γνήσια αισθητική των νεοκυματικών 80’s. Ε, λοιπόν, οι Αθηναίοι είναι μία από αυτές! Και αν κρίνω από το θερμότατο χειροκρότημα που έλαβαν την Τετάρτη το βράδυ, δεν πρέπει να είμαι ο μόνος που το πιστεύει αυτό.

Δεν ξέρω αν είναι απλά η ιδέα μου ή όχι, αλλά έχω την αίσθηση ότι όσο περνάει ο καιρός οι The Underground Youth ‘νταρκίζουν’ όλο και περισσότερο. Και μπορεί η παραγωγικότητα του Craig Dyer και της παρέας του να έχει πέσει αισθητά πλέον, το ‘The Perfect Enemy For God’ όμως είναι – ναι, θα τολμήσω να το πώ – αριστουργηματικό! Πιθανότατα μάλιστα να πρόκειται και για το πιο κατασταλαγμένο και ομοιογενές album που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Οι πρώτες τους δουλειές αμφιταλαντευόντουσαν τόσο πολύ ανάμεσα στην ψυχεδέλεια και τον νεοκυματικό ήχο όπου ώρες ώρες νόμιζες ότι ακούς μία σύμπραξη από δύο τελείως διαφορετικές μπάντες. Πλέον ο ήχος τους φαίνεται να έχει αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη συνοχή και παρόλο που οι επιρροές τους εξακολουθούν να είναι ολοφάνερες και να κάνουν ‘μπάμ’ με το πρώτο άκουσμα αρχίζουν σιγά σιγά να εμφανίζουν μία πιο ισορροπημένη και ξεκάθαρη ταυτότητα.

Το στήσιμο τους στην σκηνή, με τον Craig στα αριστερά, την Olya πίσω και στο κέντρο και με τα δύο άλλα μέλη στριμωγμένα στα δεξιά, μπορεί αρχικά να φάνηκε κάπως άσχημο, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι οι The Underground Youth μέχρι πολύ πρόσφατα έπαιζαν ως τρίο, οπότε όλο αυτό κάπου δικαιολογείται. Όπως συμβαίνει και με πολλά άλλα σύγχρονα σχήματα, ο ζωντανός ήχος των The Underground Youth εμφανίζεται πολύ πιο θορυβώδης και φασαριόζικος σε σχέση με τις στουντιακές τους δουλειές . Με την διαφορά όμως ότι, σε αντίθεση με πολλούς από τους ομοϊδεάτες τους, ο Craig και η παρέα του καταφέρνουν και διατηρούν ανέπαφη την μελωδικότητα και την ‘μαυρίλα’ των συνθέσεων τους, οι οποίες μπορεί μεν να παρουσιάζονται αρκετά διαφοροποιημένες ζωντανά, φέρνοντας περισσότερο στην επιφάνεια τις garage καταβολές της μπάντας, δεν χάνουν όμως στιγμή ούτε την συναισθηματική τους υπόσταση αλλά ούτε και την στοιχειωμένη ατμόσφαιρα που τόσο εύκολα μπορεί να χαντακωθεί κάτω από τον υπέρμετρο όγκο και την ακατάπαυστη ένταση των ενισχυτών. Είναι εξάλλου και η φωνή του Craig που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για παρερμηνείες – ο άνθρωπος έχει την νταρκίλα βουτηγμένη στο πετσί του και αυτή απορρέει αστείρευτη από κάθε του ανάσα και κάθε του λέξη.

Το ‘The Perfect Enemy For God’ μπορεί να είναι ακόμα πολύ, πολύ πρόσφατο, όμως προς τιμήν τους το set της Τετάρτης δεν βασίστηκε και τόσο πολύ πάνω σε αυτό, αφήνοντας έτσι μπόλικο χώρο για παλιότερα κομμάτια (από το 2009 έως το 2011 ο Craig κατάφερε να ηχογραφήσει όχι ένα, όχι δύο, αλλά ΠΕΝΤΕ full length albums, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι έχουν ήδη μπόλικο υλικό από το οποίο να διαλέξουν). Τα ήδη αγαπημένα ‘I Need You’, ‘Morning Sun’ και το καινούριο ‘In The Dark I See’ ήταν σαφώς εκείνα τα τραγούδια που απέσπασαν και τις μεγαλύτερες αντιδράσεις από το ούτως ή άλλως θερμό κοινό, με τις υπόλοιπες όμως επιλογές να είναι εξίσου εξαιρετικές και να καλύπτουν ολόκληρη σχεδόν την δισκογραφία τους: ‘Delirium’, ‘Strangle Up My Mind’, ‘In Sofia’s Reflection’, ‘Lost Recording’, ‘Art House Revisited’, ‘Tokyo Blue’ και ‘The Rules of Attraction’. Για το encore άφησαν δύο από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές μέσα από το ‘Perfect Enemy…’, το ‘Rodion’ και το ‘Veil’ (στο οποίο μάλιστα η Olya άφησε για πρώτη φορά τα τύμπανα και ανέλαβε το μπάσο) σφηνώνοντας και το ‘Hope & Pray’ στο ενδιάμεσο, το οποίο αποτέλεσε και ένα λίγο πιο ανάλαφρο διάλειμμα μέσα σε όλη την (υπέροχη, θα επιμείνω!) μαυρίλα.

Μην παραξενευτείτε αν σε κανά χρόνο τους δούμε να ξανακατεβαίνουν προς τα μέρη μας και να παίζουν σε κανά Κύτταρο ή κανά Gagarin! Το αξίζουν εξάλλου!

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός