Tropic of Cancer & DVA Damas @ Fuzz

23:06 22/9/2013 - Πηγή: Mixtape

Αρκετός κόσμος βρέθηκε στο Fuzz το βράδυ της Παρασκευής για την φίλτατη Camella Lobo aka Tropic of Cancer αλλά όχι τόσος ώστε να “δικαιολογήσει” εάν θέλετε την επιλογή ενός τόσο μεγάλου χώρου που αφενός είναι πιο ψυχρός μισογεμάτος απ’ ότι ένας μικρότερος χώρος και αφετέρου “καταπίνει” μικρά σχήματα χωρίς έντονη σκηνική παρουσία και κινητικότητα

όπως ήταν τόσο οι Tropic of Cancer όσο και οι DVA Damas, που επιζητούν μια εγγύτητα για να φτιαχτεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα. Επίσης, χωρίς να το παίζω ειδήμων στο ζήτημα, μάλλον ο ήχος ήταν αρκετά κακός στο χώρο- ειδικά όσο έπαιζαν οι DVA Damas.

Ας αρχίσουμε από τα του support όμως. Το δίδυμο των DVA Damas βρέθηκε στις δέκα στη σκηνή του Fuzz και μετά από μόλις 25 λεπτά είχε ήδη τελειώσει το set του. Δε χρειάζεται να (ξανα)πούμε εδώ ότι η μουσική δεν είναι ένα ποσοτικά μετρήσιμο είδος αλλά πραγματικά πάνω που αρχίσαμε να μπαίνουμε στο κλίμα του support και ζωντάνεψαν λίγο το set τους, έφτασε η ώρα της αποχώρησής τους. H και όχι ο- όπως νόμιζα έως τώρα- Taylor Burch είναι αυτή που βασικά βρίσκεται πίσω από το σχήμα μαζί και μαζί με τον Joseph Cocherel φτιάχνουν υπνωτικά beats με εξίσου “ναρκωμένα” φωνητικά να τα ντύνουν. Μάλλον παραήταν υπνωτιστικοί και υποτονικοί θα έλεγα. O επινοημένος χαρακτηρισμός gothdub που διάβαζω στο boomkat τους ταιριάζει. Ευτυχώς προς το τέλος βέβαια του σετ ανέβασαν λίγο την ένταση και έδωσαν μια πιο dark minimal techno χροια στον ήχο τους. Επίσης το Morricone/spaghetti western στοιχείο με το οποίο αυτοπροσδίορίζονται δεν το άκουσα πουθενά αλλά το όνομα των Suicide βρίσκεται κεντημένο στη ούγια των DVA Damas όπως και των περισσότερων σχημάτων του σύγρονου σκοτεινού, ωμού, ηλεκτρονικού ήχου.

Το εικοσιπεντάλεπτο των DVA Damas έπρεπε να μας προϊδεάσει ότι και οι Tropic of Cancer θα έπαιζαν ένα ανάλογα μικρό σε διάρκεια σετ, αλλά πραγματικά τα σχεδόν 40 λεπτά του αρκετά καλού αλλά ταυτόχρονα αρκετά άνευρου, “φλατ” και χωρίς εξάρσεις σετ της Camella Lobos δε μπορούμε να πούμε ότι μας άφησαν και ικανοποιημένους. Συνοδεύτηκε από την Τaylor Burch σε μπάσο/κιθάρα και με ένα συνδυασμό των φυσικών και των ηλεκτρονικών οργάνων προσπάθησαν να αναδημιουργήσουν τη σκοτεινά ρομαντική ατμόσφαιρα που προσωπικά θεωρώ ότι κατάφεραν να χτίσουν στα ΕPs του (δεν έχω ακούσει το δίσκο επαρκώς για να έχω άποψη), αλλά μόνο εν μέρει τα κατάφεραν. Νομίζω μάλιστα ότι οι σχετικά απαθείς αντιδράσεις του κοινού σε αυτό που έβλεπε φανερώνουν την αμηχανία της εν λόγω συναυλίας. Τα φωνητικά της Lobo έχουν ενδιαφέρον και θα ήταν ωραίο ενδεχομένως να είχαν τονιστεί περισσότερο και να είχαν συνοδευτεί από μιια πιο έντονη σκηνική παρουσία που θα αναδείκνυε τη γοητεία της Lobo.

Συζητιέται πολύ συχνά τι είναι λάιβ σήμερα και πώς έχει μετασχηματιστεί η εμπειρία του λάιβ για μουσικούς και κοινό λόγω κυρίως της τεχνολογίας. Δεν έχω απάντηση σ’ αυτό πέραν του ότι επί της ουσίας δεν αφορά των μουσικόφιλο τι φτιάχνει ζωντανά ο μουσικός εκείνη τι στιγμή και τι όχι αλλά η εμπειρία και η απόλαυση που αποκομίζει από ένα λάιβ εντός ή εκτός εισαγωγικών. Έτσι δευτερεύουσα σημασία έχει πόσο live ακούει κάποιος όταν πάει στο Fennesz, τον Biomass ή τον Haxan Cloak επί παραδείγματι, όσο εάν μια μουσική περφόρμανς προσιδισιάζει μια μοναδικη, “υπερβατική” εμπειρία. Και στην περίπτωση των Tropic of Cancer δεν συνέβη αυτό κατά την άποψή μου.

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Αλεξάνδρα Κατσαρού)