Atomfall | Review

17:20 28/3/2025 - Πηγή: Game Over

Είναι ό,τι καλύτερο να βλέπουμε ομάδες ανάπτυξης να σταματάνε να επαναπαύονται σε τετριμμένα και επαναλαμβανόμενα sequel προκειμένου να δοκιμάσουν την τύχη τους και αλλού. Η Rebellion, από το 2012 και έπειτα, επιδόθηκε σε μία ασταμάτητη παραγωγή τίτλων Sniper Elite, φτάνοντας φέτος στο έκτο κεφάλαιο της σειράς, μετρώντας βέβαια και διάφορα spin offs. Παρόλα αυτά, με διαφορά μόλις δύο μηνών από την κυκλοφορία του Sniper

Elite: Resistance, μας φέρνει και ένα ολοκαίνουριο IP. Το Atomfall δεν είναι απλά ένα side project, αλλά μία μεγάλη παραγωγή (για τα δεδομένα της Rebellion) που ακολουθεί διαφορετικά μονοπάτια από τα Sniper Elite.

Ας μην είναι το παιχνίδι που θα ακολουθήσουν βαρύγδουπες εκφράσεις του τύπου “ένας από τους πρώτους υποψήφιους για παιχνίδι της χρονιάς”. Δεν στοχεύει σε κάτι τέτοιο και δεν χρειάζεται να εποφθαλμιά κάτι τέτοιο, γιατί, παρά τα ορισμένα θέματα, σημασία έχει ότι φέρνει μία εντελώς νέα και ενδιαφέρουσα εμπειρία.

Παρά τις κάποιες παρανοήσεις που έγιναν όταν πρωτοεμφανίστηκε το Atomfall, το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται για ένα εναλλακτικό Fallout. Παρά την ύπαρξη ορισμένων επιλογών, απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως RPG. Η μεγαλύτερη συγγένεια που θα μπορούσε να του δοθεί είναι με το Metro: Exodus, αν και σε καμία περίπτωση δεν μοιράζονται το σκοτεινό και άραχνο ύφος. Ο παραπάνω παραλληλισμός βέβαια γίνεται κυρίως για το ύφος του survival στοιχείου (ιδιαίτερα απλοϊκό) αλλά και του μεγέθους των χαρτών, δεδομένου ότι το Atomfall χωρίζεται σε περίπου πέντε υποπεριοχές, αρκετά συγκρατημένου μεγέθους (λίγο-πολύ σαν τις περιοχές που βλέπαμε και στο Metro: Exodus). Από εκεί και ύστερα, το Atomfall επιχειρεί να προσφέρει μία πιο σύνθετη εμπειρία όσον αφορά το questing.

Το σενάριο μας βρίσκει λίγα χρόνια μετά από το πραγματικό συμβάν της πυρκαγιάς στο πυρηνικό εργοστάσιο Windscale που έλαβε χώρα το 1957 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Βρισκόμαστε βέβαια σε ένα εναλλακτικό παρελθόν όπου το ατύχημα ακολούθησαν διάφορα περίεργα φαινόμενα, οδηγώντας τελικά στην καραντίνα ολόκληρης της περιοχής του (πανέμορφου) Lake District.

Αν και η περιπέτεια ξεκινάει με το μέγιστο κλισέ που συναντάται στο μέσο, δίνοντάς μας δηλαδή τον έλεγχο ενός χαρακτήρα που ξυπνάει με αμνησία, το Atomfall είναι μάλλον ένα από τα ελάχιστα παιχνίδια όπου το θέμα της πλήρους απουσίας μνήμης μεταφέρεται άψογα. Ο ανώνυμος χαρακτήρας μας ξυπνάει σε ένα υπόγειο καταφύγιο, όπου το πρώτο πράγμα που θα δει είναι ένας πληγωμένος επιστήμονας με hazmat στολή, που θα του ζητήσει να πάει στο Interchange, να δραπετεύσει και να πει στον έξω κόσμο τι πραγματικά έχει συμβεί σε αυτήν την περιοχή.

Τι είναι το Interchange, που θα το βρούμε και τι ακριβώς θα πούμε στον έξω κόσμο δεν έχουμε ιδέα και ούτε υπάρχει χρόνος για να μάθουμε. Το Atomfall πραγματικά ξεκινάει από το σημείο μηδέν για τον χαρακτήρα μας, κάτι που διατηρείται και με το που κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στον έξω κόσμο.

Το συναίσθημα του “stranger in a strange land”, αυτής της αίσθησης ότι είμαστε εντελώς χαμένοι, δεν θυμόμαστε αν την έχουμε νοιώσει σε τέτοιο βαθμό σε άλλο παιχνίδι, μιλώντας τουλάχιστον για συναίσθημα στο οποίο στόχευαν οι δημιουργοί και όχι επειδή έγινε λόγω σχεδιαστικού λάθους. Βγαίνοντας έξω, δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη στον χάρτη ή πληροφορία για το πού πρέπει να πάμε, πέρα από το ότι πρέπει να βρούμε το Interchange.

Εξυπακούεται ότι αυτό το αρχικό “χάσιμο” της εισαγωγής δεν κρατάει πολύ, καθώς σε οποιαδήποτε πλευρά και αν περπατήσουμε σε αυτόν τον ανοιχτό κόσμο, θα βρεθούμε σύντομα σε κάποιο στοιχείο που θα μας βάλει σε ένα “αυλάκι”. Εντούτοις, το Atomfall επιμένει να προσφέρει με ένα σχετικά ιδιόμορφο τρόπο τα quests, αποκλειστικά μέσα από πληροφορίες που λαμβάνουμε από συνομιλίες και δεκάδες αρχεία που θα πέσουν στα χέρια μας κατά την εξερεύνηση.

Κατά βάση δεν υπάρχει quest log, αλλά η λεγόμενη κατηγορία των leads, όπου κατατάσσονται όλα τα έγγραφα και συνομιλίες που σχετίζονται με objectives. Παρόλο που θα υπάρξουν και περιπτώσεις όπου θα σημειωθούν στον χάρτη σημεία ενδιαφέροντος, σε μεγάλο βαθμό η εξέλιξη των κύριων και δευτερευόντων objectives απαιτεί το διάβασμα των leads προκειμένου να κατανοήσουμε επακριβώς τι πρέπει να κάνουμε, αφού ποτέ δεν εμφανίζεται ένδειξη στον χάρτη ή την πυξίδα για το ακριβές σημείο / δωμάτιο όπου πρέπει να ψάξουμε ή να κάνουμε interact.

Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι δεν μπαίνει ποτέ σε καθαρόαιμα μονοπάτια adventure, δηλαδή δεν χρειάζεται κάποια αποκωδικοποίηση κειμένων ή συνδυαστική σκέψη για να εντοπιστεί το εκάστοτε ζητούμενο, καθώς απλά απαιτείται το διάβασμα και η κατανόηση των κειμένων. Το αποτέλεσμα είναι ότι το σύνολο του σεναρίου και -πολύ περισσότερο- της εξερεύνησης μεταφέρεται με έναν ιδιαίτερα φυσικό τρόπο.

Εννοείται ότι η επιτυχία του παραπάνω βασίζεται σε μεγάλο βαθμό και στο καλογραμμένο σενάριο, που αποφεύγει τη δραματοποίηση και αρκετές φορές περιέχει ευχάριστες πινελιές γνήσιου, βρετανικού φλεγματικού χιούμορ. Δεν θα δείτε κάποια παρέλαση από χαρακτήρες ή εκατοντάδες διαλόγους (δεν χρειαζόταν έτσι κι αλλιώς) γιατί είναι εμφανές ότι αυτό που προσπάθησε να μεταφέρει η Rebellion ήταν μία συμπυκνωμένη και συγκροτημένη ιστορία. Αποφεύγοντας πλήρως φλύαρες συζητήσεις ή δεκάδες objectives, προτού κάποιος NPC έρθει στο προκείμενο, το Atomfall επικεντρώνεται στα άκρως απαραίτητα.

Αυτό δεν του αναιρεί σε καμία περίπτωση το πλέξιμο μυστηρίου και συνωμοσιολογίας. Ένα τηλέφωνο στη μέση του πουθενά, όπου η φωνή που ακούμε από την άλλη πλευρά της γραμμής απαιτεί να “σκοτώσουμε τον Oberon” (ποιος ή τι είναι το Oberon;), μία παγανιστική ομάδα που φαίνεται ότι έχει καταληφθεί από μία περίεργη ουσία που τους δίνει εξωγήινη μορφή, ένα χωριό που ζει σε κατάσταση αυστηρού στρατιωτικού νόμου, και διάφορες άλλες περίεργες καταστάσεις, έρχονται να πλέξουν ιδανικά την περίεργη κατάσταση που επικρατεί σε αυτήν την περιοχή της Μεγάλης Βρετανίας.

Αν και δεν θα παίρνετε αποφάσεις κάθε τρεις και λίγο, υπάρχουν και πάλι ορισμένες καίριες επιλογές, ειδικά προς το τελευταίο κομμάτι της περιπέτειας, που θα οδηγήσει σε διαφορετικά φινάλε, με βαρύτητα, λόγω του δεσίματος που μπορεί να δημιουργηθεί με τον κόσμο του παιχνιδιού. Βέβαια, μην περιμένετε το παιχνίδι να σας εξηγήσει τα πάντα, ενώ και οι όποιες αποκαλύψεις δεν θα λέγαμε ότι είναι πρωτότυπες. Ωστόσο, τη θεματική που επιλέγει, τη μεταφέρει προσεγμένα και με ωραίο χτίσιμο έως ότου φτάσει στο σημείο των αποκαλύψεων, καταφέρνοντας μέσα από την κάπως τετριμμένη εξέλιξη να διατηρήσει την αίσθηση του μυστηρίου και παραφυσικού, και να δώσει βαρύτητα πίσω από τις τελικές μας επιλογές.

Θα πρέπει κάπου εδώ να τονίσουμε και πάλι τη συμπυκνωμένη μορφή που έχει το σύνολο της περιπέτειας. Εάν τα συνήθη open world έχουν την αίσθηση ενός βιβλίου 500+ σελίδων, το Atomfall δημιουργεί την εντύπωση μίας νουβέλας. Μίας ιστορίας μικρού μήκους, που γνωρίζει πολύ καλά το μέγεθός της ώστε να μεταφέρει ένα πλήρες διήγημα.

Το αυτό ισχύει για την ίδια τη δομή του κόσμου. Κάθε χάρτης, όπως αναφέραμε και παραπάνω, έχει ιδιαίτερα συγκρατημένο μέγεθος, με πυκνό περιεχόμενο. Ακόμα και στον μεγαλύτερο από τους χάρτες, δεν θα χρειαστείτε παραπάνω από 4 λεπτά για να πάτε από άκρη σε άκρη. Το αποτέλεσμα είναι να μην δημιουργείται ποτέ και πουθενά η αίσθηση της κόπωσης, ακόμα και αν ένα objective μάς καθοδηγήσει στην άλλη πλευρά του χάρτη. Είναι κάτι στο οποίο βοηθάει η όμορφη και απόκοσμη αισθητική του κόσμου (κι ας μην είναι οπτικά στην αιχμή της τεχνολογίας).

Βέβαια, δεν είναι όλα ρόδινα με το Atomfall. Ορισμένα καίρια σημεία κρατάνε πίσω μία κατά τα άλλα αρκετά απολαυστική εμπειρία. Παρόλο που εξαρχής δημιουργείται η αίσθηση ότι το stealth θα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, ελέω των περιορισμένων πυρομαχικών και των… γερών χτυπημάτων από τους εχθρούς, τελικά αυτή η τακτική είναι εντελώς άστοχη.

Οι εχθροί συχνά είναι μπουλούκια, και οι δυνατότητές μας για stealth είναι περιορισμένες στο κρύψιμο σε χόρτα (στα οποία είμαστε πρακτικά αόρατοι αλλά με αστείο τρόπο δεν καλύπτουν ούτε το μισό μας σώμα). Πραγματικά σε κανένα σημείο δεν βρήκαμε τον οποιοδήποτε λόγο να επιδοθούμε στο stealth. Τα πυρομαχικά είναι βέβαια μετρημένα αλλά όχι σε απαγορευτικό βαθμό. Με λίγη προσοχή, τις εχθρικές συμμορίες μπορούμε να τις εξουδετερώσουμε με τα συνήθη πιστόλια, τουφέκια, πολυβόλα (δεν θα δείτε εδώ τον παραμικρό εξωτικό εξοπλισμό).

Για το melee δεν χρειάζεται να γίνει ιδιαίτερος λόγος, καθώς ούτε dodge υπάρχει, ούτε block, επομένως αν πάρετε ένα μπαστούνι του κρίκετ στα χέρια, απλά κοπανάτε περιμένοντας αν θα πέσετε πρώτα εσείς ή ο εχθρός. Η ίδια η δράση είναι αρκετά παρωχημένη, με την A.I. να μην είναι σε θέση να πραγματοποιήσει κάποια περίτεχνη τακτική. Οι εχθροί συνήθως αδιαφορούν για την κάλυψή τους ενώ από την πλευρά μας είναι αρκετά εύκολη υπόθεση να βρούμε κάποια γωνία και να τους περιμένουμε λίγους λίγους για να τους εξουδετερώνουμε με headshots, τα οποία πραγματοποιούνται με χαρακτηριστική ευκολία.

Τουλάχιστον θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η αίσθηση των πυροβόλων όπλων είναι απολαυστική, χάρη στα ωραία ηχητικά και τον δουλεμένο χειρισμό τους από τον χαρακτήρα μας (ο τρόπος που τσεκάρει πόσες σφαίρες έχουν απομείνει, τα reloads κ.λπ.). Επίσης, δεν θα πρέπει να περιμένετε κάποια ποικιλία από εχθρούς, τουλάχιστον όσον αφορά στις πιο απόκοσμες οντότητες, που περιορίζονται σε μπλε ζόμπι και -παντελώς εκνευριστικά- μολυσμένα ποντίκια.

Ένα ακόμα μελανό σημείο έρχεται στο κομμάτι του crafting, το οποίο δίνει έντονα την εικόνα ενός εμβόλιμου στοιχείου, σαν να μπήκε απλά επειδή χρειαζόταν για να οριστεί το παιχνίδι ως survival. Οι “συνταγές” που βρίσκουμε είναι ανέμπνευστες, όπως διάφορα είδη χειροβομβίδων, γάζες και τυπικά buffs, και τελικά αχρείαστες καθώς σε μεγάλο τμήμα δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο από απλά γιατρικά και χειροβομβίδες που έτσι κι αλλιώς βρίσκουμε διάσπαρτες στο περιβάλλον.

Το κομμάτι της εξερεύνησης έχει τελικά νόημα πολύ περισσότερο για την εύρεση πυρομαχικών και την εκπλήρωση / ανακάλυψη νέων objective και όχι επειδή περιμένουμε να ανακαλύψουμε κάποιο καινούριο αντικείμενο. Εν τέλει εκεί βρίσκεται και η ουσία του Atomfall, στο χτίσιμο του κόσμου του και στη δημιουργία ενός γοητευτικού περιβάλλοντος, ίσως b-movie αισθητικής θα μπορούσε να πει κανείς, μόνο που υπάρχουν δεκάδες b-movie περιπτώσεις που έχουμε αγαπήσει και μείνανε χαραγμένες στη μνήμη μας σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από βαρύγδουπες παραγωγές.

Το Atomfall επίσης σέβεται πλήρως τον χρόνο μας. Θα μπορούσε κάλλιστα να τραβήξει λίγο περισσότερο τα όρια των αποστάσεων, ώστε να ξεχειλώσει λίγο και τη διάρκεια. Θα μπορούσε, επίσης, με μεγάλη ευκολία να προσθέσει καμιά εικοσαριά αποστολές, αμφίβολης ποιότητας, προκειμένου να ανεβάσει το κοντέρ στις 40-50 ώρες. Αντί αυτού, έχουμε μία περιπέτεια με πυκνό περιεχόμενο και μία πλήρη ιστορία που θα διαρκέσει 20 ώρες, δίνοντας όμως την εντύπωση πως ασχοληθήκαμε με ένα πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι.

Παρά τα στραβοπατήματά του (σε καίριους τομείς είναι η αλήθεια) το Atomfall κατάφερε να μας κερδίσει χάρη στα απόκοσμα στοιχεία του, το μυστήριο και το στοιχείο της εξερεύνησης που δεν σε κρατάει από το χέρι. Το Atomfall μπορεί να δίνει την αίσθηση μίας ΑΑ παραγωγής αλλά πιστεύουμε ότι θα αφήσει το αποτύπωμά του στη μνήμη μας όσο λίγα ΑΑΑ παιχνίδια καταφέρνουν.

Το Atomfall κυκλοφορεί από τις 27/3/25 για PS5, PC, PS4, Xbox Series και Xbox One. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5, με review code που λάβαμε από την AVE.

The post Atomfall | Review first appeared on GameOver.

The post Atomfall | Review appeared first on GameOver.