Mothergunship

15:18 20/8/2018 - Πηγή: Game Over

Την τύχη μου μέσα!!!

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μέντιουμ ή να διαθέτει τίποτα φοβερές διαισθητικές ικανότητες για να αντιληφθεί πως ένα παιχνίδι που ανήκει στο bullet-hell sub-genre, υιοθετώντας μια FPS οπτική και δηλώνοντας “πνευματικός διάδοχος” του Tower Of Guns, είναι κάτι παραπάνω από αυτό που δηλώνεται στα συμφραζόμενα. Μεγάλα όπλα, πολλοί και επιθετικοί εχθροί, επιβλητικά bosses, εκρήξεις, λέιζερ, φωτιές, διαρκής κίνηση, "against the odds" δυσκολία, πασπαλισμένα με το καρύκευμα

του χαβαλέ και του “δε παίρνω ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό μου”.

Στα απολύτως βασικά του είδους των FPS, το Mothergunship τα πάει περίφημα, με απολαυστικό shooting, με τον έξυπνο μηχανισμό του reloading - μια μπάρα ενέργειας, ουσιαστικά, που όταν τελειώνει πρέπει να περιμένουμε να γεμίσει φουλ και η ταχύτητα εξάντλησης της είναι ανάλογη με το dps του όπλου- την αεράτη και απρόσκοπτη, λόγω της εντυπωσιακής σταθερότητας της UE4, κίνηση στο χώρο μέσω των αλμάτων και του strafing. Φρενήρες shooting και ασταμάτητη δράση, κάθετα και οριζόντια στα επίπεδα, ζωηρά περιβάλλοντα και happy trigger ανάλαφρη διάθεση.

Ο κορμός του παιχνιδιού είναι στιβαρός, οπότε αυτό που μένει είναι αν τα δύο διαφορετικά χαρακτηριστικά που το ξεχωρίζουν και του δίνουν το ιδιαίτερο χαρακτήρα του, αποτελώντας τον έτερο selling point πυλώνα του, το μετατρέπουν σε instant cult classic ή όχι. Το πολυδιαφημισμένο gun crafting και το roguelike ύφος του gameplay. To σπουδαιότερο καύχημα της εταιρίας είναι πως μπορεί ο παίκτης, μέσω των διάφορων gun parts που βρίσκει, να φτιάξει, σαν ένα είδος πολεμικών lego, γαργαντουικών διαστάσεων υπερόπλα, που από τη μία “φτύνουν” ατσάλι, από την άλλη “ξερνάνε” φωτιές και για επιδόρπιο εκσφενδονίζουν ρουκέτες στο μέγεθος τορπίλης υποβρυχίου.

Συνδέοντας connector διάφορων μεγεθών και σχημάτων με κάννες διαφόρων ποιοτικών χαρακτηριστικών και διαμετρημάτων, καθώς και κάποιων caps που ενισχύουν αυτά τα χαρακτηριστικά, έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε τα παιχνίδια καταστροφής της αρεσκείας μας (με αντίτιμο ίσως τη μεγάλη κατανάλωση ενέργειας της μπάρας πυρομαχικών). Στο χαρτί αυτό φαίνεται μία υπέροχη ιδέα, και θα λειτουργούσε αν το παιχνίδι δεν έβαζε τρικλοποδιά στον ίδιο του τον εαυτό.

Μία τυπική πίστα στο Mothergunship περιλαμβάνει 5-8 random generated δωμάτια, γεμάτα με παγίδες (φωτιάς, καρφιών κ.λπ.) και ρομποτικούς εχθρούς, οι οποίοι πετάνε το ειδικό νόμισμα με το οποίο μπορούμε να αγοράσουμε τα απαραίτητα parts. Aφού εξοντώσουμε όλους του εχθρούς στο δωμάτιο, πράγμα διόλου εύκολο, υπάρχει πιθανότητα να βρούμε τα ειδικά μαγαζάκια, με σήμα το καρότσι του supermarket, και να ψωνίσουμε από τα διαθέσιμα μέρη. Επομένως, αν όλα έλθουν με τα νερά μας, θα μπορέσουμε στο τέλος της πίστας να έχουμε φτιάξει ένα “φονιά”, με τον οποίο θα διαλύουμε τις ορδές των μηχανικών εχθρών μας και θα νιώθουμε υπερήφανοι για το "Φρανκενστάινικο" δημιούργημά μας.

Έλα μου ντε, που τα πάντα στο παιχνίδι είναι τόσο random, που, τελικά, επηρεάζουν τη διασκέδαση μας εντελώς...randomly. Η ποσότητα και η δυσκολία των εχθρών, τα drops των σε ειδικό νόμισμα, η ύπαρξη μαγαζιού -και αν αυτό θα έχει συμβατά parts- είναι τόσο τυχαία που πολλές φορές βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Το οικονομικό μοντέλο του παιχνιδιού είναι τόσο χαοτικό, που πολλές φορές επισκιάζει το skill του παίκτη, βάζοντας σε προτεραιότητα το να σου έλθουν όλα καλά. Το κερασάκι στην τούρτα είναι πως ακόμα και να φτιάξεις το φοβερό σου όπλο, το πολύ πολύ να το χαρείς για ένα δωμάτιο (διότι, όπως είπαμε, χρειάζεται τύχη για αυτό) καθώς μόλις τελειώσει το level, ξεκινάς τη συρραφή των όπλων από την αρχή.

Σε αυτά να προσθέσουμε το μέτριο balance μεταξύ των parts (όχι μόνο των κανών), που από μόνο του ακυρώνει πολλά από την, ομολογουμένως, μεγάλη γκάμα των, ενώ δεν βρήκαμε να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο synergy μεταξύ των όπλων. Οτιδήποτε αγοράζεται μέσα σε μια πίστα μπαίνει στο inventory του παίκτη για μελλοντική χρήση, μιας και υπάρχουν πίστες που το παιχνίδι δίνει τη δυνατότατα να ξεκινήσουμε με loadout της αρεσκείας μας, ενώ σε άλλες, κυρίως side missions, με συγκεκριμένο, ορισμένο από την πίστα. Εδώ μπαίνει μία ακόμα παγίδα του παιχνιδιού, το roguelike συγκεκριμένα, όπου αν πεθάνεις σε ένα επίπεδο, χάνεις οτιδήποτε έχεις μαζέψει σε αυτό (δε μιλάμε φυσικά για τα στοκαρισμένα), βάζοντας τον παίκτη να σκεφτεί δύο φορές για το αν θα “φορτώσει” το καλό του οπλοστάσιο.

Συμβαίνουν τόσα πολλά μέσα στην πίστα, από περιβαλλοντικούς κινδύνους, swarm εχθρών, πυρών που πιάνουν τη μισή οθόνη και κατεβάζουν τη μισή ζωή, που κάνουν την εμμονή του παιχνιδιού στις ζαριές της τύχης για οτιδήποτε σχετίζεται με αυτό, σε στιγμές, αφόρητη. Σε αυτό να προσθέσουμε την έλλειψη αυτόματης regeneration της ζωής του παίκτη, η οποία γίνεται από τυχαία drops ή αν υπάρχει για αγορά στο μαγαζάκι, που μαζί με τους bullet spongy εχθρούς, μας έκανε να αναζητήσουμε λίγη τάξη στο γενικό rng χάος του παιχνιδιού, όπως ο διψασμένος τη σκιά στην έρημο.Τα bosses του παιχνιδιού είναι εντυπωσιακά (ξέρετε εσείς, με διακόσια κανόνια και οκτακόσια lasers ) ενώ και οι διάλογοι (δε μπορούμε να μιλάμε για χαρακτήρες σε μια τόσο βασική ιστορία) είναι ευχάριστοι και αστείοι.

Στα θετικά μπαίνει και το level design των δωματίων -θυμίζοντάς μας και λίγο την ταινία “The Cube” η όλη φάση- που έχουν μπόλικα κρυμμένα μυστικά και δίνουν χώρο και πλατφόρμες για διαρκές bouncing και strafing, βοηθώντας τον παίκτη να βρει ρυθμό και να μετατραπούν πολλά από αυτά σε χορογραφίες, υπό τον ήχο ομοβροντιών και ριπών. Μας κούρασε ελαφρώς η κιτρινοκόκκινη παλέτα πολλών side mission δωματίων (και θα δείτε πολλά, διότι το grinding είναι αναπόφευκτο), αλλά μας κέρδισε η αντίστοιχη του campaign, που άλλαζε, ενώ σε αυτές είχαμε και τις καλύτερες υλοποιήσεις σε level design.

Θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, πράγμα που μας πήρε κάποιες ώρες να καταλάβουμε, πως το παιχνίδι δίνει τη δυνατότητα να ξεπετάμε δωμάτια που φαίνονται ζόρικα, περνώντας απλά στο επόμενο και μειώνοντας το ρίσκο να χάσουμε πολύτιμο εξοπλισμό, θυσιάζοντας λίγο xp και νομίσματα που θα κερδίζαμε (είναι το δεύτερο token του παιχνιδιού που μας δίνει τη δυνατότητα να αγοράζουμε από τους μαυραγορίτες στη βάση μας). Υπάρχουν δωμάτια που απλά δε βγαίνουν και αξίζει να πετάξουμε στα παλιοσίδερα το σκληρά κερδισμένο μας εξοπλισμό. To xp που αποκτούμε μπορούμε να το επενδύσουμε σε ένα τυπικό leveling της στολής μας -ταχύτητα, ζωή, ενέργεια όπλων- που και να μην υπήρχε, δεν θα ένοιαζε κανέναν.

Το Mothergunship είναι σύμφυτο με το “ζαρι” που όταν κάθεται τότε έχεις ένα απολαυστικό,”εξτραβαγκάν”, over the top, αγχολυτικό shooter, που απολαμβάνει την υπερβολή του και το δείχνει. Όταν όμως κάτσει το “ασόδυο” (που ως γνωστόν, κανείς δε @#$@#$@# με ασόδυο), το οποίο συμβαίνει πολλές φορές, δυστυχώς, γιατί είναι τόσοι οι παράγοντες που μπορούν να στραβώσουν σε ένα δωμάτιο, τότε μοιάζει κακοφτιαγμένο, με έλλειψη ισορροπίας και θολή, μεγάλη εικόνα.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.

pcps4xbox one