Thronebreaker: The Witcher Tales

09:51 30/10/2018 - Πηγή: Game Over

I Want YOU For The Lyrian & Rivian Army!

Όταν πρωτοείδαμε ορισμένες καρτούλες χαρακτήρων στο Witcher 1, αυτές είχαν κυρίως το ρόλο συλλεκτικών τροπαίων των ερωτικών κατακτήσεων του Geralt και τίποτα παραπάνω. Έτσι, όταν επανήλθαν δυναμικά ως ένα αυτούσιο και καλοστημένο card game (με το όνομα Gwent), ως παράπλευρη ασχολία μέσα στο Witcher 3, πρέπει να παραδεχθούμε πως δεν τους δώσαμε και πολύ σημασία στην αρχή. Συγνώμη

κιόλας, αλλά όταν ο κόσμος τριγύρω μας φλέγεται, τα τέρατα βρίσκονται παντού και η Ciri είναι ακόμα άφαντη, μας ήταν δύσκολο να σταματάμε σε κάθε ταβέρνα και παντοπωλείο για να παίξουμε την τοπική μπιρίμπα. Η ενασχόλησή μας λοιπόν άργησε και ήρθε πιο οργανικά και φυσικά, όταν εν τέλει ο Geralt μας βγήκε στη σύνταξη, έχοντας πλέον σκουπίσει από άκρη σε άκρη το χάρτη και θέλοντας πλέον μια ενασχόληση για το τοπικό καφενείο, με το σπιτικό μας, καθημερινό καραφάκι κρασιού. Και τι ωραία ενασχόληση!

Για όποιους δε γνωρίζουν, το Gwent είναι ένα πλουσιότατο card game σε λογική "Magic the Gathering meets Υπερατού" (για όποιους τα θυμούνται!), στο οποίο ο παίκτης καλείτε να χτίσει ένα deck (μια στοίβα) από συγκεκριμένες κάρτες και να αναμετρηθεί στο πεδίο της μάχης με έναν άλλο παίκτη. Υπάρχουν πολλές ντουζίνες από διαφορετικές κάρτες (απλές, σπάνιες, heroic κ.λπ.), αλλά σε γενικές γραμμές όλες έχουν επάνω τους δείκτες ενέργειας και ασπίδας, και μπορούν να έχουν πολλές διαφορετικές δυνάμεις που έρχονται εν ενεργεία υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ο κάθε παίκτης παίρνει μια σειρά από random κάρτες του deck του στο χέρι και θα πρέπει να τις τοποθετεί μία μία (μία σε κάθε turn) επάνω στο ταμπλό, με απώτερο στόχο στο τέλος της κάθε παρτίδας να έχει το μεγαλύτερο αριθμό ενέργειας. Ο παίκτης που θα φτάσει πρώτος τις δύο νίκες, κερδίζει και τη μάχη.

Σε γενικές γραμμές, ο κεντρικός κορμός του παιχνιδιού είναι αρκετά απλός, αλλά όπως σε όλα τα πετυχημένα card games, κάτω από αυτή τη βασική ιδέα κρύβεται ένα πάρα πολύ εθιστικό και βαθύ σύστημα, το οποίο πατάει στη μεγάλη ποικιλία καρτών αλλά και διαφορετικών δυνατοτήτων τους. Είναι τόσες πολλές οι διαφορετικές δυνατότητες και οι συνδυασμοί, αλλά και τόσο ελέυθερος ο τρόπος τοποθέτησής τους στο ταμπλό, που επιτρέπουν στον παίκτη να ξεκλειδώσει πάρα πολλές στρατηγικές και να μπορεί να αλλάζει ένα ταμπλό από τη μία στιγμή στην άλλη. Από ένα side game, λοιπόν, του Witcher 3, η CD Projekt κατάλαβε γρήγορα από τις αντιδράσεις το κοινού πως είχε κάτι ιδιαίτερο στα χέρια της. Το επεξεργάστηκε, το δούλεψε και κυκλοφόρησε εν τέλει το 2016 τη beta του Gwent ως ένα αυτοτελές card game, που ο καθένας θα μπορούσε να κατεβάσει και να παίξει, ανεξάρτητα από το βασικό Witcher game. Το Gwent, λοιπόν, σημείωσε μεγάλη επιτυχία από τη beta του κιόλας, με αποτέλεσμα να βρει περίοπτη θέση σε πολλά τουρνουά αλλά και να γίνει το νέο μεγάλο trend στα card games.

Μετά από δύο χρόνια στην beta, η ώρα της τελικής κυκλοφορίας του επιτέλους έφτασε, με το παιχνίδι να αποκτά facelift σε πολλές κάρτες, νέο balance update και -το κυριότερο- 30 καινούργιες κάρτες και πολλές διαφορετικές επιλογές και δυνάμεις, κάνοντας το ρόστερ του παιχνιδιού πιο πλούσιο από ποτέ. Είναι ακόμα νωρίς για να δούμε πόσο balanced θα είναι οι νέες κάρτες και το πώς θα σταθεί το ολοκληρωμένο παιχνίδι στην αγορά, αλλά μπορούμε να πούμε πως η πρώτη μας επαφή μάς έδειξε έναν τίτλο ιδιαίτερα περιποιημένο, που δουλεύει απροβλημάτιστα στο online του τμήμα και δείχνει πανέτοιμο να χαρίσει πολλά, πολλά ξενύχτια. Θα μας πείτε, καλά όλα αυτά, αλλά ο τίτλος του κειμένου έλεγε κάτι για "Thronebreaker και ιστορίες στον κόσμο του Witcher", τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά για το Gwent;

Πολύ απλό. Βλέποντας τη μεγάλη επιτυχία του Gwent, η CD Projekt αποφάσισε αρχικά να δώσει δωρεάν στους παίκτες και ένα μικρό single player mode, με μια ιστοριούλα που θα λειτουργούσε και ως ένα tutorial για το βασικό παιχνίδι. Όμως, όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο τα πράγματα άλλαζαν και το DNA της CDP έδειχνε να κατακλύζει αυτό το single player κομματάκι. Δύο χρόνια μετά, λοιπόν, αυτή η μικρή προσθήκη που κάποτε ονειρεύονταν να κάνουν, κυκλοφόρησε εν τέλει ως αυτοτελές παιχνίδι. Όμως δεν ήταν πια αυτό το μικρό teaser που οι δημιουργοί ανέφεραν παλιά, αλλά ένα πληρέστατο single player, παιχνίδι με χορταστική διάρκεια που μπορεί και να αγγίξει τις 40 ώρες αν θελήσετε να ξεκλειδώσετε όλο το υλικό του.

Η ιστορία του Thronebreaker, λοιπόν, διεξάγεται πριν από τα γεγονότα της βασικής gaming τριλογίας The Witcher, και είναι μέσα στα χρόνια όπου ο Geralt τρέχει “αμέριμνος” σε βουνά και σε λιβάδια παρέα με τον Dandelion και την Yennefer, και επικεντρώνεται επάνω στη θρυλική ιστορία της βασίλισσας των Rivia και Lyria και στο πώς αντιστάθηκε απέναντι στην εισβολή της Nilfgard Empire. Αν και όλοι μας αγαπάμε το βασικό cast της σειράς, η ντρίπλα αυτή σε διαφορετικό χρόνο και χαρακτήρες προσφέρει στους δημιουργούς πολύ περισσότερη ευελιξία, και, το κυριότερο, τους αφήνει πουν μια ιστορία που προσφέρει και πολύ νέο lore αλλά και δεν θα επηρεαστεί από τις επιλογές του παίκτη στα βασικά παιχνίδια.

Δε θα πούμε κουβέντα για την ιστορία και τους χαρακτήρες που θα συναντήσετε στο παιχνίδι, μιας και είναι ομορφότερο να μπορέσετε να τα ανακαλύψετε όλα μόνοι σας, αλλά θα πούμε πως στα χέρια μας έχουμε μια 100% γνήσια και πλούσια ιστορία Witcher. Τραγωδία, χιούμορ, πόνος και χαρά εναλλάσσονται συνεχώς μέσα σε μια ιστορία που μπορεί να κοιταχθεί κάτω από πολλά και διαφορετικά πρίσματα, ανάλογα με τις επιλογές σας. Οι ανατροπές είναι πάμπολες, οι εκπλήξεις συχνά έρχονται εντελώς αναπάντεχα ενώ ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να πάρετε μια απόφαση στα γνωστά γκρίζα πλαίσια της σειράς, που να είστε βέβαιοι πως θα έρθει να σας χτυπήσει την πόρτα παρακάτω. Ακόμα και βασικοί χαρακτήρες μπορούν να μπουν/ βγουν στην ομάδα σας πάρα πολύ εύκολα, ανάλογα με τις επιλογές και τη συμπεριφορά σας απέναντι στους ίδιους αλλά και τον κόσμο.

Είναι πραγματικά μια αξιέπαινη προσπάθεια, που αποτελεί πραγματικά το πρώτο card game με campaign τόσο ποιοτικό από την εποχή των Batten Kaitos του Gamecube. Γιατί, παρά την πλουσιότατη ιστορία, ο βασικός κορμός του παιχνιδιού παραμένει ένα card game, με τις βάσεις του στο βασικό Gwent, αν και με αρκετές διαφορές. Καταρχάς να πούμε πως το παιχνίδι δεν σας πάει "τρενάκι" από τη μία μάχη στην άλλη, με απλά cut scenes στο ενδιάμεσο. Η CDP επέλεξε ορθότατα να ξεφύγει από ένα τόσο φθηνό μηχανισμό και έχει χτίσει κανονικούς και ιδιαίτερα μεγάλους ισομετρικούς χάρτες, μέσα στους οποίους ο παίκτης ελέγχει κανονικά το χαρακτήρα του και του επιτρέπει να περπατήσει ελεύθερα στην κάθε περιοχή και να την εξερευνήσει για να ανακαλύψει μυστικά, να μαζέψει εφόδια, να μιλήσει σε κόσμο και να λύσει διάφορα side quests. Αυτή η ελευθερία στην κίνηση του παίκτη αποτελεί και το σημαντικότερο ατού στο παιχνίδι, μιας και σας αφήνει να ασχοληθείτε με το υλικό και τις αποστολές που εσείς θέλετε ενώ ταυτόχρονα αποδίδει έναν πραγματικό αέρα ταξιδιού στην περιπέτειά σας.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για όλους αυτούς τους μηχανισμούς και το πώς έχει μεταφερθεί το Gwent στο Thronebreaker. Όπως είπαμε, το παιχνίδι πατάει επάνω στο βασικό Gwent αλλά με πολλές παραμετροποιήσεις που έχουν να κάνουν και με τη μάχη. Βλέπετε, οι μάχες/ αποστολές χωρίζονται στην ουσία σε τρία είδη. Οι απλές/ filler είναι απλοί εχθροί ή τέρατα που συναντάτε στο δρόμο και αντιμετωπίζετε με τον τυπικό τρόπο του Gwent, των τριών παρτίδων. Οι main story αποστολές περιλαμβάνουν ως επί το πλείστον κανονικές μάχες Gwent, αλλά μπορεί να περιορίζονται σε μόνο μία παρτίδα ή να έχουν διάφορες αλλαγές και προσθήκες κατά τη διάρκεια της μάχης, που αλλάζουν τα δεδομένα και τους κανόνες.

Κάποιες από αυτές δε, έχουν πολύ ιδιαίτερα requirements για να κερδίσετε, που πλέον φεύγουν εντελώς από τη λογική των μαχών του Gwent και γίνονται περισσότερο puzzles προς επίλυση. Αυτό το είδος, λοιπόν, είναι και το τρίτο είδος γενικών αποστολών, που αφορά στα σημαντικά (με ιστορία) side quests του παιχνιδιού. Αυτά είναι πάρα πολλά και με πλούσια, επιπέδου Witcher 3, γραφή, αλλά όπως προείπαμε η λύση τους πλέον δεν αφορά τόσο τη μάχη όσο ένα αρκετά έξυπνο puzzle. Για παράδειγμα, μπορεί να βρείτε ένα μαγικό πετράδι, το οποίο όμως για να το πάρετε θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε ειδικές κάρτες για να αλλάξετε χρώματα στο ταμπλό. Ή θα χρειασεί όχι να νικήσετε στη μάχη συμβατικά αλλά να εξοντώσετε μόνο μια συγκεκριμένη κάρτα. Ή να φτάσετε την ενέργειά τους μόνο στο 1, χωρίς να τις σκοτώσετε εντελώς. Ή να διαλύσετε συγκεκριμένες κάρτες μέσα σε λίγους γύρους. Βλέποντάς τα γραπτά, ακούγεται απλό, αλλά μόνο απλό δεν είναι, μιας και για να φτάσετε σε αυτά τα τόσο απλά αποτελέσματα, θα πρέπει να σχεδιάσετε τη στρατηγική σας δέκα κινήσεις μπροστά αν θέλετε να έχετε κάποια ελπίδα επιτυχίας.

Η ιδέα αυτή, λοιπόν, του να κάνει τον τίτλο να εναλλάσσεται ανάμεσα σε puzzle και strategy game, είναι όντως πολύ έξυπνη και βοηθάει στο να διατηρηθεί μια καλή ποικιλία στο gameplay ώστε να μη βαρεθεί γρήγορα ο παίκτης. Όμως εδώ ίσως έρχεται και το βασικό πρόβλημα που δείχνει να έχει το παιχνίδι αυτή τη στιγμή, το θέμα της ισορροπίας. Από τη μία, οι συμβατικές μάχες Gwent των απλών encounters και των main missions -αλλά και των όποιων μικρών puzzle συναντάμε σε αυτά- είναι πάρα πολύ εύκολες. Στο μέσο επίπεδο δυσκολίας, ζήτημα ήταν να χρειάστηκε να επαναλάβουμε 2-3 μάχες σε όλη τη διάρκεια του τίτλου, στοιχείο που κάνει το παιχνίδι να χάνει αρκετό από το αρχικό σασπένς του και, από ένα σημείο και μετά, να τείνει να γίνεται επαναλαμβανόμενο.

Σε αυτό φταίει κιόλας πως το παιχνίδι τρέχει μια αρκετά πιο απλή εκδοχή από αυτή του βασικού Gwent, δίνοντας λιγότερες δυνατότητες στον παίκτη. Από την άλλη, τα side quests συχνά μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα σαδιστικά στη δυσκολία τους, με το puzzle να έχει μία και μόνο λύση που να απαιτεί πολύ trial & error για να βρεθεί. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά σε γενικές γραμμές υπάρχει μια έντονη ανισότητα στη δυσκολία αποστολών, που χρειάζεται άμεσα διόρθωση με κάποιο balancing patch.

Οι υπόλοιποι μηχανισμοί του τίτλου είναι σχετικά απλοί και είναι εκεί κυρίως για να πλαισιώσουν το χτίσιμο του deck σας. Στην εξερεύνησή σας στο χάρτη αλλά και στις μάχες και στα quests σας, θα μπορείτε να κερδίζετε τέσσερα διαφορετικά resources. Ο χρυσός και η ξυλεία είναι τα πιο συνηθισμένα, τα οποία θα μπορέσετε, ως επί το πλείστον, να τα χρησιμοποιήσετε για να χτίσετε και αναβαθμίσετε τα πέντε κτίρια του camp σας. Αυτά θα σας δώσουν τη δυνατότητα να έχετε περισσότερες κάρτες στο deck σας, να κερδίζετε περισσότερα resources στις μάχες, περισσότερα slots για ειδικό εξοπλισμό, καλύτερη προστασία και διάφορες τέτοιες μικροαλλαγές, με το κυριότερο χαρακτηριστικό να είναι ότι θα μπορείτε να ξεκλειδώσετε νέες κάρτες στρατού για το deck σας (οι οποίες απαιτούν χρυσό, ξυλεία και ανθρώπινο δυναμικό για να αγοραστούν).

Το παιχνίδι προσφέρει απλόχερα αυτά τα resources και, γενικά, μέχρι να φτάσετε στο τέλος, θα έχετε καταφέρει με άνεση να ξεκλειδώσετε τα πάντα και να σας έχουν μείνει χρήματα για ταξιδάκι! Το τέταρτο resource δεν είναι ακριβώς "resource", αλλά σπέσιαλ κάρτες και υλικό που αν βρεθούν, τα ξεκλειδώνετε προς χρήση στο multiplayer Gwent, δίνοντάς σας ένα καλό κίνητρο να κάνετε όσο το δυνατόν περισσότερα side quests και εξερεύνηση.

Στα του τεχνικού τομέα τώρα, θα πρέπει για άλλη μια φορά να συγχαρούμε την CDP για το καλλιτεχνικό της τμήμα μιας και το αποτέλεσμα ξεχυλίζει ποιότητα και χαρακτήρα. Οι ισομετρικοί χάρτες φαντάζουν σαν ένα πάντρεμα του Valiant Hearts με το The Dark Eye: Chains of Satinav, μέσα από έναν γνήσια ευρωπαϊκού comic σχεδιασμό, σε ισομετρικό περιβάλλον. Θα πούμε ότι θα πληρώναμε αύριο κιόλας για ένα κανονικό RPG που θα έκανε χρήση αυτής της μηχανής. Οι δε κάρτες είναι και αυτές όμορφα σχεδιασμένες στο χέρι και αποτίουν φόρο τιμής στα card games των 70s και 80s. Αν όμως υπάρχει ένας τομέας που για άλλη μια φορά ξεχωρίζει, αυτός είναι ο τομέας του ήχου. Πανέμορφες ανατολικοευρωπαϊκές συνθέσεις χτίζουν μια μαγευτικά σκοτεινή ατμόσφαιρα γύρω από τον κόσμο του παιχνιδιού ενώ το voice acting είναι για μια ακόμα φορά κάτι παραπάνω από εξαιρετικό.

Με το Thronebreaker, λοιπόν, η CD Projekt παραδίδει άλλον έναν ιδιαίτερα ισχυρό τίτλο, που βαδίζει κόντρα στα τυπικά δεδομένα της βιομηχανίας. Στήνει μια πλουσιότατη ιστορία γύρω από ένα card game και μάλιστα την εμπλουτίζει με πολλά, διαφορετικά στοιχεία στο gameplay, και κάνει σκληρή, φιλότιμη προσπάθεια να εναλλάσσει συχνά το card-based gameplay για να το κάνει πιο ενδιαφέρον. Σίγουρα δεν το καταφέρνει απολύτως και υπάρχουν ορισμένα θέματα ισορροπίας που μπορούν να φθείρουν έναν παίκτη έπειτα από πολλές ώρες ενασχόλησης. Όμως, το μεγαλύτερο ποσοστό του τίτλου βρίσκεται ήδη σε υψηλότατα επίπεδα, και με τις βάσεις του τόσο γερές, θέλουμε να πιστεύουμε πως με μελλοντικά tweaks και balance updates, το Thronebreaker: The Witcher Tales θα γίνει ακόμα πιο διασκεδαστικό. Βέβαια, το κατά πόσο θέλει κανείς να γίνει πιο διασκεδαστικός ένας τίτλος τόσο μα τόσο εθιστικός, που μας οδήγησε στην πρώτη μας ολονυχτία εδώ και χρόνια, αυτό σίγουρα σηκώνει συζήτηση!

To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.

pcps4xbox one