Jurassic World

16:15 15/7/2015 - Πηγή: Antinews

Το πρώτο Jurassic Park (1993) ήταν μια εντυπωσιακή, πρωτότυπη ταινία, από τις πιο διάσημες του Σπήλμπεργκ. Ακολούθησαν δύο σίκουελ, τα οποία δεν άξιζαν. Το τέταρτο μέρος της σειράς έρχεται δεκατέσσερα χρόνια μετά το προηγούμενο και περίμενα να έχουν κάνει καλύτερη δουλειά. Όμως, συνέβη το αντίθετο.

Η ιστορία είναι μίγμα του πρώτου και δεύτερου έργου· υπάρχουν το απόμακρο, εξωτικό νησί, η δημιουργία δεινόσαυρων με τη βοήθεια της γενετικής και η απόδρασή τους, μια στρατιωτική ομάδα με μυστική ατζέντα,

τα παιδάκια που πρέπει να σωθούν, ο ήρωας τύπου Ιντιάνα Τζόουνς (βλ. Σαμ Νιλ) και η κοπέλα που τον βοηθάει. Ατυχώς η νέα ταινία είναι βαρετή. Ουσιαστικά για μιάμιση ώρα έβλεπα δύο αδέλφια να τρέχουν από ‘δω κι από ‘κει για να γλιτώσουν από τα τέρατα, μια κοκκινομάλλα που από βαρετή μάνατζερ μετατρέπεται ξαφνικά σε Λάρα Κροφτ χωρίς όμως να εγκαταλείπει τα ψηλοτάκουνά της κι έναν τύπο που είναι κολλητός με τους δεινόσαυρους κι έχει γυμνασμένους πήχεις. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες συμπεριλαμβάνουν ένα στρατιωτικό που νομίζει ότι το μέλλον στο πεδίο της μάχης είναι οι …γρήγορες σαύρες, ένας τεχνικός που σε όλη την ταινία πατάει ένα κουμπί, μία τεχνικός που σε όλη την ταινία δεν κάνει τίποτα, ένας επιστήμονας που απλά είναι κακός, ένας ιδιοκτήτης του πάρκου που αντί να οργανώσει την εκκένωση του νησιού παριστάνει τον πιλότο, μια νταντά που δε φυλάει κανένα παιδί και, φυσικά, πολλά στρατιωτάκια για να εξασκήσουν τα θηρία τις μασέλες τους.

Ενδεικτικά του κακού σεναρίου είναι το κοινότυπο, άχρηστο family drama (ο μικρός αδελφός φοβάται ότι θα χωρίσουν οι γονείς τους-ποιος νοιάζεται; Σας κυνηγάνε δεινόσαυροι!) ή η σκηνή όπου τα παιδιά πρέπει να επισκευάσουν ένα τζιπ κι αντί να έχει προηγηθεί κάποιο set-up λένε «θυμάσαι τότε που φτιάξαμε ένα αυτοκίνητο;». Να αναφέρω και την πολύ αστεία σκηνή όπου χτυπάνε με ηλεκτρισμό ένα βελοσιράπτορα, φωνάζουν ενθουσιασμένα «να το πούμε στη μαμά!» και η θεία τους απαντάει «όχι, να μην το πείτε!». Μια άλλη στιγμή που με έκανε να στριφογυρίζω στην καρέκλα μου ήταν όταν η Κλαιρ σώζει τον Όουεν και βρίσκουν κατάλληλη την ώρα για να φιληθούν ενώ γύρω τους γίνεται μακελειό.

Η δράση δεν έχει καμιά πρωτοτυπία, μόνο ανακυκλωμένες ιδέες. Ούτε ένταση ένιωσα, για διάφορους λόγους: πρώτον, οι πρωταγωνιστές, επειδή είναι παιδιά, ξέρεις ότι δε θα πάθουν το παραμικρό, ενώ όσοι πεθαίνουν είναι άγνωστοι και δε με ένοιαζαν καθόλου (εκτός της νταντάς). Δεύτερον, επαναλαμβάνεται συνέχεια το κλισέ όπου ο ήρωας κρύβεται κάπου και ο δεινόσαυρος χώνει τη μούρη του δίπλα του. Τρίτον, η σκηνοθεσία είναι όσο πιο generic γίνεται και δε δημιουργεί ατμόσφαιρα, ούτε όταν βρισκόμαστε στη ζούγκλα ή νυχτώνει ξαφνικά στην αρχή του τρίτου act.

Για τις ερμηνείες των ηθοποιών δε θα σχολιάσω γιατί κάνουν κυρίως ό,τι και οι δεινόσαυροι, τρέχουν. Σημειώνω μόνο την ασυνήθιστη ομορφιά της Ντάλας κι ότι ο Πρατ έχει φάτσα για action movies.

Τα εφέ είναι εξαιρετικά και θα μπορούσαν να σε πείσουν ότι βλέπεις αληθινά πλάσματα. Όμως εκείνα του 1993, αν και κατώτερα, με εντυπωσίασαν πολύ περισσότερο γιατί ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κάτι παρόμοιο.

Το Jurassic World είναι το πιο βαρετό φετινό blockbuster, ένα από τα χειρότερα σίκουελ (εκεί στον πάτο με το Spiderman 3 και το Indiana Jones 4) και γενικά μια μεγάλη μπούρδα. Η πιο συναρπαστική σκηνή είναι όταν ο ήρωας καβαλάει τη μηχανή του και μαζί τρέχουν τα φιλαράκια του οι βελοσιράπτορες. Άντε, στο σίκουελ να πίνουν μοχίτο στην παραλία και να μιλάνε για γυναίκες και μπάλα.

Captain America

Διαβάστε περισσότερα