Χέλμουτ Σμιτ, ο γερμανός ηγέτης με το παγκόσμιο όραμα

14:15 11/11/2015 - Πηγή: Antinews

Ο Χέλμουτ Σμιτ δεν κοσμεί το «Πάνθεον» των Γερμανών καγκελάριων. Για πολλούς Γερμανούς, οι «σπουδαίοι» μεταπολεμικοί ηγέτες τους είναι ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο Βίλι Μπραντ και ο Χέλμουτ Κολ. Αλλά ως ιστορικός, γράφει η Κristina Spohr του London School of Economics, θα υποστήριζα ότι ο Σμιτ, ο οποίος ήταν καγκελάριος την περίοδο 1974-1982, κατατάσσεται στους καλύτερους παγκόσμιους ηγέτες.

Οι

περισσότεροι γερμανοί καγκελάριοι έθεσαν το «γερμανικό ζήτημα»: τα κληροδοτήματα του ναζισμού και του διαχωρισμού του 1945. Στη δεκαετία του 1950, η Westpolitik του Αντενάουερ προώθησε τη φιλία με τη Γαλλία –τον πανάρχαιο εχθρό της Γερμανίας - και αποκατέστησε της σύνδεση της Δυτικής Γερμανίας με τη νέα Ατλαντική Συμμαχία και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Μετά το 1969, η Ostpolitik του Μπραντ προώθησε τη συμφιλίωση με το σοβιετικό μπλοκ και την ομαλοποίηση των σχέσεων με την Ανατολική Γερμανία. Το 1989-90, ο Κολ ένωσε τα δύο τμήματα της διαιρεμένης Γερμανίας και έμεινε ως ο «καγκελάριος της ενότητας».

Συγκριτικά, ο Σμιτ μπορεί να φαίνεται λιγότερο σημαντικός. Οι γερμανικές νεκρολογίες τον επαινούν ως επί το πλείστον ως «έναν άνθρωπο των έργων» ο οποίος «μπορούσε να διαχειριστεί κρίσεις». Τονίζουν την «ψυχραιμία» του στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και τις συνολικές του «ικανότητες» ως ένας εξαιρετικά «πραγματιστής» πολιτικός. Όλες αυτές οι ετυμηγορίες κρίνουν τον Σμιτ σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με το γερμανικό ζήτημα. Αλλά κατά τη διάρκεια της θητείας του ως καγκελάριος, η περαιτέρω προσέγγιση με την Ανατολική Γερμανία ήταν αδύνατη η συζήτηση για την ενοποίηση ήταν ένα άπιαστο όνειρο. Τα επιτεύγματα του Σμιτ δεν ήταν τόσο πολύ στην εθνική σκηνή, αλλά ως προς αυτό που έχω αποκαλέσει «παγκόσμιος καγκελάριος».

Είναι εύκολο να ξεχάσουμε το χάος στην παγκόσμια οικονομία την περίοδο που ο Σμιτ ανήλθε στην εξουσία το 1974. Δεν είναι ακριβώς σαν την κατάρρευση του 2008, αλλά κάτι παρόμοιο. Ο κόσμος είχε εκδιωχθεί από τις σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες, ο ΟΠΕΚ κρατούσε όμηρο τη Δύση για τις τιμές του πετρελαίου, ενώ η οικονομική στασιμότητα συνδυάστηκε τοξικά με τον έντονο πληθωρισμό. Για τον Σμιτ, η ευημερία ήταν βασική για την ασφάλεια. Φοβόταν ότι η κρίση του καπιταλισμού θα μπορούσε να υπονομεύσει τη δημοκρατία, όπως στη δεκαετία του 1930 στη Γερμανία, και θα απειλούσε τη δυτική επιβίωση στον Ψυχρό Πόλεμο. Ως πρακτικός οικονομολόγος, είδε την παγκόσμια οικονομία ως υπ 'αριθμόν ένα προτεραιότητα κατά τη θητεία του στην καγκελαρία. Αλλά οι λύσεις του δεν ήταν εθνικές, πόσο μάλλον εθνικιστικές. Το μότο του ήταν η «αλληλεξάρτηση»: είδε την έννοια της παγκοσμιοποίησης πριν από την εποχή του.

Ο Σμιτ ήταν ένας από τους αρχιτέκτονες της G7 το 1975 – βασισμένος στην ιδέα ότι οι πολιτικοί ηγέτες, και όχι αυτοί που χλεύαζε ως οικονομικούς «σπασίκλες», έπρεπε να λάβουν περισσότερο τον έλεγχο και το συντονισμό της διεθνούς οικονομικής πολιτικής. Ήταν επίσης η κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος – προδρόμου της ευρωζώνης - το 1979. Ό,τι και να σκεφτόμαστε γι’ αυτούς τους θεσμούς τώρα, ήταν εξαιρετικά σημαντικοί κατά την εποχή για την επίτευξη σταθερότητας και την διεύθυνση σε μια παγκόσμια οικονομία που έμοιαζε ακυβέρνητη.

Ο στενότερος σύμμαχος και φίλος του Σμιτ ήταν ο Γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν, με τον οποίο δειπνούσαν τακτικά και μυστικά στο αγαπημένο τους εστιατόριο στην Αλσατία. Αλλά είχε επίσης καλές σχέσεις με πολιτικούς του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος, ειδικά τον Ντένις Χίλι και τον Τζέιμς Κάλαχαν, ενώ τα πήγαινε καλά με αμερικανούς πολιτικούς, όπως ο Τζέραλντ Φορντ και ο Χένρι Κίσινγκερ. Εξίσου εντυπωσιακό είναι ότι, κατά το τελευταίο μέρος της καγκελαρίας του, ο Σμιτ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην παγκόσμια πολιτική του ψυχρού πολέμου. Απόλυτα προσηλωμένος στην Ατλαντική Συμμαχία και αποφασισμένος να αποφύγει έναν πυρηνικό πόλεμο σε γερμανικό έδαφος, δημιούργησε την «διττή» απόφαση του ΝΑΤΟ του 1979. Ως απάντηση στη σοβιετική συσσώρευση όπλων, ήταν μία περίπλοκη πράξη εξισορρόπησης – εκσυγχρονίζοντας το οπλοστάσιο ευρω-πυραύλων του ΝΑΤΟ, και κρατώντας, επίσης, ανοιχτή την πόρτα για διαπραγματεύσεις σχετικά με την μείωση των εξοπλισμών. Το πρώτο κομμάτι κράτησε το ΝΑΤΟ ισχυρό στο νέο ψυχρό πόλεμο στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το δεύτερο άνοιξε το δρόμο το 1987 για την σοβιετική-αμερικανική συνθήκη για την πλήρη κατάργηση των ενδιάμεσων πυρηνικών δυνάμεων - ένα δραματικό βήμα προς τον τερματισμό του ψυχρού πολέμου.

Με τον τρόπο αυτό ο Σμιτ οδήγησε την κυρίαρχη, μη-πυρηνική χώρα του στην κορυφή του τραπεζιού της διεθνούς διπλωματίας. Και από αυτήν την πλατφόρμα στις αρχές του 1980 προσπάθησε να παίξει έναν δικό του ρόλο ως «διπλός διερμηνέας» μεταξύ του Λευκού Οίκου και του Κρεμλίνου, μετά τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν και το μποϊκοτάζ του Κάρτερ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας. Ήθελε απελπισμένα να συνεχιστεί ο διάλογος και να αποφευχθεί μια ολική ρήξη μεταξύ των υπερδυνάμεων, φοβούμενος πραγματικά «ένα ακόμα 1914».

Η αποστολή του στη Μόσχα, σε μια από τις πιο εχθρικές στιγμές τον Ιούλιο του 1980, ήταν μια προσπάθεια να μιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο με τον σοβιετικό ηγέτη Λεονίντ Μπρέζνιεφ, ως άνδρες που είχαν βιώσει το ανατολικό μέτωπο στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Εκεί στο Κρεμλίνο, ο Σμιτ αισθάνθηκε για λίγες ώρες ότι είχε ξεπεράσει τα όρια της γεωπολιτικής κατάστασης της Δυτικής Γερμανίας, μιλώντας για μια φορά ως ο εκπρόσωπος μιας μεγάλης δύναμης.

Έτσι, ο Σμιτ δεν πρέπει να κριθεί μόνο ως γερμανός καγκελάριος. Λειτουργούσε σε παγκόσμιο επίπεδο, τόσο στην οικονομία όσο και στην πολιτική ασφάλειας. Η κληρονομιά του ήταν μικτή και η πτώση του από την εξουσία ήταν αξιοθρήνητη. Αλλά ώθησε την Δυτική Γερμανία σε ένα κράτος εταιρικής υπερδύναμης. Ο Χέλμουτ Σμιτ αξίζει να μείνει στην ιστορία ως «παγκόσμιος καγκελάριος» της Δυτικής Γερμανίας.

theguardian.com

Διαβάστε περισσότερα