Γιατί οι Άραβες δεν πολεμούν το τέρας του ISIS;

22:27 16/9/2014 - Πηγή: Antinews

Γιατί ο αραβικός κόσμος δεν κινητοποιείται περισσότερο εναντίον του ISIS; Το ερώτημα είναι γενικό και θα μπορούσε να αφορά τις κρυφές αιτίες που τροφοδοτούν την επαναλαμβανόμενη επιτυχία του ριζοσπαστικού ισλαμισμού κατά τη διάρκεια των τελευταίων 25 ετών.

Εμπειρογνώμονες αναρωτιούνται αν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα κάνει πάρα πολλά ή αν δεν κάνει αρκετά για την καταπολέμηση της τζιχαντιστικής τρομοκρατικής ομάδας. Μερικοί είναι έκπληκτοι από το γεγονός ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ

καθυστέρησε τις αεροπορικές επιδρομές εναντίον του ISIS στη Συρία, όπως και στο Ιράκ. Ο Ομπάμα είναι αδύναμος, ή έτσι νομίζουν. Και όταν σχολιάζουν την στρατιωτική βοήθεια που παρέχεται από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στους Κούρδους του Ιράκ, οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή εναντίον των μαχητών του ISIS, λένε ότι η ΕΕ άργησε πολύ να αντιδράσει.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ISIS έχει συλλάβει δυτικούς δημοσιογράφους. Οι δήμιοι του εκτέλεσαν δύο Αμερικανούς δημοσιογράφους και έκαναν βίντεο τις εκτελέσεις. Το ISIS έχει στρατολογήσει εκατοντάδες νέους Ευρωπαίους, οι οποίοι τη στιγμή που θα επιστρέψουν στις χώρες τους, θα είναι οι αφοσιωμένοι πράκτορες του τζιχάντ εναντίον «των Εβραίων και των Σταυροφόρων».

Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος στόχος του ISIS είναι ο αραβικός κόσμος. Η δεδηλωμένη φιλοδοξία των τζιχαντιστών είναι να επανιδρύσουν ένα ενιαίο χαλιφάτο, όπου θα επικρατεί η πιο αυστηρή ερμηνεία του Ισλάμ, που θα κηρύττεται από σαλαφιστές, τους εκπροσώπους του σουνιτικού εξτρεμισμού. Οι εχθροί του είναι τα σύνορα των εθνών-κρατών. Έχει ήδη καταφέρει να διαγράψει ένα μεγάλο μέρος από τα σύνορα Συρίας και Ιράκ, χαράζοντας έτσι με την πιο βάρβαρη βία τα πρώτα εδάφη του επερχόμενου χαλιφάτου. Ο Λίβανος και η Ιορδανία θα μπορούσαν σύντομα να γίνουν οι επόμενοι στόχοι και μετά από αυτό, τα βασίλεια του Περσικού Κόλπου και τα εμιράτα.

Και όμως, είναι αμερικανικά αεροπλάνα που στηρίζουν τους Κούρδους και ό, τι έχει απομείνει από τον ιρακινό στρατό στον αγώνα τους ενάντια ISIS, ενώ η Ευρώπη παρέχει τα όπλα -και τους «συμβούλους» που πάντα τα ακολουθούν- στους κούρδους αντάρτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι στρατοί του αραβικού κόσμου είναι ανίκανοι και ότι τα πυρηνικά τους οπλοστάσια είναι άδεια. Το αντίθετο. Ο Shashank Joshi, ένας ανώτερος ερευνητής του Royal United Services Institute, ανέφερε πρόσφατα στους Financial Times ότι οι έξι χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου διαθέτουν περισσότερα από 600 μάχιμα αεροσκάφη. Εν τω μεταξύ, δεν υπάρχουν πουθενά σημάδια από τις πιο τρομερές εναέριες δυνάμεις στον κόσμο στους ιρακινούς ουρανούς.

Οι αραβικές χώρες έχουν ιστορικά λίγες τύψεις για το γεγονός ότι πολεμούσαν η μία την άλλη. Στη δεκαετία του 1960, η αεροπορική δύναμη της Αιγύπτου βομβάρδισε την Υεμένη με χημικά όπλα. Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που υποστηρίζονται από το Κάιρο, έστειλαν μαχητικά αεροσκάφη τους στη Λιβύη για να αποτρέψουν τον εν εξελίξει εμφύλιο πόλεμο της χώρας.

Γιατί, λοιπόν, είναι αυτές οι χώρες τόσο αδύναμες όσον αφορά τη δέσμευσή τους έναντι του ISIS; Γιατί η υποχώρηση, ή ακόμα και η ανοχή, στο πρόσωπο ενός τέτοιου επικίνδυνου εχθρού; Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι από τη δύναμη της συνήθειας, καθώς είναι εθισμένες στην περιφερειακή αμερικανική αστυνόμευση, από το 1945. Όπως και η Ευρώπη, ο Αραβικός κόσμος εξαρτάται περισσότερο από ποτέ από την αμερικανική στρατιωτική προστασία.

Εφιαλτικό σενάριο

Αλλά η πραγματική αιτία πηγαίνει βαθύτερα. Βρίσκεται στις στρατηγικές και θρησκευτικές συγκρούσεις που συντρίβουν τη Μέση Ανατολή. Από τη μία πλευρά είναι οι μειονότητες του Ισλάμ, κυρίως οι Σιίτες, υπό την προστασία του Ιράν. Από την άλλη, είναι η πλειοψηφία των Σουνιτών μουσουλμάνων, οι οποίοι έχουν συνηθίσει να κυριαρχούν στην αραβική σκηνή. Οι τελευταίοι, με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία, πιστεύουν - όχι χωρίς κάποιο λόγο - ότι η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν και των τοπικών συμμάχων του (Σιίτες του Ιράκ και Αλεβίτες της Συρίας) θέλουν να κλέψουν την ηγεσία της περιοχής από αυτούς.

Με λίγα λόγια, ο αγώνας που έρχεται πρώτος στον κατάλογο των προτεραιοτήτων του σουνιτικού αραβικού κόσμου είναι αυτός εναντίον των Σιιτών. Και σε αυτόν τον αγώνα μπορούν να συμβούν τα πάντα, ακόμα και η υπόθαλψη ενός εξτρεμιστικού σουνιτικού κινήματος. Στη μάχη τους εναντίον των σιιτών, οι πλειοψηφίες του Ισλάμ έχουν τροφοδοτήσει τον σουνιτικό εξτρεμισμό.

«Για τους Άραβες του Κόλπου, η ιδέα μιας ιρανικής ηγεμονίας είναι ένας εφιάλτης» σχολίασε ο Γάλλος καθηγητής Gilles Kepel πρόσφατα στην Le Monde. Και αυτό ισχύει επίσης και στην Άγκυρα. «Η Τουρκία, το Κατάρ και οι Σαουδάραβες είδαν στο ISIS το μοχλό που θα τους επιτρέψει να απαλλαγούν από τον Μπασάρ αλ-Άσαντ, σύμμαχο του Ιράν. Το τέρας που δημιούργησαν τώρα τους τρομάζει».

«Επί πέντε δεκαετίες, η Σαουδική Αραβία ήταν ο επίσημος χορηγός του σουνιτικού σαλαφισμού σε όλο τον κόσμο» έγραψε πρόσφατα ο Ed Husain, από το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, στους New York Times. Τα σχολικά βιβλία, τα πανεπιστήμια και τα ιδρύματά του διαδίδουν το δηλητήριο του Ισλάμ και τη δυσανεξία σε όλες τις άλλες θρησκείες, καθώς και την εμμονή με την κυριολεκτική εφαρμογή της σαρία. Το ISIS σκηνοθετεί τις εκτελέσεις των φυλακισμένων του, ενώ η Σαουδική Αραβία τους αποκεφαλίζει δημόσια.

Το τέρας που δημιουργήθηκε από τους Σαουδάραβες και μερικούς άλλους, τους ανησυχεί για τον πρόσθετο λόγο ότι ασκεί μια συγκεκριμένη δύναμη γοητείας στον πληθυσμό τους. Μία εμφανής επίθεση θα είναι μια επικίνδυνη επιλογή. Επιπλέον, σχεδόν 1.000 Σαουδάραβες αγωνίζονται στο ISIS. Οι «αραβικοί δρόμοι» είναι δεκτικοί στο μήνυμα των τζιχαντιστών, μια μοιραία έλξη που τα αραβικά καθεστώτα καταπολεμούν ανοιχτά με δική τους ευθύνη.

http://www.lemonde.fr/idees/article/2014/09/03/les-arabes-face-au-monstre-islamiste_4481417_3232.html

Διαβάστε περισσότερα