Κύριε πρέσβη σας κακομαθαίνουμε

08:30 17/5/2016 - Πηγή: Protagon

Η Δόνα Μανουέλα Σαένς ήταν 60 ετών όταν πέθανε στις 23 Νοεμβρίου 1856 στο Περού. Τη σκότωσε μία επιδημία και το κορμί της παραδόθηκε στις φλόγες πριν ταφεί σε ομαδικό τάφο κάτω από τα λόγια ενός καθολικού ιερέα.

Στις 5 Ιουλίου 2010 η Δόνα Μανουέλα είχε στη Βενεζουέλα μία δεύτερη κηδεία, αποκλειστικά δική της. Η ιδέα ήταν, φυσικά, της κυβέρνησης Τσάβες. Λείψανα που συγκεντρώθηκαν τυχαία από τον ομαδικό τάφο του Περού διέσχισαν, με τιμητική πομπή, τη

Λατινική Αμερική, έφτασαν στη Βενεζουέλα και, κατά κάποιο τρόπο, η Μανουέλα Σαένς αναπαύεται πλέον δίπλα στον αιώνια αγαπημένο της, στον εραστή της Σιμόν Μπολιβάρ.

Ο Μπολιβάρ δεν τη στεφανώθηκε ποτέ. Λίγο που αυτός ήταν επαναστάτης, λίγο που εκείνη ήταν παντρεμένη, το πάθος του έρωτα δεν δαμάστηκε από τον Θεό. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, ο Μπολιβάρ να μπει κάτω από τον ίδιο ζυγό με τη γυναίκα που αποκαλούσε «απελευθερώτρια του απελευθερωτή»; (Η Μανουέλα είχε προειδοποιήσει τον Μπολιβάρ για μία απόπειρα δολοφονίας του, αλλά, τέλος πάντων, στον έρωτα τα πάντα μεγιστοποιούνται.)

Tσάβες και Κορέα στην κηδεία της Μανουέλας

Η κηδεία, λοιπόν, της Μανουέλας ήταν ιδέα του μακαρίτη του κομαντάντε που, φυσικά, χάραξε το όνομα του επάνω στο μνημείο της. Από δίπλα πρόλαβε και πρόσθεσε και το δικό του όνομα ο Κορέα του Εκουαδόρ που, μαζί με τον Τσάβες, θα ταξιδεύουν στους χρόνους ως λαθρεπιβάτες (για να μην πω «ματάκηδες») του έρωτα που έζησαν ο Σιμόν και η Μανουέλα.

Ο Ερωτας ταιριάζει με την Επανάσταση. Ο Ερωτας είναι Επανάσταση αν και συνήθως δεν ισχύει το αντίστροφο. Εδώ σε μας, βέβαια, δεν έχουν ανθίσει αντίστοιχες ιστορίες. Ηταν και τα ήθη την εποχή της ελληνικής Επανάστασης που δεν επέτρεπαν στις κοπελιές να σηκώσουν τις φουστανέλες των παλικαριών. Ακόμα και αν γινόταν αυτό, δεν θα υπήρχε κανείς για να το τραγουδήσει. Εχουμε, βέβαια, τις ιστορίες από το αντάρτικο. Τους έρωτες που γεννήθηκαν στα βουνά με κορμιά, μισά γυμνά, μισά χακί, να σμίγουν στις σπηλιές ή στα πουρνάρια και ο αέρας να φέρνει το τραγούδι του αντάρτη. «Τρία γράμματα μόνο…» Ξεφεύγουμε. Το θέμα μας δεν είναι ο αγνός έρωτας. Δεν είναι ούτε το λατινοαμερικάνικο πάθος, η στιγμή, δηλαδή, που ο Ερωτας εισβάλλει στην καρδιά σου όπως ο Σοάρες σε αντίπαλη περιοχή ή, πιο πεζά, όπως ο κάτοικος του Καράκας σε σούπερ μάρκετ. Είναι ένας αλήτης που έκανε ντόλτσε βίτα στο όνομα της Αριστεράς και της (λέμε τώρα) Επανάστασης.

Αν ο πρέσβης μας στο Καράκας ζήτησε να κλείσει διακριτικά το θέμα, τότε δεν καταλαβαίνω που διαφέρει η στάση της κυβέρνησης από τη στάση της αντιπολίτευσης

Και τώρα πάμε στα σοβαρά. Απαντες δείχνουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, επικρίνοντας τον Αλέξη Τσίπρα που ζήτησε απόσυρση του πρέσβη προκειμένου να μην ξεσπάσει σκάνδαλο και τα συστημικά μέσα απλώσουν τα ρυπαρά χέρια τους πάνω στην Αριστερά -χέρι απλώνει μόνο ο πρέσβης, είπαμε. Ομως, μισό λεπτό. Πριν κατεβούμε Κουμουνδούρου, ας μείνουμε στο Σύνταγμα. Το ρεπορτάζ αναφέρει πώς το υπουργείο Εξωτερικών ήταν ενήμερο. Ο πρέσβης μας στο Καράκας ενημέρωσε μάλιστα την κυβέρνηση της Βενεζουέλας. Το ερώτημα προκύπτει αυθορμήτως: ξέρουμε ως κυβέρνηση ότι στην Αθήνα υπηρετεί ένας πρέσβης με λίμπιντο άνω των επιτρεπόμενων ορίων, παρενοχλεί υπαλλήλους και μάλιστα Ελληνες και ως ΥΠΕΞ δεν λέμε κουβέντα; Ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν ήταν εύκολο, ειδικά όταν οι κοπέλες δεν έχουν κάνει επίσημη καταγγελία. Αν, όμως, ο πρέσβης στο Καράκας ζήτησε να κλείσει διακριτικά το θέμα, τότε δεν καταλαβαίνω που διαφέρει η στάση της κυβέρνησης από τη στάση της αντιπολίτευσης. Και ο πρέσβης και ο Τσίπρας ζήτησαν να κλείσει το θέμα χωρίς σκάνδαλο. Η μισή ντροπή ανήκει στον Τσίπρα, η άλλη μισή στο ΥΠΕΞ. Και, εντελώς μεταξύ μας, όλοι στο Κολωνάκι και στο Ψυχικό γνωρίζουν ότι τις περισσότερες φορές, θέματα που αφορούν διπλωματικές αποστολές έχουν την τάση να κλείνουν διακριτικά.

Ο Μπολιβάρ και η «Μανουελίτα»

Η επιστολή του Τσίπρα είναι από εκείνες που σε στέλνουν να του τσιμπήσεις το μάγουλο και να τον προσφωνήσεις «μπαγασάκο». Είναι τόσο, μα τόσο, κυνικά ελληνική και συνάμα γραμμένη με εκείνο το ξεχωριστό μελάνι της Αριστεράς. Ο Αλέξης γράφει ως πολιτικός προς πολιτικό ή, καλύτερα, απευθύνεται ως σύντροφος προς σύντροφο. «Μέχρι στιγμής το προσωπικό της πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα και δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας που θα δημοσιοποιούσαν το πρόβλημα, γεγονός που θα το εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα.» Παρακαλώ; Είναι «πολιτική ωριμότητα» να στην πέσουν και να το βουλώσεις; Να πάω και εγώ να στριμώξω καμιά συνάδελφο και να της ζητήσω να επιδείξει επαγγελματική ωριμότητα, μη γίνουμε ρεζίλι ως site.

Κοινώς, το βασικό πρόβλημα δεν είναι αυτό που υφίστανται οι γυναίκες, αλλά αυτό που θα γίνει έτσι και δημοσιοποιηθεί. Και όχι, δουλειά του Τσίπρα δεν ήταν να ανακοινώσει στον ελληνικό λαό τι έκανε ο πρέσβης της Βενεζουέλας. Ούτε υπάρχουν στοιχεία για υποδείξεις προς τις κυρίες ώστε να αποσιωπηθεί το θέμα. Το πρόβλημα του Τσίπρα βρίσκεται στους λόγους που εκθέτει στον Μαδούρο. Αντί να του γράψει ότι ο αλήτης που ήρθε ως πρέσβης δεν σέβεται την ανθρώπινη προσωπικότητα και, συμπληρωματικά, εκθέτει την Αριστερά, την Επανάσταση, τον Μπολιβάρ τον ίδιο («τι θα έλεγε η Μανουέλα, σύντροφε;»), τον καλεί να μοιραστούν τον ίδιο φόβο απέναντι στα «συστημικά μέσα». Διότι, εν προκειμένω, είναι και το μόνο που τους ενδιαφέρει. Σιγά μην τους καίγεται καρφάκι για τις γυναίκες και όλα αυτά που υπέστησαν οι ίδιες και η αξιοπρέπεια τους. Σεξουαλικές παρενοχλήσεις συμβαίνουν συνέχεια. Η Αριστερά μία φορά έρχεται στα πράγματα.

Φυσικά η επιστολή αποκαλύπτει και το μέγεθος της αμηχανίας που, εκ των πραγμάτων, προκαλεί η ταύτιση με τα εξωτικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής. Το πάθαινε και παλαιά το ΚΚΕ, όταν έφτανε να υποστηρίζει ότι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο είναι ένα τσεχοσλοβάκικο τρακτέρ. Η Δεξιά δεν έχει τέτοια προβλήματα. Υπάρχει περίπτωση να εγκαλέσει κανείς, έστω και για πλάκα, τη Νέα Δημοκρατία αν κάνει μία αταξία ο αμερικανός πρέσβης; Ο ΣΥΡΙΖΑ το είχε παρακάνει με τη Βενεζουέλα. Και αυτό είναι εντάξει αρκεί εσύ να έχεις μόνο 3% και εκείνοι χαρτί υγείας. Μετά αρχίζουν τα προβλήματα. Και τότε καταλαβαίνεις ότι αν θέλεις να δείξεις στους ψηφοφόρους σου έναν Παράδεισο, καλύτερα να διαλέξεις του Αμαρουσίου.

The post Κύριε πρέσβη σας κακομαθαίνουμε appeared first on Protagon.gr.