Πιάσαμε πάτο - Θα μιλήσουμε επιτέλους για εκπ.μεταρρύθμιση;

12:35 13/12/2016 - Πηγή: Sigma Live

Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του τεστ διεθνούς αξιολόγησης PISA, που πραγματοποιείται κάθε τρία χρόνια υπό την αιγίδα του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), ταρακούνησε όλους/ες και έφερε το εκπαιδευτικό σύστημα αντιμέτωπο με τις ψευδαισθήσεις από τις οποίες διακατέχεται.

Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, από τη μια έτρεξαν οι πλείστοι δημοσιογράφοι να τα ρίξουν αδίκως στους εκπαιδευτικούς, αποδεικνύοντας πως αγνοούν πλήρως για το τι είναι Παιδεία,

και από την άλλη το Υπουργείο φαίνεται να βρίσκεται σε μια αμηχανία για το αν φταίνε οι μαθητές/τριες που δεν επιδεικνύουν ενδιαφέρον στις συγκεκριμένες εξετάσεις ή αν φταίνε οι οποιεσδήποτε εκπαιδευτικές αλλαγές που γίνονται ανά τακτά διαστήματα.

Σε παλαιότερο μου άρθρο, που δυστυχώς επαληθεύτηκα, είχα γράψει: «Θα αυξήσουμε τις ώρες διδασκαλίας της μητρικής γλώσσας στο ωρολόγιο πρόγραμμα, θα δώσουμε και λίγες ώρες για τη διδασκαλία αρχαίων ελληνικών και θα αναμένουμε «βελτίωση μαθησιακών αποτελεσμάτων», παρακαλώντας ταυτόχρονα να μην έρθουμε τελευταίοι στην Ευρώπη σε διεθνής διαγωνισμούς, όπως το PISA, ώστε να μη ξεκινήσουν πάλι γενικόλογες συζητήσεις από την αρχή. Θα φτιάξουμε και κάποιους δείκτες για να είμαστε σε θέση να αξιολογούμε και να επιρρίπτουμε ευθύνες στους άλλους, ευθύνες πότε στους/στις μαθητές/τριες και πότε στους εκπαιδευτικούς.».

Όμως, ποιοι φταίνε τελικά; Δυστυχώς, συνεχίζουμε να ζούμε μέσα στις ψευδαισθήσεις πως το πρόβλημα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα επιλύεται με κάποιες σπασμωδικές και χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση αλλαγές, τις οποίες βάζουμε κάτω από την ομπρέλα «εκσυγχρονισμός». Δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς για το γεγονός ότι ξαφνικά αναμένουμε από μαθητές/τριες να μετατραπούν σε «σκεπτόμενα άτομα», τα οποία διαμορφώθηκαν σε ένα κατεξοχήν εξουσιαστικό περιβάλλον με εποπτεία, πειθαρχία, και έλεγχο (αν θέλουμε να υιοθετήσουμε τις απόψεις του Faucault) από την αυθεντία.

Άτομα τα οποία μαθαίνουν να παπαγαλίζουν και να μη σκέφτονται σε ένα σχολικό περιβάλλον που αναπαράγει συγκεκριμένες στάσεις και οπτικές για το τι είναι γνώση και ταυτόχρονα διαμορφώνει συγκεκριμένες ταυτότητες για εκπαιδευτικούς και μαθητές/τριες. Σε ένα περιβάλλον, που προκρίνει προσεγγίσεις που επικεντρώνονται στη σχολική τάξη ως ένα στατικό πλαίσιο, με τα παιδιά να συμμετέχουν στις σχολικές πρακτικές ως απλοί εκτελεστές γενικών προσταγμάτων και ως αναπαραγωγοί προδιαμορφωμένων νοημάτων και θέσεων. Παιδιά που δεν έρχονται σχεδόν ποτέ σε διάλογο με την κοινωνία για διάφορα θέματα που τους απασχολούν.

Σε ένα περιβάλλον που η επικέντρωση γίνεται σε ένα πυρηνικό πρόγραμμα «ύλης». Πώς αναμένουμε από αυτά τα παιδιά να σκεφτούν και να γράψουν στις διάφορες εξετάσεις; Αφού το εκπαιδευτικό σύστημα δεν τα έμαθε ποτέ να σκέφτονται, δεν τα έμαθε ποτέ να στέκονται κριτικά στα κείμενα. Αφού το εκπαιδευτικό σύστημα προάγει και επικροτεί μέσω των διαγωνισμάτων την παπαγαλία και δεν καλλιεργεί δεξιότητες.

Θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε το σχολείο; Θέλουμε να αλλάξουμε τη σχολική κουλτούρα; Θέλουμε παιδιά που να μην παπαγαλίζουν και να σκέφτονται;

Ερωτήματα πολλά που πρέπει να τεθούν στο Υπουργείο. Παρόλα αυτά και παρόλες τις διακηρύξεις για εκσυγχρονισμό το Υπουργείο συνεχίζει, όπως γινόταν και τα προηγούμενα χρόνια, να αναπαράγει μέσω της εκπαιδευτικής του πολιτικής μια συγκεκριμένη οπτική για τη διδασκαλία που εγκλωβίζει και καταπνίγει τους εκπαιδευτικούς και τους/τις μαθητές/τριες.

Η εννοιολόγηση της οργάνωσης του χώρου και του χρόνου συνεχίζει να είναι η ίδια και δεν έχει καμία σχέση με άλλα εκπαιδευτικά συστήματα που έρχονται πρώτα στην Ευρώπη. Συνεχίζει το εκπαιδευτικό σύστημα να εγκλωβίζει τους/τις μαθητές/τριες στο στενό πλαίσιο του σχολικού χώρου, να αγνοεί παντελώς τους μάχιμους εκπαιδευτικούς και τα ίδια τα παιδιά κάνοντας κάποιες μικροαλλαγές, για παράδειγμα στις ώρες διδασκαλίας και στην «ύλη», από τις οποίες θεωρεί ότι θα έχουμε βελτίωση στα μαθησιακά αποτελέσματα. Αν θεωρούμε πως το πρόβλημα του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι οι ώρες διδασκαλίας και η «ύλη», τότε αποτύχαμε παταγωδώς. Δεν μπορείς να λες πως θέλεις βελτίωση μαθησιακών αποτελεσμάτων, όταν δεν αλλάζεις την οπτική σου για το τι είναι σχολείο και τι είναι γνώση. Απλά αγχώνεις περισσότερο τους εκπαιδευτικούς και τους/τις μαθητές/τριες με ύλη, μπροστά σε ένα ωρολόγιο πρόγραμμα που φαίνεται βουνό.

Συνεπώς, το ερώτημα είναι ξεκάθαρο. Θέλουμε μια άλλη εκπαίδευση; Απλά, οι «εκσυγχρονισμοί» που γίνονται κατά καιρούς στο εκπαιδευτικό μας σύστημα μάς οδηγούν στην ψευδαίσθηση πως θα υπάρξει βελτίωση στα μαθησιακά αποτελέσματα των μαθητών/τριών. Δυστυχώς, δεν έχει αλλάξει η αντίληψη του συστήματος για το τι είναι γνώση, χώρος και χρόνος στο σχολείο. Δεν έχει αλλάξει η φιλοσοφία του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ας αλλάξουμε λοιπόν το σχολείο. Το χρωστάμε στους εκπαιδευτικούς που μάχονται μέσα σε αντίξοες συνθήκες, το χρωστάμε στη νέα γενιά, το χρωστάμε στα παιδιά μας…

*Ο Μάριος Στυλιανού είναι μέλος του ΔΣ της ΠΟΕΔ - Υποψήφιος Σχολικός Έφορος Λάρνακας, ΑΚΕΛ- Αριστερά- Νέες Δυνάμεις

Tα σχόλια αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι αυτή του Sigmalive.com