Αναντιστοιχίες

18:49 30/10/2015 - Πηγή: Attiki Press

Οι εθνικές επέτειοι υπήρξαν πάντοτε περίοδοι περίσκεψης για μένα. Δεν ήταν μόνο η παιδική μου πλήξη, που χασμουριόταν απέναντι σε μεγαλόστομους σχολικούς, εθνικοπατριωτικούς λόγους, ήταν και τα ερωτήματα που -μεγαλώνοντας- εγκαταστάθηκαν βασανιστικά στο κεφάλι μουκαι που αφορούσαν στον σκοπό και τον τρόπο που διεξάγεται όλο αυτό το «πανηγύρι».

Του Νίκου Καραμάνογλου

Δεν είναι στις προθέσεις μου, ωστόσο, εδώ -και σε τόσο σύντομο χώρο- να ανοίξω ένα τόσο ευρύ και πολυδιάστατο θέμα. Παρόλα αυτά, τις τελευταίες μέρες και εντελώς αναπάντεχα ένα καινούργιο ερώτημα ήρθε να προστεθεί

στην παλιά μου αυτή συνήθεια. Γιατί τότε, όταν είπαμε «Όχι», εννοούσαμε «Όχι» και τώρα, όταν είπαμε «Όχι», εννοούσαμε «Ναι»; Σπεύδω και πάλι να προλάβω εδώ όλους όσοι θα βιαστούν να προσάψουν ένα φιλομεταξικό ή απολογητικό συγκεκριμένου πολιτικού καθεστώτος ή οποιοδήποτε άλλο πολιτικό πρόσημο στη ροή της σκέψης μου. Κάθε άλλο παρά αυτός είναι ο σκοπός μου.

Αποτέμνοντας από το πριν και το μετά το συγκεκριμένο ιστορικό καρέ (και γνωρίζω πλήρως την ιστορικά αντιεπιστημονική αυτή προσέγγιση), θα δούμε έναν λαό και τον ηγέτη του να δηλώνουν την επιλογή τους και να την ακολουθούν μέχρι τέλους με όλα τα παρεπόμενα και τις συνέπειές της. Γιατί δεν υπάρχει επιλογή χωρίς συνέπειες. Ειδικά σε αυτό το επίπεδο. Μια μεγάλη αλήθεια, που ηθελημένα ή από απειρία φαίνεται να παραβλέπει η ελληνική κυβέρνηση.

Ειλικρινά δεν με νοιάζει ποιο από τα δύο είναι, εφόσον και τα δύο καταδεικνύουν εξίσου εύσχημα την ακαταλληλότητα. Απλώς η απειρία ίσως κάποτε να μπορέσει να συγχωρεθεί, η υστεροβουλία όμως ποτέ. Είναι τέτοια, λοιπόν, η έκπτωσή μας που τότε είπαμε το μεγάλο -και συνεχόμενο- «Όχι» και μέσα σε 75 χρόνια μάθαμε να λέμε «Όχι», που σημαίνει «Ναι»; Και εξακολουθούμε σε επιμέρους πράγματα να λέμε «Όχι», που σημαίνει «Ίσως. Και αυτό είναι τελεσίδικο».